หลวนคุนส่งอิงหลิวขึ้นบนหลังม้า ยืนมือให้วรากรหมายจะส่งแผ่หลารากรขึ้นบนหลังม้าเช่นกัน

“ไม่ๆ เชิญท่านขึ้นไปเถอะ” ด้วยสปิริตของนักเขียน! กะเผลกต่อไป!

หลวนคุนทนเห็นวรากรเดินขากะเผลกต่อไปไม่ไหว รวบร่างวรากรเพื่อส่งขึ้นไปบนหลังม้า ส่วนตัวหลวนคุนเดินจูงม้า

จวนหลังใหญ่แม้ไม่ได้ประดับประดาสวยหรูแต่กลับดูดีเรียบง่ายสบายตา แต่ทว่ากลับยิ่งใหญ่สมฐานะ

“ถึงแล้ว” ส่งมือให้วรากรกับอิงหลิวลงมาทีละคน

เด็กรับใช้มารับเอาม้าไปไว้ที่คอก ถึงตอนนี้วรากรเริ่มรู้สึกปวดขาอาจจะเพราะอาการอักเสบ เจ็บจนไม่อยากจะก้าวขาเดิน

“ไหวไหมพี่สาว” วรากรยิ้มแห้งๆ ^_^’ ฝืนเดินต่อไป

ถ้าเป็๞นิยายเ๹ื่๪๫อื่นพระเอกต้องอุ้มแล้วแหละปานนี้ แต่รู้ตัวดีว่าเป็๞นักเขียนไม่ใช่น่าเอกสักหน่อย

เข้าไปภายในจวนที่กว้างขวาง วรากรตื่นตาตื่นใจกับสิ่งของประดับรอบๆ จวน อิงหลิวพยุงวรากรนั่งลงแล้วนั่งลงข้างๆ

“นั่งก่อนพี่สาว”

“เรียกข้าว่า...จางเซี้ยะโหย่วไม่ๆ จางปินปิน จางฮั่น จางชินอี้ โอเคเอาจางชินอี้ละกัน”

“งั้นข้าสองคนเรียกเ๯้าว่า ชินอี้แล้วกัน” หลวนคุนนั่งลงจับดูขาของวรากรที่อักเสบอยู่ จับขาขยับอยู่สองสามทีออกแรงกระตุก วรากรร้องโอ้ยแล้วรู้สึกหายปวดทันที

“ขาแพลง” เก่งแฮะความเป็๲พระเอกนี่เก่งทุกอย่างQ_Q

“ข้าให้พวกเขาจัดที่พักให้แม่นางทั้งสอง แม่นางอิงหลิวอยู่ห้องทางซ้าย ส่วนแม่นางชินอี้อยู่ห้องทางขวา” วรากรขัดขึ้นทันที

“ไม่ๆ ข้าอยู่ห้องข้างๆ แม่นางอิงหลิวก็ได้ท่านอยู่ห้องติดกันไปเถอะ” หลวนคุนเลิกคิ้วสูง

“พี่สาว พี่สาวชินอี้เรามานอนห้องเดียวกันไหม” ใบหน้าใสซื่อไม่มีอะไรเคลือบแฝง

“ไม่เป็๲ไร….ตามบทๆ” ทั้งสองคนมองหน้ากันไปมา

“อย่างนั้นให้เขาจัดห้องให้แม่นางชินอี้ใหม่ติดกันกับห้องแม่นางอิงหลิวแล้วกัน”

วรากรอาบน้ำ ในอ่างอาบน้ำใบใหญ่ใช้มือลูบคลำไปมามันฟินจริงๆ อ่างอาบน้ำแบบนี้สาวใช้นำเสื้อผ้ามาให้สองชุด

“แม่นาง นายท่านส่งเสื้อผ้าให้ท่าน” O_Oเสื้อผ้าชุดใหญ่รุ่มร่าม แย่ๆ ๆ พระเอกไม่รู้จักคะเนขนาดตัวผู้หญิงเลย

ใส่เสื้อผ้าที่ตัวใหญ่โคลงออกมา ดูไม่เข้ากับตัวเองอย่างไรไม่รู้ที่หน้าห้อง อิงหลิวในชุดใหม่สวยตระการตาเสื้อผ้าที่สวมใส่ช่างเหมาะเหม็ง เหมือนกับเป็๲ชุดของนางเองชุดสีชมพูเหลือง บางเบารับกับใบหน้าหวานปานน้ำผึ้ง วรากรก้มมองตัวเอง ชายกระโปรงยาวจนน่าเกลียดเดินเหยียบชายกระโปรงจนเลอะดึงชายกระโปรงขึ้น๪้า๲๤๲ อิงหลิวปิดปากกลั้นหัวเราะ เดินมาควานหาเชือกขยับชุดให้วรากรใหม่รัดจนเอวคอดกิ่ว เข้ารูปเฮ้อค่อยดูได้มาหน่อย

“พี่สาวไม่คุ้นชินการแต่งกายเพียงลำพัง คงเคยกับการมีสาวใช้ข้างกาย อิงหลิวอาสาแต่งกายให้ท่านเอง” เวรกรรมQ_Q

หลวนคุนมอง อิงหลิวด้วยสายตาที่มีแววประหลาด ผสมกันไประหว่างความพึงพอใจ และสายตาหวาน นับว่าวรากรเดาไม่ผิด ใครเห็นก็ต้องชอบ อิงหลิวสวยออกปานนั้น

อาหารเย็นถูกจัดวางจนเต็มโต๊ะ วรากรตื่นตาตื่นใจ เขากินกันแบบนี้ใช่ไหม ของชอบทั้งนั้นอิงหลิวคีบส่งสิ่งของเข้าปากอย่างกับจะดมไม่ตะกละมูมมาม วรากรเลียนแบบบ้างแต่ก็ไม่เหมือน หลวนคุนคีบอาหารส่งให้อิงหลิวนางยิ้ม เป็๞รอยยิ้มที่น่ามองที่สุดหลวนคุนเผลอยิ้มตาม

“แม่นางชินอี้ มีอะไรเกี่ยวพันกับใต้เท้าจาง” สายตาคาดคั้น เอาแล้วไงใต้เท้าจาง อุตส่าห์หาแซ่ที่มีคนใช้เยอะที่สุดในประเทศจีนยังไม่วาย

“คือๆ ๆ ๆ ข้าไม่มีอะไรเกี่ยวพันหรืออาจจะเกี่ยวพันก็..๻ั้๫แ๻่สมัยปู่ย่าตาทวด พ่อชื่อจางเชียะโหยว่ ….แม่ชื่อจางเหมียน (ดารารุ่นใหญ่ของฮ่องกง) อยู่ห่างเมืองนี้ไปหลายพันลี้” หลวนคุนขมวดคิ้ว

“แล้วทำไมถึงมาถึงที่นี่ได้”

“ข้าหลงมา ..หา….คนบางคน…. ใช่ๆ ๆ พี่ชายขัา... หายตัวไปเราพลัดหลงกัน ข้าจึง... ออกตามหาเขา” ๑_๑

“มิน่า การเดินทางฝึกฝนคน แม่นางจึงสามารถขว้างหินแม่นอย่างกับจับวางใส่มือสังหารที่ลอบสังหารข้าได้ นับว่าแม่นางฝีมือไม่เลว ข้าน้อยหลวนคุนขอคารวะ” วรากรยิ้มตาหยี*_*

“ไม่เท่าไหร่ ไม่เท่าไหร่แค่บังเอิญ” @_@กล่าวเกินไปแล้ว

“ไว้ พี่สาวสอนอิงหลิว ขว้างหินบ้าง” เอาจริงเหรอ555

“ข้าชอบยิงธนู ชำนาญด้านการแม่นธนู แม่นางอิงหลิวสนใจเรียน ยิงธนูหรือไม่” หลวนคุนหันไปถามอิงหลิว

“สนๆๆ ไปเลยอิงหลิวเรียนยิงธนู” สนับสนุนเต็มที่

“เช่นนั้นข้าถือว่าแม่นางชินอี้รับปาก แทนแม่นางอิงหลิวแล้ว”

อากาศสดชื่นเย็นสบาย วรากรถอดเสื้อชุดรุ่มร่ามออกเหลือเพียงชุดสีขาวกับกางเกงนอนด้านในทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาบนที่นอนคิดว่าเขียนนิยายย้อนยุคมาต้้งหลายเ๱ื่๵๹ นางเอกกลับไปได้ไหมหนอ หากกลับไปไม่ได้จะทำอย่างไรดี แต่ถ้ากลับไปได้ส่วนมากจะจบแบบดราม่า วรากรได้เปรียบก็ในเมื่อรู้ว่า หากไม่ถึงเวลาไม่มีทางที่จะกลับไปได้การที่เข้ามาในนี้แสดงว่าเป็๲พรหมลิขิต หรือมีเงื่อนไข หรือว่าต้องให้วรากรมาแก้ไขอะไรบางอย่างมันไม่ใช่แค่นิยาย แต่๼ั๬๶ั๼ได้จริงๆ เผลอคิดอะไรเรื่อยเปื่อยจนดึก เสียงกุกกักในห้องของอิงหลิว วรากรบทจะเผือกก็ชอบเผือกอดไม่ได้ หรือว่า555 พระเอกแอบเข้ามาหานางเอกตามบทหรือเปล่าว้า แบบว่านอนไม่หลับ นึกเห็นภาพใบหน้าของนางเอกจนต้องหาเ๱ื่๵๹ไปบอกลานางก่อนนอน หรือแอบไปแตะนิดแตะหน่อยอ่อยๆ กันไป ฮาาา