กว่าจะทำใจยอมรับว่าต้องใช้ชีวิตในนามไป๋เหลียนก็มิใช่เื่ง่าย ทั้งต้องปรับตัวกับสภาพแวดล้อมที่ไม่น่าอภิรมย์นัก ไหนจะเื่ต้องคอยหวาดระแวงว่าเมื่อไรพระรองจะตามมาล้างแค้น ครั้นจะโทษเ้าของร่างทั้งหมดก็มิได้ ในเมื่อเ้าตัวสิ้นลมก่อนส่วนคนที่สานต่อก็คือตนเอง
หญิงสาวใช้ชีวิตในโลกการ์ตูนมาแล้วสิบวัน เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกหาเื่จากชาวบ้านและการตามรังควานของติงเฉิง นางก็ได้แต่เก็บตัวเงียบอยู่ในบ้านไม่ออกไปที่ใด ทว่าเมื่อนานวันเข้าทำให้เริ่มเบื่อหน่าย ครั้นจะให้อยู่บ้านโดยที่ไม่ทำอะไรก็คงจะเป็ไปไม่ได้ จึงลุกขึ้นเตรียมตัวหางานทำดูสักตั้ง
หาก้าใช้ของจากมิติวิเศษได้ตามใจ อย่างน้อยก็ต้องออกไปทำมาหากินเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง ให้คนภายนอกเห็นว่าตนทำงานจึงมีกินมีใช้ เพื่อลดข้อครหาจากบุคคลไม่หวังดี ที่สำคัญจะต้องลบภาพความจำเก่าของทุกคนให้ได้ ไป๋เหลียนที่คอยเอาแต่ก้มหน้ายอมคนอื่นไปเสียหมด นับแต่นี้จะกลายเป็ไป๋เหลียนคนใหม่ คนที่ไม่ว่าใครหน้าไหนก็จะรังแกไม่ได้อีก
ทว่าหมู่บ้านในชนบทห่างไกลความเจริญจะมีอะไรทำได้ คงต้องเริ่มอาชีพแรกด้วยการเข้าป่าหาของป่าไปขายในเมือง เอาไว้ให้คุ้นชินกับที่นี่สักหน่อยแล้วค่อยขยับขยายหารายได้จากแหล่งอื่นเพิ่ม จากนั้นนางจะเอาของจากมิติวิเศษมาสร้างรายได้อีกทาง อย่างไรเสียชีวิตนี้ก็ต้องมีเงินไว้เป็ดีที่สุด
ร่างบางสะพายกระบุงเล็กไว้บนไหล่ ในนั้นมีเพียงพลั่วขุดดินอันเล็กที่ด้านหนึ่งไว้สำหรับขุดดิน อีกด้านเป็คราดสำหรับพรวนดิน มีดขนาดเหมาะมือ เมื่อได้ของที่้าครบนางจึงออกเดินทางเข้าป่าทันที อยากรู้นักที่นี่จะอุดมสมบูรณ์มากแค่ไหน มีอะไรที่น่าสนใจบ้าง
ดีที่บ้านของนางอยู่ท้ายหมู่บ้าน เดินข้ามสะพานพาดผ่านลำธารประจำหมู่บ้านออกไปไม่กี่หลี่ก็จะถึงแนวป่า ออกมาแต่เช้าเช่นนี้แดดร่มลมเย็นสบายนัก ธรรมชาติหรือก็ดีการมาเดินป่าวันนี้ก็ถือว่าใช้ได้
ในความทรงจำเก่าของเ้าของร่าง ไม่มีความรู้เกี่ยวกับการใช้ชีวิตมากนัก เมื่อสิ้นมารดาไปสิ่งที่ทำได้ก็มีแต่หากล้วยหรือผักง่าย ๆ ทำอาหารกินไปวัน ๆ ส่วนเงินที่เหลืออยู่สองร้อยอีแปะก็เป็เงินก้อนสุดท้ายที่เหลืออยู่ แต่เดิมเงินที่มารดาทิ้งไว้ก่อนตายมีมากกว่านี้ แต่เป็เพราะไอ้สารเลวนั่นปอกลอกไปเกือบหมด
ติงเฉิง นางจะจดจำชื่อนี้ไว้..... แล้วข้าจะเอาคืนแทนเ้าเองไป๋เหลียน
แต่ก่อนจะเอาคืนไอ้สารเลวติงเฉิง นางต้องคิดหาวิธีเอาชีวิตรอดจากพระรองให้ได้ก่อน ตามเนื้อเื่หลังจากนี้ เขาจะตามฆ่าไป๋เหลียน แต่นางก็ยังพอมีเวลาอยู่บ้างเพราะกว่าหลี่มู่กวาจะหายดีก็ต้องใช้เวลาอีกตั้งสี่เดือน
ฉะนั้นในสามเดือนนี้นางจะต้องหาเงินให้มากพอสำหรับการย้ายที่อยู่ใหม่ เวลาที่เหลืออีกเกือบเดือนก่อนเขาจะหายดีแล้วตามหานางที่นี่ นางก็หนีไปไกลแล้ว จากนั้นชุบตัวเปลี่ยนเป็คนใหม่ เท่านี้ก็คงพอจะยืดเวลาตายไปได้อีกหน่อย
ระหว่างเดินเข้าป่าหญิงสาวก็คิดหาทางรอดให้ตนเองไปด้วย ทว่าเมื่อขาก้าวเข้าเขตผืนป่าพรที่ได้รับเริ่มทำงานทันที สิ่งที่ผ่านตานางล้วนแล้วแต่รู้ได้ว่าสิ่งใดกินได้หรือกินไม่ได้ มีพิษหรือไม่มีพิษ มันช่างน่าอัศจรรย์เหลือเกิน
“เห็ดหน้าตาประหลาดเช่นนี้ก็กินได้ด้วยหรือ นี่ถ้าข้าไม่มีพรรับรู้ก็คงคิดว่ากินไม่ได้” นางเด็ดขึ้นมาหนึ่งดอก พลางพลิกมองดอกเห็ดด้วยความสนใจ ดอกสีดำทรงสามเหลี่ยมทั้งยังหงิกงอเหมือนสมองไม่มีผิด ฐานดอกสีขาวด้านในกลวง เอาไปทำน้ำแกงก็คงจะอร่อยดี มันน่าทึ่งเกินไปแล้ว อย่างนี้ก็ไม่ต้องอดตาย