ต้าสวี่ซื่อ แม่ของจ้าวซานหวา กับเสี่ยวสวี่ซื่อ แม่ของเฉียนโหย่วเกินเป็พี่น้องกันแท้ๆ ทั้งสองถูกคำพูดยุยงของหลินซย่าจื้อทำให้เกลียดหลินหวั่นชิว
สองตำลึงครึ่งเชียวนะ…ไม่ใช่เงินน้อยๆ ครอบครัวเกษตรกรทำงานหลังขดหลังแข็งทั้งปียังได้เงินไม่เท่าไร
ต้องมาจ่ายทีเดียวมากขนาดนี้ จะฆ่าพวกเขาชัดๆ ไม่ใช่หรือ?
พวกเขาไม่กล้าล่วงเกินหัวหน้าหมู่บ้าน เช่นนั้นจะมาเอาคืนกับหลินหวั่นชิว
อย่างไรเสีย เงินนั่นก็อยู่ที่นาง
สวีฝูมอบเงินให้หลินหวั่นชิวเสร็จก็ไม่สนใจแล้ว เอาแค่พออธิบายกับหลี่ซิ่วไฉได้เป็พอ ส่วนเื่ราวหลังจากนั้น… เหอะ เขายังจำเื่ที่คราวก่อนหลินหวั่นชิวหักหน้าตัวเองได้เป็อย่างดี ไม่ไว้หน้าเขาที่เป็หัวหน้าหมู่บ้านแม้แต่น้อย
ได้ยินว่าหลินซย่าจื้อพูดยุให้สวี่ซื่อสองพี่น้องไปหาเื่หลินหวั่นชิวก็พอใจเป็อย่างมาก ด้วยเหตุนี้จึงปล่อยไป แต่เนื่องจากกลัวจะมีคนมาตามไปเกลี้ยกล่อม สวีฝูจึงเข้าตำบลไปั้แ่เช้าแล้ว
ตอนนี้สวี่ซื่อสองพี่น้องกับหลินซย่าจื้อพาคนมามุงเต็มหน้าบ้านตระกูลเจียง ชี้หน้าด่าหลินหวั่นชิว
คนในหมู่บ้านต่างรู้ว่าทุกครั้งที่นายพรานเจียงขึ้นเขาแล้วจะไม่กลับมาภายในสามวันเป็แน่ เขาต้องอยู่บนูเานานเป็สิบวันถึงครึ่งเดือน สวี่ซื่อสองพี่น้องใช้โอกาสที่นายพรานเจียงไม่อยู่มาเอาเงินคืนจากหลินหวั่นชิว
“นังแพศยาไร้ยางอาย สามีไม่อยู่ก็ยุให้เด็กในบ้านออกไปสร้างเื่หลอกเอาเงิน จิตใจเน่าเหม็นโสโครก หลอกเอาเงินไปตั้งมากเช่นนั้น ไม่กลัวจะท้องแตกตายเสียบ้างเลย!”
“ท้องแตกตายหรือ ไม่แน่ว่านางอาจเอาเงินไปเลี้ยงบุรุษอื่นก็เป็ได้”
“นั่นน่ะสิ ดูสภาพเหล่าซานบ้านตระกูลเจียงสิ สมองบวมอย่างกับหัวหมู หลินหวั่นชิว เ้ามันโเี้!”
ทั้งสามเข้ากันเป็ปี่เป็ขลุ่ย บรรดาสตรีปากมากกับบุรุษเกียจคร้านที่มามุงดูต่างพากันหัวเราะ
ความจริงพวกสวี่ซื่อทำได้เพียงมุ่งเป้ามาที่หลินหวั่นชิว ไม่กล้ามองสภาพเจียงหงหนิง ทั้งที่ลูกๆ พวกนางต่างก็ปกติสุขดี มีเพียงเจียงหงหนิงคนเดียวที่สภาพอนาถจนทนมองไม่ได้เช่นนี้
หากด่าทอเจียงหงหนิงไปด้วย พวกนางคงดูไร้เหตุผลเกินไป
สวี่ซื่อสองพี่น้องคิดในใจว่าหลินซย่าจื้อฉลาด รู้จักโยนความผิดให้หลินหวั่นชิว ยิ่งรวมเข้ากับาแบนร่างเจียงหงหนิง มองอย่างไรหลินหวั่นชิวก็เหมือนสตรีใจร้ายที่อยากกำจัดน้องสามีที่อ่อนแอ
มีฟู่เหรินพูดตามเพราะทนอยู่ว่างไม่ไหว “ภรรยาตระกูลเจียง ข้าว่าเ้าก็อำมหิตเกินไป สามีแค่ไม่อยู่เ้ากลับรังแกน้องสามี ให้น้องสามีออกไปสร้างเื่หลอกเอาเงิน ไม่กลัวสามีตัวเองกลับมาแล้วคิดบัญชีกับเ้าหรือ?”
“ไอ๊หยา นางจะกลัวกระไร ครั้งก่อนพวกเ้ามองไม่ออกหรือ? นังจิ้งจอกนี่หว่านเสน่ห์จนนายพรานเจียงหลงหัวปักหัวปำ ขนาดน้องชายยังไม่สนใจ เอาแต่ปกป้องนาง! พวกเ้าคิดดูเถิด เหล่าเอ้อร์บ้านตระกูลเจียงป่วยมาตั้งหลายปี เมื่อก่อนไม่เห็นคิดจะอยากตายเลย เหตุใดจึงคิดสั้นหลังจากที่นังจิ้งจอกนี่แต่งเข้าบ้านล่ะ? ข้าว่านังจิ้งจอกนี่เป็คนลงมือเองนั่นแหละ แต่นางแรงไม่เยอะพอจึงปลิดชีพไม่สำเร็จ นายพรานเจียงก็ช่วยหนุนหลัง เื่นี้จึงกลายเป็ว่าเหล่าเอ้อร์คิดสั้นเสียเอง แต่พวกเ้าคิดว่า…เื่ราวเป็เช่นนั้นจริงหรือ?”
หลินซย่าจื้อกระพือเื่ราวให้ยิ่งบานปลายตาม มองหลินหวั่นชิวอย่างหาเื่
นังคนไร้ค่า คิดว่าแต่งเข้าบ้านตระกูลเจียงแล้วนางจะทำกระไรไม่ได้เช่นนั้นหรือ?
นังแพศยา ฝันไปเถิด!
“ต้องใช่เป็แน่”
“ใช่ ข้าคิดดูแล้วรู้สึกว่าใช่เช่นกัน”
“ไอ๊หยา ข้าว่านังคนนี้จะชั่วร้ายเกินไปเสียแล้ว ฆ่าเหล่าเอ้อร์ไม่ตายเลยเปลี่ยนไปเล่นงานเหล่าซานแทน ยุยงให้เขาออกไปก่อเื่ หากโดนทุบตีตายย่อมมีภาระน้อยลง หรือหากาเ็สามารถหลอกเอาเงินได้เป็สิบตำลึงเช่นกัน”
“เ้า…พวกเ้าอย่ามาพูดมั่วๆ!” เจียงหงป๋อพยายามประคองตัวเองออกจากห้อง เขาเกาะกำแพงมองพวกคนที่มามุงพูดจาใส่ร้ายหลินหวั่นชิวอยู่หน้าประตูลานบ้าน อยากกระโจนเข้าไปฉีกกระชากพวกเขาให้เป็ชิ้นๆ
เจียงหงหนิงโมโหมากเช่นกัน ตาเขาแดงก่ำ กำหมัดจะพุ่งออกไป หากไม่ใช่เพราะหลินหวั่นชิวดึงไว้คงพุ่งหัวชนหลินซย่าจื้อแล้ว
“เ้าเข้าไปดูแลเอ้อร์เกอเ้าเสีย”
“แต่ว่าพี่สะใภ้ พวกนาง…” ดวงตาแดงก่ำของเจียงหงหนิงมีประกายน้ำตา ไม่นานก็ร่วงหยดลง
พี่สะใภ้ถูกคนพวกนี้ชี้หน้าด่าก็เพราะเขา
เขาไม่มีประโยชน์เอง
“เชื่อฟัง!” หลินหวั่นชิวพูดเสียงแข็ง “เ้าเรียกข้าว่าพี่สะใภ้ก็ต้องฟังคำข้า! พาเอ้อร์เกอเ้ากลับห้อง!” พูดจบก็ผลักเจียงหงหนิงเข้าไปในลานบ้านและปิดประตู
เด็กทั้งสองรู้จักปกป้องนางเสียแล้ว ดูเหมือนความทุ่มเท่นี้ของนางจะไม่เสียเปล่า หลินหวั่นชิวรู้สึกปลื้มใจ
ปิดประตูลานบ้านเสร็จ หลินหวั่นชิวมองหลินซย่าจื้อกับสวี่ซื่อสองพี่น้องอย่างเ็า “พูดมา พวกเ้าคงไม่ได้มาเพื่อด่าข้าเพียงเท่านั้นใช่หรือไม่? คิดจะทำสิ่งใดก็พูดมา”
ความตรงไปตรงมาของนางทำให้ทุกคนสำลัก ปกติคนที่ถูกรุมด่าหน้าบ้านควรร้องไห้ขอความเมตตาไม่ใช่หรือ?
หลินหวั่นชิวเงยหน้ายืดอก ยืนยิ้มเยาะอยู่หน้าบ้านตัวเอง ดวงตาดอกท้อเต็มไปด้วยความเ็าแต่กลับงดงาม
ทำเอาพวกบุรุษที่มามุงดูพากันตาค้าง
เมื่อก่อนไม่เห็นรู้สึกเลยว่าแม่นางผู้นี้มีเสน่ห์!
ภาพของหลินหวั่นชิวเมื่อก่อนปรากฏในหัวทุกคน ไม่ว่าจะเดินบนถนนหรือทำงานนางจะก้มหน้าให้ต่ำที่สุด ผมปรกหน้าจนมองไม่เห็นดวงตา…ทำให้ไม่มีใครจำรูปลักษณ์ของนางได้มากนัก
ทั้งที่อายุยังน้อย รูปร่างผ่ายผอม แต่หน้าอกและบั้นท้ายกลับกลมนูน
ั้แ่ที่แม่นางผู้นี้ถูกเหล่าต้าบ้านตระกูลเจียงรับมา สองครั้งที่เจอนาง ยิ่งมีน้ำมีนวลมากขึ้นทุกครั้งที่เจอ
ท่าทีที่เป็อันหนึ่งอันเดียวกันของบุรุษย่อมถูกเหล่าสตรีสาวเห็นในสายตา คนที่มีครอบครัวแล้วจะถูกภรรยาตัวเองบิดเอวเต็มแรง ส่วนคนที่ยังไม่แต่งงานก็กวาดสายตามองร่างหลินหวั่นชิวแบบไม่เกรงกลัว
บรรดาฟู่เหรินทนเห็นบุรุษของตัวเองหลงใหลสตรีนางอื่นไม่ได้ คราวนี้ สายตาที่สตรีกลุ่มนี้มองที่หลินหวั่นชิวยิ่งไม่ชอบเข้าไปกันใหญ่
หลายคนด่าหลินหวั่นชิวในใจ โสเภณีไร้ยางอาย ไปถึงไหนก็ยั่วถึงนั่น
หลินซย่าจื้อกัดฟันด้วยความเกลียดชังเช่นกัน นางพูดกับหลินหวั่นชิวด้วยรอยยิ้มแต่ั์ตากลับไปเป็ตามนั้น “หวั่นชิว ต้าเจี่ยเห็นว่าเราเป็พี่น้องกันเลยมาเตือน เ้าทำเช่นนี้ไม่ถูกนะ ทุกคนต่างรู้ว่านายพรานเจียงรักน้องชายทั้งสองเพียงใด เ้าเพิ่งมาอยู่กลับรังแกน้องสามีทั้งสองเสียแล้ว…ทั้งยังยุให้เจียงเหล่าซานออกมาหาเื่ พวกข้าเองไม่มีเื่กระไรมากนัก แค่อยากให้เ้าคืนเงินสิบตำลึงเงินพร้อมกับจ่ายค่าทำขวัญให้พวกข้าด้วย พวกข้าจะช่วยเ้าปิดบังเื่นี้จากนายพรานเจียงเป็แน่ ตัวเ้าเล็กนิดเดียว ทนถูกซ้อมไม่ไหวหรอก เกิดนายพรานเจียงเอาเ้าไปขายที่ซ่องนางโลมขึ้นมา เ้าคิดว่าชีวิตตัวเองจะเป็อย่างไร?”
สวี่ซื่อสองพี่น้องพยักหน้าตาม “ใช่ เ้าคืนเงินให้พวกข้าและจ่ายเงินค่าทำขวัญนิดหน่อย พวกข้าจะไม่ถือสาเอาความกับเ้าเช่นกัน อีกทั้งจะช่วยปิดบัง”
“ถูกต้อง เหตุใดเด็กๆ ไม่ทำร้ายคนอื่น แต่เลือกทำร้ายแค่เจียงเหล่าซานล่ะ? หากลองใช้สมองสักนิดย่อมรู้ว่าเื่นี้มีเลศนัย นายพรานเจียงไม่ใช่คนเขลา รู้ความจริงแล้วคงได้ซ้อมเ้าจนตาย พวกข้าไม่ได้้ากระไรมาก แค่คืนเงินสิบตำลึงมาและจ่ายเพิ่มให้อีกบ้านละตำลึง…”
