ดวงตะวันสาดส่อง หิมะละลาย ท้องฟ้าสีครามสดใส ขับเน้นให้ทิวเขาแมกไม้งดงามตระการตา

        แต่คนที่เดินทางอยู่ภายใต้แสงตะวัน อารมณ์กลับไม่ได้แจ่มใสนัก

        เสียงเดาะลิ้นจิ๊จ๊ะด้วยความหงุดหงิดดังมาตลอดทาง

        "หลังหิมะละลาย พื้นก็เฉอะแฉะไปหมด รองเท้าจะพังหมดแล้ว" เซวียเสี่ยวหรั่นวางกระบุงบนหลังลง หลังจากนั้นก็ป้ายโคลนที่ติดส้นรองเท้ากับต้นหญ้า "อาเหลย มานี่ มาเช็ดโคลนออกจากเท้า"

        เธอกวักมือเรียกอาเหลยให้มาทำความสะอาดเท้า พวกเขาเดินเลียบริมแม่น้ำมาตลอดทาง ต้นไม้ค่อนข้างน้อย อาเหลยเดินบนพื้น มือเท้าของมันจึงมีแต่โคลน

        อาเหลยเอาเท้าป้ายไปบนต้นหญ้าเลียนแบบเธอ

        เหลียนเซวียนเดินช้าๆ ตามอยู่ด้านหลัง บนรองเท้าฟางก็ติดดินโคลน

        หลังกินมื้อเช้า พวกเขาก็เดินมาตามทางเลียบฝั่งแม่น้ำ ผ่านลำธารเล็กๆ ที่แยกออกมาแล้วเดินไปข้างหน้าต่อ

        แถบนี้เป็๲สถานที่ที่พวกเขาไม่ได้เดินผ่านมาก่อน

        "เหลียนเซวียน จะพักหน่อยไหม"เซวียเสี่ยวหรั่นถามตามปรกติ

        ระหว่างทางเธอถามนับครั้งไม่ถ้วน แต่ทุกครั้งเขาล้วนส่ายหน้า

        เขาเดินช้ามากอยู่แล้ว หากไม่ทันไรก็พัก วันหนึ่งจะเดินได้เท่าไรกันเชียว

        เซวียเสี่ยวหรั่นเบะปาก ยักไหล่อย่างจนปัญหา เอาเถอะ แค่เขาไหวก็พอ

        การเดินทางพร้อมกับเหลียนเซวียนแท้จริงแล้วก็ค่อนข้างสบาย กระบุงที่เซวียเสี่ยวหรั่นแบกหนักมาก แต่เหลียนเซวียนเดินช้า เธอมีเวลาพักนานหน่อย จึงไม่รู้สึกเหนื่อย

        แต่กระบุงที่เหลียนเซวียนแบกไว้บนหลัง เป็๲อุปสรรคให้เขายิ่งเดินช้าลง เซวียเสี่ยวหรั่นแบกบนหลังหนึ่ง สะพายไว้ข้างหน้าอีกใบ พักทุกห้าหกร้อยเมตร รอเหลียนเซวียนเดินมาถึงค่อยไปต่อ

        ท้องฟ้าแจ่ม บรรยากาศในป่าเปลี่ยนไปเป็๞สุขสันต์เริงร่า เสียงปักษานานาชนิดขับขานเป็๞พักๆ อยู่บนกิ่งไม้ เป็๞ท่วงทำนองไพเราะเสนาะหู

        เหลียนเซวียนถือไม้เท้าเดินไม่หยุดแม้แต่ชั่วเค่อเดียว  เสียงกระแสน้ำไหลรินด้านข้างสลับกับเสียงนกผ่านเข้ามาในหู ช่วยประโลมให้เท้าที่เหนื่อยล้าของเขาเบาขึ้นหลายส่วน

        "นกเยอะจัง ไม่รู้ว่ามีไข่นกรึเปล่าสิ"

        จู่ๆ เสียงทำลายบรรยากาศก็โพล่งออกมา เหลียนเซวียนมุมปากกระตุกเล็กน้อย

        "โอ้โห ต้นไม้ต้นนั้นสูงใหญ่มากเลย คงไม่ใช่ต้นไม้ปิศาจพันปีหรอกนะ"

        เสียงของแม่นางผู้นี้ดังมาตลอดทาง เหลียนเซวียนนึกเอือมระอาอยู่บ้าง

        "อาเหลย เ๯้ากินอะไรส่งเดชอีกแล้ว อย่าให้ท้องเสียเชียวนะ"

        "เหลียนเซวียน ด้านหน้าทางซ้ายมีก้อนหิน เดินเลี่ยงหน่อย"

        "เหลียนเซวียน ด้านหน้าทางขวามีหลุมใหญ่ เดินหลบด้วย "

        "เหลียนเซวียน ตรงไปด้านหน้ามีพุ่มไม้ เดินเลี้ยวอ้อมไปทางซ้าย"

        เสียงจู้จี้จุกจิกแสดงถึงความห่วงใยของหญิงสาวดังขึ้นตลอดเส้นทางที่ก้าวเดิน

        ยามเที่ยงตรง เป็๲เวลาที่แสงอาทิตย์แสบตาที่สุด ในที่สุดคณะเดินทางก็หยุดพักผ่อน

        เซวียเสี่ยวหรั่นปูเสื้อบนพื้นกรวดที่แห้งสนิท แล้วประคองเหลียนเซวียนนั่งลง หลังจากนั้นก็ย้ายก้อนหินมาตั้งเป็๞เตาหิน ก่อนวิ่งไปหาไม้กับหญ้าแห้งมาทำเชื้อไฟ แต่ฟืนเปียกชื้นทำให้ต้องเสียเวลาในการจุดไฟมากหน่อย

        แล้วเอาหม้อจากกระบุงไปตักน้ำที่ริมแม่น้ำ ยกขึ้นตั้งบนเตาหิน

        "กินมื้อเที่ยงเสร็จ พวกเราพักผ่อนสักครู่ค่อยเดินทางต่อ" เซวียเสี่ยวหรั่นเหลือบมองเหลียนเซวียนปราดหนึ่ง ๻ั้๫แ๻่ก้าวแรกที่ออกเดินทาง เขายังไม่ได้พักผ่อนเลย แม้จะใช้ความเร็วไม่มาก แต่ก็คงเหนื่อยเหมือนกัน

        "ข้าเหนื่อย ต้องพักหน่อย" เซวียเสี่ยวหรั่นยืนกรานหนักแน่น

        ไยเหลียนเซวียนจะไม่รู้สาเหตุที่นางทำเช่นนี้ เขาได้แต่ถอนใจเงียบๆ ผงกศีรษะเล็กน้อย

        เซวียเสี่ยวหรั่นถึงยิ้มออก เขาเป็๲คนมีทิฐิมาก จะเกลี้ยกล่อมให้เขาพัก ไม่สู้ใช้ตนเองเป็๲ข้ออ้างดีกว่า

        เดินมาไกลขนาดนั้น พวกเขาสองคนล้วนหิวกันแล้ว เฝิ่นเฮ่อกินหมดนานแล้ว ตอนนี้อาหารหลักมีแต่เนื้อส่วนต่างๆ ของหมูป่า ต่อให้กินจนเอือมระอาก็ไม่มีทางเลือก

        ยังคงเป็๲อาเหลยที่แทะกระดูกอย่างเอร็ดอร่อยอยู่เหมือนเดิม

        "เอาไว้ครั้งหน้าเจอลำธาร พวกเราจับปลาสดๆ มาทำน้ำแกงปลาสักหม้อดีกว่า กินแต่เนื้อทุกมื้อ เบื่อจะตายอยู่แล้ว" เซวียเสี่ยวหรั่นเอาตาข่ายจับปลามาด้วย สายตาจดจ้องแม่น้ำอยู่ตอนนี้เหี้ยมเกรียมเล็กน้อย

        ความคิดนี้ไม่เลว เหลียนเซวียนพยักหน้าเห็นด้วย เนื้อตุ๋นสามมื้อ มันก็... น่าเบื่อจริงๆ นั่นแหละ

        กินมื้อเที่ยงเสร็จ ก็ต้มน้ำครึ่งหม้อวางไว้ด้านข้าง ก่อนปูเสื่อของตนเอง

        "เฮ่อ ข้าต้องนอนสักครู่ เหลียนเซวียน เวลาพักผ่อน อย่าเร่งข้าล่ะ"

        เธอเริ่มปิดเปลือกตา

        มุมปากของเหลียนเซวียนหยักโค้งบางๆ นั่งขัดสมาธิฟื้นฟูกำลังของตนเอง

        แสงตะวันพอเหมาะยามเที่ยงสาดส่องลงมาบนร่างกายให้ความอบอุ่น แต่ตอนนี้ยังเป็๞เดือนหนึ่ง ลมจากแม่น้ำพัดมาก็ยังพาความหนาวเย็นเสียดกระดูกมาด้วย

        หลังจากนั้นหนึ่งเค่อ เหลียนเซวียนลืมตา หัวคิ้วย่นเข้าหากัน

        แม่นางผู้นี้ยังหลับอยู่ มิหนำซ้ำยังหลับลึกอีกด้วย แบบนี้ไม่ได้ ลมแม่น้ำทั้งหนาวและชื้น หากตากลมมากเกินไปอาจเป็๞ไข้ลมหนาวได้

        เหลียนเซวียนลังเลเล็กน้อย ก่อนตัดสินใจเขย่าปลุกเธอ

        "หืม? " เซวียเสี่ยวหรั่นลืมตาขึ้นมาอย่างงัวเงีย "ฮัดเช้ย" ตามมาด้วยเสียงจามดังกังวาน

        โดนไอเย็นเล่นงานเข้าแล้ว เหลียนเซวียนหน้าง้ำ

        เซวียเสี่ยวหรั่นขยี้จมูก ลุกขึ้นมานั่ง "ควรออกเดินทางแล้วหรือ?"

        เธอเงยหน้ามองฟ้า พระอาทิตย์ยังสูงอยู่ คำนวณไม่ออกว่าตนเองนอนไปนานแค่ไหน

        เธอมองเหลียนเซวียนอย่างกังขา ทำไมต้องหน้างอด้วยล่ะ ให้เขาพักผ่อนมากหน่อยไม่ใช่หรือไง

        นี่เพิ่งจะวันแรกเอง จะรีบไปถึงไหน เซวียเสี่ยวหรั่นบ่นงึมงำพลางเริ่มเก็บของ

        "เอ้า ดื่มน้ำก่อน"

        เธอเทน้ำจากหม้อ อุณหภูมิก็ยังร้อนอยู่ เห็นชัดว่าเวลายังผ่านไปไม่นาน เซวียเสี่ยวหรั่นกลอกให้ใส่เขาอย่างอดไม่ได้

        เห็นเธอแค่จามหนึ่งครั้ง แต่ไม่มีอาการของคนที่จะเป็๞ไข้ลมหนาว เหลียนเซวียนค่อยรู้สึกโล่งอก

        เซวียเสี่ยวหรั่นร้องเรียกอาเหลยซึ่งเตร็ดเตร่อยู่แถวนั้นมาดื่มน้ำ ก่อนที่ทั้งคณะจะเริ่มเดินทางต่อ

        พอห่างจากสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคย อาเหลยเริ่มตื่นกลัวอย่างเห็นได้ชัด นอกจากตอนที่แอบย่องไป๰่๭๫พักผ่อน มันก็ตามติดพวกเขาตลอดทาง

        ริมแม่น้ำมีทั้งวัชพืช พุ่มไม้รกรุงรังและหินกรวด สลับป่าทึบเป็๲ระยะ หนทางค่อนข้างลำบาก

        โชคดีตอนนี้ยังเป็๞เดือนหนึ่ง งูแมลงมดหนูยังค่อนข้างน้อย สัตว์ร้ายก็ไม่มาก

        วันแรกของการเดินทางของสองคนหนึ่งลิงนับว่าราบรื่นมาก

        ฟ้ามืดลงทีละน้อย จึงปักหลักค้างคืนตรงช่องเขาซึ่งกันลมได้แห่งหนึ่ง

        กองไฟลุกโชน อากาศหนาวเย็นเริ่มมีไออุ่นขึ้นมาบ้าง

        "เดินมาทั้งวัน อย่างอื่นก็ดีอยู่หรอก แต่รองเท้ากับถุงเท้าเปียกชื้นหมด ต้องสวมอะไรเปียกชื้นไม่สบายตัวเอาเสียเลย" เซวียเสี่ยวหรั่นหยิบรองเท้าฟางสำรองออกมา แล้วยื่นเท้าไปผิงไฟก่อนจะเปลี่ยนรองเท้า

        "เจี๊ยกๆ" อาเหลยยื่นเท้าออกไปผิงไฟเลียนแบบเธอ

        เซวียเสี่ยวหรั่นเห็นแล้วก็รู้สึกขบขัน

        "เหลียนเซวียน รองเท้ากับถุงเท้าเปียกชื้นรีบถอดเร็ว ถ้าเกิดเป็๲แผลเปื่อยขึ้นมาจะร้องไห้ไม่ออก เปลี่ยนมาสวมรองเท้าฟางสำรองก่อน ข้าจะเอาถุงเท้าไปซักให้สะอาด เดี๋ยวค่อยเอามาผิงไฟให้แห้ง" เซวียเสี่ยวหรั่นเร่งให้เหลียนเซวียนถอดถุงเท้า เขาสวมรองเท้าฟาง ถุงเท้าถูกความชื้นจนเปียกไปนานแล้ว

        เหลียนเซวียนลังเลชั่วขณะ ค่อยๆ ถอดถุงเท้าที่เปียกชื้นออก

        "เอ้า นี่รองเท้าฟางคู่ใหม่ ส่วนคู่เก่าต้องเอาไปล้างสักหน่อย"

        เซวียเสี่ยวหรั่นวางรองเท้าฟางสำรองไว้ข้างเท้าของเขา ก่อนเอาถุงเท้ารองเท้าที่เหยียบโคลนจนเละไปที่ริมแม่น้ำ

        เหลียนเซวียนสวมรองเท้าคู่ใหม่อย่างเงียบเชียบ ในที่สุดเท้าที่เปียกชื้นมาทั้งวันก็สบายขึ้น