"ถึงตานายแล้ว!"
หยางเฉินยืนจ้องมองไปที่หลินคุนด้วยสายตาของเพชฌฆาตมองเหยื่อ เอ่ยถามด้วยเสียงสบายๆ ว่า
"นาย้าให้ฉันหักแขนหรือหักขา แต่ถ้านายอยากตายฉันก็ช่วยสงเคราะห์ให้ได้นะ"
เขาไม่ได้พูดเล่น!
เป็เพราะว่าความ้าสังหารของหยางเฉินนั้นแผ่ออกมาอย่างเข้มข้น มันเป็เจตนาฆ่าโดยแท้จริง
มันกะจะฆ่าเราจริงๆ!
"แก... แก... ถอยออกไปนะ" หลินคุนพยายามถอยให้ห่างจากหยางเฉิน
เมื่อหันหลังกลับไปเห็นหลินรั่วซีที่มีั์ตาว่างเปล่า มันพลันะโด้วยเสียงอันดัง "นางสารเลว สามีป่าเถื่อนของแกพยายามจะหักขาฉัน แกจะไม่ห้ามมันหน่อยเรอะ"
ทันทีที่พูดจบ มันรู้สึกว่ามีมือแกร่งคู่หนึ่งก็จับที่คางของมันจากด้านหลัง พร้อมด้วยเสียงอันเย็นะเื
"ปากของแกนี่เหม็นจริง บางทีฉันควรจะตัดลิ้นแก ยัดมันใส่ปาก แล้วเย็บมันเสีย เวลาแกหิว แกก็สามารถกินลิ้นของแกได้ แกคิดว่ายังไงบ้าง"
อู้ อู้ อู้!
หลินคุนเบิกตากว้างด้วยความหวาดกลัว แต่มือของหยางเฉินนั้นแข็งแรงเกินไป มันเ็ปเป็อย่างมาก แม้มันจะพยายามดิ้นรนยังไงแรงบีบก็ยิ่งเพิ่มพูนขึ้นไปอีก
ทันใดนั้นหลินรั่วซีก็เงยหน้าขึ้นมาช้าๆ ประกายตากลับมามีชีวิต น้ำตาเอ่อคลอ เธอมองหยางเฉินด้วยสายตาอันสับสน และเหลือบมองไปยังหลินคุนที่ดูเหมือนจะมีน้ำไหลซึมออกมาจากกางเกง ก่อนก้มหน้ากล่าวว่า
"หยางเฉิน ปล่อยเขาเถอะ อย่าทำเขาอีกเลย"
น้ำเสียงที่เปล่งออกมาไม่ได้เ็าอีกต่อไป เธอเอ่ยขอร้องออกมาด้วยเสียงแ่เบา แต่นั่นกลับทำให้หยางเฉินตกตะลึง
เธอคล้ายกับคนคนนั้นมาก!
ได้ยินดังนั้นหยางเฉินก็ไร้ซึ่งคำพูดใดๆ เงาร่างที่เขาพยายามจะลืมปรากฏมาอีกครั้ง นั่นทำให้เขาตกตะลึงไปชั่วขณะ หยางเฉินปล่อยมือออก หลินคุนผู้ซึ่งหลุดจากการควบคุมเดินโซเซ หลบออกด้านข้างจ้องมองหยางเฉินด้วยสายตาหวาดระแวง
"พ่อ ซูจื้อหงใช้ให้พ่อมาใช่ไหม เขาสมควรโดนแบบนี้แทนที่จะเป็พ่อ" หลินรั่วซีเอ่ยถามเสียงเบา
ใบหน้าของหลินคุนเต็มไปด้วยความอาฆาตพยาบาทจ้องมองหยางเฉินด้วยความเกลียดชัง
"คุณชายซูช่วยฉันต่างหาก ไอ้เลวนี่ มันพยายามจะฮุบสมบัติของตระกูลหลินของเรา ฉันจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นเด็ดขาด"
"พ่อ..." หลินรั่วซีพูดขึ้นความปวดร้าวขมขื่นปรากฏขึ้นในแววตา
"พ่อรู้ไหมว่ากำลังถูกตระกูลซูใช้เป็เครื่องมือ พ่อช่วยซูจื้อหงสร้างปัญหาให้หนู พ่อรู้ไหมว่าตอนนี้บริษัทเราเป็ยังไง ได้โปรดหยุดเถอะ ซูจื้อหงไม่ได้เป็แบบที่พ่อคิดไว้"
"ไร้สาระ!" หลินคุนคำราม
"นังแพศยา อย่ามาแสร้งทำเป็หวังดีหน่อยเลย คิดหรือว่าการที่แกเรียกฉันว่าพ่อ จะทำให้ฉันเชื่อใจผู้หญิงอย่างแก ถ้าแกหวังดีกับฉันจากใจจริงล่ะก็ แกจะขโมยสมบัติของฉันไปทำไม บริษัทอวี้เหล่ยควรจะเป็ของฉัน ถ้าแกไม่ได้เล่นลวดลายอะไรล่ะก็ ยายแก่นั่นจะเปลี่ยนใจยกบริษัทให้เด็กน้อยอย่างแกได้ยังไง!!"
หลินรั่วซีเข่าอ่อนไปในทันที ถ้าไม่มีป้าหวังพยุงอยู่ข้างๆ เธอคงร่วงลงไปกองกับพื้น
"พ่อ พ่อคิดอย่างนี้ได้ยังไง นั่นแม่ของพ่อนะ"
"แล้วจะให้ฉันคิดอะไร ฉัน้าให้แกแต่งกับคุณชายซู แต่แกก็ปฏิเสธมาแล้วแปดสิบห้าครั้ง นั่นไม่ใช่เพราะว่าแกกลัวว่าหลังจากแต่งงานแล้ว ตำแหน่งซีอีโอของบริษัทจะเปลี่ยนไปงั้นหรือ"
ฉับพลันความโกรธของหลินคุนแปรเปลี่ยนเป็หัวเราะ
"ฮ่า ฮ่า จี้ใจดำล่ะสิ แกอับอายจนอยากมุดแผ่นดินหนีเลยใช่ไหมล่ะ"
หลินรั่วซีรู้สึกเหมือนฟ้าถล่มแผ่นดินทลาย แม้กระทั่งหายใจยังยากลำบาก น้ำตาไหลเหมือนเขื่อนแตก ราชินีน้ำแข็งผู้สง่างามและเ็า กำลังร้องไห้
"เมื่อคุณแม่จากโลกนี้ไป คุณยังคลุกอยู่กับเมียน้อยข้างนอกนั่นอยู่เลย และเมื่อคุณยายจากไป คุณก็รอจนกระทั่งท่านอยู่ในโลงจึงค่อยมาหาท่าน และยังถามหาแต่สมบัติ ไม่สนใจการงานในบริษัท แล้วคุณยายจะกล้ายกบริษัทนี้ให้พ่อได้ยังไง..." หลินรั่วซีกัดริมฝีปากมองไปยังหลินคุนด้วยความเ็ปรวดร้าว
"พ่อ... พ่อยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?"
ใบหน้าหลินคุนบิดเบี้ยวน่ากลัวกล่าวอย่างเ็าว่า
"ฉันทำแบบนี้เพราะโดนบีบบังคับ! ถ้าไม่ใช่เพราะผู้หญิงสองคนนั้น ฉันยังจะต้องยอมก้มขอเงินอยู่อย่างนี้หรือไง!? หุ้นของบริษัทมีตั้งมากมายทำไมฉันถึงได้มันเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ฉันคือผู้ชายคนเดียวในบ้าน สารเลวอย่างแกคอยแต่จะหาข้อแก้ตัวเท่านั้น!"
"คำพูดแกนี่เหม็นเหมือนผายลมจริงๆ"
หยางเฉินหมดความอดทน เขาไม่เข้าใจจริงๆ ว่าผู้หญิงอย่างหลินรั่วซีมีพ่อแบบนี้ได้อย่างไร บางที์คงไม่สามารถประทานทุกสิ่งให้สมบูรณ์แบบได้
หยางเฉินคว้าหมับเข้าที่สันคอของหลินคุน ส่งผลให้ร่างกายของเขาอ่อนแรงในทันที ใบหน้าแดงก่ำจากการขาดอากาศหายใจ
"ถ้าให้ฉันเป็คนจัดการล่ะก็ แกได้ตายเป็ร้อยๆ ครั้งแล้ว แต่ทำไงได้ ภรรยาของฉันมีจิตใจอ่อนโยน ถ้าจะฆ่าพ่อแบบแก เธอคงจะไม่ให้อภัยฉันง่ายๆ แน่"
หยางเฉินปล่อยมือออก แล้วฟาดสันมือไปที่ต้นคอของหลินคุน หลินคุนตาเหลือก สลบไปในทันที
"หยางเฉิน... นาย... นายทำอะไรกับเขา"
หลินรั่วซีเป็กังวลยิ่ง เธอรีบเดินเอานิ้วไปแตะที่จมูก ตรวจชีพจรที่ข้อมือทันที หลังจากรู้ว่าเขายังหายใจ เธอพลันถอนหายใจอย่างโล่งอก
ยังไงเืย่อมข้นกว่าน้ำ
"ปล่อยเขาให้ผม"
หยางเฉินหยุดลง แบกร่างหลินคุนขึ้นบ่า เดินตรงไปยังที่ทิ้งขยะ หลินรั่วซีตกตะลึง รีบกล่าวว่า
"อย่า... อย่าโยนเขาลงไปในนั้น แค่นี้ก็พอแล้ว"
"ผมไม่ได้จะฆ่าเขา เขาทำกับคุณถึงขนาดนี้ คุณยังจะคิดว่าเขาเป็พ่ออยู่อีกหรือ ผมไม่มีอะไรจะพูดจริงๆ แต่ผมอยากให้คุณคิดถึงความรู้สึกของผม ในเมื่อตอนนี้ผมคือสามีของคุณ"
ด้วยน้ำเสียงธรรมดา แต่ทุกคำหนักแน่น และชัดเจนดั่งเช่นกฎหมายเผด็จการที่ไม่อนุญาตให้ต่อต้าน เขาพูดพลางเดินตรงไปที่ทิ้งขยะ
"ตอนนี้ผมคือสามีของคุณ"
หลินรั่วซีได้ยินดังนั้นแขนเธอก็ตกลงมาข้างลำตัว ดั่งิญญาหลุดลอยออกจากร่าง เหม่อมองแผ่นหลังของหยางเฉินโดยไร้ซึ่งคำพูด หลังจากหยางเฉินโยนหลินคุนลงถังขยะแล้ว ทันใดนั้นเสียงะโของป้าหวังก็ดังขึ้น
"คุณหนู!"
