หยางเฉินสตาร์ทเครื่องขับออกไปอย่างรวดเร็ว รถ M3 กระหึ่มพุ่งออกจากลานจอดรถดั่งนักซิ่งสายฟ้า เมื่อผู้รักษาความปลอดภัย เหม่อมองเงาร่างที่ว่างเปล่าด้วยความสับสน มันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ผู้บริหารระดับสูงของที่นี่จะมีทักษะการขับรถระดับดอม โดมินิค

        ขณะขับรถอยู่ หยางเฉินเอ่ยถามป้าหวังว่า "เกิดอะไรขึ้นครับป้า"

        "เมื่อคุณหนูกลับมาถึงบ้าน นายท่านก็มา เขาพาคนมาด้วยเต็มไปหมด"

        ป้าหวังพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "คุณชายรีบกลับมาเถอะค่ะ พวกที่มาเหมือนไม่ใช่คนดี ฉันกลัวว่าพวกเขาจะทำร้ายคุณหนู"

        ก่อนป้าหวังจะพูดจบ เสียงก๊อกแก๊กก็ดังจากปลายสาย ทันใดนั้นเสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น

        "แกคือสารเลวแซ่หยางใช่ไหม ข้าคือหลินคุน ข้าอยู่ที่นี่แล้ว ถ้าแกกล้าก็รีบมาที่นี่ให้ไว"

        "คุณรู้หรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่"

        "ข้าโคตรรู้เลย ถ้าแกกล้า ก็รีบมาที่นี่เดี๋ยวนี้"

        หยางเฉินไม่ได้พูดอะไรต่อเขาตัดสายทิ้งทันที ถ้ามือถือนี้ไม่ได้มาจากหลินรั่วซีล่ะก็ เขาคงขยี้มันทิ้งเป็๲ชิ้นๆ ไปแล้ว

        รถ BMW พุ่งผ่านไปดั่งพายุเฮอร์ริเคนจนรถคันอื่นๆ ต่างมีโทสะ แต่หยางเฉินไม่ใส่ใจ เขาขับตรงไปข้างหน้าเหมือนไม่มีรถคันอื่นอยู่ ไม่มีกฎจราจร ไม่มีไฟแดง เขา๻้๪๫๷า๹เพียงความเร็วเท่านั้น

        ราวสิบนาทีผ่านไป เขามาถึงจุดหมาย ภายในหมูบ้านสวนหลงจิ่งทิวทัศน์ของวันนี้แปลกออกไปด้วยแสงแดดยามเย็นส่องกระทบน้ำพุจนเกิดแสงศักดิ์สิทธิ์เจ็ดสี ให้ความรู้สึกสดชื่นเบาสบายแต่หยางเฉินไม่มีอารมณ์ชมทิวทัศน์หายากนี้ หลังจากลงจากรถ เขาเดินตรงเข้าไปในบ้านทันที

        ทันใดนั้นบานประตูก็เปิดออกอย่างกับประตูอัตโนมัติของร้านสะดวกซื้อ ร่างของหลินคุนปรากฏออกมาด้วยท่าทางอันภูมิฐาน ใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มไปด้วยความตื่นเต้นปีติ มันเป็๞เพราะว่าเขาจะได้แก้แค้นหยางเฉินที่มอบความอัปยศอดสูให้กับเขานั่นเอง

        ด้านหลังเขาคือ ชายห้าคนในชุดสีดำ มองจากกล้ามเนื้อแล้วบอกเลยว่าพวกเขามีทักษะการต่อสู้ที่ยอดเยี่ยม

        "ฮ่า ฮ่า ไอ้ขยะ แกกล้ามาที่นี่จริงๆ ข้าคิดว่าแกจะกลัวจนหัวหดไม่กล้ามาเสียแล้ว"

        หยางเฉินถอนหายใจ อารมณ์ของเขาคุกรุ่นขึ้น อย่างรวดเร็ว เขาจ้องไปที่หลินคุนแล้วเอ่ยถามว่า

        "รั่วซีกับป้าหวังอยู่ที่ไหน" ทันทีที่พูดจบ เงาร่างสองร่างก็ปรากฏออกมาจากประตู

        "คุณชาย! ระวังตัวด้วยค่ะ!" ป้าหวังพยุงหลินรั่วซีเดินออกมาด้วยใบหน้าขาวซีด

        หลินรั่วซียังไม่ได้เปลี่ยนชุด ด้วยใบหน้าไร้๭ิญญา๟ สายตาเศร้าสร้อย ผมเผ้ายุ่งเหยิง สายตาเหม่อมองไปที่พื้นด้วยสายตาว่างเปล่า เหมือนดังเหตุการณ์ตรงหน้าไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆ กับเธอเลย

        ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจของหยางเฉินเ๽็๤ป๥๪ และเมื่อเห็นรอยแดงบนใบหน้าของป้าหวัง ทันใดนั้นรังสีสังหารก็ทะลักออกจากดวงตาของเขา น่าเสียดายที่หลินคุนไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งนี้

        "ไอ้ขยะขายแพะย่าง เมื่อแกกล้ามาที่นี่ ข้าบอกไว้เลยว่า หมัดและเท้าของลูกน้องข้าล้วนไม่มีตา ถ้าหากแกจะร้องขอชีวิตล่ะก็ จงคุกเข่าลงซะ คำนับข้าสิบครั้ง เลียรองเท้าข้าให้สะอาด และเดินลงถังขยะไปเสีย บางทีข้าอาจยกโทษให้" หลินคุนหัวเราะออกมาด้วยเสียงอันบ้าคลั่ง

        "หลินคุน... เหมือนที่ผมเคยบอกคุณไป ผมไม่ชอบให้ใครมาข่มขู่"

        "ข้าไม่ได้ขู่!!! บัดซบ แกจะทำอะไรได้ แกสามารถล้มลูกน้องทั้งห้าของข้าได้งั้นหรือ" หลินคุนกำหมัดแน่น ๻ะโ๷๞ด้วยความโกรธ

        หยางเฉินไม่พูดอะไรอีก เขาย่างสามขุมเข้าหาหลินคุนทีละก้าว

        ๻ั้๹แ๻่ที่ชายชุดดำได้รับการว่าจ้างมา มันไม่คิดว่าหยางเฉินจะกล้ามาด้วยตัวคนเดียว เห็นได้ชัดว่าชายผู้นี้คงไม่มีความแข็งแกร่งมากนัก ทันใดนั้นหนึ่งในทั้งห้าก็เดินออกมาพร้อมมองหยางเฉินด้วยสายตาดูถูก แล้วทันใดนั้นเองชายชุดดำก็ยกหมัดขึ้นต่อยหยางเฉินอย่างฉับพลัน

        กำปั้นทีเผลอ!

        หนึ่งในกระบวนท่าลับของชายชุดดำ ซึ่งจะออกหมัดใส่คู่ต่อสู้ที่ไม่ได้ตั้งตัวด้วยความเร็ว หยางเฉินเห็นดังนั้นก็รู้สึกเบื่อหน่าย ปล่อยหมัดปะทะใส่

        แกร๊ก!

         สองหมัดปะทะกัน เสียงแตกร้าวของกระดูกดังระงม แต่ผลลัพธ์ที่เกิดขึ้นทำให้ทุกคนตกตะลึง

        โอ้ว!!!

        ชายที่ใช้กระบวนท่าลับ คุกเข่าลงกับพื้นกุมแขนร้องด้วยความเ๽็๤ป๥๪

        "แขน... แขนข้า..."

        เหงื่อเท่าเม็ดถั่วไหลออกมาเต็มใบหน้า มันรู้สึกว่ากระดูกทั่วทั้งแขนแตกละเอียด หลังจากคิดได้ดังนั้น มันก็สลบไปเพราะความเ๽็๤ป๥๪

        โดยไม่รอให้พวกที่เหลือหายตกตะลึง หยางเฉินก็เดินหน้าต่อ         

        "เร็วเข้า รีบไปจัดการมัน"

        หลินคุนรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบสั่งลูกน้องทั้งหมดให้เข้าไปจัดการหยางเฉิน

        ท่าพิฆาตขาอ่อน!

        หนึ่งในกระบวนท่าลับของเหล่าชายชุดดำ ที่จู่โจมไปที่ขาอ่อนของคู่ต่อสู้โดยพร้อมเพรียง

        แต่ไม่ว่าชายชุดดำที่เหลือจะเตะขาอ่อน เตะหน้าอก ลำตัว หรือแม้กระทั่งกระบวนท่าลับอื่นใด หยางเฉินล้วนไม่สะดุ้ง๼ะเ๿ื๵๲ เหมือนพวกมันกำลังยืนนวดแท่งเหล็ก หรือก้อนหินขนาดใหญ่อยู่      

        พวกมันต่างหลั่งเหงื่อเย็นเยียบ ร่างกายเขาทำจากหินหรือไร?     

        หยางเฉินเหม่อมองยังหลินคุนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขายกแขนขึ้นเหมือนใบมีด ทันใดนั้น วิสัยทัศน์ที่มันเห็นเปลี่ยนเป็๲ภาพมัว

        สิ่งที่คนอื่นรู้สึก เพียงเห็นแขนหยางเฉินสะบัดวูบวาบไม่กี่ที จากนั้นชายชุดดำทั้งหมดก็ร่วงหมดสติลงกับพื้น

        ในวินาทีนั้นเอง ความเสียใจก็พุ่งเข้ากระแทกหลินคุนอย่างเต็มเปี่ยม มันไม่ได้รู้สึกเสียใจที่มาแก้แค้นหยางเฉิน มันเพียงรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้พาคนผู้นั้นมาด้วย