เมื่อได้เวลาเริ่มงาน โทโดก็เริ่มรู้สึกถึงแรงกดดันบางอย่างที่แผ่ซ่านอยู่ในใจ แม้ภายนอกจะพยายามรักษาสีหน้าสงบนิ่งไว้ให้ดูเป็๲มืออาชีพ แต่ภายในกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกร้อนรนและกังวลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เขายืนอยู่ตรงทางเดินของสำนักงาน มือหนึ่งถือกระเป๋าเอกสาร อีกมือจับมือลูกสาวตัวเล็กแน่นด้วยความห่วงใย

เอริ เด็กหญิงวัยห้าขวบ ใบหน้าน่ารักสดใสยิ่งกว่านางฟ้าในนิทาน ดวงตากลมใสสะท้อนแสงไฟของออฟฟิศจนเป็๲ประกาย ผมยาวประบ่าผูกโบสีฟ้าอ่อน เธอสวมชุดเดรสลูกไม้สีน้ำเงินที่ตัดกับผิวขาวเนียนละเอียดจนเหมือนตุ๊กตาตัวน้อย

สำหรับโทโดแล้ว… เอริคือคนที่สำคัญที่สุดของเขา ถึงแม้ว่าเขาจะเพิ่งรู้จักกับเธอเพียงแค่ไม่กี่วันก็ตาม 

แต่สำหรับคนอื่นล่ะ?

เขาเองก็ไม่แน่ใจว่าเพื่อนร่วมงานจะรู้สึกอย่างไร หากเห็นเด็กเล็กตัวจ้อยมาอยู่ในสถานที่ทำงานที่ควรจะเต็มไปด้วยความจริงจัง ตอนที่เจอที่ทางเดินก็แล้วไปเถอะ แต่ตอนที่ทำงานมันจะมีปัญหาไหมนะ?

ถึงแม้ว่าได้แจ้งหัวหน้าไว้ล่วงหน้าแล้วก็ตาม แต่โทโดก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ

เพราะต่อให้ได้รับอนุญาตแล้ว เขาก็ไม่อยากให้คนอื่นรู้สึกว่าเขากำลังเอาเ๱ื่๵๹ส่วนตัวมาทำให้เกิดความวุ่นวายในที่ทำงาน

เขาเดินพาเอริไปยังโต๊ะของตัวเอง มุมหนึ่งของสำนักงาน โต๊ะทำงานที่ค่อนข้างเรียบง่ายมีเอกสารกองหนึ่งซ้อนกันอย่างเป็๲ระเบียบ 

โทโดหย่อนตัวลงที่เก้าอี้ เงยหน้ามองลูกสาวด้วยสายตาอ่อนโยน

“เอริ นั่งตรงนี้นะ อย่าส่งเสียงดัง แล้วก็อย่าเดินไปไหนคนเดียว เข้าใจไหม?”

เอริพยักหน้าหงึก ๆ

 “เข้าใจค่ะ! พ่อจ๋า เอริจะอยู่เงียบ ๆ”

เขายื่นสมุดวาดภาพกับกล่องสีไม้ให้เธอ พร้อมขนมเล็ก ๆ และน้ำผลไม้กล่องหนึ่ง

เอรินั่งไขว่ห้างอย่างตั้งใจ แล้วเริ่มวาดรูปโดยไม่งอแงหรือโวยวาย

ผ่านไปเพียงสิบนาที พนักงานหญิงคนหนึ่งเดินผ่านมา เหลือบเห็นเด็กหญิงตัวเล็กที่นั่งเงียบ ๆ ก็ถึงกับร้องเบา ๆ

“ว้าว ใครเนี่ย! น่ารักมากเลยค่ะ!”

เอริเงยหน้าขึ้น แล้วยิ้มให้แบบเขิน ๆ 

“สวัสดีค่ะ หนูชื่อเอริค่ะ”

ท่าทางนอบน้อมและเสียงใส ๆ ของเธอทำให้พนักงานสาวถึงกับละลาย

จากหนึ่งคนกลายเป็๲สอง สองกลายเป็๲สี่ แล้วไม่นาน พนักงานหลายคนก็เริ่มแวะเวียนมาทักทาย ดูเหมือนว่าความน่ารักของเอริจะกลายเป็๲จุดรวมความสนใจของออฟฟิศไปโดยปริยาย

บางคนเอาขนมมาให้

บางคนเอากระดาษโน้ตลายน่ารัก

บางคนถึงกับเอาของเล่นเล็ก ๆ ที่เคยตั้งไว้โชว์บนโต๊ะมามอบให้เธอ

“นี่ให้หนูนะ พี่ไม่ได้ใช้แล้ว”

โทโดมองภาพตรงหน้าแล้วก็อดขำไม่ได้ ปกติเพื่อนร่วมงานพวกนี้แทบไม่เคยยิ้มกับเขาเกินสามวินาที แต่ตอนนี้ต่างคนต่างล้อมวงเอริเหมือนเจอขุมทรัพย์

"ลูกฉันกลายเป็๲คนดังของแผนกไปแล้ว..."

กระนั้น แม้จะดูเหมือนทุกอย่างจะไปได้ดี โทโดก็ยังรู้สึกระแวดระวังอยู่ลึก ๆ

เขาเริ่มต้นทำงานของตัวเองอย่างจริงจัง พยายามไม่หันไปมองลูกสาวบ่อยเกินไป แต่เสียงหัวเราะเบา ๆ จากโต๊ะข้าง ๆ ก็ทำให้เขาอดยิ้มตามไม่ได้

จนเวลาผ่านไปถึง๰่๥๹บ่าย เขาก็ได้รับสายจากโทรศัพท์โต๊ะโดยตรง

เสียงของหัวหน้าดังขึ้นในโทนเสียงเรียบเฉยแต่หนักแน่นตามสไตล์ของเขา

“โทโด มาพบที่ห้องผมหน่อย”

ใจโทโดหล่นวูบ มือที่ถือแฟ้มแทบสั่น ปกติก็ไม่เรียกนี่หว่า พอพาเอริมาโดนเลย 

(หรือว่ามีใครไม่พอใจ? หรือว่าเอริเผลอทำอะไรผิดโดยที่เขาไม่เห็น?)

เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ พยักหน้าส่งให้เพื่อนร่วมงานแล้วลุกขึ้นเดินไปยังห้องของหัวหน้า

ระหว่างทาง หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบได้ยิน ถึงในตอนนี้เขาจะมีเงินมากพอที่จะไม่ต้องง้องานแล้วก็เถอะ แต่เขาก็ไม่อยากทำตัวกร่างเหมือนพวกตัวเอกในนิยายบางเ๱ื่๵๹ ที่พอมีเงิน ก็ต้องทำตัวอวดรวย กร่างไม่เกรงใจใคร 

เขายังคงเป็๲พลเมืองที่ดีที่เคารพกฎระเบียบของสังคมอยู่ 

เขาไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดว่าเขากำลังใช้ความเป็๲พ่อมาทำเ๱ื่๵๹เอาเปรียบที่ทำงาน

เขาควรจะยอมรับในสิ่งที่เขาทำผิด

เมื่อเคาะประตูเข้าไป หัวหน้าก็เชิญให้นั่งลง สีหน้าเรียบนิ่งตามปกติ มือของเขาถือแก้วกาแฟอย่างสบายใจ

โทโดไม่ได้นั่งทันที เขายืนก้มศีรษะแล้วรีบเอ่ย

“ถ้าลูกสาวผมก่อความวุ่นวาย ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ เธอเป็๲เด็กดี แต่บางทีอาจจะ ซนไปบ้าง”

หัวหน้ายกมือขึ้นหยุดทันที

“ไม่ต้องรีบแก้ตัวครับ ผมไม่ได้เรียกคุณมาเพราะมีปัญหาอะไร”

โทโดชะงัก “...ครับ?”

“ตรงกันข้ามเลยต่างหาก”

หัวหน้ายิ้มเล็กน้อยก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะ หันมาจ้องหน้าโทโดด้วยสายตาที่อ่อนโยนจนน่าประหลาดใจ

“ผมแค่อยากจะบอกว่า… ถ้าคุณไม่มีคนดูแลลูกอีกในวันไหน ก็พาเธอมาได้เลยนะครับ”

โทโดเบิกตาเล็กน้อย

หัวหน้าพยักหน้า แล้วพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ไม่ใช่แค่เป็๲กันเอง... แต่คล้ายจะมีความสุขเสียด้วยซ้ำ

“แผนกเราบรรยากาศดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดเลยวันนี้ ทั้งพนักงานยิ้มแย้ม มีพลังงานดี ๆ เต็มไปหมด แม้แต่คนที่ชอบบ่นเ๱ื่๵๹อากาศยังอารมณ์ดีผิดปกติ ผมเองก็ยังรู้สึกเบาใจมากขึ้นอย่างประหลาด”

“เด็กคนนี้… เหมือนนำพาแสงสว่างเล็ก ๆ มาให้ทุกคนจริง ๆ ครับ”

โทโดหัวเราะเบา ๆ สีหน้าโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด

“ผมก็นึกแบบนั้นเหมือนกันครับ”

หัวหน้าพยักหน้า ยิ้มกว้างขึ้นอีกนิด

“ผมไม่เคยคิดเลยว่าเด็กวัยแค่นั้นจะสามารถเปลี่ยนบรรยากาศของทั้งทีมได้ แต่เธอทำได้จริง ๆ”

โทโด เดินออกจากห้องด้วยหัวใจที่เบาสบายเป็๲พิเศษ เสน่ห์ของ เอริ ลูกสาวของเขานั้นรุนแรงจริงๆ แบบนี้คงพอจะพาเอริมาได้จนกว่าจะจ้างพี่เลี้ยงได้ล่ะนะ

และเมื่อกลับไปที่โต๊ะ พบว่าเอริยังนั่งเล่นเงียบ ๆ กับของเล่นที่พนักงานให้ พร้อมกับวาดรูปเพิ่มอีกสองภาพ แต่กลับมีคนล้อมรอบตัวเธอเป็๲จำนวนมากจนผิดสังเกต

แต่ถึงอย่างงั้น เมื่อ เอริ เห็นโทโดกลับมา เธอ ก็รีบเดินมาหาเขา 

“พ่อจ๋า หนูวาดรูปเราอยู่ด้วยกันแล้วนะคะ อยากให้พ่อดูจัง”

เขารับสมุดมาดูแล้วก้มลงจูบหน้าผากลูกสาวเบา ๆ

ไม่ใช่แค่ลูกสาวของเขาที่ทำให้ที่นี่น่าอยู่ขึ้น

แต่เธอกำลังทำให้ชีวิตของเขา... มีความหมายมากขึ้นในทุก ๆ วันด้วย

แต่เมื่อเขาได้มองรูปที่เอริวาดอย่างตั้งใจ โทโด ถึงกับตกตะลึง............ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมถึงมีคนมุงกันเยอะจัง