“เ้า เ้า......” ความปากร้ายของจุนห่าวทำเอาจุนหรูโมโหจนหน้าเขียว โกรธจนพูดติด ๆ ขัด ๆ ว่า “เ้าไม่มีสิทธิ์มาใส่ร้ายแม่ข้า เพราะแม่ซวงเอ๋อร์ของเ้าหน้าไม่อาย เ้ายังกล้าย้อนมาเล่นงานข้า เ้ารอข้าก่อนเถอะ ข้าจะให้ท่านพ่อไล่เ้าออกจากตระกูล ถ้าเศษสวะอย่างเ้าถูกไล่จนวิ่งหางจุกตูด ยังจะกล้ากำเริบเสิบสานอย่างนี้ไหม”
“ข้าจะรอ แต่ข้าไม่ได้ใส่ร้ายแม่ใหญ่ เป็เพราะเ้าบอกว่าข้าไม่ใช่พี่ชายเ้า แต่ข้าคือลูกของท่านพ่อ ถึงแม้เ้าจะไม่ใช่น้องข้าจริง ๆ ก็เถอะ ข้าก็หวังว่า ท่านพ่อจะเชื่อคำพูดเ้าและไล่ข้าออกจากตระกูล ข้าก็อยากออกไปใจจะขาดแล้ว” จุนห่าวพูดอย่างไม่แยแส “ใช่แล้ว หากข้าคือสวะ ถ้าอย่างนั้นเ้าล่ะ คืออะไร น้องชายของสวะ? ใช่สิ ข้าลืมไปเลยว่า เ้าไม่ยอมรับว่าเป็น้องชายข้า” เศษสวะที่มีห้ารากิญญาซับซ้อนอย่างข้า บำเพ็ญเพียรได้เพียงลมปราณขั้นที่หนึ่ง แล้วสามรากิญญาของเ้าคือพร์หรือ? ถึงจะเป็พร์ ก็แข็งแกร่งกว่าข้าไม่เท่าไหร่ ตอนนี้เ้าก็เพิ่งบำเพ็ญเพียรถึงลมปราณขั้นที่หนึ่งใช่ไหม? หากข้าเป็สวะ เ้าไม่เป็ยิ่งกว่าสวะหรอกหรือ? คำก็สวะ สองคำก็สวะ จุนห่าวก็ชักจะโมโหเหมือนกัน ถ้าพูดถึงสติปัญญาของจุนหรูก็ด้อยกว่าจริง ๆ ถึงรากิญญาจะดีกว่าจุนห่าว ทรัพยากรด้านการบำเพ็ญเพียรจะเยอะกว่าจุนห่าว และแม้ว่าจะเด็กกว่าจุนห่าวสองปี ก็ถือว่าเข้าขั้นแย่ ยังมีหน้ามาพูดว่า เขาเป็สวะ แม้แต่คำว่าสวะเขาก็ยังไม่คู่ควร
“จุนห่าว วันนี้เ้ากินยามาผิดรึเปล่า! ถึงกล้าพูดกับข้าขนาดนี้! เ้าช่างใจกล้าเสียจริง เ้าไม่กลัวข้าจะไล่เ้าออกจากตระกูลหรือ? หากตอนนี้เ้าคุกเข่าอ้อนวอนข้า ข้าก็จะอภัยให้เ้า นี่เป็โอกาสสุดท้ายของเ้าแล้ว ดูซิว่าเ้าจะคว้าโอกาสนี้ไว้ไหม” จุนหรูกล่าวพลางวางมาดใหญ่โต จริง ๆ วันนี้เขาแค่จะมาเย้ยหยันจุนห่าว คิดไม่ถึงว่าจะถูกจุนห่าวทำให้อับอาย เขาจะไม่ปล่อยจุนห่าวไว้แน่ จุนหรูยิ่งคิดยิ่งเดือดดาล แค้นจนกัดริมฝีปากตัวเอง
ความเหี้ยมโหดของจุนหรูถูกจุนห่าวจับได้ภายในชั่วพริบตา จุนห่าวก้มศีรษะครุ่นคิด หลังจากนี้เขาจะต้องป้องกันตนเองจากจุนหรูซะแล้ว แค้นนี้ต้องชำระ ไม่เกรงว่าจะล่วงเกินวิญญูชน แต่เกรงว่าจะล่วงเกินคนต่ำช้า แถมยังเป็คนต่ำช้าที่ไม่มีสมอง คนแบบนี้จะสร้างปัญหาได้ง่าย เขาไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะถูกหาเื่ แค่กลัวว่าจะมาหาเื่ภรรยาและลูกของเขาแทน ยิ่งตอนนี้หานรุ่ย คือ ชายที่กำลังตั้งครรภ์ ซึ่งเป็่เวลาที่อ่อนแอที่สุด เมื่อนึกถึงตรงนี้ ั์ตาของจุนห่าวก็เปล่งประกายแรงกล้า หากจุนหรูกล้าทำร้ายหานรุ่ยและลูกล่ะก็ ถ้าอย่างนั้นเขาก็ต้องเอาชีวิตจุนหรูให้จงได้ ไม่ว่าอย่างไรที่แห่งนี้ ถ้าฆ่าคน ก็ไม่ต้องชดใช้ด้วยชีวิต เพราะเขาคือคนที่ผ่านการฆ่าคนเืนองมาแล้ว
จุนห่าวเงยหน้ามองดูจุนหรูอย่างสงบนิ่งและเอ่ยขึ้นว่า “เ้าพูดถึงสองรอบว่า จะให้ท่านพ่อไล่ข้าออกจากตระกูล ข้ารู้แล้ว ไม่ต้องพูดซ้ำอีก หูข้าไม่ได้มีปัญหา จะทำก็รีบทำเถอะ! ข้ายังไงก็ได้ทั้งนั้น” จุนห่าวเปลี่ยนท่าทาง เอนกายพิงประตูอย่างสบาย ๆ เขาไม่เข้าใจจริง ๆ เ้าคนพวกนี้มาเพื่ออะไร อย่าบอกนะว่า มาแค่เพื่อโอ้อวดอำนาจบารมี แสดงความสูงส่งของพวกมันสักหน่อย แล้วก็ให้เขาอ่อนน้อมไร้ศักดิ์ศรีและขอความเมตตาจากพวกมัน หลังจากนั้นก็มาเหยียดหยามและดุด่าเขาอีกหนึ่งยก จนจิตใจที่ฟุ้งเฟ้อของพวกมันพอใจและจากไปอย่างสง่าผ่าเผย จุนห่าวนึกย้อนความทรงจำของร่างเดิม พวกมันทำเช่นนี้จริง ๆ ร่างเดิมเป็ที่ระบายอารมณ์ของพวกมัน แต่ตอนนี้กลายเป็เขา ความตั้งใจของพวกมันจะไม่มีวันเป็จริงได้อีกและเขาไม่ใช่ลูกพลับที่อ่อนนุ่ม เลยจะมาตามใจเด็กหนุ่มยังที่ยังไม่โตไม่กี่คนให้มาเล่นหยิกไปหยิกมาได้
“พี่จุนห่าว ท่านควรขอโทษน้องจุนหรูนะ! ท่านเป็คนบอกก่อนว่า อาสะใภ้รองมีชายอื่น ท่านทำผิดก่อน ชื่อเสียงของสตรีสำคัญมาก ท่านไม่ควรระบายความแค้นพูดกับอาสะใภ้รองเช่นนี้ นี่เป็สิ่งที่ไม่ถูกต้อง หากท่านขอโทษแล้ว ข้าคิดว่า น้องจุนหรูต้องให้อภัยท่านเป็แน่” ชายคนนี้มากระซิบจุนห่าวที่เพิ่งพูดจบ แล้วหันไปพูดกับจุนหรูและกล่าวต่อว่า “น้องจุนหรู หากพี่จุนห่าวขอโทษเ้า เ้าก็ให้อภัยเขาเถอะ ใช่ไหม!”
“ฮื้อ” จุนหรูกล่าวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “พี่จุนอวี้ เ้าเป็คนจิตใจดี ทุกครั้งท่านจะช่วยไอ้สวะนี่พูดตลอดเลย ข้าพูดคำไหนคำนั้น ถ้ามันคุกเข่าขอโทษข้า ข้าก็จะให้อภัยมัน” กล่าวจบ จุนหรูพลันยืดอกและเอามือทั้งสองข้างไปไว้ข้างหลังรอคอยคำขอโทษจากจุนห่าว
อีกสามคนที่เหลือมองดูจุนห่าวพลางกลั้นยิ้ม รอคอยจุนห่าวคุกเข่าอย่างน่าอับอาย
จุนห่าวได้ยินเสียงพูดดัดจริตนั่น ก็พลันขนลุกไปทั้งตัว ในใจคิด เชรดแม่ นี่คือเ้าดอกบัวขาว [1] ที่เอาแต่พูดมิใช่รึ? ดูปลอมเสียเหลือเกิน ดูเหมือนจะปกป้องเขา แท้ที่จริงแล้ว แอบบิดเบือนความจริงอยู่ตลอด ไม่กี่ประโยคก็ยัดเยียดความผิดให้เขา นี่มันตัวละครร้ายชัด ๆ ถ้าเทียบจุนหรูกับเ้านี่แล้วต่างกันราวฟ้ากับดิน ไม่ว่าจะเป็มันสมองหรือพละกำลัง ก็เทียบกันไม่ติด คำพูดของเ้านี่เหมือนจะถูก แต่ในความเป็จริงไม่ใช่ เมื่อเขาได้พูดกลับกลายเป็ว่าตนเองกล่าวหาแม่ใหญ่ว่ามีชายอื่น ให้เขาต้องเสียชื่อและรับผิดกับชื่อเสียนี้ เขาคงจะได้ออกจากตระกูลจริง ๆ เสียแล้ว แม้ว่าเขาจะ้าหลุดพ้นจากตระกูล แต่ก็ไม่อยากถูกใส่ร้ายว่า กล่าวหาแม่ใหญ่เช่นนี้ เขายังให้ความสำคัญกับชื่อเสียงของตนเอง หากหลังจากนี้พ่อแม่ของหานรุ่ยมารู้เข้าว่า เขาเป็คนใส่ร้ายว่าแม่ใหญ่มีชายอื่นขึ้นมา พวกเขาก็คงตัดคะแนนตนเองเป็แน่ จุนห่าวจำเป็ต้องพูดกับตัวเองว่า คิดไปไกลเกินพอละ พ่อแม่ของหานลุ่ยยามนี้ยังไม่รู้เลยว่า อยู่ที่ไหน
จุนห่าวมองเ้าดอกบัวขาวอย่างละเอียด ดอกบัวขาวดอกนี้ก็คือ ซวงเอ๋อร์ของบ้านท่านลุงใหญ่ มีนามว่า จุนอวี้ ปีนี้อายุ 15 ปี จุนห่าวกะความสูงของเขาด้วยสายตา เขาน่าจะสูงราว ๆ 170 เิเ ใบหน้าที่ดูไม่ออกว่าเป็หญิงหรือชาย ในสายตาของพลเมืองบนแผ่นดินชางหลาน จุนอวี้คงถือว่าเป็คนรูปงามอย่างแน่นอน ทว่าในสายตาของจุนห่าว ชายคนหนึ่งที่มีหน้าตาเยี่ยงสตรี ท่าทางที่ดูดัดจริต น้ำเสียงดัด ๆ ดูตุ้งติ้งเกินไปราวกับเป็กระเทย ถึงแม้ว่าจุนอวี้จะเป็ซวงเอ๋อร์ แต่ในความคิดของจุนห่าว ซวงเอ๋อร์ก็คือชายที่มีบุตรได้ ถ้าเป็ชาย ก็ควรจะมีบุคลิกท่าทางเยี่ยงชายชาตรี เขาคิดว่า ถ้าซวงเอ๋อร์เป็แบบห่านรุ่ยประมาณนั้น ถึงจะดี คือเป็ผู้ชายจริง ๆ หากร่างเดิมแต่งงานกับซวงเอ๋อร์แบบจุนอวี้ จุนห่าวอาจยอมตายไปแล้ว ให้เขาต้องอยู่กับกระเทยไปตลอดชีวิต ให้เขาตายอีกครั้งยังจะดีเสียกว่า บางทีเสี่ยวไป๋อาจจะช่วยเขาหาร่างสิงใหม่ก็เป็ได้
จุนอวี้มีทักษะของรากิญญาคู่ ความแข็งแกร่งตอนนี้อยู่ลมปราณขั้นที่สองระดับปลาย เพียงจุดพลิกผันเดียวก็สามารถทะลวงเข้าสู่ลมปราณขั้นที่สองได้ นับเป็ผู้ที่มีพร์ในการบำเพ็ญเพียรของตระกูล ชื่อเสียงของเขาในตระกูลดียิ่งนัก คนทุกเพศทุกวัยต่างชื่นชอบเขา ซึ่งนี่เป็เสน่ห์ของเ้าดอกบัวขาว ก่อนหน้านี้ทุกครั้งที่พวกเขามาหาเื่ร่างเดิม จุนอวี้จะเป็คนคอยแก้ต่างให้เขา ร่างเดิมซึ้งใจเขามาก ในมุมมองของจุนห่าว นั่นหาใช่การแก้ต่างให้ร่างเดิมไม่ นั่นเป็การบิดเบือนในรูปแบบของการกลั่นแกล้งต่างหาก และร่างเดิมก็โง่เง่าเสียจนดูไม่ออก ทุกครั้งที่กลั่นแกล้งร่างเดิม ท้ายที่สุดจุนอวี้ก็จะได้ประโยชน์ เพราะว่าทั้งสองฝ่ายต่างขอบคุณจุนอวี้ ซึ่งจะช่วยให้จุนอวี้มีชื่อเสียงเรียงนามที่ดี เพราะมีจิตใจที่ดีงามอีกด้วย
-----------------------------------------------------------------------------
[1] ดอกบัวขาว คือ เป็คำสแลงจีน ใช้เปรียบเปรยผู้หญิงที่ทำตัวภายนอกดูซื่อใสบริสุทธิ์เหมือนดอกบัว แต่ที่จริงมีพฤติกรรมมัวหมอง คิดฟุ้งแต่เื่ไม่ดีไม่งาม
