เมื่อหยางเฉินรับปากใครแล้วเขาจะต้องทำตามคำสัญญานั้น มันเป็หนึ่งในหลักการของเขาที่ช่วยขับเน้นความยิ่งใหญ่ให้แก่ตัวเอง
สืบเนื่องจากหยางเฉินไม่้าอยู่ใกล้ๆ กับหญิงสาวที่เ็าอย่างหลินรั่วซี เขาเลือกเดินกลับบ้าน อีกทั้งระยะทางก็ไม่ไกลมาก ประกอบกับสมรรถภาพทางร่างกายของเขาไม่อาจเปรียบเทียบกับคนธรรมดา เขาสามารถกลับถึงบ้านได้อย่างรวดเร็วโดยไม่เหน็ดเหนื่อย
หยางเฉินกลับถึงบ้านในตอนเย็น หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว เขาเปิดกล่องไม้มองหาเสื้อเชิ้ตสีขาวลายสีฟ้าอ่อนและกางเกงขาสั้นสีขาว ติดกระดุมบางจุดสลับกันแล้ว หยางเฉินมองตัวเองในกระจกแตกบนผนัง เรียกได้ว่าเขาค่อนข้างดูดีทีเดียว
หยางเฉินสูดอากาศเข้าเต็มปอด กลิ่นมะลิของหลินรั่วซียังไม่จางหายไปจากห้อง พลางคิดถึงความสนุกในวันพรุ่งนี้ที่เขาจะต้องแต่งงานกับหลินรั่วซี หญิงสาวที่เขารู้จักยังไม่ถึงหนึ่งวัน อย่างไรก็ตามแววตาเด็ดเดี่ยวของเธอก็ทำให้หยางเฉินเริ่มรู้สึกว่าหัวใจที่เ็าของเขาเริ่มร้อนขึ้นมาบ้าง
แท้จริงแล้วที่หยางเฉินตัดสินใจแต่งกับหลินรั่วซี เพราะเขาอยากจะชดใช้ให้เธอ หรือเป็เพราะว่าเธอไม่เหมือนคนอื่น ซึ่งเขาเองก็ยังไม่ทราบคำตอบ ได้แต่ปล่อยให้เวลาตัดสินเท่านั้น
บ้านของลุงหลี่อยู่ไม่ไกลนัก แต่เนื่องจากไม่มีรถประจำทาง หยางเฉินจึงจำใจต้องเดินเท้า อึดใจเดียวเขาก็เห็นสิ่งก่อสร้างอยู่เลือนราง บริเวณนี้เป็แหล่งคนจนที่ไม่ค่อยมีเงินนักมารวมตัวกัน
หลังจากเดินผ่านบ้านเรือนหลายหลัง ในที่สุดเขาก็เห็นควันไฟลอยออกจากบ้านหลังหนึ่ง เขาเคาะไปที่ประตูไม้เก่าๆ สีแดง
ประตูไม้เปิดออกหลังจากหยางเฉินเคาะประตูไม่นาน ด้านหลังประตูเป็ใบหน้าเยาว์วัย
"พี่ใหญ่หยาง มาแล้วเหรอคะ"
"จิงจิง ไม่ได้เจอกันนานนะ" หยางเฉินยิ้มมองไปที่หญิงสาวซึ่งเปลี่ยนไปมากในครึ่งปีนี้
ใบหน้าของนางยังคงงดงามสะสวยเหมือนเดิม ขนตางอน จมูกน้อยๆ ปากเรียวเล็กตามฉบับสาวภาคใต้ เธอสวมเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวและกางเกงยีนขาสั้นสีฟ้าเผยให้เห็นเรียวขาขาวคู่งาม
เมื่อเธอมองหยางเฉินกวาดสายตาขึ้นลง พร้อมรอยยิ้มทำให้เธอรู้สึกอาย แต่ในเวลาเดียวกันเธอแอบรู้สึกยินดี และกล่าวอย่างเอียงอายว่า
"พี่ใหญ่หยางหยุดจ้องสักที เข้ามาข้างในได้แล้ว"
หยางเฉินหัวเราะพลางกล่าวว่า
"จิงจิง เธอเขินงั้นหรือ กลัวแฟนเธอจะหึงใช่ไหม?"
"พี่พูดอะไรน่ะ ฉันไม่มีแฟนสักหน่อย" หลี่จิงจิงรีบปฏิเสธทันทีขณะหมวดคิ้วเล็กน้อย
"ก็ได้ๆ ฉันแค่ล้อเล่นนิดหน่อยเอง" หยางเฉินกำพร้าั้แ่เด็ก เขาพยายามรักษาระยะห่างกับเธอ และเตือนเธออยู่เสมอว่าเขาเป็ได้เพียงพี่และเพื่อนเท่านั้น
ภายในห้องนั่งเล่นเก่าๆ ลุงหลี่ดีใจมากที่เห็นหยางเฉินมา
"เสี่ยวหยาง จิงจิงของลุงพอได้ยินว่าเอ็งมาเคาะประตูก็รีบวิ่งหน้าตั้งไปหาเอ็งทันทีเลยนะ"
หยางเฉินหัวเราะและนั่งลงข้างๆ ลุงหลี่ เฟอร์นิเจอร์ในบ้านถึงแม้จะเก่าแต่ให้อารมณ์คลาสสิกไปอีกแบบ
ขณะกำลังดื่มชาที่จิงจิงนำมาให้นั้น หยางเฉินพลันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เขาไม่เคยรู้สึกมาก่อน ขณะมองออกไปในท้องฟ้ายามค่ำคืน แสงจันทร์ส่องสว่างมากขึ้น
"เสี่ยวหยาง หยุดแสดงท่าทีไม่อินังขังขอบเสียที อนาคตที่สดใสรอเอ็งอยู่นะ" ลุงหลี่กล่าวติดตลกเบาๆ ขณะจิบน้ำชา
หยางเฉินดึงสติกลับมา ยิ้มเล็กน้อยกล่าวว่า
"ลุง ผู้หญิงทุกคนชอบผู้ชายลึกลับนะ ลุงคิดว่าผมแสดงท่าทีแบบนั้นหรือ?"
"ฮ่าๆ คนอื่นอาจไม่สังเกต แต่ข้าอยู่กับเอ็งมาครึ่งปี ข้ารู้ว่าเอ็งเป็คนยังไง เอ็งไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำ ถ้าไม่ใช่เพราะเื่ราวในอดีตล่ะก็ ทำไมเอ็งต้องมาขายแพะย่างอย่างไร้เหตุผลล่ะ"
หยางเฉินไม่สามารถพูดอะไรได้อีก เขาไม่อาจดูถูกประสบการณ์ของชายแก่คนนี้ได้เลย อย่างไรก็ตาม สิ่งที่ลุงหลี่จินตนาการนั้นก็ห่างไกลจากความเป็จริงมาก
คนบางคนใช้ชีวิตอยู่ลำพังตัวคนเดียว เพราะไม่มีใครสามารถเข้ากับพวกเขาได้
อาหารมื้อนี้ค่อนข้างหรูทีเดียว หนึ่งในไก่ที่พวกเค้าเลี้ยงไว้ถูกนำมาทำเป็ซุป ปลาและปูจากตลาดสด ดังนั้นอาหารมื้อนี้นับได้ว่าดีกว่าการฉลอง่ปีใหม่เสียอีก
"เสี่ยวหยาง กินเยอะๆ นะ ถึงแม้มันจะเล็กน้อย แต่พวกเราก็อยากตอบแทนบุญคุณของหลานจริงๆ" ป้าหลี่ยิ้มมองหยางเฉินเหมือนลูกของตนอีกคนหนึ่ง
หยางเฉินไม่ได้พูดอะไรมากระหว่างทานอาหาร เขาตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เขารู้ว่านี่เป็วิธีเดียวที่จะทำให้พวกเขามีความสุข
หลี่จิงจิงยังคงตักอาหารให้หยางเฉินอย่างต่อเนื่อง เธอยังแอบมองหยางเฉินในตอนที่พ่อแม่เธอเผลอ หัวใจของเธอพองโตเมื่อหยางเฉินชมว่าอาหารอร่อย เพราะอาหารส่วนใหญ่เธอเป็คนทำเอง
ในตอนแรกหยางเฉินไม่้าดื่ม แต่เมื่อตอนกลางวันเขาไม่ได้สูบบุหรี่และยังมีเื่การแต่งงานหลอกๆ นั่นอีก เขาตัดสินใจลืมทั้งหมดแล้วดื่มกับลุงหลี่ ความร้อนจากสุราเผาไหม้ในร่างกายนั้นทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายอย่างน่าประหลาด
"หยางน้อย ถ้าไม่ได้เงินของหลานล่ะก็ ครอบครัวเราคงลำบากกันมาก ปีนี้จิงจิงหางานทำได้แล้ว ต่อไปหลานมาทานข้าวกับพวกเราบ่อยๆ ได้เลยนะ" ป้าหลี่กล่าวอย่างมีความสุข
ใบหน้าหยางเฉินเปลี่ยนเป็สีแดงเป็ที่เรียบร้อย เขาถามยิ้มๆ ว่า
"โอ้ จิงจิงได้งานแล้วเหรอ งานอะไรน่ะ"
"ฉันสอบบรรจุเป็ครูสอนภาษาอังกฤษในโรงเรียนมัธยมอีจง เพราะว่าหัวหน้าครูเตรียมตัวคลอดลูก ฉันเลยได้เป็ครูสอนชั่วคราว" หลี่จิงจิงกล่าวยิ้มๆ
"คุณครู และยังเป็ครูสอนภาษาอังกฤษ จิงจิงของเราไม่ธรรมดาจริงๆ แฮะ" หยางเฉินพยักหน้าอย่างพอใจ "เงินเดือนของครูนั้นไม่น้อยทีเดียว ยังไงก็อย่าลืมพี่ใหญ่คนนี้เสียล่ะ ฮ่าๆๆ"
สองสามีภรรยาหัวเราะอย่างภูมิใจไปด้วย ลูกสาวของพวกเขาสามารถมีอนาคตที่ดี นี่เป็ข่าวดีที่สุดในรอบหลายปี
หลี่จิงจิงเบ้ปาก กล่าวอย่างเอียงอาย
"พี่ใหญ่หยาง ถ้าพี่ว่างต้องไปหาฉันที่โรงเรียนนะ ไม่เช่นนั้นล่ะก็ ฉันจำพี่ไม่ได้แน่ๆ "
"ได้เลย พี่ต้องไปแน่ๆ อีจงเป็โรงเรียนชื่อดัง และพี่ก็ไม่เคยไปมาก่อน" หยางเฉินตอบอย่างยิ้มแย้ม
หลังจากมื้ออาหารไม่นาน ลุงหลี่ก็ดึงหยางเฉินมาดื่มน้ำชาและเล่นหมากรุกต่อ ทักษะทางหมากรุกของลุงหลี่เหนือกว่าหยางเฉิน เหมือนผู้ใหญ่รังแกเด็ก ขณะที่หลี่จิงจิงช่วยป้าหลี่เก็บโต๊ะ
หลังจากหยางเฉินพ่ายแพ้หมากรุกไปอย่างน่าเสียดาย หยางเฉินรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน สุรา น้ำชาและซุปดูเหมือนจะไม่สามารถอยู่ร่วมกันได้ในท้องหยางเฉิน เขาบอกลุงหลี่ให้รอสักครู่ จากนั้นก็วิ่งไปห้องน้ำโดยพลัน
ห้องน้ำบ้านลุงหลี่อยู่ทางด้านหลังบ้าน เมื่อเดินผ่านตรอกเล็กอย่างงงงวย หยางเฉินก็ผลักประตูห้องน้ำไปทันที
"ว้าย!!!"
เสียงแหลมเล็กดูตื่นตระหนกกระแทกสู่โสตประสาทของหยางเฉิน เขาเงยหน้าขึ้นใบหน้ากลับกลายเป็ตื่นตะลึง
ตรงหน้าหยางเฉินปรากฏร่างของหลี่จิงจิงซึ่งดูเหมือนว่ากำลังอาบน้ำ ในเวลานี้สาวน้อยไม่มีอะไรปกปิด ถึงแม้หลอดไฟ 40 วัตต์จะไม่สว่างมากพอที่จะทำให้หยางเฉินเห็นถนัดตา สองมือของเธอที่เลื่อนลงมาปิดจุดสำคัญยิ่งขับเน้นความทรงเสน่ห์
หลี่จิงจิงไม่รู้เลยว่าการกระทำของเธอยิ่งเพิ่มเสน่ห์เย้ายวนเข้าไปอีก
หยางเฉินที่แต่เดิมรู้สึกวิงเวียนจากฤทธิ์แอลกอฮอล์อยู่แล้ว หลังจากได้รับการกระตุ้นฮอร์โมนจากหลี่จิงจิงเข้าไปอีก เขากลืนน้ำลายอย่างยากเย็น ความปรารถนาเริ่มก่อตัวรุนแรงขึ้น
