ไม่นาน เื่ที่หลินหวั่นชิวฆ่าคนก็แพร่ไปทั่วหมู่บ้านเล็กๆ บนเนินเขา
หลินฟาไฉที่กำลังทำงานได้ยินเด็กคนหนึ่งวิ่งะโทั่วทุ่งนาอย่างบ้าคลั่ง ทำเอาเขาใจนจอบในมือร่วง
จอบร่วงใส่ขา เจ็บจนเขาต้องกอดเท้าะโขาเดียวพร้อมกับร้องโอดโอย
โจวเอ้อร์เหนิง ผู้ชายของหลินซย่าจื้อเข้ามาช่วยประคอง “ท่านพ่อ เป็อะไรไปขอรับ เจ็บหรือเปล่า? ไป พวกเรากลับบ้านไปทายาก่อน”
“จะกลับไปทำไม รีบไปถามก่อนว่าเกิดอะไรขึ้น!” หลินฟาไฉทิ้งก้นนั่งบนคันนา พูดกับโจวเอ้อร์เหนิงอย่างไม่สบอารมณ์
นี่มันสภาพสังคมอะไรกัน ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านของเขาคนนี้ตำแหน่งต่ำมาก กระทั่งสิทธิ์ในการสอบเคอจวี่ [1] ยังไม่มี
ดังนั้น นอกจากหลินหวั่นชิวแล้ว โจวเอ้อร์เหนิงจึงเป็คนที่ถูกกดขี่ใช้งานตามใจชอบที่สุดในตระกูลหลิน
โจวเอ้อร์เหนิงรีบไล่ตามเด็กคนนั้นไป รั้งตัวเขาถามว่า “โก่วหวา เ้าว่าอะไรนะ หวั่นชิวฆ่าคนหรือ?”
เด็กชายโบกมืออย่างรำคาญใจ “ใช่ ฆ่าเหล่าเอ้อร์จากบ้านนายพรานเจียง อาห้าซ่งเห็นเองกับตา”เขาพูดจบก็วิ่งจากไปพร้อมกับะโไปด้วย
เหล่าเอ้อร์จากบ้านนายพรานเจียง?
ตัวขี้โรคนั่นน่ะหรือ?
แต่หวั่นชิวเป็คนที่ต่อให้โดนด่าโดนทุบตีก็ไม่ตอบโต้ จะฆ่าคนได้อย่างไร?
โจวเอ้อร์เหนิงเริ่มร้อนใจ
เขาวิ่งกลับไปพูดกับหลินฟาไฉ “ท่านพ่อ โก่วหวาบอกว่าหวั่นชิวฆ่าเหล่าเอ้อร์จากบ้านนายพรานเจียง บอกว่าอาห้าซ่งเห็นกับตาตัวเอง”
หลินฟาไฉทำหน้าไม่เชื่อหูเมื่อได้ยิน นังเด็กนั่นน่ะหรือจะฆ่าคน?
จะเป็ไปได้อย่างไร?
เกรงว่าเื้ัต้องมีอะไรแน่
หลังจากที่คิดไปคิดมา เขาก้มลงเก็บหัวมันแล้วแบกออกไป “ไป พวกเรากลับกันก่อน กลับไปปรึกษากับแม่เ้าและซย่าจื้อ”
“เอ่อ…” โจวเอ้อร์เหนิงรีบเข้าไปช่วยประคอง ใจเขาอยากช่วยหลินหวั่นชิวพูดสักสองสามประโยค ทว่า กระทั่งกลับถึงบ้านตระกูลหลินแล้วก็ยังพูดไม่ออกสักคำ
“ตายแล้วตาแก่ เ้ากลับมาได้สักที นังเด็กนั่นก่อเื่เข้าแล้วจริงๆ ทีนี้จะทำอย่างไรดี? นางได้ชื่อว่าฆ่าคนไปแล้ว…ต้องเดือดร้อนมาถึงการเจรจาเื่แต่งงานของต้าเจี่ยกับเอ้อร์เจี่ยแน่นอน”
ทั้งคู่เพิ่งก้าวเท้าเข้าลานบ้าน สวี่ซื่อก็วิ่งเข้ามา นางชะโงกหน้าออกไปดูว่ารอบๆ มีคนหรือเปล่าและรีบปิดประตูทันที
“เื่นี้มีลับลมคมใน ปกตินังเด็กนั่นขี้ขลาดจะตาย บอกว่านางล่อลวงคนยังพอเชื่อได้หน่อย แต่บอกว่านางฆ่าคน ข้าไม่เชื่อหรอก เ้าก็รู้ว่าตอนที่เราขายลูกสี่ไป นางก็อยู่ในสภาพใกล้ตายแล้ว”
หากไม่ใช่เพราะตอนนั้นลูกสี่ใกล้ตาย พวกเขามีหรือจะขายให้นายพรานเจียง ขายให้หอคณิกาเสียยังดีกว่า ด้วยรูปร่างหน้าตาของลูกสี่ ไม่แน่ว่าจะขายได้ถึงห้าสิบตำลึงเงิน
“ท่านพ่อ…เข้ามาคุยข้างใน!” หลินฟาไฉเพิ่งพูดจบ หลินซย่าจื้อก็โผล่หัวจากในห้องออกมาเรียก
สวี่ซื่อมองซ้ายมองขวา ตามหลินฟาไฉเข้าไปข้างในเช่นกัน
โจวเอ้อร์เหนิงจะตามเข้าไปบ้างแต่ถูกแม่ยายปิดประตูอัดหน้า เขาไม่ทันตั้งตัว ประตูชนเข้ากับจมูกจนแดงก่ำ
“ท่านพ่อ เหล่าเอ้อร์บ้านนายพรานเจียงถูกนังแพศยานั่นฆ่า นางต้องเป็คนฆ่าแน่นอน”
“ซย่าจื้อเอ๋ย เพราะเหตุใดกันล่ะ? แม้เราจะขายนางให้นายพรานเจียงไปแล้ว แต่ถ้าชื่อของฆาตกรติดหัวนาง มันจะทำให้การเจรจาแต่งงานของพวกพี่สาวเ้ายากไปด้วยนะ ถึงเวลานั้นทุกคนจะพูดว่าบ้านนี้มีลูกสาวเป็ฆาตกร…ใครจะอยากแต่งงานกับต้าเจี่ยและเอ้อร์เจี่ยเ้าอีก”
หลินซย่าจื้อเลิกคิ้วขึ้น นางถ่มน้ำลายลงพื้น “ถุย! นังแพศยาที่ยั่วยวนพี่เขยตัวเองแบบนางมีชื่อเสียงอะไรให้ต้องรักษาอีกกัน! พวกเราควรใช้โอกาสนี้สนับสนุนให้หัวหน้าหมู่บ้านจับนางถ่วงน้ำ นี่เรียกว่า…ต้า…ต้า…ในละครร้องว่าอย่างไรแล้วนะท่านพ่อ?”
“ต้าอี้เมี่ยชิน [2] !”
“ใช่!” หลินซย่าจื้อปรบมือ “ต้าอี้เมี่ยชิน!”
ถึงเวลานั้นจะมีใครกล้าบอกว่าบ้านเราเข้าข้างคนผิดอีก?
สวี่ซื่อพยักหน้า “มีเหตุผล”
แต่หลินฟาไฉกลับลังเล “แต่…หากครอบครัวนั้นมาตามหาจะทำอย่างไร?”
หลินซย่าจื้อพูดอย่างไม่ยี่หระ “เกี่ยวอะไรกับพวกเรา นางผิดที่ฆ่าคนก่อน ถูกคนในหมู่บ้านเรียกร้องให้ถ่วงน้ำ จากนั้นหัวหน้าหมู่บ้านจึงสั่งให้ถ่วงน้ำ อีกอย่าง ต่อให้นางไม่ถูกจับถ่วงน้ำ ป่วยสภาพนั้นก็ไม่รู้จะอยู่ได้อีกกี่วัน จะแบบไหนก็อายุสั้นทั้งนั้น มิหนำซ้ำ ตลอดหลายปีมานี้ก็ไม่เห็นจะมีใครมาตามหา ไม่แน่ว่าจะตายกันหมดบ้านแล้วก็ได้”
สรุปคือ นังแพศยานี่ต้องตายนางถึงจะวางใจ!
มิเช่นนั้น…
สวี่ซื่อเห็นหลินฟาไฉไม่ตอบก็ดึงมือเขา “ตาแก่ ตกลงตามนี้นั่นแหละ เรารีบไปคุยกับหัวหน้าหมู่บ้านเถอะ”
หลินฟาไฉขมวดคิ้วแต่ก็พยักหน้าตอบตกลง
“ก็ได้ ซย่าจื้อพูดถูกแล้ว ต่อให้ลูกสี่ไม่ถูกจับถ่วงน้ำก็อยู่ได้อีกไม่กี่วัน พวกเราจะปล่อยโอกาสนี้ไปไม่ได้เด็ดขาด ไม่อย่างนั้นชื่อเสียงได้ป่นปี้หมด”
“ใช่เลย!” หลินซย่าจื้อดีใจมาก นางรีบไปเปิดประตู ทั้งครอบครัวมุ่งหน้าไปทางบ้านหัวหน้าหมู่บ้าน
ระหว่างทางเจอหัวหน้าหมู่บ้านที่กำลังพาคนไปบ้านตระกูลเจียงอย่างเอิกเกริกพอดี หลินฟาไฉรีบเข้าไปขวาง
หัวหน้าหมู่บ้านสวีฝูมีสีหน้าไม่สู้ดีเป็อย่างยิ่ง “หลินฟาไฉ เ้าขวางข้าทำไม? ลูกสาวคนที่สี่จากบ้านเ้าไปฆ่าน้องชายคนอื่น หมู่บ้านเค่าซานของเราเก็บหญิงชั่วแบบนี้ไว้ไม่ได้ ต้องส่งตัวให้ทางการจัดการ!”
คนอื่นพูดเสริม “ใช่ หลินฟาไฉ เื่นี้เ้าจะมาเลอะเลือนไม่ได้!”
“ปีศาจจิ้งจอกหลินหวั่นชิวทั้งยั่วยวนพี่เขยตัวเอง ทั้งฆ่าน้องชายที่ป่วยติดเตียงของสามี หมู่บ้านพวกเราเก็บหญิงชั่วเช่นนี้ไว้ไม่ได้เด็ดขาด มีแต่จะทำให้หมู่บ้านเราอัปมงคล”
“ใช่ ถูกต้อง!”
ทุกคนโมโหเดือดดาล สายตาที่มองหลินฟาไฉเต็มไปด้วยความดูถูกและรังเกียจ เลี้ยงลูกสาวออกมาแบบนี้ได้ ทั้งครอบครัวคงไม่มีอะไรดีเช่นกัน
หลินฟาไฉรีบอธิบาย “ข้าไม่ได้จะปกป้องนาง ลูกสาวที่แต่งออกไปแล้วก็เหมือนน้ำที่สาดออกไป จะปกป้องทำไม? ในบ้านยังมีลูกสาวที่ยังไม่แต่งงานอยู่ เหตุใดข้าต้องเป็ห่วงนางจนลูกคนอื่นเดือดร้อนด้วย หัวหน้าหมู่บ้าน ท่านจะส่งลูกสี่ไปศาลาว่าการไม่ได้นะขอรับ”
“เหอะ ไอหมาเฒ่านี่ ไม่ให้ส่งไปศาลาว่าการแล้วยังเรียกว่าไม่ปกป้องอีกหรือ ที่อยู่บนคอเ้าไม่ใช่หัวแต่เป็สะโพกใช่หรือไม่?!”
“ช้าก่อน…ข้ายังพูดไม่จบ หากส่งไปศาลาว่าการ ทั้งอำเภอคงรู้เื่อัปยศที่นางทำกันหมด เช่นนั้นวันหน้าคงไม่มีใครกล้ามาสู่ขอแม่นางจากหมู่บ้านเราอีก ความหมายที่ข้าจะสื่อก็คือ ไม่ต้องส่งไปศาลาว่าการ พวกเราจับหญิงชั่วนี่ไปถ่วงน้ำกันเถอะ!”
เชิงอรรถ
[1] เคอจวี่科举 คือระบบสอบคัดเลือกข้าราชการ
[2] ต้าอี้เมี่ยชิน 大义灭亲 แปลว่า เพื่อธำรงรักษาไว้ซึ่งความเป็ธรรม จึงไม่สนใจความสัมพันธ์ส่วนตัวทางเครือญาติของตน ทำให้ญาติพี่น้องของตนที่กระทำผิดกฎหมาย ได้รับการลงโทษตามกฎหมาย
.
