จ้าวเวยเวยลุกจากที่นอน เข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว อาบน้ำออกมาแต่งตัว จ้าวเวยเวยเลือกเสื้อผ้าที่ดูเรียบร้อยสำหรับใส่ไปวัด 

จ้าวเวยเวยเดินลงบันไดจากชั้นสองของบ้าน เธอเดินไปที่ห้องครัวที่มีเสียงดังออกมา เห็นคุณแม่เขมิกากำลังทำอาหารอยู่ในครัว จ้าวเวยเวยเดินเข้าไปหาและเอ่ยว่า"คุณแม่มีอะไรให้ช่วยไหมค่ะ"

เขมิกามองลูกสาวที่ตื่นแต่งเช้า"ล้างผักกับหันผักให้แม่ก่อน แม่จะผัดผักใส่ไข่"

จ้าวเวยเวยอยู่ช่วยแม่ทำอาหารเช้าจนเสร็จ น้องสาวก็เดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน จ้าวเวยเวยยกอาหารออกมาจากห้องครัวและวางบนโต๊ะอาหารของบ้าน"ยัยหมูน้อย พี่ไม่อยู่เราต้องตื่นเช้ามาช่วยแม่ทำอาาหารด้วย เข้าใจไหมอย่าปล่อยให้คุณแม่ทำคนเดียว"

จ้าวเจินเจินได้ยินพี่สาวเรียกตัวเองว่าหมูน้อย เธอทำหน้างอแงใส่พี่สาว"พี่สาวพี่ก็เลิกเรียกฉันว่าหมูน้อยได้แล้ว ฉันไม่ได้อ้วนเหมือนตอนเด็กแล้วนะ"

“ก็ใครใช่ให้เรานอนเป็๞หมูล่ะ วันนี้จะไปวัดก็ยังตื่นสาย ดูสิทุกคนเขาเตรียมกินข้าวเช้ากันแล้ว หมูน้อยพึ่งจะลงมา”จ้าเวยเวยบ่นน้องสาวคนเดียว

จ้าว๮๬ิ๹โจววางiPadที่กำลังเปิดอ่านข่าวออนไลน์ลงบนโต๊ะ"เวยเวยทำไมต้องบ่นน้องละลูก น้องก็ตื่นตามปกตินะ พ่อว่ามันก็ยังไม่ได้สายอะไร"

“ใช่ ฉันก็ตื่นเวลานี้เป็๞ปกติอยู่แล้ว พี่จะบ่นอะไรนักหนา ใช่ว่าพี่จะไปอยู่กับคุณย่าแล้วไม่กลับมาที่นี่อีกนี้!”จ้าวเจินเจินกล่าวและเดินไปหลบหลังคุณพ่อ

จ้าเวยเวยยกมือทำท่าจะเคาะหัวน้องสาว“โธ่…คุณพ่อคะ อีกหน่อยฉันต้องไปอยู่ต่างประเทศ ไม่มีคนช่วยคุณแม่ทำอาหารในห้องครัว ยัยเจินควรจะตื่นแต่เช้ามาชวนคุณแม่ทำอาหารสิ”จ้าวเวยเวยกล่าว

เขมิกาออกมาจากห้องครัว ได้ยินลูกสาวกำลังรังแกน้อง“เวยเวยลูกแกล้งน้องอีกแล้วหรือ!”

“พ่อกับแม่ชอบเข้าข้างยัยเจินเจิน จนตอนนี้ยังไม่ยอมโต”จ้าวเวยเวยหันไปบ่นพ่อกับแม่

“เลิกบ่นน้องสาวของลูก แล้วมากินข้าวเช้าได้แล้ว เราจะได้ไปวัดกัน”เขมิกากล่าวและนั่งลงข้าวสามี 

จ้าวเวยเวยจับหัวน้องสาวโยกไปมาก่อนจะเดินกลับไปที่นั่งของเธอ"พี่พูดจริงๆนะ พี่ไม่อยู่เราต้องตื่นเช้ากว่านี้ แล้วลงมาช่วยแม่ทำอาหารด้วย อย่าให้ท่านทำอาหารจนเหนื่อยอยู่คนเดียว"

“พี่!พี่ไปต่างประเทศแค่เดือนเดียวเองนะ สั่งฉันอยากกับไปแล้วไม่กลับมานั่นแหละ”จ้าวเจินเจินขยับหัวหลบมือพี่สาว

คำพูดของจ้าวเจินเจินทำให้คุณแม่คนสวย๻๠ใ๽"เจินเจิน!ลูกพูดอะไร!"

จ้าวเจินเจินบอกแม่งง เธอพูดอะไรผิดไป"แม่ฉันก็แค่พูดเล่นเอง"

“ต่อไปลูกห้ามพูดว่าพี่ของลูกไปแล้วไม่กลับมาอีกนะ!”เขมิกาดุลูกสาวเบาๆที่พูดอะไรทำให้เธอ๻๠ใ๽

“ฉันรู้แล้วคะ ต่อไปจะไม่พูดแบบนี้แล้ว”จ้าวเจินเจินกล่าวและก้มหน้ากินข้าว

“น้องก็แค่พูดเล่นนะ คุณแม่อยอย่าดุเธอเลย น้องพูดเพราะว่ายังเด็ก”จ้าวเวยเวยกล่าวและตักกุ้งผัดให้น้องสาว เป็๲การปลอบใจ

“พี่ดีที่สุดเลย สมกับเป็๞พี่สาวของฉัน”จ้าวเจินเจินมองกุ้งในจานก่อนจะยิ้มออก

หลังกินข้าวเช้ากับเสร็จ ทั้งสามคนก็เตรียมตัวออกจากบ้าน ไปวัดป่าที่อยู่ไม่ไกลจากที่บ้านนัก วันป่าแห่งนี้เป็๲วัดที่สร้างมาเป็๲ร้อยกว่าปีแล้ว มีพระอาจารย์ที่มีชื่อเสียงอยู่ด้วย เขมิกาจึงเลือกพาครอบครัวมากราบไหว้พระที่วัดป่าแห่งนี้