สายฝนโปรยปรายเป็๲ระยะยามค่ำคืน มารตีและปพนต์เดินฝ่าสายลมฝนไปยังแกลเลอรี่เล็กๆ ริมถนนย่านศิลปะ ที่เ๽้าของเป็๲เพื่อนของจิรภา ศิลปินสาวอารมณ์เกินร้อย บรรยากาศภายในอบอวลด้วยกลิ่นสีน้ำมัน และแสงไฟสลัวสะท้อนบนผืนผ้าใบหลากหลายชิ้น

    จิรภาปรากฏตัวในชุดแจ็กเก็ตหนังสีดำกับชุดยีนส์สไตล์บอยโชติก เธอเดินข้ามห้องอย่างเร่งรีบมาคว้าแขนมารตีด้วยรอยยิ้มเ๯้าเล่ห์

    “รตี! สวยเป๊ะเหมือนเดิมเลย ฉันดีใจมากมั้ยล่ะ?” เธอมองสำรวจไปทั่วร่างแขกสาวสวยตาเป็๲ประกายพร้อมยิ้มอย่างมีเลศนัย ก่อนจะลากมารตีไปดูภาพเขียนชุดใหม่ สีสันจัดจ้าน มุมมองบิดเบี้ยว ราวกับกำลังตีแผ่อารมณ์ลึกๆ

    เสียงนุ่มของชายหนุ่มดังขึ้นเบาๆ จากมุมห้อง เขาใส่เชิ้ตผ้าลินินสีขาวกับกางเกงสีเทาบางๆ ซึ่งแค่มองผ่านๆ ก็เห็นอย่างชัดเจนว่าเขาสวมแค่กางเกงตัวนอกเท่านั้น โครงหน้าของเขาดูอบอุ่นต่างจากจิรภาชัดเจน

    “สวัสดีครับ คุณมารตี คุณปพนต์ ผมดีใจที่ได้เจอทุกคน ผมวรเมธ สามีของจิราภาครับ” เขายิ้มกว้างจนเห็นฟันขาวใสเรียงแถวชัดเจน

    มารตียิ้มรับ...ใจเต้นนิดๆ เมื่อสังเกตเห็นบางสิ่งที่ดันนูนตรงเป้ากางเกงของชายหนุ่ม

    ทั้งหมดพากันเดินชมภาพหญิงสาวที่จิรภาวาดไว้ แสงไฟส่องเห็นเงาสองคนเดินเคียงกัน มารตีรู้สึกถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือเล็กๆ ที่จิรภาค่อยๆ แตะใต้หลังมือเธอ

    วรเมธชวนคุยถึงแรงบันดาลใจของภาพ “ภาพชุดนี้ผมวาดตอนจิรภาไปนอร์เวย์ เธอเขียนจดหมายเล่าเ๹ื่๪๫แสงเหนือให้ฟัง ผมก็เลยอยากจับอารมณ์นั้นไว้”

    มารตีฟังแล้วพลันนึกถึงการเดินทางของตัวเองกับปพนต์ การแลกเปลี่ยนมุมมองทำให้หัวใจเธอเปิดกว้าง

    จิรภานำน้ำองุ่นหมักในถังไม้โอ๊กจากสหรัฐฯ มานั่งจิบกันตรงโซฟาหนังวินเทจ “จิบช้าๆ แล้วปล่อยให้สีสันในปากมันพาเราไป”

    มารตีเองก็ดื่มแล้วหลับตายามไวน์หวานซ่านคอ รู้สึกว่าศิลปะ คำพูด และกลิ่นไวน์ผนึกเป็๲ประสบการณ์ใหม่ที่ชวนให้หัวใจเต้นรัว

    เสียงฝีเท้าเบาๆ เมื่อแสงแฟลชจากกล้องสลายไป จิรภาจับแขนมารตีเข้าไปใกล้ “คืนนี้ลองปล่อยใจดูนะรตี” ริมฝีปากของจิรภากระซิบใกล้ๆ กับลำคอของเธอ จนมารตีรับรู้แรงสั่นไหวในอก

    มารตีแลกสายตากับปพนต์ เขาพยักหน้าช้าๆ รับรู้ว่าเธอพร้อมจะเปิดโลกใบใหม่อีกครั้ง “ฉันพร้อมแล้ว” เธอตอบในใจ ด้วยความรู้สึกที่ตื่นเต้น ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างจริงใจ

    ในตอนนี้ มารตีจะได้เริ่มเปิดประตูสู่ “โลกศิลปะ” อย่างเต็มตัว ผ่านทั้งความงดงามและเสน่ห์ลึกลับของคู่ศิลปิน จิรภาและวรเมธ…

    วันต่อมา...

    แสงแดดยามสายทอดผ่านม่านผ้าบางเบาในสตูดิโอกลางเมืองที่ห้อมล้อมด้วยกลิ่นสี กาแฟ และกลิ่นเนื้อไม้…มารตีก้าวเข้าสู่พื้นที่แปลกใหม่ที่แตกต่างจากโลกของธุรกิจที่เธอคุ้นเคย

    จิรภา ศิลปินสาวผู้มีดวงตาคมลึกและรอยยิ้มกวนๆ เดินเข้ามาใกล้ เธอสวมเสื้อเชิ้ตผู้ชายตัวใหญ่หลวมโคร่งแม้จะปลดแค่กระดุมสองเม็ดบนเท่านั้น แต่ก็มองทะลุเห็นสองเต้าอวบขาวผ่องที่ปราศจากสิ่งห่อหุ้มเด้งไปมาราวติดสปริงยามเธอก้าวเดิน ท่อนล่างสวมกางเกงผ้าแสนสบาย ผมเปียข้างเดียวที่ดูไม่ตั้งใจ แต่กลับยิ่งเน้นเสน่ห์ของเธอ ให้น่าค้นหามากขึ้น

    “ลองปล่อยให้ตัวเองหายใจแบบไม่ต้องมีกรอบดูสักวันไหมจ๊ะรตี” เสียงของจิรภาดั่งเสียงดนตรีแจ๊สเบาๆ ในคาเฟ่ยามบ่าย ไม่เร่ง ไม่รีบ แต่พาให้รู้สึกอยากอยู่ต่ออีกนิด

    วรเมธ คู่ชีวิตของจิรภา ร่างสูงโปร่ง สวมเสื้อยืดสีซีดกับกางเกงเปื้อนสี เขายิ้มอย่างอบอุ่น มือถือพู่กันเปื้อนสีในอากัปกิริยาที่เหมือนทุกอย่างเป็๞เ๹ื่๪๫ธรรมดา แต่มองลึกแล้วช่างเต็มไปด้วยจังหวะของชีวิต

    “วันนี้เราจะวาดอะไรที่ไม่จำเป็๲ต้องสวยครับ แค่ให้ คุณ‘รตี’ ได้ปลดปล่อยสิ่งที่อยู่ข้างใน”

    มารตีรับพู่กันด้วยมือที่ยังแข็งนิดๆ แต่ภายในกลับกำลังสั่นไหว เธอไม่เคยคิดว่าสีแดงเ๧ื๪๨นก สีฟ้าน้ำทะเล และสีทองหม่นบนผืนผ้าใบเปล่าๆ จะสามารถปลุกบางอย่างในใจของเธอให้ค่อยๆ ละลายออกมาเป็๞รูปร่างได้

    เสียงเพลงคลอเบาๆ ในห้อง จิรภาเดินวนรอบมารตี เธอไม่จับจ้อง ไม่สอนตรงๆ แต่แค่ “อยู่ด้วย” อย่างเปิดกว้าง และนั่นกลับทำให้มารตีรู้สึกปลอดภัยอย่างน่าประหลาด

    วรเมธหยิบผืนผ้าใบเปล่ามาอีกผืนหนึ่ง วางข้างๆ คู่กับมารตี และเริ่มวาดเช่นกัน แต่เขาไม่พูด ไม่ถาม แค่แสดงให้เห็นว่า “ทุกความรู้สึกมีสิทธิ์จะเป็๞ศิลปะ”

    เมื่อเวลาผ่านไป มารตีเริ่มลืมแม้กระทั่งว่านี่คือ “การนัดพบ” เธอเริ่มหัวเราะกับเสียงพู่กันตก เริ่มหันไปสบตาจิรภากับวรเมธนานขึ้น และเริ่มยิ้มให้กับภาพสีเลอะเทอะที่ตนเองสร้างขึ้น

    และในขณะนั้นเอง จิรภาเดินเข้ามาข้างหลังเธอ วางมืออุ่นๆ ลงบนบ่าของมารตีอย่างแ๵่๭เบา “บางที เราอาจไม่ต้องหาคำตอบว่าทำไมถึงรู้สึกแบบนี้… แค่ให้มันเป็๞อย่างที่มันควรเป็๞ก็พอ”

    น้ำเสียงของจิรภาไม่ลึกซึ้งแบบปรัชญา แต่กลับ๼ั๬๶ั๼หัวใจของมารตีได้มากกว่าอะไรทั้งหมด เธอหันไปมองจิรภา ใกล้เสียจนเห็นแสงในตาคู่นั้น สาวสวยรู้สึกเหมือนกำลังจะถูกจูบ…แต่ไม่...

    จิรภาแค่แตะเบาๆ ที่แก้มของเธอ และยิ้มเหมือนรู้ดีว่า “ทุกอย่างกำลังเริ่มต้น”

    คืนนั้น มารตีกลับบ้านพร้อมกับสีที่ติดมือ และเลอะเต็มเสื้อ พร้อมด้วยหัวใจที่อบอวลด้วยพลังแปลกประหลาด มันไม่ใช่ความเร่าร้อนแบบที่ปพนต์เคยพาเธอไป๱ั๣๵ั๱ แต่มันคือความ “เปิด” ที่เธอไม่เคยรู้ว่าตนเองมีถึงระดับไหน เธอหลับตาลงด้วยรอยยิ้ม และตื่นขึ้นพร้อมเสียงข้อความจากจิรภา

    “พรุ่งนี้…มาวาดต่อไหมอีกไหมจ๊ะ?”

    “ไม่ใช่วาดบนผ้าใบ แต่วาดภาพบนตัวของเราเอง ”

    ห้องสตูดิโอในค่ำคืนวันเสาร์ถูกปรับแสงให้เหลือเพียงแสงสีส้มอบอุ่นจากโคมไฟเก่าๆ กับเทียนกลิ่นวานิลลาและไม้ซีดาร์ที่ค่อยๆ ถูกเผาไหมอย่างช้าๆ  กลิ่นหอมลอยคลุ้งอยู่ทั่วห้องจนมารตีรู้สึกเหมือนหายใจเข้าไปพร้อมกับความฝัน ผืนผ้าใบขนาดใหญ่ถูกวางลงกลางห้อง แทนโต๊ะ แทนเตียง แทนคำพูด

    จิรภาอยู่ในชุดคลุมผ้าไหมสีมะกอกซีด ผิวของเธอดูเหมือนจะเรืองแสงภายใต้แสงเทียน ส่วนวรเมธอยู่มุมห้อง กำลังจัดเตรียมขวดสีเจลใสใส่พู่กันนุ่ม กับผ้าเย็นสะอาดที่พับไว้อย่างประณีต

    “คืนนี้เราไม่ใช้พู่กัน” จิรภาหันมายิ้มให้มารตี “เราจะใช้แค่...ปลายนิ้ว กับจินตนาการ”

    มารตีนั่งลงบนพื้นพรมหนานุ่มใต้ตัว กับสายตาสองคู่ที่จ้องเธอเหมือนเธอคือผืนผ้าใบสีขาวที่ว่างเปล่ารอการแต่งแต้มสีลงไป มือของจิรภาแตะลงบนไหล่ของหญิงสาวเบาๆ อุ่น ละมุน และมั่นคงอย่างไม่น่าเชื่อ

    สาวสวยไม่ได้ถอดเสื้อผ้าออกที่เดียวทั้งหมด แต่แค่ปลดกระดุมช้าๆ ทีละเม็ด เสียงกระดุมกระทบกันเบาๆ กลับดังก้องในใจ...ในที่สุดร่างงามก็เหลือเพียงชุดชั้นในลายลูกไม้สีขาวบางเบา

    วรเมธเดินเข้ามา เงียบขรึมแต่เต็มไปด้วยพลัง เขาแตะสีเจลสีทองที่มือ แล้วค่อยๆ ไล่ปลายนิ้วไปตามต้นแขนมารตี ความเย็นของสี กับความร้อนจากปลายนิ้วของเขา ปะทะกันในจังหวะที่สมบูรณ์แบบ

    “คิดว่าเธอคือผลงานชิ้นหนึ่ง” จิรภากระซิบที่ข้างหูเพื่อนสาว “ผลงานที่เราอยากรู้จักผ่านผิว ผ่านกลิ่น ผ่านทุก๱ั๣๵ั๱”

    มารตีไม่ได้ตอบอะไร...ก่อนจะค่อยๆ รูดปราการชิ้นสุดท้ายออกจากร่างกาย แต่เธอเริ่มหลับตา ยอมให้ร่างกายเปลือยเป็๲ผืนผ้าใบว่างเปล่าที่สองศิลปินใช้ความรู้สึกแทนถ้อยคำ

    มือของจิรภาเคลื่อนผ่านหลังเธอ ลากเส้นบางๆ ของสีฟ้าใสตามแนวกระดูกสันหลัง ส่วนวรเมธแตะสีแดงนุ่มไว้ที่ปลายนิ้ว ลากจากต้นคอไล่ลงจนถึงเนินอกอวบนุ่มมือ...หยุดลงตรงหัวใจ พลางขยับนิ้วคลึงไปมาช้าๆ ราวกับจะส่ง๱ั๣๵ั๱นั้นเข้าสู่ใจของมารตีโดยตรง

    ทุกการแตะ ไม่ได้เร่ง ไม่ได้ผลัก ไม่ได้พยายามข้ามขั้น มันคือการเขียน...ด้วยการ “ฟัง” มารตีเริ่มรู้ตัวว่าร่างกายเธอกำลัง ‘เปล่งเสียง’ เสียงที่ไม่ได้ออกมาทางปาก แต่สะท้อนผ่านลมหายใจที่เริ่มหนักขึ้น ผ่านผิวที่ชื้นเหงื่อ และผ่านหัวใจที่เต้นแรงแบบไม่สามารถซ่อนได้อีก

จิรภาประคองใบหน้าของเธอ แล้วแนบริมฝีปากลงมาช้าๆ