หลังจากวันนั้นความสัมพันธ์ระหว่างพอร์ตกับเจแปนจะว่าทะเลาะก็ไม่ใช่ จะว่ายังรักกันดีก็ไม่เชิง
“แปน มึงจะไปกินข้าวด้วยกันปะ”
“ไม่อะ เพราะเดี๋ยวจะไปฝั่งทันตะแล้ว” ระหว่างที่กำลังเก็บของลงใส่กระเป๋า เจแปนก็เงยหน้าขึ้นไปพูดกับเพื่อนด้วยท่าทีรีบเร่ง เมื่ออาจารย์ประจำวิชาของพวกเขาปล่อยช้า และวันนี้เจแปนก็มีนัดไปกินข้าวกับพอร์ตที่คณะของอีกฝ่ายด้วย
“โอเค ถ้างั้นเราเจอกันพรุ่งนี้เลยนะ” บัวว่า พร้อมหยิบกระเป๋าเตรียมจะออกไปจากห้องเรียนเช่นกัน
“อือ เราเจอกันพรุ่งนี้เลย” เจแปนตอบกลับไป จากนั้นเขาก็รีบหิ้วกระเป๋าสัมภาระของตัวเองออกมาจากห้องเรียนก่อนใคร โดยวันนี้เจแปนก็มีเรียนแค่่เช้าเท่านั้น ส่วน่บ่ายเขาว่าง เจแปนเลยตั้งใจจะไปช่วยคนรักทำแล็บ เพราะไหน ๆ เขาก็ไม่ได้มีธุระที่ไหนให้ต้องไปต่ออยู่แล้ว
“เมื่อคืนเราฝันอีกแล้วนะ ฝันเหมือนตอนนั้นเลย”
“ฝันอะไร?”
“ก็ฝันว่าพอร์ตมีฝาแฝดไง…แล้วเมื่อคืนนี้ฝันมันเหมือนจริงมาก เหมือนยิ่งกว่าครั้งนั้นอีก โคตรน่ากลัว” ระหว่างที่กำลังตักข้าวมันไก่เข้าปาก โดยมีแฟนหนุ่มนั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกัน เจแปนก็พูดกับอีกคนด้วยน้ำเสียงจริงจัง เนื่องจากเมื่อคืนนี้ฝันประหลาดได้เกิดขึ้นกับเขาอีกแล้ว
ฝันที่ว่าพอร์ตมีฝาแฝด และเจแปนก็กำลังอยู่ในจุดที่ต้องเลือก
“่นี้แปนดูหนังผีเยอะเกินไปหรือเปล่า สมองมันก็เลยเก็บเอาไปคิด”
“ไม่ใช่สักหน่อย ่นี้เราไม่ได้ดูหนังเลยเถอะ” เจแปนเถียง ก่อนจะถามคนตรงหน้าต่อ “ว่าแต่ว่าพอร์ตไม่ได้มีแฝดใช่ไหม แบบว่า... แฝดที่พลัดพรากอะไรเทือกนั้นน่ะ”
“เจแปน นี่มันคือชีวิตจริงนะไม่ใช่ละคร” พอร์ตตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง และเพราะอีกฝ่ายมีการเรียกชื่อกันแบบเต็ม ๆ ไม่ได้เรียกแค่แปนเหมือนอย่างเคย คนเป็เ้าของชื่อจึงเลือกที่จะรูดซิปปากแล้วก้มหน้าก้มตาจัดการอาหารตรงหน้าแทน ก่อนที่เขาจะถูกพอร์ตบอกว่าเพ้อเจ้อ
เพราะฝันประหลาดถึงสองครั้งสองครา เจแปนจึงอดไม่ได้ที่จะเก็บมันมาใส่ใจ
แม้่นี้เขากับพอร์ตอาจอยู่ใน่ระหองระแหงกันบ้างตามประสาคู่รัก แต่พอร์ตก็ยังสำคัญเป็อันดับหนึ่งอยู่ดี นั่นจึงทำให้มันมีความเป็ไปได้สูงที่เจแปนจะเก็บเอาเื่ของคนรักไปคิดมาก จนมันเกิดเป็ฝันประหลาดขึ้น
เจแปนพยายามที่จะคิดเช่นนั้น เพื่อความสบายใจของตัวเอง
“แล้วนี่ข้างบนตึก มีคนอื่นอยู่ด้วยไหม?”
“มี ๆ ก็ไอ้พวกเพื่อนที่ยังทำแล็บไม่เสร็จนั่นแหละ” พอร์ตตอบกลับมา ระหว่างที่พวกเขากำลังเดินขึ้นไปชั้นบนด้วยกัน ซึ่งเจแปนก็เคยมาที่นี่อยู่หลายครั้งแล้ว เนื่องจากเขาต้องมาช่วยงานพอร์ตอยู่บ่อย ๆ
“โอเค ถ้าข้างบนนั้นมีเพื่อนพอร์ตอยู่บ้างก็ดี เราจะได้ไม่ต้องเหงามาก” เจแปนบอกกลับไปทั้งรอยยิ้ม
โดยหน้าที่ของเขาในการช่วยพอร์ตทำแล็บ เจแปนก็ไม่ได้มีส่วนสำคัญอะไรมากนัก ก็แค่เตรียมอุปกรณ์ เตรียมเครื่องมือนั่นนี่ให้คนรักเท่าที่เขาพอจะสามารถทำได้ ซึ่งแล็บของพอร์ต คนรักของเจแปนก็จะต้องเป็คนลงมือทำเองอยู่แล้ว เพราะมันเป็งานฝีมือที่นักศึกษาคณะทันตะจะต้องลองปฏิบัติ
“แปน…คนนี้ชื่อผิงนะ เป็เพื่อนในคณะของเราเอง ผิง ส่วนนี่ชื่อเจแปนนะ”
เมื่อขึ้นมาถึงห้อง พอร์ตก็รีบแนะนำเพื่อนผู้หญิงที่อยู่ในคณะเดียวกันให้เจแปนรู้จักทันที เพราะในห้องทำแล็บมีเพียงแค่ผิงเท่านั้นที่อยู่ ส่วนเพื่อนคนอื่นที่พอร์ตพูดถึงกลับไม่เห็นสักคน
“สวัสดีครับ” เจแปนเป็ฝ่ายเอ่ยทักทายก่อน ซึ่งพอเขาเอ่ยทักออกไปแบบนั้น ผิงก็ทำเพียงแค่ระบายยิ้มให้อย่างเป็มิตร แต่ก็ไม่ได้ทักทายอะไรกลับมา
“พอร์ต…แล้วเพื่อนคนอื่นล่ะ เราก็นึกว่ามีกันหลายคนซะอีก” เจแปนหันไปถามคนรัก เนื่องจากถ้าเป็กลุ่มเพื่อนร่วมคณะของพอร์ต เจแปนก็พอจะคุ้นเคยและสะดวกใจที่จะพูดคุยอยู่บ้าง เพราะถ้าว่ากันตามตรงแล้ว เจแปนก็ไม่ใช่คนที่เข้ากับคนแปลกหน้าง่ายขนาดนั้น
“นั่นสิ เพื่อนเราหายไปไหนกันหมด เพราะเห็นมันนัดกันว่าจะทำแล็บวันนี้นี่” พอร์ตถามผิงต่อ คล้ายกับเ้าตัวก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเพื่อนของตัวเองหายไปไหนหมด
“เพื่อนพอร์ตกลับไปหมดแล้ว เหลือแค่พอร์ตกับเรานี่แหละที่จะทำแล็บวันนี้”
“เวรกรรม แล้วทำไมพวกนั้นมันไม่เห็นบอกอะไรเลยอะ”
“ฮ่า ๆ สงสัยพวกนั้นน่าจะอยากแกล้งพอร์ตมั้ง”
“ทำไมต้องแกล้งเราด้วยวะ แล้วนี่คือยังไงดี?”
“…”
“พวกเราจะทำแล็บกันไหมหรือว่าเราจะรอทำพร้อมคนอื่น?”
“ไหน ๆ พวกเราก็อยู่ที่นี่แล้ว เราว่า…เราช่วยกันทำแล็บให้เสร็จดีกว่า เพราะเสร็จก่อนเราก็สบายใจก่อน” ผิงให้คำตอบ
“โอเค ถ้างั้นเราทำกันแค่เท่านี้ก็ได้” พอร์ตพยักหน้ารับ ถึงค่อยเลื่อนสายตามองมาที่เจแปนอีกครั้ง “แปน เรามาช่วยกันทำแล็บให้เสร็จ ๆ เถอะ พวกเราจะได้พักสักที”
“อื้อ!” เจแปนพยักหน้ากลับไป จากนั้นเขาก็เดินไปยังตู้เก็บอุปกรณ์ เพื่อเตรียมเครื่องมือที่เขาพอจะรู้มาบ้างว่าพอร์ตจะต้องใช้มันในการทำแล็บครั้งนี้
หากรู้ว่าในอนาคตเจแปนจะต้องมาทนเห็นภาพพวกนี้ ในวันที่เลือกคณะแอดมินชัน เจแปนก็คงจะตัดสินใจกดเลือกคณะทันตแพทย์ศาสตร์เป็อันดับหนึ่งแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด
หลังเตรียมเครื่องมือและอุปกรณ์ช่วยพอร์ตจนเสร็จแล้ว เวลาต่อมาเจแปนก็มานั่งเท้าคางมองภาพคนรักของตัวเอง และเพื่อนร่วมคณะช่วยกันทำแล็บต่อ ซึ่งในระหว่างที่เจแปนกำลังจ้องมองทั้งสองด้วยสายตาเรียบนิ่ง ไม่แสดงออกถึงความรู้สึกอะไรทั้งนั้น ในหัวของเขาก็กำลังคิดไปต่าง ๆ นานา
นี่ผิงแอบชอบเพื่อนร่วมคณะของตัวเองหรือเปล่า? จู่ ๆ คำถามนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวของเจแปน ขณะที่เขากำลังมองภาพตรงหน้า
แล้วเธอรู้รึเปล่าว่าพอร์ตเป็เกย์ เจแปนนึกตั้งคำถามต่อในใจ ก่อนที่เขาจะเลื่อนสายตามองไปทางคนรักของตัวเอง เพื่อสังเกตท่าทีของพอร์ตที่มีต่อเพื่อนร่วมคณะคนนี้
แล้วพอเจแปนเห็นว่าพอร์ตกำลังอมยิ้ม ระหว่างที่กำลังนั่งทำแล็บกับเพื่อนร่วมคณะ เจแปนก็ถึงกับต้องยิ้มตาม ทว่ามันกลับเป็รอยยิ้มที่ดูไม่สู้ดีนัก เพราะเวลาที่พอร์ตอยู่กับเขา พอร์ตไม่เคยมีรอยยิ้มแบบนี้ให้เลย มีแต่ความหงุดหงิด ไม่ชอบใจให้กันเท่านั้น
และพอเจแปนเกิดความน้อยอกน้อยใจ อีกฝ่ายก็มักจะใช้วิธีการตบหัวลูบหลังเสมอ เพื่อให้เจแปนเลิกรู้สึกแย่กับการกระทำของเ้าตัว
“แปน”
“…”
“เจแปนได้ยินหรือเปล่า?”
“หืม มีอะไรเหรอ?” เวลาต่อมา เสียงของพอร์ตที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกันก็ทำให้เจแปนต้องหลุดออกจากภวังค์ความคิด หลังเขานั่งเหม่ออยู่นานสองนานแล้ว
“ตอนนี้ข้างนอกฝนตั้งท่าจะตกแล้ว เราก็เลยถามว่าแปนอยากจะกลับห้องก่อนไหม?”
“แล้วพอร์ตล่ะ” เจแปนถามกลับ
“เราว่าจะนั่งทำแล็บต่อให้เสร็จอะ”
“อ๋อ…” พอได้ยินอย่างนั้น เจแปนก็ขานรับเบา ๆ ในลำคอ พร้อมความกลัวบางอย่างที่เริ่มฉายชัดขึ้นมาอีกครั้ง
“ตกลงว่ายังไง แปนอยากจะกลับก่อนหรือเปล่า? ถ้าแปนอยากกลับไปพักก็กลับได้เลยนะ เพราะเราว่าผิงกับเราน่าจะช่วยกันไหวอยู่” พอร์ตเร่งเร้าเอาคำตอบ
“ไม่ดีกว่า” เจแปนปฏิเสธทันที ก่อนจะให้เหตุผลเป็การปิดท้าย “ในเมื่อกลับไปเราก็ไม่มีอะไรทำอยู่ดี งั้นเราอยู่กับพอร์ตกับผิงที่นี่แหละ เพราะอย่างน้อยเราก็ไม่เหงา”
เจแปนไม่ได้อยากเป็คนไม่น่ารักเลยสักนิด เขาไม่เคยคิดอยากมานั่งจับผิดใครเลย แต่เพราะอะไรหลาย ๆ อย่างที่เกิดขึ้นใน่นี้ นั่นจึงทำให้เจแปนอดคิดมากไม่ได้ และยิ่งเขาเห็นคนรักหยิบยื่นไมตรีให้คนอื่นมากเท่าไร เจแปนก็ยิ่งรู้สึกไม่สบายใจมากขึ้นเท่านั้น
“เป็อะไร ทำไมถึงนั่งขมวดคิ้วเป็ปมแบบนี้ล่ะ?”
“เปล่า ไม่มีอะไร”
“แน่ใจ?”
“อือ หรือจะให้เราตอบว่าอะไรดี?” ่เย็นของวัน เมื่อพอร์ตและผิงช่วยกันทำแล็บเรียบร้อยแล้ว คนรักของเจแปนก็เดินเข้ามาหาพร้อมถามถึงเื่คิ้ว ก่อนจะตามมาด้วยการใช้นิ้วหัวแม่มือคลึงตรงบริเวณหว่างคิ้วให้ เหมือน้าจะให้เจแปนผ่อนคลายกว่านี้
“แล้วอยากตอบว่าอะไรล่ะ” พอร์ตถามกลับมา
“…”
“ว่าไง”
“ไม่รู้ดิ เราลืมแล้ว” เจแปนตอบกลับไปทั้งหน้าตาย หลังจากนั้นเขาถึงค่อยเลื่อนสายตามองไปทางผิงที่กำลังยืนมองเขากับพอร์ตั้แ่ตอนก่อนหน้านี้แล้ว
“พอร์ต เดี๋ยวเราจะกลับแล้วนะ” ผิงที่สะพายกระเป๋าส่วนตัวไว้ที่ไหล่เอ่ยขึ้น เตรียมจะร่ำลา
“อือ กลับบ้านดี ๆ ก็แล้วกัน” พอร์ตพยักหน้าตอบกลับไป ซึ่งพอผิงเดินออกจากห้องแล็บไปจนเหลือแค่เจแปนกับพอร์ตเท่านั้นที่ยังอยู่ในนี้ เจแปนก็ถึงกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ไม่คิดจะเก็บอาการอะไรทั้งนั้นและนั่นก็ทำให้แฟนหนุ่มต้องเอ่ยปากถามกันอีกครั้ง
“เป็อะไร ทำไมถึงถอนหายใจแรงขนาดนั้น”
“ก็สบายใจไง คนแปลกหน้าไปสักที พอร์ตก็รู้นี่…ว่าเราชอบมีอาการอึดอัดกับคนแปลกหน้า” เจแปนกล่าวอ้างทั้งหน้าตาย ทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เหตุผลนี้เลยสักนิด
พอไม่มีคนปลุกความหึงหวงขึ้นมาอีก อารมณ์ของเจแปนก็เริ่มดีขึ้นในที่สุด โดยในระหว่างที่เจแปนกำลังลงจากตึกคณะพร้อมกับคนรักนั้น เขาก็มีการชักชวนพอร์ตให้ไปนอนที่ห้องของตัวเองด้วย หลังเจแปนรู้ว่าในวันพรุ่งนี้อีกฝ่ายมีเรียนแค่่เช้าเท่านั้น
“ไปนอนค้างที่ห้องเราสักคืนนะพอร์ต เพราะพอร์ตเคยไปนอนที่ห้องเราแค่ไม่กี่ครั้งเอง”
“แล้วทำไมถึงอยากให้ไปขนาดนั้น”
“อ้าว แค่อยากให้ไปนอนค้างเอง มันจำเป็ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ?” เจแปนถามกลับอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะว่าต่อ เพื่อหาตรงกลางระหว่างทั้งคู่ ที่มันจะทำให้ทั้งเจแปนและพอร์ตต่างรู้สึกโอเค “เราเอาแบบนี้ก็แล้วกัน ถ้าพอร์ตไม่อยากไปนอนค้าง…งั้นพอร์ตก็แค่ไปดูหนังด้วยกันสักเื่ก็ได้ เราอยากซบพอร์ตตอนดูหนังบ้างอะ”
“ดูหนังแค่เื่เดียวพอนะ ไม่มีต่อเด็ดขาด”
“อือ แค่เื่เดียวก็พอแล้ว” เจแปนพยักหน้ารับ จากนั้นเขาถึงค่อยเดินอ้อมไปยังฝั่งที่นั่งข้างคนขับ เมื่อพวกเขาเดินมาถึงรถของพอร์ตแล้ว
“ปกติแล้ว แม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดที่นี่กี่ครั้ง”
“ก็แล้วแต่ที่เราเรียกนะ แต่มันก็เฉลี่ยสัปดาห์ละครั้งสองครั้งอะ ทำไมเหรอ?” เจแปนหันกลับไปถามคนรัก เมื่อในระหว่างที่เขากำลังเอาอาหารออกจากถุงมาจัดเรียงใส่จาน จู่ ๆ พอร์ตที่นั่งคอยอยู่โซฟาก็ถามขึ้น
“เปล่า เราก็แค่ถามเฉย ๆ” อีกฝ่ายตอบกลับมาเสียงนิ่ง และไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
“แต่พอร์ตถามแบบนี้ มันเหมือนกับว่าห้องเราสกปรกเลยนะ นี่เราเสียความมั่นใจนะเนี่ย” เจแปนเอ่ยอย่างทีเล่นทีจริง พลางเดินถือจานอาหารมาวางไว้ที่โต๊ะหน้าโทรทัศน์ ตั้งใจจะกินกับคนรักระหว่างที่พวกเขานั่งดูหนังกัน
“คิดมาก ที่เราถามก็เพราะเราไม่อยากให้บรรยากาศระหว่างเรามันเงียบเกินไปต่างหาก” อีกฝ่ายให้เหตุผลกลับมา
“แล้วยังไม่ชินอีกเหรอ เพราะปกติเราก็ชอบเงียบใส่กันอยู่แล้วนะ” เจแปนบอกและถามต่อ “ว่าแต่เราจะดูหนังเื่ไหนกันดี พอร์ตอยากดูเื่ไหนอะ?”
“เื่ไหนก็ได้ เราก็ตามใจแปนหมดนั่นแหละ” พอร์ตตอบทันที ไม่มีแม้แต่ท่าทีจะฉุดคิดอะไรก่อนพูดด้วยซ้ำ ซึ่งนั่นก็ทำให้เจแปนจ้องมองคนรักอยู่พักหนึ่งก่อนจะพูดขึ้น แม้ว่าสิ่งที่พูดออกมานั้น มันจะมีความสุ่มเสี่ยงที่อาจทำให้ทั้งสองทะเลาะกันก็ตาม
“เฮ้อ ตามใจกันแบบนี้มันเป็เื่ดีหรือไม่ดีกันนะ เพราะบางทีเราก็แอบรู้สึกว่าพอร์ตไม่ค่อยใส่ใจกันเลย”
“เจแปน”
“…”
“อย่าเอาแต่ใจให้มากนักดิ” พอร์ตพูดออกมาคล้ายกับทนไม่ไหวอีกต่อไป “แปนอยากให้เรามานอนดูหนังด้วย เราก็ยอมมาแล้วนี่ไง แล้วทำไมพอยอมมาแล้ว แปนถึงเื่มากเอาแต่ใจแบบนี้ล่ะ”
“นี่ที่ยอมมาด้วยกันก็เพราะจำใจมาหรอกเหรอ” เจแปนถามกลับไป และเริ่มพูดความน้อยอกน้อยใจของตัวเองออกมาเช่นกัน เมื่อหลายสิ่งหลายอย่างที่เจแปนได้เห็นในวันนี้ มันทำให้ความอดทนของเขาที่มีต่อตัวคนรักเริ่มลดน้อยลงทุกขณะ
“ถามจริง ๆ เถอะ พอร์ตเคยอยากหาเวลาว่างมาอยู่กับเราบ้างไหม?”
“…”
“นี่พวกเราคบกันมานานขนาดนี้ได้ไงวะ ทั้งที่เราเป็คนเดียวที่พยายามยัดเยียดตัวเองเข้าไปในโลกของพอร์ตอะ ยัดเยียดตัวเองเข้าไป จนเรานึกว่าพวกเราสองคนไม่ใช่แฟนกันอยู่แล้ว”
ระหว่างที่พูด เจแปนก็พยายามอย่างยิ่งที่จะเตือนสติตัวเองว่าอย่าใช้อารมณ์นำเหตุผลเด็ดขาด ทว่ามันกลับเป็เื่ยากเหลือเกิน เมื่อสถานการณ์ที่เจแปนกำลังเผชิญอยู่ในตอนนี้ มันกำลังบีบบังคับให้เขาต้องพรั่งพรูสิ่งที่อยู่ในใจทุกอย่าง
“เรา…ลองเลิกกันดีไหม” ในที่สุดเจแปนก็ตัดสินใจพูดบางอย่างออกมา ทั้งที่เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะเป็ฝ่ายพูดก่อน ทว่าตอนนี้เขากลับได้พูดมันออกมาแล้ว
“ไม่เลิก” พอร์ตตอบกลับมาในทันที ซึ่งคำปฏิเสธจากพอร์ตก็ทำให้คนที่ตัดสินใจบอกเลิกรู้สึกประหลาดใจอยู่ไม่น้อย เนื่องจากตอนแรกเจแปนก็นึกว่าพอร์ตอยากยุติความสัมพันธ์ลงเสียอีก แต่แค่อีกฝ่ายไม่พูดมันออกมาก่อนก็เท่านั้น
“ทำไมล่ะ” เจแปนถามหาเหตุผล
“ก็เพราะว่าเรารักแปนไง”
“รักงั้นเหรอ” เจแปนทวนคำพูดของคนรัก ก่อนจะกลั้วหัวเราะเบา ๆ ในลำคอ “ถ้าพวกเรายังรักกันอยู่ ทำไมเราถึงรู้สึกเหนื่อยจังวะ”
“อาจเพราะ่นี้เราเรียนหนัก” พอร์ตอ้าง
“…”
“พอเราผ่านปีนี้ไปได้ เดี๋ยวทุกอย่างมันก็ดีขึ้นเอง แปนอดทนก่อนได้ไหม อย่าเพิ่งคิดจะปล่อยมือกันตอนนี้” อีกฝ่ายพูดต่อ ในขณะที่เจแปนก็กำลังเกิดความสับสน เพราะไม่รู้ว่าควรจะตัดสินใจทางไหนดี
“แล้วถ้ารอแล้ว พอร์ตก็ยังทำตัวเหมือนเดิมล่ะ มันจะไม่เสียเวลาเราเปล่า ๆ เหรอ” นานเกือบนาทีกว่าที่เจแปนจะถามต่อ
“มันจะไม่เหมือนเดิมหรอก ปีถัดไปเราก็คงมีเวลาว่างให้แปนมากกว่านี้และพอถึงตอนนั้น…แปนก็คงไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองกำลังยัดเยียดตัวเองเข้ามาในโลกของเรา” พอร์ตบอกกลับมาและพูด “แล้วอีกอย่างที่แปนกำลังลังเลแบบนี้ มันเป็เพราะแปนไม่ได้อยากเลิกกับเราไง แล้วแปนจะบอกเลิกทำไมอะ”
“ก็เพราะเราเริ่มทนไม่ไหวกับสิ่งที่พอร์ตปฏิบัติกับเราไง”
“…”
“อย่าใจร้ายกับเรานักได้ไหม เราเป็แฟนพอร์ตนะ ทำไมพอร์ตถึงไปแสนดีกับคนอื่นยกเว้นกับแฟนของตัวเองล่ะ”
เพราะยิ่งคุยกัน สถานการณ์ทุกอย่างมันก็ยิ่งดูเหมือนจะแย่ลงทุกขณะ สุดท้ายทั้งสองจึงเลือกที่จะหยุดพูดทุกอย่างและให้เวลาเป็ตัวช่วยแทน จากที่ตอนแรกจะมานอนดูหนังกันเหมือนอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ มันก็กลายเป็ว่าต่างฝ่ายต่างแยกย้าย เจแปนก็หนีเข้าไปในห้องเพื่อไปจัดการอารมณ์ของตัวเอง ส่วนพอร์ตก็ยังคงอยู่ตรงหน้าโทรทัศน์เช่นเคย
ตลอดการคบหากันมาหกปี พวกเขาไม่เคยมีปากเสียงหรือทะเลาะกันแรงเท่านี้มาก่อน ซึ่งนี่ก็เป็ครั้งแรกด้วยซ้ำ เพราะโดยปกติแล้วเวลาที่เกิดเหตุการณ์กระทบกระทั่งขึ้น เจแปนก็มักจะเป็ฝ่ายยอม เพื่อไม่ให้สถานการณ์เลวร้ายไปกว่าเดิม แต่พอตอนนี้ต่างฝ่ายต่างไม่มีใครยอมอ่อนให้กันแล้ว มันก็เลยจะค่อนข้างแปลกใหม่และตึงเครียดกว่าที่เคยผ่านมา
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
“มีอะไร” เจแปนะโถามออกไป เมื่อเวลาต่อมาพอร์ตได้เดินมาเคาะประตูห้องนอนของเขา
“ออกมาดูหนังด้วยกันสิ” อีกฝ่ายบอกมาเพียงสั้น ๆ ไม่แสดงออกถึงความรู้สึกอะไรทั้งนั้น
“ตอนนี้เนี่ยนะ” เจแปนถาม ซึ่งเขาก็ไม่ได้หมายถึงว่าเวลานี้เหรอที่จะให้ออกไปดู แต่หมายถึงอีกฝ่ายจะให้เขาออกไปดู ตอนที่ทั้งสองเพิ่งทะเลาะกันเสร็จหมาด ๆ เนี่ยนะ
“ใช่ ตอนนี้แหละ ออกมา” พอร์ตยืนยัน
“…”
“แปนให้เรามาที่นี่เพื่อดูหนังไม่ใช่เหรอ งั้นก็ออกมานั่งดูด้วยกันสิ มันจะได้ไม่ต้องมาคาใจทีหลัง”
เพราะพอร์ตให้เหตุผลอย่างนั้น เวลาต่อมาเจแปนจึงยอมเดินออกมาจากห้องนอน เพื่อมานั่งดูหนังกับคนรักทั้งใบหน้าบึ้งตึง โดยในคราวนี้พอร์ตก็เป็คนเลือกหนังและจัดการทุกอย่างเอง ส่วนเจแปนก็มีหน้าที่เพียงแค่นั่งคอยอีกคนอยู่ที่โซฟาเท่านั้น
ราวกับต้องมานั่งดูหนังกับคนแปลกหน้า
เมื่อหนังเริ่มฉายขึ้นหน้าจอไปได้สักระยะ เจแปนที่ยังอยู่ใน่อารมณ์ไม่ค่อยดีนักก็มีการแอบถอนหายใจออกมา เนื่องจากสิ่งที่พอร์ตกำลังชวนเขาทำ มันดูฝืนความเป็ทั้งคู่เหลือเกิน
นี่พอร์ตก็คงไม่ง้อกันไปมากกว่านี้แล้ว เพราะการที่อีกฝ่ายยอมเป็คนพูดก่อนหลังจากที่ทะเลาะกัน นั่นคือการง้อแบบฉบับเ้าตัวแล้ว
“เื่นี้ดูกี่ทีก็สนุก” ท่ามกลางความเงียบ จู่ ๆ พอร์ตก็เป็ฝ่ายพูดขึ้นก่อน ขณะที่ทั้งสองกำลังนั่งข้างกัน
“แปนเบื่อเื่นี้หรือยัง?” คราวนี้อีกฝ่ายมีการหันหน้ากลับมาถามกันด้วย
“ยังไม่เบื่อ” เจแปนตอบกลับเสียงห้วน “แต่บางทีมันก็แอบหน่าย ๆ ที่เห็นเหตุการณ์อะไรซ้ำ ๆ”
หลังจากที่เจแปนให้เหตุผลออกไปแบบนั้น ความเงียบก็เข้าปกคลุมทั้งสองอีกรอบ ต่างฝ่ายต่างไม่คิดจะประคับประคองสถานการณ์อะไรทั้งนั้น จนกระทั่งหนังดำเนินเื่มาถึงฉากจูบระหว่างพระนางที่พวกเขาเคยเห็นกันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน จู่ ๆ พอร์ตก็หันมามองหน้าเจแปนแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
“มีอะไร” เพราะเห็นคนรักจ้องหน้าตัวเอง เจแปนจึงถามออกไปอย่างงุนงง
“เรามาลองจูบกันอีกดีไหม?” พอร์ตถาม และนั่นก็ยิ่งทำให้เจแปนงงเป็ไก่ตาแตก
“…”
“มาลองเช็กความรู้สึกของเราอีกรอบกันว่ามันยังเหมือนเดิมหรือเปล่า” สิ้นเสียงของพอร์ต อีกฝ่ายก็เป็คนเคลื่อนตัวเข้ามาหาพอร์ตเอง เพื่อลองัักันเหมือนอย่างที่เคยทำ
โดยในระหว่างการจูบของพวกเขานั้น เจแปนก็ยังมีอาการใจเต้นแรงเช่นเดิม เขายังรู้สึก้าพอร์ตเหมือนเดิมเหมือนอย่างที่เป็มาตลอด พวกเขาัักันอย่างดูดดื่ม ในขณะเดียวกันนั้นก็มีเสียงจากหนังรักคลอประกอบฉากไปด้วย คล้ายกับกำลังสร้างบรรยากาศให้ จนเจแปนมีอารมณ์ขึ้นมา
“อ๊ะ…” เจแปนส่งเสียงร้องออกมาเบา ๆ เมื่อต่อมาพอร์ตได้ผละตัวออกจากริมฝีปากของเขา แล้วเคลื่อนใบหน้าไปจูบซับตามข้างใบหู สันกรามและซอกคอของเขาแทน ซึ่งในระหว่างนั้นอีกฝ่ายก็มีการขบกัดตามผิวของเขา จนทำให้เจแปนเผลอส่งเสียงร้องอย่างห้ามไม่ไหว
“เจ็บไหม” อีกฝ่ายถาม
“ไม่ ไม่เจ็บเท่าไร” เจแปนตอบกลับไป ระหว่างที่กำลังหลับตาลง รอคอยให้พอร์ตัักับร่างกายของตัวเองมากกว่านี้ แต่ทว่าคนรักของเขากลับไม่ยอมทำต่อเสียอย่างนั้น
“หยุดทำไมล่ะ” ในที่สุดเจแปนก็ลืมตาขึ้นมาอีกครั้งและถามอย่างไม่เข้าใจ
“เราแม่ง…ยังไม่พร้อมจริง ๆ ว่ะ”
“ยังไม่พร้อมอะไร แล้วทำไมมันต้องใช้ความพร้อมด้วย?”
“…”
“ตอบสิ” เจแปนว่า
“เรายังไม่อยากให้เหตุผลอะไรตอนนี้ เดี๋ยวพวกเราจะทะเลาะกันหนักกว่าเดิม” พอร์ตไม่พูดเปล่า แต่อีกฝ่ายยังหันไปคว้าเสื้อชั้นนอกของตัวเองและลุกขึ้นเตรียมจะเดินออกจากห้องไป ทั้งที่หนังยังไม่ทันจะถึงครึ่งเื่ด้วยซ้ำ
“จะกลับแล้วเหรอ” เจแปนถาม
“อือ เราขอกลับก่อนดีกว่า ขอไปคิดทบทวนอะไรหน่อยนะ แล้วพวกเราค่อยกลับมาคุยกันอีกที” พอร์ตพูดพร้อมเดินดุ่ม ๆ ออกไปจากห้องทันที ไม่คิดจะถามเจแปนด้วยซ้ำว่าเขา้าให้อีกฝ่ายกลับไปตอนนี้เลยหรือเปล่า
“เออ…ให้มันได้แบบนี้สิ” เมื่อกลับมาอยู่เพียงลำพังอีกครั้ง เจแปนก็พูดเสียงแ่พร้อมถอนหายใจออกมาอย่างแรง แต่ยังไม่ทันที่เขาจะได้เอนกายลงโซฟาอีกหน เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นเสียก่อน
“เข้ามาสิ เพราะยังไม่ได้ล็อกประตู” เจแปนะโบอก หลังเขาคิดว่าคนที่กำลังเคาะประตูนั้นคือพอร์ตที่น่าจะย้อนกลับมาเอาของอะไรบางอย่าง แล้วพออีกฝ่ายเปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง เจแปนก็หันไปมองเล็กน้อยและถามด้วยท่าทีเซ็ง ๆ แบบไม่ปิดบัง
“ลืมของอะไรล่ะ”
“เปล่า”
“…”
“เราเปลี่ยนใจแล้ว เราว่าเรามาลองทำให้ความสัมพันธ์ของพวกเรามันไปถึงขั้นนั้นกันเถอะ จะได้รู้ไปเลยว่าพวกเราต่างรู้สึกยังไง” พอร์ตว่าทั้งหน้านิ่งดูไม่ใช่คนที่หยอกเล่นเลยแม้แต่นิด
“เอางั้นเหรอ” เจแปนถามย้ำเพื่อความแน่ใจ โดยในเวลาเดียวกันนั้นเขาก็ก้มมองเงาของคนรัก หลังเขามองไม่เห็นเงาของอีกฝ่ายที่ควรจะสะท้อนลงที่พื้น
