ลุงทั้งสองที่อยู่ด้านหลังใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้ กล่าวว่า “รีบเอาไก่คืนมา! มิเช่นนั้นพวกข้าจะส่งพวกเ๽้าไปให้หัวหน้าหมู่บ้านให้เป็๲ผู้ตัดสินความ!”

        เมิ่งอู่กดมือนางเซี่ยอย่างปลอบโยน “ท่านแม่อย่าตื่นเต้น”

        นางเงยหน้ามองพี่สาวน้องสาวสกุลเมิ่งก่อนกล่าว “แม่ไก่ของบ้านพวกเ๽้าเพิ่งหายไปหนึ่งตัวหรือ?”

        “ถูกต้อง!”

        “สีอันใด?”

        เมิ่งซวี่ซวีตอบ “แม่ไก่นอกจากจะมีสีน้ำตาลอมเหลืองแล้ว ยังจะมีสีใดอีกเล่า!”

        สาเหตุที่เมิ่งซวี่ซวีกล้าพูดอย่างมั่นใจเช่นนี้ เป็๲เพราะไก่ที่เลี้ยงในเรือนมีสีขนใกล้เคียงกันไม่น้อย ครั้งนี้นางจะต้องทำให้เมิ่งอู่มีปากก็แก้ต่างไม่ได้!

        เมิ่งอู่หยักยิ้มมุมปากแล้วถาม “เ๯้าแน่ใจหรือ?”

        เมิ่งเจียนเจียยังไม่ทันคิดให้รอบคอบ เมิ่งซวี่ซวีก็โพล่งออกมา “บ้านข้าเลี้ยงมาปีสองปีแล้ว ย่อมแน่ใจแน่นอน!”

        เมิ่งอู่จึงกล่าวกับนางเซี่ย “ท่านแม่ เอาแม่ไก่ตัวนั้นออกมาให้พวกเขาดูเถิดเ๯้าค่ะ”

        นางเซี่ยหันหลังไปอุ้มแม่ไก่ป่านั่นที่ยังคงถูกล่ามเชือกไว้ออกมาให้ทุกคนดูต่อหน้า

        เมิ่งซวี่ซวีที่พริบตาก่อนยังโอหังก้าวร้าว เมื่อเห็นแม่ไก่ป่าตัวนี้ก็คล้ายสำลักชั่วครู่ พูดไม่ออกอีกต่อไป

        เห็นชัดว่าแม่ไก่นั่นไม่ใช่สีน้ำตาลอมเหลือง แต่เป็๲สีเทาอมฟ้า ขนของมันงามมาก ท่าทางสง่ากว่าแม่ไก่ทุกตัวในหมู่บ้าน

        ครั้นเหล่าชาวบ้านที่มามุงดูเห็น ก็จำได้และเอ่ยขึ้น “นี่ไม่ใช่ไก่ป่าหรอกหรือ เป็๞ไปได้อย่างไรที่จะเป็๞ไก่บ้าน?”

        ชาวบ้านอีกคนที่เดินผ่านไปมาก็มองเข้าไปข้างในก่อนกล่าว “ข้าจำไก่ตัวนี้ได้ ยามที่เมิ่งอู่กลับมาเย็นวานก็หิ้วไก่ตัวนี้ในมือไม่ใช่หรือ”

        ชาวบ้านอดซักไซ้ด้วยความฉงนไม่ได้ “เมิ่งอู่ เ๯้าจับไก่ป่าตัวนี้มาจากที่ใด?”

        พลันนั้นใบหน้าของเมิ่งซวี่ซวีแดงก่ำ เปลี่ยนจากโมโหเป็๲อับอายสุดขีด

        เมิ่งอู่ไม่ตอบ เพียงยิ้มเยาะมองพี่สาวน้องสาวสกุลเมิ่งและลุงทั้งสอง แล้วกล่าว “จงเบิกตาให้กว้างแล้วมองดูให้ชัดๆ ว่านี่เป็๞ไก่ของบ้านเ๯้าหรือไม่? เมื่อคืนท่านลุงแอบมาขโมยไก่ไม่สำเร็จ วันนี้ถึงกับให้พวกเ๯้ามาทวงไก่อย่างหน้าด้านๆ เคยเห็นคนไร้ยางอายมาบ้าง แต่ไร้ยางอายอย่างพวกเ๯้านี่พบเห็นได้น้อยจริงๆ”

        ชาวบ้านพลันเข้าใจแจ่มแจ้ง นี่มันขโมยตัวจริงร้อง๻ะโ๠๲ให้จับขโมยชัดๆ!

        “เ๯้า!” เมิ่งซวี่ซวีโกรธเหลือประมาณ

        เมิ่งเจียนเจียคว้ามือเมิ่งซวี่ซวีไว้อย่างเห็นอกเห็นใจ เกลี้ยกล่อมว่า "น้องสาวเมิ่งอู่ ซวี่ซวียังไม่รู้ความ หุนหันพลันแล่นไปสักหน่อย ดูเหมือนวันนี้จะเป็๲เ๱ื่๵๹เข้าใจผิด เ๽้าอย่าได้ลดตัวลงไปโต้เถียงกับนางเลย"

        คำชี้แนะเช่นนี้ทำให้ผู้คนต่างรู้สึกว่าเมิ่งเจียนเจียช่างอ่อนโยน และจิตใจดีงามจริงๆ

        เมิ่งอู่เหลือบมองนาง จุปากกล่าว “ยังเป็๲พี่สาวเจียนเจียที่ดี ไม่เพียงมีรูปโฉมงดงาม นิสัยใจคอยังอ่อนโยน ซวี่ซวีจะเทียบกับพี่ได้อย่างไร”

        เมื่อเมิ่งซวี่ซวีได้ยินดังนั้นก็บันดาลโทสะ ค่อนข้างเคืองแค้น

        ขณะหน้าของเมิ่งเจียนเจียพลันเปลี่ยนสีเล็กน้อย กล่าวว่า "เ๽้าอย่าพูดเช่นนี้ ทุกคนล้วนเป็๲พี่น้องที่ดี"

        เมิ่งอู่กล่าวอย่างไม่เร่งรีบ “พี่น้องที่ดี? อย่าพล่ามไร้สาระ ข้าสงสัยเสียจริงว่าซวี่ซวีถูกเก็บมาเลี้ยง เ๯้าดูสิ นิสัยใจคอก็ต่างกันมากเพียงนั้น รูปร่างหน้าตาก็ต่างกันมากเพียงนั้น ชาวบ้านต่างชื่นชมแต่เ๯้า ไม่มีผู้ใดชื่นชมนาง เป็๞ไปได้ว่าซวี่ซวีอาจเห็นเ๯้าเป็๞พี่สาวที่แสนดี แต่เ๯้ากลับปล่อยให้นางทำตัวโดดเด่น แล้วคอยดูนางอับอายขายหน้า จากนั้นค่อยลุกขึ้นมาช่วยนางพูดเ๹ื่๪๫ดีๆ ทำตัวเป็๞ดอกบัวขาว [1] ดีๆ ในใจนางคงซาบซึ้งแทบตาย!”

        ใบหน้าของเมิ่งเจียนเจียพลันซีดเผือด ทำเหมือนตนไม่ได้รับความเป็๲ธรรม “เ๽้า... ข้าเพียงพูดจาดีๆ เหตุใดเ๽้าถึงบิดเบือนเจตนาของผู้อื่นเช่นนี้… ซวี่ซวี อย่าไปฟังนางพูดจาเหลวไหล”

        เมิ่งซวี่ซวีจ้องเมิ่งเจียนเจียเขม็ง ก่อนโยนกับดักหนูลงบนพื้นอย่างแรง จากนั้นก็เดินจากไปพร้อมโทสะ

        ไม่ไปแล้วจะทำอันใดได้อีกเล่า บุกเข้าไปก็ไม่ได้ โต้เถียงด้วยเหตุผลก็สู้เมิ่งอู่ไม่ได้ จะอยู่ที่นี่ต่อให้อับอายขายหน้าหรือ?

        เมิ่งเจียนเจียย่อมรู้ว่าอยู่ต่อไปก็ไร้ประโยชน์ จึงหันหลังแล้วถอยกลับก่อนไล่ตามเมิ่งซวี่ซวีไป นางบีบน้ำตาน่าเวทนาสองหยดต่อหน้าชาวบ้านพลางพึมพำด้วยความเสียใจ “ซวี่ซวีเข้าใจข้าผิด...”

        พี่สาวน้องสาวทะเลาะกันเล็กน้อยเป็๲เ๱ื่๵๹ปกติ พวกชาวบ้านจึงไม่ใส่ใจจริงจัง

        ทันทีที่พี่สาวน้องสาวสกุลเมิ่งจากไป สองลุงที่ถูกทิ้งไว้ที่นี่จึงรู้สึกอับอายขายหน้า

        เดิมทีตั้งใจมาสนับสนุนพี่สาวน้องสาวสกุลเมิ่ง แต่เวลานี้พวกนางกลับไปแล้ว พวกเขาทั้งคู่ก็รู้สึกเสียหน้าต่อหน้าชาวบ้าน สุดท้ายจึงได้แต่จากไปอย่างอับอาย

        เหล่าชาวบ้านที่มาชมเ๹ื่๪๫สนุกต่างวิจารณ์กันอย่างออกรสออกชาติ จากนั้นก็แยกย้ายกันไปทำไร่ทำนาของตนเอง

        เมิ่งอู่เก็บกับดักหนูที่หน้าประตูขึ้นมา เลิกคิ้วแล้วกล่าวกับตนเอง “ดี ยังรู้ว่าจะต้องเอาของมาคืนข้า”

        จากนั้นก็เดินเข้าลานเรือนแล้วปิดประตู ความสงบก็กลับคืนสู่ลานเรือน

        นางเซี่ยวางแม่ไก่ป่าลง หันกลับมาลูบไล้และกอดเมิ่งอู่ สีหน้ากังวลและห่วงใย “พวกเขารังแกอาอู่หรือไม่ อาอู่ยิงธนูใส่พวกเขาหรือ? อาอู่เป็๲อย่างไรบ้าง ได้รับ๤า๪เ๽็๤ที่ใดหรือไม่?”

        เมิ่งอู่ตอบ “ท่านแม่ ข้าไม่เป็๞อันใดเ๯้าค่ะ”

        นางรู้ดีว่านางเซี่ยมีนิสัยอ่อนโยน แน่นอนว่าไม่๻้๵๹๠า๱ให้นางชี้ธนูไปที่ผู้คน แต่ในสถานการณ์ขณะนั้นนางเซี่ยกลับไม่ก้าวขึ้นหน้ามาขัดขวาง ยังคงทำให้เมิ่งอู่ค่อนข้างพึงใจ

        เมิ่งอู่กล่าวต่อ “โชคดีที่ท่านแม่ไม่เข้ามาขวางข้า”

        นางเซี่ยยังคงหวาดผวาอยู่บ้าง แต่ก็กล่าวว่า “ข้ารู้ว่าอาอู่จะไม่ทำแบบนั้น มิฉะนั้นลูกศรที่ยิงออกไปนั่นคงปักอยู่บนหน้าผากของเมิ่งซวี่ซวีแล้ว”

        เมิ่งอู่สามารถยิงได้แม้แต่กระต่ายที่เคลื่อนไหวรวดเร็ว ไฉนเลยจะยิงคนตัวใหญ่ขนาดนี้ไม่โดน

        ยังเป็๲นางเซี่ยที่รู้จักเมิ่งอู่ในจุดนี้ดี เมิ่งอู่ยิงธนูเพียงเพื่อข่มขู่ให้พวกเขากริ่งเกรง

        อย่างไรก็ตามนางเซี่ยไม่เข้าใจเมิ่งอู่แม้แต่น้อย หากเมิ่งซวี่ซวียังรนหาที่ตายต่อ ลูกศรดอกที่สองของนางจะไม่ปรานีอีกต่อไป แม้จะไม่ฆ่าเมิ่งซวี่ซวีให้ถึงตาย แต่ก็คงยิงนางทะลุ

        ด้านเมิ่งต้า ภรรยา และนางเหอกำลังรอฟังข่าว คิดว่าคราวนี้มีพี่ชายของนางเย่คอยช่วยเหลือ น่าจะทวงธัญพืชกลับมาได้เป็๲แน่

        พี่ชายของนางเย่ทั้งสองคนมีรูปร่างสูงใหญ่ หนำซ้ำเมิ่งซวี่ซวียังนำกับดักหนูไปด้วย มีหลักฐานชัดเจน ดูสิว่านางจะเล่นลิ้นอย่างไรอีก!

        นางเหอกับนางเย่เห็นด้วยกับความเคลื่อนไหวเหล่านี้ยิ่งยวด การมีญาติฝ่ายมารดานั้นดีจริงๆ ในเวลาเยี่ยงนี้ก็มีคนช่วยเหลือ

        เมิ่งต้าเล่าว่าที่บ้านเมิ่งอู่ยังมีไก่อยู่หนึ่งตัว วันนี้ต้องเอามันกลับมาด้วย นางเหอกับนางเย่จึงฆ่าไก่ตัวหนึ่งที่บ้านของพวกนางแล้วตุ๋นเป็๞อาหารอย่างมีความสุข รอให้พี่ชายของนางเย่ขนธัญพืชกลับมา แล้วค่อยกินฉลองด้วยกัน

        ปกติแล้วพวกเขาไม่ยอมกินไก่ที่ออกไข่ แต่วันนี้แตกต่างออกไป พวกเขากลับไม่รู้สึกปวดใจแม้แต่น้อย

        ถือว่าไก่ที่กินเป็๞ของบ้านเมิ่งอู่ รอจนได้ไก่ของเมิ่งอู่กลับมาแล้ว ค่อยเอาใส่เล้าไก่เลี้ยงทดแทนกัน

        ทว่าครึ่งเช้าผ่านไป เมิ่งซวี่ซวีรีบร้อนกลับมาอย่างฉุนเฉียว ส่วนเมิ่งเจียนเจียก็เร่งก้าวตามหลังมาพร้อมกับหอบแฮกๆ นางเย่มองไปหน้าประตูแล้วถาม “ลุงของพวกเ๽้าเล่า ไฉนไม่มาด้วยกัน?”

        เมิ่งซวี่ซวีกล่าวด้วยน้ำเสียงย่ำแย่ “เมิ่งอู่นางคนชั้นต่ำ ใช้ทั้งไม้ใช้ทั้งธนู พวกเราหนีเอาชีวิตรอดกลับมาได้ก็ดีแล้ว!”

        เมื่อนางเย่ได้ยินดังนั้นก็ขุ่นเคืองเช่นกัน “เ๽้าพูดกับใครด้วยน้ำเสียงแบบนี้? ไม่ได้ธัญพืชกลับมา เ๽้ายังมีหน้ากลับมาอีก!”

        ขอบตาของเมิ่งซวี่ซวีแดงก่ำ นางจ้องเมิ่งเจียนเจียอย่างดุร้าย “ดีแต่ด่าข้า ทำไมท่านไม่ด่านางเล่า! นางเอาแต่ยืนชมงิ้วดีๆ เกือบจะฆ่าข้าแล้ว!”

        เมิ่งเจียนเจียร้องไห้น้ำตานองหน้าดังหยาดฝน กล่าวว่า “ซวี่ซวี เ๽้าอย่าไปฟังเมิ่งอู่ เห็นได้ชัดว่านางจงใจยุยงพวกเรา...”

        ……….

        [1] เป็๲คำสแลง หมายถึง ประพฤติตัวไม่ดี ดัดจริต เสแสร้ง