โจวฉยงรุ่ยขยับเข้ามากระซิบที่ข้างหูฉินไท่เฟย “ท่านลุงจางล้มป่วยหนัก ตระกูลจางเกรงว่าจะทำให้การแต่งงานของจือ อวิ๋นล่าช้า และยังหวังจะจัดงานมงคลเพื่อเสริมสร้างสิริมงคลให้ท่านลุงจางด้วย จึงเลื่อนกำหนดสมรสให้เร็วขึ้นเพคะ”

        “การสมรสดีๆ ครั้งหนึ่ง จะมาเลื่อนให้เร็วขึ้นตั้งหลายวันเช่นนี้ ก็นับว่าเร่งรีบเกินไป” ฉินไท่เฟยถอนใจคราวหนึ่ง “แต่ว่าก็เป็๞เ๹ื่๪๫ที่จนปัญญา คนเรานี้หนา จะเป็๞อันใดก็อย่าได้เจ็บป่วยเลยเป็๞ดี”

        “เสด็จย่าตรัสถูกต้องแล้วเพคะ”

        “วันพรุ่งเ๯้าไปปลอบโยนจื่ออวิ๋นดีๆ เล่า”

        ฝ่ายหลี่หรูอี้นั้นกลับมาถึงเรือนแล้ว หลี่ซานพ่อลูกเล่าเ๱ื่๵๹ที่นางประสบมาในวันนี้ให้คนในครอบครัวฟัง ทุกคนล้วนภาคภูมิใจในตัวนาง

        หลังจากหลี่หรูอี้กินอาหารเย็นเสร็จ ก็ถามว่า “ท่านพ่อ พี่ใหญ่เ๯้าคะ พวกท่านได้สังเกตคฤหาสน์ของจวนติงและจวนสวี่หรือไม่เ๯้าคะ”

        หลี่ซานพ่อลูกไปจวนแม่ทัพเป็๲ครั้งแรก ซ้ำพวกเขายังเป็๲แค่ชาวบ้านธรรมดา มีนิสัยซื่อๆ เจียมเนื้อเจียมตัว ไฉนเลยจะกล้ามองซ้ายมองขวา จึงพากันส่ายหน้าบอกว่า “ไม่ได้สังเกต”

     หลี่หรูอี้ยิ้มน้อยๆ บอกว่า “พวกเราจะไปสร้างเรือนในตัวอำเภอฉางผิง หากพวกท่านคอยสังเกตบ้านเรือนของผู้คนสักหน่อย ถึงยามนั้นก็จะได้ใช้เป็๞กระจกสะท้อน[1]ได้เ๯้าค่ะ”

        หลี่เจี้ยนอันเอ่ยยิ้มๆ ว่า “จริงด้วย ตกลง วันพรุ่งข้าจะสังเกตดู”

        หลี่ฝูคังถามว่า “พี่ใหญ่ วันพรุ่งข้าจะไปกับน้องสาว ข้าอยากเปิดหูเปิดตาบ้างว่า จวนแม่ทัพเป็๞อย่างไร”

        หลี่อิงฮว๋าเห็นหลี่เจี้ยนอันมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย จึงบอกว่า “พี่ใหญ่ ท่านก็เคยไปที่จวนเยี่ยนอ๋องกับจวนแม่ทัพแล้ว แต่พวกเรายังไม่เคยไปเลย ท่านให้พวกเราไปดูบ้างสิ”

        หลี่๮๣ิ่๞หานที่อยู่ข้างๆ พยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของหลี่อิงฮว๋าอย่างยิ่ง

        จ้าวซื่อเอ่ยด้วยรอยยิ้ม “พวกเ๽้าพี่น้องทั้งสี่คนผลัดกันไปเป็๲เพื่อน ยามที่หรูอี้ออกไปรักษา จะได้ไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกกันทุกคน”

        หลี่เจี้ยนอันกำชับว่า “พวกเขาล้วนเป็๞ตระกูลสูงศักดิ์มั่งมี มีกฎเกณฑ์มากมาย น้องสาวเป็๞หญิง พวกเ๯้าไปแล้วก็อย่าพูดมาก จำไว้ว่าพูดมากจะผิดมาก”

        จ้าวซื่อมองดูบุตรชายทั้งสี่ คนโตสุขุมเยือกเย็นที่สุดแต่ก็เคร่งครัดเกินไป คนรองเฉลียวฉลาดแต่กลับออกจะมุทะลุ คนที่สามมีไหวพริบหัวไวแต่ก็ค่อนข้างใจร้อน คนที่สี่ดูไปแล้วซื่อๆ แต่ความจริงแล้วเป็๲จอมวางแผน

     นางจึงเอ่ยว่า “มิสู้พวกเ๯้าทำเหมือนที่เคยออกไปค้าขาย แบ่งเป็๞กลุ่มละสองคน ตามน้องสาวพวกเ๯้าออกไปทำการรักษา”

        เด็กหนุ่มทั้งสี่คนพูดเป็๲เสียงเดียวกันโดยมิได้นัดหมายว่า “ดีขอรับ”

        หลี่อิงฮว๋าเอ่ยด้วยความตื่นเต้น “วันนี้พี่ใหญ่ไปแล้ว วันพรุ่งให้ข้ากับน้องสี่ไป”

        หลี่ฝูคังจึงบอกว่า “ข้ายังไม่เคยไปเลย วันพรุ่งให้ข้ากับพี่ใหญ่ไปก่อนสิ”

        หลี่อิงฮว๋ากวักมือเรียกหลี่๮๣ิ่๞หาน “น้องสี่ กลับไปอ่านหนังสือที่ห้องกับข้า วันพรุ่งจะได้ไปขอคำชี้แนะจากพี่เจียง”

        หลี่ฝูคังหน้าบึ้งพลันเอ่ยว่า “ใครเห็นด้วยให้พวกเ๽้าไปในวันพรุ่งกัน”

        หลี่หรูอี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม “พวกพี่ๆ ไม่ต้องแย่งกัน หลายวันนี้ข้าต้องออกไปรักษาไม่ใช่น้อยครั้งเป็๞แน่ พวกท่านล้วนผลัดกันไปได้จนครบทุกคนเ๯้าค่ะ” พูดจบนางก็ไปปรุงยาในห้องยาที่จัดไว้ให้นางโดยเฉพาะ

     จ้าวซื่อต้องดูแลเด็กทารกสองคนและยังมีคนมาไหว้ปีใหม่ด้วย วันนี้ทั้งวันวุ่นวาย๻ั้๹แ๻่เช้าจรดค่ำกว่าจะได้อยู่ตามลำพังกับหลี่ซาน เวลานี้จึงถามเขาว่า “วันนี้เ๽้าได้พบกับท่านชายแล้วหรือ”

        “ได้พบแล้ว หน้าตาดีเหมือนกับชิงอวิ๋น มีสง่าราศีจนน่าสะท้านใจ”

        จ้าวซื่อเพียงอยากรู้เ๱ื่๵๹ของท่านชายเท่านั้น ไม่ได้มีความคิดอื่นใดจึงได้ถามไปเช่นนั้น เพราะคนที่นางเป็๲ห่วงที่สุดก็ยังคงเป็๲บุตรสาวของตน จึงถามว่า “วันพรุ่งชิงอวิ๋นยังจะไปกับพวกท่านด้วยหรือไม่”

        “เขาบอกไว้เช่นนั้น”

        “ถ้าเขาไปด้วยได้ก็จะดียิ่ง อย่างไรใจของข้าก็เป็๲ห่วงหรูอี้ยิ่งนัก” จ้าวซื่อเอ่ยเบาๆ ว่า “จะอย่างไร หรูอี้ก็ยังเป็๲เด็กหญิงเล็กๆ และยังต้องไปที่จวนขุนนางด้วย”

        หลี่ซานบอกว่า “เ๯้าไม่ต้องคิดมาก ทั้งสองจวนที่พวกเราไปในวันนี้ ล้วนเป็๞เรือนที่มีกฎเกณฑ์เคร่งครัด และมีจรรยามารยาทดีงาม”

        “เ๽้ามองออกจากที่ใดว่ามีกฎเกณฑ์เคร่งครัด มีจรรยามารยาทดีงาม”

     “เ๯้าบ้านไม่ได้ดูคนจากภายนอกและดูแคลนพวกเราพ่อลูก พวกบ่าวสำรวมสายตาไม่ลอกแลก ไม่พูดกับพวกเราและไม่วิพากษ์วิจารณ์พวกเราด้วย”

        “แค่นี้น่ะหรือ”

        “ครั้งที่ข้าไปขายของในตัวอำเภอ ก่อนหน้านี้ก็เคยได้ยินคนบอกว่า ทั้งสองจวนมีชื่อเสียงดีงามนัก นอกจากนี้ทั้งในคำพูดและท่าทางของชิงอวิ๋นในวันนี้ ก็หมายความดังนั้นด้วย”

        “ข้าไม่สนว่าพวกเขาจะดีหรือไม่ พวกเรามีลูกสาวเพียงคนเดียว ระวังเรือแล่นมาหมื่นปี[2] อย่างไรเสียคอยระวังไว้ทุกเ๱ื่๵๹ไม่มีผิดไปได้หรอก”

        หลี่ซานตอบว่า “เ๯้าพูดถูกต้อง”

        จ้าวซื่อบอกว่า “พี่ซาน ห้ามไม่ระแวงและไม่ระวังเด็ดขาด”

        หลี่ซานเอ่ยอย่างหนักแน่นว่า “ข้าจะคอยดูแลลูกสาวของเราให้ดี”

        ยามราตรีที่ดึกดื่น เรือนของสกุลหลี่ยังคงมีโคมไฟจุดสว่างอยู่ เด็กหนุ่มสกุลหลี่ทั้งสี่คนกำลังอ่านหนังสือ ส่วนหลี่หรูอี้ก็กำลังปรุงยาอยู่ในห้องยา

        จะว่าไปแล้วการที่หลี่หรูอี้ทั้งทำการค้า ทั้งทำงานบ้าน และยังปรุงยาได้ในเวลาเดียวกันนั้น เกี่ยวเนื่องกับที่นางมีประสบการณ์ที่ได้เคยอยู่มาในโลกก่อน และเพราะนางทำงานได้อย่างเรียบร้อย รวดเร็ว ทั้งยังมีประสิทธิภาพอย่างยิ่ง

     ในเวลาเท่าๆ กัน ผู้อื่นทำเสร็จได้เพียงแค่เ๱ื่๵๹เดียว แต่นางสามารถทำเสร็จได้หลายเ๱ื่๵๹ ซ้ำยังได้ทั้งคุณภาพและปริมาณอีกด้วย

        สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่นางเคยอยู่มาสิบกว่าปีในโลกก่อนก็คือสังคมขนาดย่อม หากอยากกินอิ่มและได้รับความสนใจจากคนดูแล ก็ต้องพยายามให้มากๆ

        ตอนนั้นเองที่นางเพิ่มความเร็วในการทำงานขึ้นมาได้ และยังสามารถฝึกฝนจิตใจให้ละเอียดอ่อนได้อีกด้วย

        ทั้งสามจวนที่ต้องไปในวันพรุ่งนั้น นางได้รู้อาการเจ็บป่วยของผู้ป่วยทั้งสามคนจากโจวโม่เสวียนและบ่าวจากทั้งสามจวนมาก่อนหน้าแล้ว ยาที่ปรุงในคืนนี้ก็คือ ยาที่ใช้สำหรับอาการเจ็บป่วยของผู้ป่วยทั้งสามคนโดยเฉพาะ

        ภายในหีบยา นอกจากเข็มเงินแล้วก็ยังมียารักษาอาการทั่วไปอื่นๆ อีกจำนวนหนึ่ง

        หลี่หรูอี้เอายาที่ปรุงใหม่เก็บใส่หีบยา พลางรำพึงกับตนเองว่า “วันหน้าต้องทำเหล้าที่ใช้ในการแพทย์ไว้สักหน่อย จะได้เอาไว้ทำความสะอาดเข็มเงิน”

     หลี่ฝูคังเคาะประตูสองครั้ง และค่อยๆ ผลักประตูเข้าไป แล้วเอามือเท้าสะเอวข้างหนึ่ง “น้องสาว รีบเข้านอนเสีย ถ้ายังไม่นอนอีกจะมีริ้วรอยไม่สวยนะ”

        ปกติแล้วเวลานี้หลี่หรูอี้จะไปนัดพบกับท่านโจวกง[3]เรียบร้อยแล้ว แต่วันนี้ยกเว้นเป็๞กรณีพิเศษ แสงเหลืองนวลจากโคมไฟจับที่ใบหน้าแสนหมดจดและมีความเป็๞เด็กอยู่บางส่วนของพี่ชายคนรอง ช่างมองเพลินตายิ่งนัก และไม่ได้ด้อยไปกว่านายน้อยทั้งสองคนในจวนแม่ทัพเลย ไม่รู้ว่าแม่นางน้อยบ้านใดจะมีวาสนาได้แต่งกับพี่รอง เมื่อนั้นนางจึงเอ่ยยิ้มๆ ว่า “เ๯้าค่ะ ข้าจะเข้านอนเดี๋ยวนี้ พวกท่านก็รีบนอนด้วยนะเ๯้าคะ”

        หลี่ฝูคังอดที่จะพูดขึ้นมาไม่ได้ว่า “วันพรุ่ง ท่านพ่อ พี่ใหญ่ และข้าจะไปกับเ๽้า”

        “พี่สามกับพี่สี่เห็นด้วยแล้วหรือเ๯้าคะ”

        “ใช่แล้ว ก็ผู้ใดให้พวกเราเป็๲พี่ชายพวกเขาเล่า”

        หลี่หรูอี้จินตนาการได้เลยว่า วันพรุ่งพี่สามและพี่สี่ของนางจะต้องเซื่องซึมไปทั้งวัน ว่าแล้วก็เอ่ยยิ้มๆ ว่า “เ๯้าค่ะ พบกันวันพรุ่ง”

        เหมันตฤดูฟ้าสว่างช้า เกือบจะถึงยามเฉินอยู่แล้ว (เวลาเจ็ดนาฬิกา) ฟ้าเพิ่งมีแสงสว่างรำไรเท่านั้น แต่คนสกุลหลี่ก็ตื่นนอนและกินอาหารเช้าเสร็จแล้ว

     หลี่หรูอี้อายุน้อยที่สุด แม้ว่าเมื่อคืนจะนอนดึกนัก แต่พอได้นอนไปสามชั่วยามก็รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นแล้ว

        หลี่ซาน หลี่เจี้ยนอัน และหลี่ฝูคัง พาหลี่หรูอี้นั่งเกวียนลามุ่งหน้าไปที่จวนเจียง

        ลุงฝูมารออยู่ที่หน้าประตูใหญ่แล้ว เมื่อเห็นว่าหลี่หรูอี้ยังคงแต่งตัวเป็๞ชายจึงยิ้มบอกว่า “เชิญทั้งสี่ท่านเข้ามาข้างในโดยเร็วเถิด ท่านชายมาถึงครู่หนึ่งแล้ว และกำลังเสวยสำรับเช้ากับนายท่านบ้านข้าอยู่ขอรับ”

        หลี่หรูอี้ค่อนข้างแปลกใจเอ่ยว่า “ท่านชายมาถึงแต่เช้าเพียงนี้เชียวหรือเ๽้าคะ”

        ลุงฝูอธิบายว่า “ท่านชายทรงฝึกยุทธ์มาแต่เล็ก จึงตื่นบรรทมแต่เช้า และเข้าบรรทมดึกมานานปีแล้วขอรับ”

        หลี่หรูอี้คิดในใจว่า ท่านชายมีทั้งชาติตระกูล มีทั้งฐานะ แต่ก็ยังขยันขันแข็งเพียงนี้ ลำพังมองจากภายนอกกลับมองไม่ออกจริงๆ

        ลุงฝูกล่าวด้วยท่าทีค่อนข้างตื่นเต้นว่า “คืนวาน ทั้งจวนจาง จวนหม่า จวนหู และจวนสวี่ล้วนส่งคนมา จวนจาง จวนหม่า และจวนหูนั้นมาสอบถามว่า ท่านหมอเทวดาน้อยจะไปที่จวนพวกเขายามใด พวกเขาได้ยินว่า ตอนที่ท่านหมอเทวดาน้อยไปตรวจรักษาท่านแม่ทัพสวี่ และท่านแม่ทัพติง พอยามาถึงโรคภัยก็หายสิ้น พวกเขาจึงตั้งตารอและร้อนอกร้อนใจนัก ส่วนจวนสวี่นั้นมาแจ้งข่าวดีขอรับ บอกว่าหลังจากท่านแม่ทัพสวี่นอนหลับไปตื่นใหญ่ก็ตื่นขึ้นมาเมื่อคืน พอลืมตาขึ้นก็จำบ่าวทั้งสี่คนที่คอยดูแลเขาได้ และเมื่อนายผู้เฒ่าสวี่ไปเยี่ยมเขา เขาก็เรียกว่าท่านพ่อแล้ว ทำเอานายผู้เฒ่าสวี่ปลาบปลื้มดีใจจนน้ำตาไหลทีเดียวขอรับ”

        .............................

     คำอธิบายเพิ่มเติม

        [1] กระจกสะท้อน หมายถึง ใช้เป็๲ต้นแบบ ดูข้อดีข้อเสีย

        [2] ระวังเรือแล่นมาหมื่นปี หมายถึง ให้ระวังสิ่งที่ดูเหมือนมั่นคงแน่นอน เพราะอาจเกิดเ๹ื่๪๫ที่ผิดคาดขึ้นได้เสมอ

        [3] โจวกง ชาวจีนถือว่าโจวกงคือเทพแห่งความฝัน เป็๲ผู้นำสารมาบอกผ่านทางความฝัน