ตอนบ่าย เกล็ดหิมะขาวเป็แผ่นๆ ลอยอยู่ในอากาศ ท้องฟ้ามืดครึ้ม หิมะทั้งปลิวว่อนและกระจัดกระจาย เมื่อแรกหิมะใสขาววาววับโปรยปรายลงมาเป็ครั้งคราว ไม่นานนัก เกล็ดหิมะก็รวมตัวกันอย่างหนาแน่นทยอยร่วงลงมา เหมือนปุยขาวของเม็ดหลิวบินลอยทั่วท้องฟ้า ค่อยๆ ร่วงลง ห่อหุ้มดั่งอาภรณ์สีขาวสะอาดไร้รอยด่างพร้อยหนึ่งชิ้นบนผืนแผ่นดินใหญ่ หิมะขาวเป็เงินยวง เกิดเป็ทัศนียภาพหนึ่งกลุ่มของภาคเหนือ
เจินจูยืนอยู่ใต้ชายคา เอื้อมมือออกไปรองรับเกล็ดหิมะด้วยความอยากรู้อยากเห็น เกล็ดหิมะเย็นเยือกทั้งนุ่มนวลแวววาวราวกับเหมียนฮวาถัง [1] ไม่นานนักก็ตกลงมาละลายกลางฝ่ามือ เมื่อััโดนความเปียกเย็นนี้ เจินจูจึงหัวเราะแล้วสลัดทิ้ง “ฮ่า ฮ่า เย็นยิ่งนัก!”
มองออกไปเห็นแต่หลังคาบ้าน ยอดไม้และูเาที่อยู่ไกลออกไปพากันถูกหิมะขาวโพลนปกคลุมไปทั่วเป็ผืนใหญ่ ระหว่างฟ้าและดินคล้ายกับเหลือไว้เพียงโลกของหิมะสีขาวเท่านั้น
เจินจูเงยใบหน้าเล็กขึ้น เพื่อรับเอาความรู้สึกหนาวเหน็บที่ปะทะเข้าใบหน้า สูดเอาอากาศสดชื่นเข้าไปที่โพรงจมูก กำลังตกอยู่ในมนต์เสน่ห์ของหิมะ “ท่านพี่ ท่านทำอันใดอยู่ข้างนอกกัน หนาวยิ่งนัก” ศีรษะเล็กๆ ยื่นออกมาหน้าประตู ผิงอันเหลือบมองนาง ในตาทอความกลัดกลุ้ม
“อื้ม ข้ากำลังดูหิมะ เ้าดู เกล็ดหิมะปลิวว่อนลอยเต็มไปหมดทั่วทั้งท้องฟ้าและผืนดินต่างก็เป็สีขาว ช่างเป็ภาพที่สง่างามยิ่งนัก” เจินจูหันศีรษะกลับมาแล้วยิ้มพรายไปทางเขา
“… หิมะมีอันใดสวยหรือ? มิใช่ล้วนเป็สีขาวโพลนและหนาวถึงกระดูกหรือ หิมะตกทุกปี ไม่เหมือนกันหมดหรือ” ผิงอันมองนางด้วยความประหลาดใจ “ท่านแม่ให้ท่านกลับไปบนเตียง ระวังเป็หวัด”
“… รู้แล้วล่ะ” เอาเถิด ข่มความรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยที่ได้ดูหิมะครั้งแรกไว้ เจินจูหันศีรษะกลับมาดูอยู่สองสามครั้งอย่างอาลัยอาวรณ์เล็กน้อย เกล็ดหิมะฟุ้งเต็มท้องฟ้ายังคงค่อยๆ ปกคลุมผืนแผ่นดินใหญ่ หิมะขาวหนึ่งผืนบนูเาอันไกลโพ้นสุดลูกหูลูกตา เจินจูคิดเสียดาย เหตุใดโทรศัพท์มือถือของตนเองจึงไม่ทะลุมิติตามมาด้วยกันนะ? ฉากหิมะสวยงามมากนัก หากถ่ายภาพออกมาได้จะดีเท่าใด
หิมะตกหนักปลิวว่อนเป็ระยะๆ ร่วงลงมาอยู่สองวัน ผืนดินล้วนถูกย้อมเสียจนขาวเป็เงาหนึ่งผืนนานแล้ว ยอดไม้ภายในลานบ้านนอกห้องล้วนถูกหิมะปกคลุมหนาทึบ
ั้แ่วันที่สองของหิมะตกหูฉางกุ้ยก็หนักใจเล็กน้อย กังวลว่าหลังคาบ้านจะรองรับแรงกดทับของหิมะไว้ไม่ไหว ดังนั้นทุกครั้งยามที่หิมะตกน้อยลง ก็จะปีนบันไดไม้ขึ้นไปทำความสะอาดหิมะที่ปกคลุมหลังคาบ้าน เพื่อป้องกันหิมะตกหนักแล้วกดเอาหลังคาพังลงมา
ครั้งแรกเจินจูยังทำความสะอาดหิมะหน้าประตูอย่างตื่นเต้นมาก แต่หลังจากกวาดไปได้หนึ่งชั่วยาม แขนทั้งสองข้างต่างล้าเสียจนยกไม่ขึ้น แผ่นเอวปวดอยู่พักหนึ่ง จึงหมดความสนใจต่อหิมะขาวที่เต็มพื้น ประพฤติอย่างว่าง่ายกลับมาหลบบนเตียงทำตัวให้อบอุ่น
ฤดูหนาวที่หนาวมาก เวลาผ่านไปไม่ง่ายเลย สองวันนี้เจินจูทำได้แค่ทำความสะอาดกระท่อมกระต่าย กวาดหิมะ นอกเหนือจากนี้ก็ปักเข็มอยู่ไม่กี่ที นึกได้ว่ายังมีฤดูหนาขวอันหนาวเหน็บที่ยาวนานถึงสี่เดือน นางรู้สึกเคียดแค้นขึ้นทันที
รุ่งอรุณวันที่สาม ในที่สุดหิมะที่ตกหนักได้หยุดลง สีท้องฟ้าก็เริ่มเปิด
แสงอาทิตย์รุ่งอรุณหักเหเข้ามาในห้อง สว่างไสวเป็อย่างยิ่ง เมื่อเปิดประตูห้อง แสงก็สาดทอลงมา จิตใจผ่อนคลายเป็พิเศษ ท้องฟ้าปลอดโปร่งครั้งแรกหลังหิมะตกยังคงหนาวเย็น แต่คนที่ถูกหิมะปิดล้อมอยู่สองสามวัน ก็ล้วนทยอยกันเปิดประตูห้องเดินออกมา เริ่มสะสางกองหิมะบนหลังคา ทำความสะอาดทางเดินหน้าประตู
เดินออกจากประตูห้อง ย่ำเท้าลงบนเศษหิมะของเมื่อคืน ใต้ฝ่าเท้าดัง “สวบๆ” ท้องฟ้าหลังหิมะตกเป็สีครามเข้ม พื้นดินอันกว้างใหญ่สีขาวโพลนมาเข้าด้วยกัน นับว่าเป็ทัศนียภาพที่ดึงดูดความสนใจของผู้คนเหลือเกิน
หลังจากสมาชิกทั้งสี่คนครอบครัวของเจินจูตื่นแต่เช้า ต่างคนต่างยุ่งไม่หยุด เจินจูกับผิงอันชะล้างกระท่อมกระต่ายให้สะอาด เพิ่มหญ้าให้เรียบร้อย แล้วค่อยเติมถ่านไฟเข้าไปอีกครั้ง แม้ท้องฟ้าจะเปิด แต่อากาศยังคงหนาวมากนัก รอบด้านกระท่อมกระต่ายยิ่งมีหิมะกองหนาปกคลุม ต้องเพิ่มถ่านเข้าไปให้มากเพื่อป้องกันความหนาว กระต่ายจะได้ไม่หนาวจนป่วย
ทำความสะอาดกระท่อมกระต่ายเรียบร้อยแล้ว จึงไปช่วยหูฉางกุ้ยกวาดเศษหิมะหน้าประตู ถือโอกาสที่หิมะยังไม่ละลายจัดการสะสางไปไว้ข้างหนึ่ง พอหิมะเริ่มละลายก็จะจับตัวกันเป็น้ำแข็ง เมื่อถึงเวลานั้นจะยิ่งเปลืองแรงนัก
สี่คนกำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ มีเสียงะโนอกลานไกลๆ ดังสะท้อนเข้ามา “พี่สาม ผิงอัน”
ทุกคนเงยหน้าขึ้นแล้วมองไป เป็หวังซื่อที่นำทางผิงซุ่นลุยหิมะเข้ามา
“ท่านย่า ผิงซุ่น หิมะนี่ยังหนานัก เหตุใดพวกท่านก็วิ่งมาแล้วเล่า?” วิ่งไปข้างหน้า ดึงประตูเปิดออก กองหิมะนอกลานบ้านยิ่งหนามากขึ้น พอเท้าย่ำลงไปตรงๆ ขาก็จมจนไม่เห็นแล้ว
เสียงดังขึ้น “สวบ สวบ” ตามกันมา สองคนก้าวเข้าไปภายในลานบ้าน “เฮ้อ หิมะนี่ยังหนาอยู่จริงๆ” หวังซื่อตบหิมะที่ติดอยู่บนขาเบาๆ “หิมะตกลงมาหนักไม่กี่วัน บ้านเก่าไม่มั่นคง ย่าเลยมาดูหน่อย”
ขณะเอ่ย ก็กวาดตามองหลังคาบ้านที่หิมะปกคลุมอย่างละเอียดไม่กี่ที จึงพยักหน้าแล้วผ่อนลมหายใจออก
“ท่านแม่ ไม่เป็ไร ข้าล้วนกวาดไปแล้ว” หูฉางกุ้ยกล่าวด้วยความซื่อ
“ท่านย่า ท่านพ่อข้ากวาดหิมะลงจากหลังคาบ้านทุกวัน ไม่ถูกกดทับจนพังหรอก” ผิงอันยกมุมปากยิ้มตอบ
“เฮ้อ ฉางกุ้ย ทำได้เพียงลำบากเ้ามากหน่อยแล้ว ปีหน้ามีเงินเหลือก็รื้อและสร้างบ้านใหม่ก่อนสักรอบ” หวังซื่อขมวดคิ้วหนาเล็กน้อยสองข้างแน่น ตบบ่าหนาของบุตรชายเบาๆ “มา นี่เป็หงเจ่าเกา [2] ทำเมื่อวานนี้ เจินจูชิมหน่อยสิ”
รับตะกร้าในมือหวังซื่อมา เปิดผ้าลายดอกไม้บนตะกร้าออก หงเจ่าเกาหนึ่งจานเล็กๆ สีแดงเข้มก็ปรากฏออกมาอยู่ตรงหน้าทุกคน
“ว้าว! หงเจ่าเกา” ผิงอันะโขึ้นด้วยความตื่นเต้นดีใจ วัตถุดิบเหือดแห้งของสกุลหู กั่วฝู่เกาเตี่ยน [2] ยิ่งมีน้อยนัก
“อันนี้ ต้องอุ่นสักหน่อยหรือไม่?”
“มิต้อง ตอนออกจากบ้านอุ่นมาแล้ว ตอนนี้น่าจะยังนิ่มอยู่ พวกเ้าลองชิมดู” หวังซื่อหยิบขึ้นมาหนึ่งชิ้นส่งให้กับผิงอัน
ผิงอันกัดหนึ่งคำครึ่งชิ้น “อ้าม” ขณะกล่าวในปากไม่ชัดเจนนัก “อร่อย อร่อย”
ทุกคนต่างก็หัวเราะ
เจินจูยิ้มบางๆ และไม่รีบร้อน “เอาไว้ก่อน อีกสักครู่ว่างแล้วค่อยทาน” ขณะเอ่ย ก็หยิบตะกร้าเข้าไปในครัว หลี่ซื่อกำลังเคี่ยวอาหารหมู “ท่านแม่ หงเจ่าเกา ท่านย่าเอามาให้น่ะ” ส่งตะกร้าไป หลี่ซื่อยิ้มพร้อมกับรับมาวางไว้ข้างหนึ่ง แล้วยื่นมือออกไปปัดหิมะที่ติดอยู่บนศีรษะเจินจูออก เจินจูหันมายิ้มบางๆ ให้หลี่ซื่อ และออกจากครัวไป
นอกประตู หวังซื่อกำลังช่วยหูฉางกุ้ยโกยเศษหิมะในลาน เสียงของผิงอันกับผิงซุ่นดังสะท้อนออกมาจากหลังบ้าน น่าจะไปดูกระต่ายกระมัง
“ท่านย่า พรุ่งนี้เป็วันตลาดหรือไม่?” เจินจูคิดอยู่สักพักหนึ่งแล้วเอ่ยถาม
“พรุ่งนี้เป็ตลาดต้าวัน เจินจู ้าซื้อสิ่งใดหรือ” หวังซื่อหยุดการกระทำในมือ
“มิใช่ คืออยากเข้าเมืองสักหนหนึ่ง”
“เข้าเมืองอีกแล้ว? ไปทำอันใด?” หวังซื่อเอ่ยถามด้วยความระมัดระวัง
“ขายสิ่งของ กล่าวตามตรงคือลองดูว่าสามารถขายได้หรือไม่” เจินจูหัวเราะ ฮิ ฮิ “ท่านย่า ท่านมานี่” กล่าวแล้วก็ดึงหวังซื่อเข้าไปในห้อง
ไปยังขอบเตียงแล้วนั่งลง เจินจูกล่าวกับหวังซื่ออย่างละเอียด “ท่านย่า ท่านดูสิ ลูกชิ้นนี้ของเราทำยากหรือไม่?”
“ไม่ยาก ก็แค่ขั้นตอนการทำมากหน่อย ทำไมหรือ?”
“เช่นนั้นท่านว่า หากผู้อื่นซื้อลูกชิ้นของเรากลับไป จะสามารถครุ่นคิดวิธีทำได้ด้วยตนเองหรือไม่?”
“… นี่ นี่ น่าจะได้” หวังซื่อจิตใจตกตะลึง จริงแท้แน่นอน ลูกชิ้นนี้ขบคิดให้ละเอียดก็ทำออกมาไม่ยาก
“ดังนั้นแล้ว พวกเราเปลี่ยนวิธีการขายเถิด ลองขายส่วนประกอบของการทำลูกชิ้นดูก่อน” เจินจูยิ้มมีเลศนัย
“อ่า... นี่ นี่ก็สามารถขายได้?” หวังซื่อถูกวิธีคิดของเจินจูทำให้ใ
“ฮิ ฮิ ลองดูก็จะรู้ อย่างไรเสียหากขายไม่ออก พวกเราค่อยทำขายเองแล้วกัน” เจินจูก็ไม่แน่ใจเท่าไรนัก
ภายในห้องเงียบไปครู่หนึ่ง “นี่ก็สามารถลองดูได้ แต่... ส่วนประกอบต้องขายเป็เงินเท่าใดจึงจะเหมาะสมเล่า?” หวังซื่อลังเลใจอยู่เล็กน้อย
“ท่านย่า ราคานี่ไม่ต้องให้พวกเรากำหนด ให้คนซื้อเสนอราคา ไม่เหมาะสมก็ไม่ขาย” ไม่มีป้ายติดสินค้าให้พิจารณา เพียงสามารถปรับให้สมดุลได้อยู่ในขอบเขตที่เหมาะสม
“อื้ม ก็ถูก” หวังซื่อคล้อยตามแล้วพยักหน้า
หลังจากสองคนปรึกษาหารือแน่แล้ว เจินจูจึงให้หวังซื่อทำลูกชิ้นปลาอีกหนึ่งครั้ง ลูกชิ้นปลาที่ทำครั้งก่อนทำเพื่อลดต้นทุน เจินจูจึงเพิ่มแป้งข้าวโพดไปไม่น้อย และยังซื้อปลาเกล็ดเงินที่ราคาถูกที่สุดอีก แต่รสชาติยังอยู่ในระดับเดียวกัน และเนื่องจากสับต้นหอมกับขิงผสมเข้าไปในเนื้อปลาโดยตรง รูปลักษณ์ภายนอกค่อนข้างเทียบไม่ติดนัก แต่ครั้งนี้เป็การเตรียมขายส่วนประกอบให้แก่โรงเตี๊ยม ของแปรรูปย่อมต้องทำให้มีแรงดึงดูดมากขึ้นหน่อย
ดังนั้น หวังซื่อจึงเรียกะโให้ผิงซุ่นเข้ามา ให้เขากลับบ้านไป แล้วฝากบอกให้หูฉางหลินไปหมู่บ้านต้าวันซื้อปลากินหญ้ามาสองตัว ได้ยินว่าจะทำลูกชิ้นปลาอีกครั้ง ผิงซุ่นตื่นเต้นดีใจเสียจนสองตาเป็ประกาย ลูกชิ้นปลาที่ทำครั้งก่อนเขายังทานไม่ทันสะใจ ก็หมดลงแล้ว ทำอีกครั้งนี้ เขาบอกว่าล้วนต้องทานหลายอันหน่อย แล้วจึงวิ่งะโโลดเต้นกลับไป
หิมะตกหนักเพิ่งจะพ้นผ่าน ถนนในหมู่บ้านหิมะปกคลุมหนาแน่น รอหูฉางหลินที่หนาวจนตัวแข็งเดินหนึ่งก้าวลึกหนึ่งก้าวตื้นหิ้วปลากินหญ้าสองตัวกลับมา เวลาคร่าวๆ ก็เลยเที่ยงตรงมาแล้ว
ปลากินหญ้าเนื้อเยอะก้างน้อย เนื้อััละเอียดและอ่อนนุ่ม ใช้น้ำต้นหอมและน้ำขิงแทนที่ต้นหอมและขิงสับ ลูกชิ้นปลาที่ทำออกมา รูปลักษณ์ดูดีกว่าครั้งที่แล้วหนึ่งขั้น สีสันมันวาวขาวชุ่มชื้น รสชาติในปากละเอียดยิ่งขึ้น สดหอมนุ่มลื่น หลังทุกคนชิมแล้วก็ชมไม่ขาดปาก
หวังซื่อมีประสบการณ์ของครั้งที่แล้ว การทำขึ้นมาครั้งนี้จึงทำได้อย่างราบรื่นขึ้น ขั้นตอนทั้งหมดเร็วกว่าครั้งก่อนเป็เวลาเกือบครึ่งหนึ่ง เวลาที่เหลืออยู่อีกครึ่งหนึ่ง ก็ยื่นมือออกไปทำลูกชิ้นเผือกหลากชนิดอีกรอบ เผือกในบ้านมีไม่น้อยนัก ทำเป็ลูกชิ้น เพิ่มกับข้าวมากขึ้นหนึ่งอย่างก็ดีเลย สภาพอากาศหนาวมากนัก ลูกชิ้นสามารถตั้งไว้ได้หลายวันไม่เน่าเสีย
เตรียมขั้นตอนราบรื่นจบสิ้น คาดหวังเพียงให้์สรรสร้างสิ่งดีๆ ให้พรุ่งนี้หิมะไม่ตก
ยุ่งอยู่กับงานหนึ่งวัน ในที่สุดเจินจูก็อดไม่ได้ที่จะต้มน้ำหนึ่งหม้อเต็มๆ หลี่ซื่อจึงคิ้วขมวดเล็กน้อย เจินจูเอาร่างกายทั้งตัวขัดล้างให้ดีทุกซอกทุกมุม ฟ้ารู้ ว่านางไม่ได้อาบน้ำสระผมมาเกือบสิบวัน ทนจนนางรู้สึกว่าเหาจะงอกแล้ว หลังอาบน้ำ รู้สึกทั่วกายผ่อนคลายสบายใจไม่หยุด และยื่นมือไปจับผิงอันที่นอนอยู่ข้างกายนางไว้ หลังจากให้เขาชะล้างทั่วร่างกายตนเองจนสะอาดแล้ว จึงปล่อยเขาไปด้วยความพอใจ
ยกน้ำร้อนที่เหลืออยู่ครึ่งกะละมังขึ้น เดินเข้าไปในห้องคนป่วย เอากะละมังวางไว้บนโต๊ะ แล้วหันไปบนเตียงยิ้มบางๆ “มา เช็ดหน้าเสียหน่อย”
รอยแผลบนใบหน้าของเด็กชายโดยรวมล้วนตกสะเก็ดแล้ว อาการอักเสบก็หายไปนานแล้ว หลังการอักเสบหายไปไม่นึกเลยว่าใบหน้าของเด็กชายจะรูปงามผ่าเผยผิดปกติ รอยแผลที่เป็รอยประทับตัดสลับกระจัดกระจาย กลับซ่อนเครื่องหน้าอันหล่อเหลาไว้ไม่มิด
ร่างกายกึ่งนั่งกึ่งลุก รับเอาผ้าชื้นอุ่นร้อนมา หลัวจิ่งกล่าวเสียงขอบคุณ แล้วเช็ดโดยไม่กล่าวอะไร ผ้าขาวธรรมดาเช็ดหนึ่งรอบผ่านไป ผ้าถูกย้อมกลายเป็สีเหลือง ใบหน้าขาวหนึ่งกรอบของหลัวจิ่งก็แดงขึ้นอย่างไม่เป็ธรรมชาติ
เจินจูพยายามกลั้นรอยยิ้มที่จะยกขึ้น เม้มริมฝีปากเจตนาทำว่าไม่เห็นสิ่งที่เกิดขึ้น รับเอาผ้ามาล้างอย่างพิถีพิถันหนึ่งรอบ แล้วส่งกลับไปอีกครั้ง เป็เช่นนี้อยู่สามรอบ น้ำในกะละมังจึงปรากฏความขุ่นเล็กน้อย
ทั้งตัวหลัวจิ่งกลับดูเหมือนผ่อนคลายมากนัก สันจมูกสูงโด่ง ริมฝีปากมีสีเืฝาด เบ้าตายังคงมีสีเขียวนิดหน่อย แต่ไม่เป็อุปสรรคต่อเด็กชายที่หน้าตาละอ่อนและดูดี เจินจูยิ้มบางๆ
น่าเสียดาย ที่เส้นผมละเอียดเป็มันบนหน้าผากดูขัดหูขัดตาอย่างยิ่ง “บนศีรษะเ้ามีาแหรือไม่?” เจินจูถามขึ้นมาทันทีทันใด
เชิงอรรถ
[1] เหมียนฮวาถัง คือ ขนมมาร์ชเมลโลว์
[2] หงเจ่าเกา คือ เค้กพุทราแดง
[3] กั่วฝู่เกาเตี่ยน คือ ขนมอบหรือแป้งพายผลไม้เชื่อม
