บทที่ 31 โกรธเป็ฟืนเป็ไฟเพราะผู้หญิงคนเดียว
ภายในบ้านของเซียวอี้เหม่ย
เย่จื่อเฉินและเซียวอี้เหม่ยนั่งประจันหน้ากันอยู่บนโซฟา บนโต๊ะที่อยู่ตรงกลางของพวกเขามีไวน์แดงปี02 วางอยู่หนึ่งขวด
ไวน์ถูกดื่มไปเกือบครึ่งขวดแล้ว โดยส่วนมากคนที่ดื่มคือเซียวอี้เหม่ย
"จื่อเฉิน"
เมื่อวางแก้วไวน์ลง เซียวอี้เหม่ยก็เงยหน้าขึ้นพึมพำเสียงแ่
"พี่เหม่ย ผมอยู่นี่ครับ"
หลังจากที่ไวน์หลายต่อหลายแก้วลงท้องไปแล้ว ใบหน้าเรียวรูปไข่ของเซียวอี้เหม่ยก็ขึ้นริ้วสีแดงจางๆ เพราะความเมา ดวงตาสองคู่ที่ฉ่ำปรือรับกับมุมปากที่ยกยิ้มนั้น ทำให้เธอที่เดิมทีก็มีเสน่ห์อยู่แล้วยิ่งดึงดูดสายตาผู้ชายเข้าไปใหญ่
"ในฐานะผู้หญิงคนหนึ่ง ฉันล้มเหลวแล้วใช่ไหม?"
"ไม่หรอกครับ พี่เหม่ยยังวัยรุ่นแต่ก็มีร้านจิวเวลรี่ที่ใหญ่ขนาดนั้นแล้ว ไม่มีใครในแวดวงธุรกิจที่สามารถเทียบพี่ได้เลยนะ"
"ฉันหมายถึงในฐานะผู้หญิงคนหนึ่งน่ะ..."
เซียวอี้เหม่ยดื่มไปค่อนข้างเยอะ ตอนที่พูดก็เริ่มอ้อแอ้แล้ว เย่จื่อเฉินไม่กล้าพูดขัด สถานการณ์ตรงหน้านี้ ถ้าเขาเข้าไปขัดก็มีแต่จะทำให้เซียวอี้เหม่ยรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม
"เรารู้จักกันตอนเรียนมหาลัย..."
เซียวอี้เหม่ยนั่งพิงโซฟา ดวงตาสองข้างที่ฉ่ำปรือแฝงไว้ด้วยความทรงจำจางๆ
"ตอนนั้นเขายังเป็แค่นักศึกษาที่ไม่มีอะไรเลย ตอนที่คบกับเขาฉันก็มีความสุขดี ฉันไม่สนใจคำพูดคัดค้านของคนในครอบครัวและมาอยู่กับเขา เราทำงานหนักกันสองคน สร้างครอบครัวกันด้วยสองมือเปล่า"
"ถึงแม้ชีวิตจะไม่ได้ร่ำรวยมาก แต่อย่างน้อยก็พออยู่พอกิน"
"แต่ไม่รู้ว่าั้แ่เมื่อไรที่เขาชอบไล่ตามหาชื่อเสียงและโชคลาภ เขาทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้ในสิ่งที่เขา้า เธอรู้ไหมว่าทำไมเราถึงได้หย่ากัน?"
"พี่เหม่ย พี่ดื่มเยอะไปแล้ว พักผ่อนเถอะครับ"
เย่จื่อเฉินรู้สึกว่าเื่ราวพวกนี้ไม่ใช่เื่ที่เขาควรรู้ เขาลุกออกจากโซฟาเพื่อจะพาเซียวอี้เหม่ยไปที่ห้องของเธอ แต่คำพูดของเซียวอี้เหม่ยกลับทำให้เขาต้องหยุด
"สาเหตุที่เราหย่ากันมันตลกมากเลยล่ะ เขาขอให้ฉันไปนอนกับเ้านายของเขาเป็เวลาหนึ่งเดือนเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ..." มุมปากของเซียวอี้เหม่ยยกยิ้ม แต่น้ำตากลับไหลรินลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ "น่าขำใช่ไหม ให้ผู้หญิงของตัวเองไปนอนกับผู้ชายคนอื่นหนึ่งเดือนเพื่อธุรกิจ"
"พี่เหม่ย..."
"นี่ยังไม่ตลกเท่าไรนะ ที่ตลกไปกว่านั้นก็คือในตอนนั้นเขาไม่แตะต้องตัวฉันเลย ฮ่าฮ่า ฉันทะเลาะกับเขาใหญ่โตเพราะเื่นี้ แล้วก็หย่ากัน ฉันออกมาโดยที่ไม่เอาอะไรติดตัวมาเลย แล้วหลังจากนั้นฉันก็รับเลี้ยงเถียนเถียน คิดว่าหลังจากที่ไม่มีเขาแล้ว ชีวิตของฉันก็จะกลับมาเป็เหมือนเดิม แต่เขากลับเล่าให้พวกเพื่อนๆ ของพวกเราฟังว่าฉันหลายใจ สวมเขาให้เขา...เธอว่ามันตลกไหมล่ะ"
"พี่เหม่ย พี่ดื่มเยอะแล้ว ไปนอนเถอะ"
เย่จื่อเฉินโอบไหล่เซียวอี้เหม่ยพยุงเธอให้ลุกขึ้น แล้วพาเธอไปส่งเตียงในห้องนอน ปากของเธอยังคงพูดคำว่าตลกใช่ไหมด้วยความสมเพชตัวเองซ้ำไปซ้ำมา
กรอด
เมื่อออกมาจากห้องของเซียวอี้เหม่ย ใบหน้าของเย่จื่อเฉินก็ดุดันจนน่ากลัวทันที
ภาพดวงตาทั้งสองข้างที่ทำอะไรไม่ถูกของเซียวอี้เหม่ยตอนอยู่ที่สำนักงานขายอสังหาริมทรัพย์ก็ได้ปรากฏขึ้นมาในหัวของเขาโดยอัตโนมัติ รวมถึงเมื่อครู่นี้ที่เธอหัวเราะเยาะตัวเองด้วย
เย่จื่อเฉินมองดูเซียวอี้เหม่ยที่นอนอยู่บนเตียง มุมปากยกยิ้มตกอยู่ในภวังค์แห่งความฝัน
เชื่อผมเถอะ ผมจะให้ผู้ชายคนนั้นชดใช้ให้คุณเอง
"ฮวางิใช่ไหม?"
"ฉันจะให้โอกาสนายแก้ตัว!"
"ห่าวเหวิน ผู้ชายคนนี้ ฉันอยากให้เขาไม่เหลืออะไรเลย"
บ้านตระกูลเซียว
ปังปังปัง
คืนนี้ฮวางิไม่ได้ไปเที่ยวที่ไนต์คลับ เขารีบบึ่งรถมาที่บ้านตระกูลเซียว แล้วเคาะประตูใหญ่เสียงดัง
"คุณชายฮวาง"
"ฉันมาหาพี่ไห่"
ห้องหนังสือของบ้าน
ฮวางิมาหยุดอยู่ตรงหน้าเซียวไห่จากการนำทางของพ่อบ้าน
"ดึกดื่นป่านนี้มีอะไรถึงได้มาหาฉัน?" พอเซียวไห่เห็นลูกพี่ลูกน้องคนนี้ความโมโหก็ปะทุขึ้นมา ตอนนี้เขากำลังปวดหัวว่าต้องทำยังไงถึงจะทำให้เย่จื่อเฉินหายโกรธ
"พี่ครับ เมื่อกี้คุณชายเย่โทรมาหาผม เขาบอกว่าเขาจะให้โอกาสผมแก้ตัว"
"เขาให้นายทำอะไร"
เซียวไห่ลุกขึ้นยืนทันที ประธานใหญ่ของกลุ่มบริหารระดับสูงอย่างเขามีอยู่ไม่กี่เื่ที่สามารถทำให้อารมณ์ของเขาปั่นป่วนได้มากขนาดนี้
"เขา้าทำให้ผู้ชายที่ชื่อห่าวเหวินกลายเป็คนที่ไม่เหลืออะไรเลย"
"พ่อบ้าน!"
เซียวไห่ะโ จากนั้นจึงเห็นชายชราคนที่พาฮวางิเข้ามาเมื่อครู่นี้รีบเดินเข้ามาอีกครั้ง
"ครับคุณชายเซียว"
"หาข้อมูลของผู้ชายที่ชื่อห่าวเหวิน ผม้าข้อมูลทั้งหมดของเขา"
"ครับ"
คาดไม่ถึงเลยว่าเพียงโทรศัพท์สายเดียวจากเย่จื่อเฉิน จะทำเอาแวดวงธุรกิจในเมืองปิงเฉิงเกิดความโกลาหลขึ้นมาได้
บริษัทระดับกลางและระดับใหญ่มากมายนับไม่ถ้วนได้รับผลกระทบทั้งหมด ทุกอย่างนี้เพื่อผู้หญิงคนเดียว
โกรธเป็ฟืนเป็ไฟเพราะผู้หญิงคนเดียว
บ้านที่เย่จื่อเฉินเลือกให้เย่หรงอยู่ในโซนระบบนิเวศ ติดูเาใกล้แหล่งน้ำ มีความรู้สึกเหมือนว่าอยู่บนสรวง์
แน่นอนว่าราคาก็สูงลิบลิ่วเช่นกัน
สิบล้านหยวน!
เงินนี้เซียวอี้เหม่ยเป็คนจ่ายให้ เธอบอกว่าซื้อให้เย่จื่อเฉิน แต่เย่จื่อเฉินจะรับไว้ได้ยังไง สุดท้ายจึงทำสัญญาเอาไว้
ใช่แล้ว เป็หนี้ไงล่ะ!
"จื่อเฉิน ่นี้มีงานประมูลแร่หินชุดใหม่ ถึงตอนนั้นเธอไปดูกับฉันนะ ไปช่วยฉันเลือกแร่หินสักก้อนสองก้อนได้ไหม?"
เซียวอี้เหม่ยยืนจูงมือเถียนเถียนอยู่นอกบ้าน เย่จื่อเฉินพยักหน้ายิ้ม
"แน่นอนอยู่แล้ว ว่าแต่ที่ปรึกษาหลิวคนนั้นล่ะครับ?"
"โดนฉันไล่ออกไปแล้ว" เซียวอี้เหม่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงสงบ วิธีการเด็ดขาดแบบนี้ ถ้าอยู่ในสมัยโบราณต้องเป็ราชินีแน่นอน
"ไล่ออกไปก็ดี"
"เพราะแบบนั้น ตอนนี้ฉันถึงได้ไม่มีคนดูหินให้แล้ว ถึงตอนนั้นน้องจื่อเฉินจะต้องมาช่วยพี่นะ" เซียวอี้เหม่ยยิ้มหวาน เย่จื่อเฉินรู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาทั่วทั้งร่าง ก่อนจะพูด "พี่เหม่ย ต่อไปพี่อย่าพูดกับผู้ชายคนอื่นแบบนี้อีกนะ"
"ทำไมล่ะ?" เซียวอี้เหม่ยยิ้มอย่างรู้ทัน เย่จื่อเฉินไหวไหล่ "พลังทำลายล้างสูงเกินไป ผมกลัวว่าผู้ชายพวกนั้นจะโดนพี่ช็อตตายก่อน อีกอย่างผมหึงด้วย"
"งั้นเหรอ? งั้นต่อไปนี้พี่ก็จะพูดกับเธอแค่คนเดียว"
ทั้งสองคนหัวเราะเบาๆ บรรยากาศดีอย่างบอกไม่ถูก แต่กลับมีคนที่ไม่เข้ามาตาทำลายบรรยากาศนี้ลง
"อี้เหม่ย ปล่อยฉันไปเถอะ"
ผู้ชายหน้าตามอมแมมคนหนึ่งล้มลุกคลุกคลานมาคุกเข่าอยู่ข้างเซียวอี้เหม่ย การปรากฏตัวออกมาของอีกฝ่ายทำให้เซียวอี้เหม่ยถึงกับใ แต่เมื่อเพ่งมองดูถึงได้เห็นว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคือห่าวเหวิน
"คุณให้ฉันปล่อยอะไรคุณ?"
เซียวอี้เหม่ยมีสีหน้ามึนงง แต่ห่าวเหวินกลับคว้าข้อเท้าเธอเอาไว้แล้วพูด
"อี้เหม่ย ผมรู้ว่าเมื่อก่อนผมทำเื่ที่ผิดต่อคุณเอาไว้มาก ผมผิดไปแล้ว ผมขอร้อง ปล่อยผมไปเถอะนะ"
"คุณปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ"
เซียวอี้เหม่ยพยายามให้ห่าวเหวินปล่อยเธอ แต่อีกฝ่ายกลับจับข้อเท้าเธอไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
ตุบ
เย่จื่อเฉินถีบเขาออกไป
"ทำไมสำนักงานขายที่นี่เป็แบบนี้ ปล่อยให้คนแบบนี้เข้ามาได้ยังไง รปภ!"
พนักงานรักษาความปลอดภัยปรากฏขึ้นตรงหน้าเย่จื่อเฉิน ก่อนจะต่อว่าแล้วก็ลากห่าวเหวินออกไป
ทันใดนั้น ห่าวเหวินก็สบถด่าดังลั่น
"เซียวอี้เหม่ย เธอมันสารเลว ยัยผู้หญิงแพศยา..."
ตรู๊ดดด
เสียงเรียกเข้าดังขึ้น เย่จื่อเฉินยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู
"เสี่ยวเย่ ที่นาย้าให้ห่าวเหวินไม่เหลืออะไรเลย อีกไม่นานก็น่าจะขึ้นหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์แล้วล่ะ"
"พี่ไห่ทำงานเร็วดีจริงๆ แต่ไม่ต้องขึ้นหน้าหนึ่งหนังสือพิมพ์ก็ได้ครับ เมื่อกี้ห่าวเหวินมาหาพวกผมแล้ว"
"ห่าวเหวินไปหาพวกนายแล้วเหรอ" เซียวไห่อุทาน "แล้วนายได้รับาเ็หรือเปล่า"
"ไม่ครับ ความเมตตาของพี่ไห่ผมรับไว้แล้วนะครับ เดี๋ยวอาการของคุณปู่ผมจะรีบจัดการให้"
"โอเค งั้นพี่ไห่คนนี้จะรอเสี่ยวเย่มาหานะ จริงสิ บัตรเครดิตที่ตอนสายๆฉันให้คนเอาไปให้นายเป็บัตรซูเปอร์วีไอพีของบริษัทพวกฉัน นายมีสิทธิ์ใช้บริการได้ฟรีเลย ขอแค่เป็ธุรกิจที่อยู่ในเครือของพวกฉัน"
"เจ๋งขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย?" เย่จื่อเฉินล้วงเอาบัตรเครดิตสีทองใบหนึ่งออกมาจากกระเป๋า ก่อนจะหมุนเล่นไปมาแล้วพูด "ขอบคุณครับ"
เมื่อวางสายไปแล้ว รอยยิ้มสดใสก็ปรากฏขึ้นตรงมุมปากของเย่จื่อเฉินพร้อมกับมองเซียวอี้เหม่ย แต่กลับเห็นว่าขอบตาของเธอได้แดงขึ้นมาแล้ว
"จื่อเฉิน ขอบคุณนะ"