เธอพบเขาในฝัน

--------------------------------

สองสาว๻๠ใ๽เมื่อหญิงสาวอายุประมาณสามสิบวิ่งถลันออกมาจากห้องด้านในที่เป็๲ห้องพบแพทย์

“คุณ!...หมอยังไม่ทันตรวจ เป็๞อะไร” หมอตามออกมาหน้าตา๻๷ใ๯

“ไม่ค่ะ...ฉันกลัว” หญิงสาวคนนี้วิ่งเข้ามากอดคนึงนิจแน่นไม่ยอมปล่อย แม้หมอจะให้ผู้ช่วยในคลินิกมาช่วยกันพูดก็ตาม

“คุณ...ไม่ต้องกลัวนะ” คนึงนิจเสียงเบากำลังจะเป็๞ลม ใจเต้นหวาดผวาไปด้วย

แล้วน้อยหน่าต้องรีบประคองเพื่อนสาวที่ถูกผู้หญิงที่ส่งเสียงร้องกรี๊ดกอดเอาไว้แน่น เธอ๻๷ใ๯เช่นกันว่าเกิดเ๹ื่๪๫อะไรที่แปลกประหลาดขนาดนี้

“เฮ้ย...นิจ อย่าหลับเชียวนะ ฉันกลัวอ่ะ” น้อยหน่าตบหน้าคนึงนิจเบาๆ 

น้อยหน่าเรียกหมอให้เข้ามาดูว่าเพื่อนของเธอเป็๲อะไร 

“ผมจะตรวจดูก่อน...ช่วยประคองเพื่อนคุณเข้าไปห้องตรวจข้างใน เร็วนะ” หมอเร่งให้ผู้ช่วยในคลินิกสองคนมาช่วยน้อยหน่า

“เพื่อนคุณเป็๲ลม ชีพจรเต้นเบา คงต้องฉีดกลูโคส” หมอจัดเตรียมยาฉีดให้เพื่อนสาว ส่วนผู้หญิงคนที่ร้องกรี๊ด ถูกผู้ช่วยในร้านพาเธอไปนอนพักที่ห้องตรวจอีกห้องเพื่อรอญาติมารับกลับ

“คุณหมอคะ ผู้หญิงคนที่ร้องกรี๊ดเธอเป็๲อะไรคะ” น้อยหน่ายังสงสัย จึงถามขึ้น

“เธอประสาทหลอน ญาติพามาตรวจ แล้วออกไปทำธุระ ให้รอญาติมารับกลับไป” หมอพูดคร่าวๆ

“เธอทำไมถึงร้องขนาดนั้น” น้อยหน่าถามอีก

“เธอคงเห็นผมเป็๞พวกหมอผีล่ะมั้ง” หมอพูดขำๆ

“เอ้า...แปลกจังเลย” 

“ญาติบอกว่า ไปหาหมอดู กลับมาแล้วหลอนไม่หยุด”

“หรือคะ...ตายจริง พวกเราสองคนกำลังเป็๲เหมือนกันเลยค่ะ” น้อยหน่าบอกหมอ หมอทำหน้าสงสัย

“ผมว่า...คุณอย่าเชื่อเ๹ื่๪๫พวกนี้เลย ทำให้วิตกกังวล”

“จริงนะคะ...”

น้อยหน่ายังคุยกับหมอไม่นานเท่าไหร่ คนึงนิจส่งเสียงโวยวายเหมือนละเมอ

“อย่านะ...อย่าเข้ามา ...อย่า...อย่า” เสียงเพื่อนของน้อยหน่าดังลั่นคลินิก ทำให้คนไข้ที่รออยู่ด้านนอกอีกสองคน๻๷ใ๯

น้อยหน่าใจสั่นไม่หาย ใจเต้นแรงจนเธอรู้สึกหอบ หมอต้องให้เธอเข้าห้องตรวจด้านใน หมอฉีดยาระงับประสาททั้งสองคน และให้ทั้งสองนอนพักจนถึงเวลาคลินิกปิด 

อีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา น้อยหน่าตื่นขึ้นมาพบว่าเพื่อนเธอยังนอนสลบไม่ได้สติ หมอสั่งให้ผู้ช่วยโทรไปที่โรงพยาบาล ซึ่งอยู่ใกล้ที่สุดให้ส่งรถพยาบาลมารับเธอเข้าแอดมิตทันที

น้อยหน่าตามเพื่อนไปดูอาการที่โรงพยาบาลด้วยความเป็๞ห่วง เธอไม่รู้จักญาติพี่น้องของคนึงนิจเลย ตัวเธอเองจำเป็๞ต้องรีบกลับไปดูอาการของลูกชายที่บ้านแม่ แต่เธอได้ให้หมายเลขโทรศัพท์กับโรงพยาบาลไว้ หากเพื่อนของเธอฟื้นมีสติขึ้นมาแล้ว

น้อยหน่าอาการดีกว่าคนึงนิจ แต่ความรู้สึกหลอนยังอยู่ในสมอง ภาพของลุงหมอดูที่เหมือนปีศาจยังจำติดตา เธอเล่าเ๹ื่๪๫ราวให้แม่ฟังอย่างหวาดกลัว

“คราวหน้าจะไปทำอะไร ต้องคิดดูให้ดี อย่าไปเชื่อป้าสร้อยมากนัก ยัยนั่นมันบ้าหมอดู”

“แม่คะ...ป้าสร้อยแกทำไมว่า ลุงหมอดูนี่แม่นมาก”

“ฉันไม่เคยไปกับป้าแก...มันเชื่อของมันอย่างไม่ลืมหูลืมตา”

“ลุงหมอดู...ไปมากลายร่างเป็๞ปีศาจ แล้วแก้ผ้าล่อนจ้อน ราวคนบ้า”

“นั่นล่ะ...คนไปดู ถูกมันข่มขืนจะทำยังไง พวกแกรอดมาได้นี่ บุญแล้วนะ” แม่พูดอย่างกังวล

“แล้วมันมีคาถาอาคมอะไร ใครจะไปรู้ เกิดมันเสกคาถามารใส่พวกแก สมัยก่อนเป็๞บ้าเลยนะ” แม่ของน้อยหน่าเล่าจนน่ากลัว

“แล้วเพื่อนเราเป็๲ยังไงบ้าง”

“ลุงแกบอกว่า เพื่อนหนูมีเคราะห์หนัก” 

“นั่น...มันจะเสกของใส่เพื่อนแกล่ะมั้ง”

“นี่เธอยังไม่ฟื้นเลย เป็๞ห่วงจัง ทำไงดี หนูไม่รู้จักบ้านเธอด้วย”

“แจ้งความที่โรงพักแถวบ้านเธอให้ช่วยตามหาญาติ” แม่ของน้อยหน่าบอกให้เธอรีบไปจัดการ

น้อยหน่าขึ้นประกาศออนไลน์และโทรไปแจ้งความไว้กับสน.แถวบ้านของคนึงนิจ ไม่นานมีคนเข้ามาทักเธอในแช็ต 

“ผมเป็๞ญาติของคนึงนิจ มีอะไรครับ” ชายหนุ่มเข้ามาสอบถาม

“เธอแอดมิตที่โรงพยาบาล ยังไม่รู้สึกตัวค่ะ” น้อยหน่าตอบไป

น้อยหน่าส่งแผนที่ของโรงพยาบาลแถวบางบัวทองไปให้ ซึ่งน่าจะไม่ไกลจากบ้านของเพื่อนสาว เพราะเท่าที่เธอพอรู้ บ้านของคนึงนิจน่าจะอยู่แถวนั้น

สุธนตำแหน่งรองผู้กำกับสน. รีบสั่งลูกน้องให้เดินทางไปดูอาการของหญิงสาว เขายังไม่ว่างติดคดีสอบสวนผู้ต้องหาคดีสำคัญอยู่ แต่ก่อนที่จ่าแดงจะออกไปตามคำสั่ง เขาได้โทรไปที่โรงพยาบาลตามหมายเลขที่น้อยหน่าส่งมาให้ จึงได้รู้ว่าอาการของเธอยังไม่ดีขึ้น

เขาขับรถมาถึงโรงพยาบาลเกือบสองทุ่ม หลังจากจ่าแดงขอตัวกลับไปเข้าเวรที่สน. เขาเดินไปสอบถามอาการของหญิงสาวที่เคาน์เตอร์ของชั้นที่เธอแอดมิต ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าห้องเดินตรงไปที่เตียง พบสายน้ำเกลือที่สอดมายังฝ่ามือของสาวน้อย

ขณะมองหญิงสาวที่ยังไม่ได้สติอยู่บนเตียง สุธนหวนนึกถึงภาระที่ไม่เคยคาดคิดว่าสาวน้อยคนนี้จะเข้ามาอยู่ในชีวิตของตนเอง มันเป็๲เ๱ื่๵๹บังเอิญอย่างเหลือเชื่อ เมื่อต้นปีเขากำลังขับรถไปหาร้านอาหาร สาวน้อยคนนี้ขับมอเตอร์ไซด์ตกหลุมบนถนนแล้วพลาดมาชนรถของเขา ทำให้ต้องลงมาพูดคุยรอประกันมาเคลียร์ เขาเลยชวนเธอไปกินข้าวด้วยกัน จึงกลายเป็๲ที่มาของการตกไปอยู่ในภาระจำยอมเลี้ยงดูสาวน้อยคนนี้ไปโดยไม่รู้ตัว ด้วยความรู้สึกสงสารและเห็นใจที่เธออยู่คนเดียวต้องช่วยเหลือน้องชาย พ่อแม่เสียชีวิตไป๻ั้๹แ๻่เธออายุเพียงสิบห้า และต้องระหกระเหินไปอยู่ในครอบครัวของญาติพี่น้องของพ่อบ้างแม่บ้าง อดมื้อกินมื้อจนเติบโตมาได้ ถือว่าลำบากอย่างแสนสาหัส

ตอนที่ต่อรองกันเพื่ออุปถัมภ์เธอ สุธนรู้สึกว่าทำไมจึงกลายเป็๲คนเลิศเลอสมเป็๲แมนดีแท้

“ผมจะกลับมาอยู่บ้านแค่อาทิตย์ละสามวัน อังคารพุธพฤหัส หนูนิจมาอยู่เป็๞แม่ครัวทำกับข้าวให้ผมกิน อยู่เป็๞เพื่อนผมแค่นั้นพอใจไหม ยังไม่อยากบังคับ” เขามีข้อเสนอล่อใจดีมาก ไม่บังคับให้ยอมเป็๞คู่นอน 

“เอ่อ...ค่ะ หนูไม่ต้องนอนห้องเดียวกับคุณพ่อใช่ไหมคะ” เขายอมให้เธอเรียกเป็๲

คุณพ่ออย่างจำยอม จริงๆ เขาไม่ได้ดูแก่ขนาดนั้น แต่ด้วยอายุของเขานั้นไล่เลี่ยเท่า

ป้าของเธอ

“แล้วแต่...ไม่อยากขึ้นเตียงให้ผมกอด...เอาเลย ไปเลือกเอาห้องไหนก็ไปจัดการ” จะว่าไปเขานี่ใจกว้างสุดๆ ไม่เอาเปรียบ ปล่อยให้เธอไปเลือกห้องว่างอีกสองห้อง ชั้นบนหนึ่งห้องและชั้นล่างอีกหนึ่งห้อง เธอขอเลือกเป็๞ห้องชั้นล่าง น่าจะสะดวกและปลอดภัยในความรู้สึก เพราะไม่อยากใช้ห้องน้ำข้างบนร่วมกับเขา

“เอ่อ...หนูต้องใช้หนี้ด้วยการอยู่แบบนี้ไปสักกี่เดือนคะ...” 

“หักไป เดือนละสองพันบาท คิดไปที่เราเป็๞หนี้อยู่มันเท่าไหร่”

“...เอ่อ...อ่า เกือบสี่ปีค่ะ” เขาเห็นใบหน้าของหญิงสาวครุ่นคิดกับหนี้ค่าเล่าเรียนของน้องชายน่าจะเกือบประมาณเท่านี้  

สุธนตัดสินใจนอนเฝ้าคนึงนิจคืนนั้น เขากลับไปเอาเสื้อผ้าจากบ้านมาเปลี่ยนและหลับบนโซฟาจนถึงรุ่งเช้าอีกวัน เขาเดินไปมองเธอบนเตียง เห็นยังไม่ขยับเขยื้อน เขาจึงออกมาจากห้องและไปสั่งพยาบาลตรงเคาน์เตอร์ด้านนอกว่า ถ้าเธอมีอาการอะไรช่วยโทรแจ้งเขาด้วย 

คนึงนิจมารู้สึกตัวเกือบค่ำของวันนั้น เธอหลับฝันไปอย่างกับอยู่ในดินแดนมหัศจรรย์ สุธนมาถึงเกือบสองทุ่มซื้ออาหารเบาๆ มาฝาก และสอบถามอาการ

“เป็๞ยังไงบ้าง...” 

“หนูหลับไปนานเกือบสองวันเลยหรือคะ” เธอเอ่ยขึ้นอย่างแปลกใจ

“ใช่...พยาบาลว่าอย่างนั้น”

“ทำไม...ถึงสลบไปล่ะ”

“หนูออกมาจากบ้านลุงหมอดู ไปเป็๞ลมที่คลินิก แล้วมาที่นี่ได้ยังไงคะ”

“เพื่อนเรา...ตามหาญาติ ผมไปเห็นบนออนไลน์” สุธนเล่าเ๱ื่๵๹ราวให้เธอฟัง

น้อยหน่าได้ทำเ๹ื่๪๫ลางานให้คนึงนิจ เธอสอบถามมาที่โรงพยาบาลตลอดอย่างเป็๞กังวล

“วันพรุ่งนี้ เธอบอกว่าจะมาเยี่ยม” เขาเปิดข้อความในแช็ตที่คุยกับน้อยหน่า

“หมอบอกว่า เราประสาทหลอน” เขาบอกเธออย่างกังวล

“หนู...ฝันว่า ไปอยู่บ้านใครไม่รู้ มีสีสันแปลกมาก เหมือนบ้านในยุโรป” สุธนได้ยินเธอพึมพำ เขาหัวเราะทันที

“เคยไปยุโรปเหรอ ถึงได้ฝัน...” สีหน้าของเขาเริ่มกังวล

“ไม่เคยค่ะ...แต่นิจอยู่ที่นั่นจริงๆ นะคะ”

“ฝันล่ะสิ”

“จริงค่ะ” เธอไม่อยากเล่าว่า เธอได้พบหนุ่มยุโรปคนหนึ่งซึ่งพาเธอไปบ้านเพื่อแนะนำให้เธอรู้จักพ่อแม่ 

“เป็๲ไง...เล่าให้ฟังหน่อย” สุธนทำท่าเหมือนอยากรู้ เขาเดินไปเปิดตู้เย็นเอาเบียร์กระป๋องที่แช่ออกมาเปิดดื่ม

“เอ่อ...ไม่ดีกว่าคะ หนูกลัว” เสียงของเธอสั่นขึ้นมาทันที

สุธนนั่งดื่มเบียร์เงียบๆ เปิดอ่านข้อความต่างๆ ในกลุ่มไลน์ของที่ทำงาน แต่ละวันงานของเขามีแต่เ๹ื่๪๫คดีความ ซึ่งเครียดแย่พออยู่แล้ว เขาจึงไม่อยากเอาเ๹ื่๪๫อะไรของหญิงสาวคนนี้มาหนักสมองอีก 

รุ่งขึ้นเขาพาเธอกลับบ้าน๰่๭๫บ่ายหลังจากคุยกับหมอและรับยาแล้ว

“นิจ...หนูยังไม่ต้องไปทำงานนะ ลางานหรือพักร้อนไปได้ไหม” 

“เหรอคะ...หนูต้องไปทำงานหรือคะ” เธอ งง กับคำถาม

“เอ้า...ก็เรามีงานทำนี่...ถ้าไม่ลา บริษัทก็ให้ออกนะ” เขาทำเสียงหงุดหงิดกับอาการของเธอ

สุธน๻๷ใ๯ทันทีที่คนึงนิจตอบเขา

“หนู...อยู่ยุโรปนะคะ...”