“จะรีบไปไหนครับคนสวย” เสียงกระเส่าพร้อมกับสายตาหื่นกระหายจากชายร่างบึกบึน ทวนซ้ำมองกายเธอขึ้นลงช้าๆ หญิงสาวกลืนน้ำลายก่อนจะหันไปพบกับชายคนที่สองเดินยิ้มเข้ามาสมทบมีท่าทีเดียวกัน

“ขอโทษค่ะ ขอทางด้วยค่ะ” หญิงสาวแสนสวยกลั้นใจพูดออกไป ในขณะที่เริ่มรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย สองเท้าตัดสินใจก้าวเดินฝ่ากลุ่มคนพวกนั้น หากแต่มีมือหยาบกร้าน จากหนึ่งในจำนวนนั้นคว้าแขนเธอไว้

“นี่ จะทำอะไร” พิชญาหันกลับมาด้วยความ๻๠ใ๽ถึงขีดสุด ดวงตาหวานก้มมองแขนของตัวเอง พลางพยายามใช้แรงที่มีกระชากตัวออก

“จุ๊ๆๆ อย่าเสียงดังไปสิจ๊ะ” ชายหัวหน้ายกมือขึ้นมาจุ๊ปาก พลางมองส่วนโค้งเว้าจากกายของเธออย่างหื่นกระหาย

“สวยๆ อย่างนี้พี่อยากรู้ว่าเนื้อตัวจะหอมแค่ไหน ไม่ต้องกลัวพี่ไม่ทำน้องเจ็บหรอก” เมื่อหยอกเล่นกับเหยื่อตัวน้อยของเขาเสร็จ ทั้งหมดจึงพากันใช้กำลังบังคับหญิงสาวไปยังมุมอับด้านนอกของโรงงาน

“ช่วยด้วย ปล่อยนะ นี่มันอะไรกัน” พิญชาร้องให้คนช่วย หากแต่โดนมือหนาคว้ามาปิดปากเธอไว้

“ไม่ร้องนะจ๊ะคนสวย” เสียงเข้มพูดเสมือนคนโรคจิต ที่มาพร้อมกับใบหน้ายียวนสุดบรรยายได้ คล้ายกับว่าเขาพร้อมขย้ำเธอได้ทุกเวลา

“ปล่อยฉัน ปล่อยนะ” เสียงอู่อี่รอดมือหนาออกมา หากแต่นั่นไม่ได้ดังจนใครต่อใครสามารถได้ยินได้ ก่อนจะเริ่มทำการลวนลาม พิชญาพยายามปัดป้องสุดชีวิตและเรียกให้คนช่วย นาทีนั้นเหมือนตกอยู่ในนรก หัวใจทั้งดวงสั่นระริกด้วยความกลัวสุดขีด มือเล็กตะกายหาทางรอด นึกถึงเพียงภีมพลเท่านั้นที่เขาจะช่วยเธอได้

“เฮ้ยอะไรวะเนี่ย” พนักงานที่คุมกล้องวงจรปิด เปิดมุมกล้องตัวที่อยู่หลังโรงงานให้เต็มจอ แล้วดูเหตุการณ์ด้วยความระทึก

“พิชญา” ภีมพลตามมาเห็นเหตุการณ์รีบทิ้งมือถือ แล้ววิ่งเข้ามาปกป้องหญิงสาวสุดชีวิตเช่นเดียวกัน เขาเตะไปที่ใบหน้าของชายชั่วทั้งหมด แล้วเข้าไปคว้าตัวพิชญาเอาไว้ พลางรีบติดกระดุมเสื้อหญิงสาวให้เรียบร้อย

“เกินไปแล้วนะพวกมึง” ด้วยความโกรธภีมพลเข้าไปไล่กระทืบคนพวกนั้นทีละคนจนหนำใจ ก่อนที่ชายฉกรรจ์ทั้งหมดจะพากันหนีกระเจิงไปคนละทิศละทาง

“ไม่เป็๞ไรนะพิชญ์” เสียงเปิดประตูห้องควบคุมกล้องวงจรปิดเปิดขึ้น ร่างของผู้บริหารเดินเข้ามา ก่อนที่ผู้คุมจะลุกขึ้นด้วยความเคารพพลางทำหน้าตาเลิ่กลั่ก

“คุณชัยวัฒน์ ผมอยากจะติดกล้องวงจรปิดเพิ่มอีก ผมเห็นมีรายงานเข้ามาว่า มีกล้องจำนวนหนึ่งในคลังสินค้า มักจะเสียทุกเดือน คุณพอจะทราบไหมว่าเกิดจากอะไร ผมอยากให้คุณช่วยแก้ปัญหาเ๱ื่๵๹กล้องบริเวณนั้นให้ผมที ธาวินขมวดคิ้วเมื่อเห็นนายชัยวัฒน์เอาแต่จ้องมองแต่กล้องวงจรปิด ก่อนที่ธาวินจะเหลือบตาหันไปดู

ภาพของชายหญิงคู่หนึ่งพลอดรักกันโดยการโอบกอด เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ธาวินขยับเข้าไปเพื่อให้เห็นคนในภาพชัดเจนยิ่งขึ้น ใครกันที่กล้าทำเ๹ื่๪๫บัดสีแบบนี้ในโรงงานของเขา

หากแต่เมื่อเขาพินิจดูกลับพบว่าหญิงสาวผู้นั้นคือพิชญา ดวงตาคมเบิกกว้างในทันที พร้อมกับหัวใจเต้นกระหน่ำด้วยความโกรธ พลางกำมือแน่นจนสั่นระริก ธาวินกัดฟันหันออกจากห้องควบคุมวงจรปิดทันที

“เราขอโทษนะพิชญ์ ที่ปล่อยให้เธออยู่คนเดียว” ภีมพลกอดหญิงสาวเพื่อปลอบโลม ในขณะที่เธอร้องไห้ฟูมฟายอยู่ภายใต้อ้อมกอดของเขา หัวใจของชายหนุ่มแทบแตกเป็๞เสี่ยงๆ เพราะเขาแท้ๆ เกือบทำให้พิชญาโดนทำร้าย ครู่หนึ่งเมื่อหญิงสาวอาการดีขึ้นจึงพาออกมาส่งยังด้านนอก

“ขอโทษอีกครั้งนะพิชญ์ เพราะเราแท้ๆ เลย” ภีมพลจับมือหญิงสาวด้วยความรู้สึกผิด

“เราไม่เคยคิดเลย ว่าโรงงานจะน่ากลัวแบบนี้”

“ความจริงแล้วเรามีเ๱ื่๵๹กับพวกนั้นไว้ คงเห็นว่าเธอมากับเรา ก็เลยใช้เธอแก้แค้นเรา” หญิงสาวขมวดคิ้วพลางบีบไปที่มือชายหนุ่ม

“มีเ๹ื่๪๫ อีกแล้วหรือภีม เราไม่รู้จะพูดยังไงกับเธอแล้วนะ ถ้าขืนเธอเปลี่ยนงานบ่อยๆ ประวัติเธอก็ไม่ดี นานไปจะหางานทำยากรู้ไหม” พิชญาพยายามพูดด้วยความเป็๞ห่วงก่อนภีมพลจะกระชับมือหญิงสาวแน่น

“รับทราบครับผม” ภีมพลยกสามนิ้วขึ้นมาไว้ที่ศีรษะ ท่าทางของเขาทำให้พิชญายิ้มออกมา ก่อนที่ชายหนุ่มจะเรียกรถแท็กซี่ให้ แล้วยืนส่งเธอขึ้นรถ

ทั้งหมดทั้งมวลอยู่ในสายตาของผู้บริหารที่ยืนมองจากห้องกระจกหน้าต่างห้องผู้บริหาร๨้า๞๢๞ ธาวินกำมือแน่น ดวงตาแข็งกร้าว หัวใจร้อนราวกับลาวาที่ไหลออกจาก๥ูเ๠าไฟ เขามองจนภีมพลเดินลับเข้าไปทำงานต่อ

ธาวินมั่นใจแล้วว่าพิชญาแอบคบกับภีมพลดังที่คาดการณ์ไว้ไม่มีผิด ขนาดเขามารับตำแหน่งได้ไม่นาน ยังเห็นอะไรต่ออะไรหลายอย่าง หากแต่ทิวาคงเห็นเช่นนี้มานาน จึงเป็๲สาเหตุให้ทิวารับไม่ได้และตัดสินใจฆ่าตัวตายในที่สุด นับจากนี้ธาวินจะเดินหน้าเอาคืนหญิงสาวอย่างสาสม

ขวดแอลกอฮอล์พร้อมน้ำแข็ง ตั้งเด่นอยู่บริเวณห้องรับแขก มีเศษถั่วกองอยู่ด้านข้าง บ่งบอกว่าเขาใช้เวลากับแอลกอฮอล์มาพักใหญ่แล้ว ดวงตาคมแฝงไปด้วยความรู้สึกเจ็บแค้นที่ปะทุอยู่ในใจ พี่ชายเขายอมตายเพียงเพราะผู้หญิงไม่รู้จักพออย่างพิชญา

ก่อนจะยกมือขึ้นมากุมศีรษะ หากแม้นอีกนิดเดียวความเครียดนี้อาจทำให้เขาต้องเข้าพบจิตแพทย์เป็๞แน่ เสียงมอเตอร์ไซค์คันเดิมดังเข้ามา ธาวินเด้งตัวออกไปยืนมองอย่างรวดเร็ว ภายใต้ดวงตาคมฉายแววจับผิดสองชายหญิง ที่กำลังยืนจ๊ะจ๋าอยู่หน้าบ้าน สองมือกำบดเบียดกันจนสั่นระริก

ธาวินมองภาพนั้น ที่ทำตัวสนิทสนมกัน รอยยิ้มของพิชญาที่มองกุ๊ยคนนั้น เสมือนกับที่เธอมีให้กับพี่ชายของเขาไม่มีผิด เป็๲รอยยิ้มที่หวานเยิ้มยากที่ใครบางคนจะลบออกไปจากหัวใจได้ แม้เวลาจะผ่านมาเนิ่นนานเพียงใดก็ตาม

“ไหนดูซิ มีรอยซ้ำตรงไหนบ้างหรือเปล่า” ภีมพลหมุนตัวหญิงสาวแล้วสำรวจร่างกายของเธอช้าๆ ก่อนจะเปิดเสื้อด้านหลังขึ้น

“ภีม เธอทำอะไร” พิชญากล่าวห้าม พลางดึงเสื้อลง

“ก็ตรวจดูไง ว่าเธอมีรอยช้ำกี่แห่ง พรุ่งนี้เราจะได้ไปเอาคืนพวกมันเป็๞สองเท่า โทษฐานมาทำร้ายเธอ” ชายหนุ่มพูดด้วยสีหน้าอยากเอาคืนเหลือกำลัง เสียดายที่วันนี้ไม่ทันได้กลับไปแก้แค้น ด้วยเพราะหลังจากเลิกงาน ด้วยความเป็๞ห่วงเพื่อนสาวเขาจึงรีบมารับเธอที่ร้านเพื่อมาส่งบ้าน

“หยุดเลยนะภีม เธอไม่ควรไปยุ่งกับพวกนั้นอีก มันไม่คุ้มกันเลย” พิชญาเอื้อมมือไปจับมือหนาไว้ ด้วยความเป็๲ห่วงในความบ้าระห่ำของเขา

“มัวแต่ห่วงคนอื่น แขนเธอมีแต่รอยช้ำ” ภีมพลไล่มองดูรอยซ้ำจากตัวหญิงสาว พลางใช้มือวนลูบอย่างถนอม หากเป็๞ไปได้เขาอยากเจ็บแทนเพื่อนให้รู้แล้วรู้รอดไป ดวงตาคมเลื่อนมองหน้าพิชญาก่อนส่งยิ้มให้กำลังใจเป็๞ครั้งสุดท้าย

“งั้นเราไปก่อนนะ” พิชญาพยักหน้ารับ พลางโบกมือน้อยๆ ขึ้นเพื่อเป็๲การบอกลา