ท่ามกลางเสียงสายฝนที่สาดกระหน่ำลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตา ภายนอกหอแสดงศิลปะระดับโลกถูกปกคลุมด้วยม่านน้ำสีขาวโพลน แสงฟ้าแลบแปลบปลาบสะท้อนกับพื้นหินอ่อนขัดมันข้างในอาคารที่เริ่มเงียบเหงา ผู้คนระดับมหาเศรษฐีและนักสะสมต่างทยอยพากันเข้าห้องประมูลไปจนเกือบหมด ทิ้งไว้เพียงความเงียบที่มีเสียงฝนเป็๲เพื่อน

พายุ ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ กล้ามเนื้อแขนที่โผล่พ้นเสื้อยูนิฟอร์มมินิมาร์ทนั้นแน่นตึง เขาเป็๞คนประเภทที่ดูแข็งแรงจนน่าเกรงขาม ใบหน้าคมเข้มกำลังมีสมาธิกับการจัดเรียงของบนชั้นวาง แต่ในใจกลับนึกอิจฉาร้านข้างๆ ที่ปิดหนีฝนไปนอนกอดเมียกันหมดแล้ว

ตึก... ตึก... ตึก...

เสียงส้นสูงกระทบพื้นหินอ่อนดังรัวเร็วและหนักหน่วงทำลายความเงียบ พายุชะงักมือที่กำลังจัดของ ก่อนจะหันไปทางต้นเสียง

ร่างของหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏขึ้นในกรอบสายตา เธอไม่ได้แค่เดิน แต่เธอกำลังวิ่งหนีอะไรบางอย่าง... และนั่นคือ ลิด้า นางแบบสาวชื่อดังที่เป็๲ไอคอนแห่งความเซ็กซี่ของยุคนี้

พายุถึงกับลืมหายใจเมื่อเห็นเธอชัดๆ ในระยะประชิด ลิด้าอยู่ในชุดที่แทบจะเรียกได้ว่า 'เปลือย' ในสายตาของคนทั่วไป เธอสวมเพียงบราสีทองอร่ามที่ฉลุลายใบไม้ละเอียดละออ โอบอุ้มทรวงอกอวบอิ่มที่กระเพื่อมขึ้นลงตามจังหวะการหายใจที่หอบเหนื่อย ท่อนล่างเป็๞เพียงผ้าสีทองทรงใบไม้ปิดคลุมสะโพกมนไว้เพียง๮๣ิ่๞เหม่ เผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียนยาวระหงและหน้าท้องที่แบนราบไร้ที่ติ

ฟุ้ง...

กลิ่นน้ำหอมเกรดพรีเมียมผสมกับกลิ่นกายจางๆ ของหญิงสาวลอยมากระทบจมูกพายุทันทีที่เธอวิ่งผ่านหน้าเคาน์เตอร์ไป กลิ่นนั้นมันทั้งหวานและเร่าร้อนจนทำให้หัวใจของชายหนุ่มสั่นไหวอย่างรุนแรง

"หมามองเครื่องบินแท้ๆ เลยมึงไอ้พายุ..." เขาพึมพำกับตัวเองพลางหัวเราะแห้งๆ ในลำคอ สายตาเขามองตามแผ่นหลังเนียนละเอียดของเธอไปจนเกือบสุดทางเดิน แต่สิ่งที่เขาฉงนคือ... ระดับลิด้า ทำไมถึงวิ่งมาคนเดียวโดยไม่มีบอดี้การ์ดแม้แต่คนเดียว?

"ว้าย!!!"

เสียงอุทานสั้นๆ ดังขึ้นพร้อมกับร่างของลิด้าที่ถลันเข้าไปในประตูห้องข้างๆ ห้องประมูล ซึ่งเป็๲ห้องที่ปิดปรับปรุงและมีป้ายกั้นไว้ พายุขมวดคิ้วด้วยความสงสัย ทันใดนั้นประตูห้องประมูลหลักก็เปิดออก ชายชุดสูทดำรูปร่างกำยำสามคนเดินพรวดพราดออกมา ท่าทางคุกคามชัดเจน

หนึ่งในนั้นเดินตรงมาที่พายุ สายตาคมกริบจ้องมองมาอย่างจับผิด

"นี่น้อง... อยู่ตรงนี้เห็นใครเดินผ่านมาทางนี้บ้างมั้ย?" น้ำเสียงของมันแข็งกระด้าง

พายุแสร้งทำหน้าซื่อ ส่ายหัวช้าๆ "ไม่เห็นมีใครเลยครับพี่ ๻ั้๫แ๻่ประตูห้องประมูลปิด ผมก็เห็นแต่พี่นี่แหละที่เดินออกมา"

กริ๊งงง...

เสียงโทรศัพท์ในอกเสื้อของชายชุดสูทดังขึ้น มันรีบกดรับทันที "ครับนาย... ข้างนอกยังปกติครับ ยังไม่มีวี่แววว่าเป้าหมายจะหนีออกไปทางประตูหน้าครับ... ครับ ผมจะเฝ้าไว้เอง"

เมื่อสายตัดไป พวกมันหันไปซุบซิบกันครู่หนึ่งก่อนจะเดินกลับเข้าไปข้างในห้องประมูล ทิ้งไว้เพียงพายุที่ยืนใจเต้นรัวด้วยความสงสัย 'เป้าหมาย' ที่พวกมันพูดถึง คงไม่พ้นนางแบบสาวที่แอบอยู่ในห้องซ่อมแซมนั้นแน่ๆ

พายุไม่รอช้า เขาตัดสินใจปิดไฟร้าน ล็อคเคาน์เตอร์อย่างรวดเร็ว ก่อนจะอาศัยจังหวะที่โถงทางเดินว่างเปล่า วิ่งเหยาะๆ เข้าไปยังห้องที่ลิด้าซ่อนตัวอยู่

ภายในห้องปรับปรุงนั้นมืดสลัวและเต็มไปด้วยกลิ่นอับของปูนซีเมนต์ แต่ท่ามกลางความมืดนั้น จมูกของพายุยังคงจับกลิ่นหอมหวานที่คุ้นเคยได้ เขาเดินฝ่ากองวัสดุก่อสร้างเข้าไปอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งสายตาปรับชินกับความมืด

ภาพที่ปรากฏตรงหน้าทำให้ลมหายใจของเขาติดขัดอีกครั้ง...

ลิด้ากำลังนั่งทรุดตัวพิงกำแพงปูนเปลือยอย่างหมดแรงอยู่ในมุมมืดที่สุดของห้อง เสียงหอบหายใจของเธอดังถี่กระชั้น ทรวงอกอวบอิ่มภายใต้บราสีทองตัวจิ๋วกระเพื่อมขึ้นลงอย่างหนักหน่วง แสงไฟสลัวจากภายนอกที่ลอดผ่านช่องประตูเข้ามา ส่องกระทบผิวขาวเนียนละเอียดที่ตอนนี้ชื้นไปด้วยเหงื่อ...

หยดเหงื่อพราวเกาะตามลำคอระหงยาวลงไปถึงร่องอก...