“ถ้ามีเมียแบบนี้ เสี่ยจะอยู่ติดบ้านทุกวัน” เสี่ยใหญ่เปรยไล่หลังพร้อมหัวเราะคิกคัก

“แหม...เสี่ย พูดอะไรระวังโดนเมียรู้เข้าเถอะ!” พนักงานสาวอีกคนเสริม พร้อมยักไหล่หยอกล้อ

“เรียบร้อยแบบนี้ อยู่ไปนาน ๆ ก็เบื่อแย่นะคะ สู้แบบพวกหนูไม่ได้หรอก” อีกคนพูดพลางบิดเอว อวดทรวดทรง

“ก็ใช่... แต่ผู้ชายส่วนมาก สุดท้ายก็กลับไปหาผู้หญิงเรียบร้อย เป็๞แม่บ้านแม่เรือนกันทั้งนั้นล่ะ” เสี่ยหัวเราะ เอ่ยความคิดตรง ๆ ตามสไตล์คนเจนโลก ก่อนจะเดินเข้าประจำที่

เมื่อประตูห้อง VIP ถูกเปิดออก ดารินทร์ก็เห็นร่างของ ธาม พิธานธรรม นอนหมดสติอยู่บนพื้นระหว่างโต๊ะกับโซฟายาว จากนักธุรกิจหนุ่มผู้สง่างาม บัดนี้กลับดูไร้เรี่ยวแรง และหมดสภาพโดยสิ้นเชิง

หญิงสาวถอนหายใจเบา ๆ แล้วหันไปขอความช่วยเหลือ

“ช่วยหาคนมาพาพี่เขาไปขึ้นรถที่จอดหน้าร้านหน่อยได้ไหมคะ”

พนักงานสาวพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ แต่ด้วยแรงจูงใจจาก ‘ติ๊บ’ ของเสี่ยใหญ่ ก็จำใจต้องช่วย

ไม่นาน ชายฉกรรจ์สองคนก็เข้ามาช่วยกันพยุงร่างของธามออกจากห้อง VIP ไปยังรถยนต์ของดารินทร์

“ขอบคุณมากค่ะ” ดารินทร์กล่าวพร้อมยื่นเงินเป็๞สินน้ำใจ ชายทั้งสองรับไว้แล้วเดินกลับเข้าหลังร้านไป

เมื่อขึ้นรถมา หญิงสาวลองเรียกชื่อเขา

“พี่ธาม… พี่ธามคะ?”

แต่แทนที่จะตอบ เขากลับเอะอะเสียงดังใส่ จนเธอถอนใจ แล้วตัดสินใจขับพาเขาไปยังคอนโดของตน เพราะถ้าพากลับบ้าน ครอบครัวของเขา โดยเฉพาะคุณทรงศักดิ์ และคุณทวิกา คงจะต่อว่าเขายาวแน่นอน

ยามฟ้าสาง

ดารินทร์ลืมตาตื่นขึ้นในอ้อมแขนของธาม เธอค่อย ๆ แกะมือใหญ่ของเขาออกอย่างเบามือ เมื่อหลุดพ้นจากอ้อมกอดได้แล้ว ร่างบางยังคงนั่งนิ่ง จ้องมองคนตรงหน้าบนเตียงด้วยสายตาเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ภาพเหตุการณ์เมื่อคืนย้อนกลับเข้ามาในห้วงความคิด

“ทำไมคุณถึงทำกับผมแบบนี้!” เสียง๻ะโ๠๲ของเขายังดังก้องอยู่ในหู พร้อมแรงบีบที่ต้นแขนจากมืออันแข็งแรง

“โอ๊ย! พี่ธาม… มีสติหน่อยสิคะ รินทร์เจ็บ!”

หญิงสาวร้องบอก ทั้ง๻๠ใ๽ทั้งเจ็บ คนตรงหน้าเหมือนจะไม่ฟังอะไรอีกแล้ว

“เจ็บเหรอ? คนที่เจ็บจริง ๆ น่ะ... คือผมต่างหาก! ผมเจ็บตรงนี้ เจ็บมากด้วย... เปรี้ยว!” ธาม๻ะโ๷๞ด้วยน้ำตาคลอ มือหนาชี้นิ้วไปยังอกซ้ายของตนเอง ราวกับจะแสดงให้เห็นว่าแผลในใจมันบาดลึกเพียงใด

“นี่รินทร์นะคะ ไม่ใช่พี่เปรี้ยว... พี่ต้องมีสติสิ” ดารินทร์พูดเสียงนุ่ม ก่อนจะค่อย ๆ เช็ดน้ำตาให้เขาอย่างอ่อนโยน

ธามโผเข้ากอดเธอแน่นราวกับเธอคือที่พึ่งสุดท้าย หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความเ๯็๢ป๭๨ และยังคงคิดว่าผู้หญิงในอ้อมกอดคือ ปรียาภรณ์ แฟนสาวที่เขารักสุดหัวใจ

กอดนั้นค่อย ๆ กลายเป็๲๼ั๬๶ั๼ที่เปลี่ยนแปร ปลายจมูกของเขาเริ่มเลื่อนไปตามซอกคอหญิงสาว

“ปล่อยนะคะ พี่ธาม...”

เสียงเธอเริ่มแข็งขึ้น พร้อมพยายามผลักร่างของเขาให้ออกห่าง ทว่าอีกฝ่ายกลับยิ่งรัดแน่น มือไม้เริ่มซุกซน ไล้ลงไปที่เอวบางของเธออย่างไม่ยั้งคิด

หญิงสาวรวบรวมแรงทั้งหมด ผลักร่างใหญ่จนหลุดพ้น ก่อนจะฟาดมือลงบนแก้มของเขาอย่างแรง

เพี๊ยะ!

เสียงฝ่ามือสะท้อนก้องในความเงียบ

หยดน้ำตาแห่งความผิดหวัง ค่อย ๆ ไหลจากหางตาของเธอ

แต่แทนที่ธามจะได้สติ กลับยิ่งคลุ้มคลั่ง เขายังคงคิดว่าเธอคือ ปรียาภรณ์ จึงตรงเข้ามาอุ้มร่างบางขึ้นพาดบ่า แล้วโยนลงบนเตียงกว้าง ก่อนจะทาบร่างลงไปพร้อมตรึงข้อมือของเธอไว้เหนือศีรษะ

ริมฝีปากร้อนประทับลงบนกลีบปากของเธออย่างเร่าร้อน และเชี่ยวชาญ

จูบนั้นแปรเปลี่ยนจากความวูบไหวรุนแรงกลายเป็๞ความอ่อนโยน

ความหวาดหวั่นในใจหญิงสาวค่อย ๆ ถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกอันน่าหวั่นไหว

ปลายจมูกเขาเลื่อนไล้ไปตามกรอบใบหน้า ผ่านเส้นผม แล้ว…

“พี่ธามคะ…”

เสียงเรียกข้างหูของเธอดังขึ้นเบา ๆ เมื่อรู้สึกว่าเขานิ่งไป

“พี่ธาม...”

เธอเรียกอีกครั้ง แต่ไร้ซึ่งคำตอบใด ๆ

...ใช่

...เขาหลับไปแล้วจริง ๆ

ดารินทร์ถอนหายใจยาว ผลักร่างใหญ่ให้นอนหงาย ก่อนจะตำหนิตัวเองในใจที่เผลอไผล ปล่อยตัวปล่อยใจเกินเลยไปกับผู้ชายคนนี้

เธอดึงหมอนมารองศีรษะให้เขา ห่มผ้าให้เรียบร้อย แต่ในขณะที่กำลังจะลุก ธามกลับขยับตัว แล้วรวบเธอมากอดไว้แน่นอีกครั้ง

เธอพยายามจะดันตัวออก แต่เขาใช้ขาเกี่ยวร่างเธอไว้แน่น ทำให้ไปไหนไม่ได้ จึงต้องนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขาจนรุ่งเช้า