สองสามีภรรยาเสิ่นชะงักงัน ต่างมองลูกสะใภ้

        กู้เจิงวางตะเกียบลงนางพูดเสริมอีกว่า “ในเมืองเยว่เฉิงคงจะมีตระกูลหวังเพียงไม่กี่ตระกูลที่มีอายุสืบทอดมาร้อยปีบุตรีสกุลหวังที่ตวนอ๋องเอ่ยถึงข้าเลยคิดว่าน่าจะเป็๲บุตรสาวของรองเสนาบดีหวังเ๽้าค่ะ”

        เสิ่นเยี่ยนเห็นสีหน้าแปลกแปร่งของบิดามารดาแม้แต่ชุนหงยังมองเขาอย่างขุ่นเคือง “พวกเ๽้ากำลังคุยอะไรกัน?”

        นายท่านเสิ่นพึมพำขึ้นเบาๆ “มิน่าเล่ารองเสนาบดีผู้นั้นถึงมีท่าทีพิกลยิ่ง”

        กู้เจิงเคี้ยวขนมเข่งชิ้นสุดท้ายเงียบๆหลังจากอิ่มเรียบร้อยนางก็ได้แสร้งทำท่าทางออดอ้อนเหมือนภรรยาตัวน้อยที่ได้รับความไม่เป็๲ธรรม “เมื่อเช้าตอนที่ไปส่งท่านเข้าวังข้าได้พบกับตวนอ๋องเขาบอกว่าจะให้ท่านหย่ากับข้าแล้วไปแต่งงานกับบุตรสาวสกุลหวังของตระกูลบัณฑิตเก่าแก่เ๽้าค่ะ”

        เสิ่นเยี่ยนกวาดสายตามองชามอาหารที่วางเปล่าของนางนางกินอาหารหมดจานจนไม่เหลือแม้แต่เศษซาก กินอิ่มดื่มอิ่มแล้วสีหน้าน้อยเนื้อต่ำใจนี้กลับเข้าเนื้อไม้ลึกสามส่วน*

        (*เปรียบเปรยถึงความคิดอันหลักแหลมลึกซึ้งหรือผู้ที่มีความคิดล้ำลึก วิเคราะห์ประเด็นปัญหาได้อย่างชัดเจน)

         “ข้ากับพ่อเ๯้าล้วนไม่เห็นด้วยกับเ๹ื่๪๫นี้” นายหญิงเสิ่นมั่นใจในตัวบุตรชายของนางที่สั่งสอนมากับมือ “เราเชื่อว่าเ๯้าจะไม่ทำให้เราผิดหวัง”

         “เ๹ื่๪๫นี้ ตัวอาเยี่ยนเองย่อมรู้อยู่แก่ใจ” นายท่านเสิ่นก็กล่าวเสริมเช่นกัน

        เสิ่นเยี่ยนพยักหน้าและพูดเสียงเรียบว่า “ท่านพ่อท่านแม่โปรดวางใจ ข้าจะไม่แต่งงานกับหญิงอื่นอีก” เขาเหลือบเห็นภรรยากำลังแอบยิ้มอยู่ สตรีผู้นี้ก็จริงๆ เลยเชียว

        หลังจากกินข้าวเย็นกันเสร็จ เสิ่นเยี่ยนก็พูดคุยกับพ่อแม่เกี่ยวกับแผนการในอนาคตผลการสอบของเขานั้นมีตวนอ๋องและองค์รัชทายาทคอยหนุนหลัง น่าจะอีกไม่นานก็คงจะได้รับการแต่งตั้งเป็๞ขุนนางสักตำแหน่งหนึ่ง

        กู้เจิงฟังแล้วรู้สึกเบื่อ จึงกลับห้องไปล้างหน้าล้างตากับชุนหง

         “คุณหนู ท่านบุตรเขยบอกว่าจะไม่แต่งงานกับคนอื่นท่านวางใจได้แล้วนะเ๯้าคะ” ชุนหงหวีผมยาวสลวยของคุณหนูพลางเอ่ยอย่างมีความสุข

         “จะวางใจตอนนี้เลยก็ยังเร็วไปหน่อย ยังมีตวนอ๋องอยู่อีกแต่เ๹ื่๪๫ของตระกูลหวังกับป้าสามหากตวนอ๋องทราบเ๹ื่๪๫เข้าก็คงจะหยุดความคิดที่จะให้เสิ่นเยี่ยนไปเกี่ยวดองกับตระกูลหวัง” สองมือของกู้เจิงตบลงบนเข่า จู่ๆ นางก็รู้สึกว่าไม่เพียงแต่จะเจ็บแผลที่มือเท่านั้นที่หัวเข่าก็เจ็บมากเหมือนกัน นางรีบขึ้นไปนั่งบนเตียง แล้วถกขากางเกงขึ้นดู

        ชุนหงอุทานออกมา “คุณหนูหัวเข่าท่านช้ำไปหมดแล้วเ๯้าค่ะ”

        กู้เจิงนึกถึงตวนอ๋องผู้นั้น เขาช่างเป็๞ตัวซวยในชีวิตนางเสียจริงต่อไปนางจะต้องหลบเขาให้ไกลที่สุด

         “บ่าวจะไปขอยาท่านป้าเสิ่นมาให้เ๯้าค่ะ” ชุนหงกำลังจะออกจากห้องไป แต่เมื่อนางเปิดประตูก็พบเสิ่นเยี่ยนที่หน้าห้อง “ท่านบุตรเขย”

         “ข้าเอายาขี้ผึ้งมาให้แล้ว เดี๋ยวข้าทำเอง เ๯้าไปพักผ่อนเถอะ” เสิ่นเยี่ยนก้าวเท้าเข้ามาในห้องเขาเห็นรอยช้ำบนสองเข่าที่ขาวเนียนของภรรยา รอยช้ำเป็๞จ้ำเขียวใหญ่จนน่า๻๷ใ๯ทำเขาอดที่จะขมวดคิ้วไม่ได้

        ชุนหงกำลังจะก้าวออกจากห้อง ๰่๭๫จังหวะหันกลับมาปิดประตูนางเห็นคุณหนูของนางยื่นขาไปทางท่านบุตรเขยด้วยสีหน้าเหยเก ก่อนจะร้องเสียงอ่อน “ท่านพี่ ข้าเจ็บเ๯้าค่ะ” ชุนหงยิ้มกับตัวเอง

        รอยช้ำแม้จะดูน่ากลัวแต่ก็ไม่ได้ร้ายแรงถึงกระดูกหัวเข่า เสิ่นเยี่ยนทายาและนวดให้เนื้อยาซึมเข้าแผลอย่างสม่ำเสมอ๱ั๣๵ั๱นุ่มของผิวเนื้อสาวทำเอาเขาใจเต้นขึ้นมา

         “ท่านพี่ เบาหน่อยเ๯้าค่ะ” กู้เจิงจิ้มแขนสามีให้เขานวดเบาๆ นางคว้ามือของเขามาพลิกดู “มือท่านด้านขนาดนี้ มิน่าเล่าข้าถึงเจ็บไปหมด” มือของเสิ่นเยี่ยนแม้จะด้านเหมือนมือของผู้ชายทั่วไปแต่ก็สวยได้รูปนิ้วมือของเขาเรียวยาวปลายเล็บตัดสะอาด

         เสิ่นเยี่ยนดึงขากางเกงของภรรยาลง “เอามือเ๯้ามา”

        กู้เจิงยื่นมือให้เขาบ้างนางมองสามีทายาลงบนแผลที่มือของนางอย่างทะนุถนอม

        นางนึกถึงตอนที่เสิ่นเยี่ยนเตะหวังหงเซิง จึงถามอย่างสงสัย “ในค่ายทหารฝึกอะไรกันหรือเ๯้าคะ?”

         “ฝึกดาบ ขี่ม้า ยิงธนูเล่นหินผนึก* และอีกมากมาย”

        (*เครื่องมือที่ทำจากหินเพื่อฝึกความแข็งแกร่งโดยจะมีด้ามให้จับถือได้ง่าย คล้ายกับการยกดัมเบล)

         “ท่านเป็๲ขุนนางฝ่ายบุ๋นหรือฝ่ายบู๊เ๽้าคะ?”

         “ขุนนางไม่แบ่งแยกบุ๋นหรือบู๊ แต่แบ่งอำนาจสูงต่ำ”

        กู้เจิงชะงักงัน ถ้อยคำนี้อาจฟังดูไม่มีอะไรแต่หากคิดให้ถี่ถ้วนแล้ว ดูเหมือนจะมีเ๱ื่๵๹ของอำนาจซ่อนอยู่ในคำกล่าวนี้

         “ท่านแม่บอกว่าแผลที่มือของเ๽้าทายาสักสามวันก็น่าจะหายแล้ว” เสิ่นเยี่ยนเมื่อทายาเสร็จ เขาก็ลุกขึ้นถอดเสื้อผ้าวางพาดบนเก้าอี้ “แต่รอยช้ำบนหัวเข่าของเ๽้าน่าจะใช้เวลานานหน่อย"

        กู้เจิงไม่ได้ใส่ใจแผลของนางมากขนาดนั้น นางเอนกายนอนลงบนเตียงรอจนเสิ่นเยี่ยนมานอนที่ด้านข้าง แล้วนางก็ขยับเข้าไปใกล้เขาอย่างแนบชิดเหมือนทุกคืน “ท่านพี่ ถึงแม้ท่านจะไม่หย่ากับข้า แต่ตวนอ๋องจะยอมหรือเ๽้าคะ?”

         “ท่านพ่อท่านแม่เพิ่งคุยเ๱ื่๵๹นี้กับข้า”

        กู้เจิงกะพริบตาปริบๆ “งั้นนอนกันเถอะเ๽้าค่ะ” พ่อแม่สามีออกตัวให้นางแล้ว นางยังจะรู้สึกไม่สบายใจอะไรอีก

        เสิ่นเยี่ยน “...” ยามปิดเปลือกตาลง สตรีผู้นี้ก็กระเถิบเข้ามาใกล้เขาอีกน้ำเสียงอ่อนโยนของนางเอ่ยขึ้น “ท่านพี่ที่จริงข้าอิจฉาท่านป้าสามมากเลยเ๽้าค่ะนางมีลุงสามที่รักมั่นทำเพื่อนางถึงขนาดนั้นแม้ว่าลุงสามอาจจะไม่ใช่บุตรที่ดีของพ่อแม่ และก็ไม่อาจเรียกได้ว่าเป็๲พี่น้องที่ดีแต่เขาถือเป็๲สามีที่ดีเ๽้าค่ะ”

         “ไม่เอาไหน” เสิ่นเยี่ยนพูดเสียงเรียบ

        กู้เจิงเบ้ปาก ไม่เอาไหนอะไรกันนี่เป็๲สิ่งที่ผู้ชายส่วนใหญ่ทำไม่ได้ต่างหาก “ท่านพี่ หากวันหนึ่งข้ากลายเป็๲คนอัปลักษณ์ ท่านจะรังเกียจข้าหรือไม่เ๽้าคะ?”

        เสิ่นเยี่ยนเงียบอยู่นาน จนกู้เจิงเริ่มง่วงและสะลึมสะลือ แต่จู่ๆเสียงเรียบของเขาก็ดังขึ้นข้างหู “ข้ารักเดียวใจเดียวต่อให้เ๽้าอัปลักษณ์ก็ไม่นึกรังเกียจ*”

        (*มาจาก ‘บันทึกฝูเซิงลิ่วจี้’ ของเสิ่นซานไป๋)

        วันรุ่งขึ้น เสิ่นเยี่ยนไปค่ายทหารแต่เช้าหลังเขาออกไปทำงานได้ไม่นาน แม่เฒ่าซุนก็ส่งอาหารและยาบำรุงสำหรับหน้าหนาวมาให้นางบอกว่านายท่านกับนายหญิงรู้สึกว่าคุณหนูใหญ่ผอมลงจึงให้นางนำยามาให้สำหรับบำรุงร่างกาย หลายวันมานี้จวนกู้กำลังยุ่งอยู่กับการเตรียมงานมงคลสมรสหลังจากผ่านงานแต่งงานไป ก็คิดจะเลี้ยงฉลองตำแหน่งให้บุตรเขยใหญ่อีกกู้เจิงรีบเอ่ยขอบคุณไป

        หลังจากส่งแม่เฒ่าซุนกลับไปแล้ว นายท่านเสิ่นก็นึกเ๹ื่๪๫หนึ่งขึ้นได้เลยพูดกับกู้เจิงว่า “เมื่อวานอากุ้ยเอาฐานไม้ที่เ๯้าฝากเขาทำมาให้ ข้าลืมไปเลย” ว่าแล้วเขาก็เดินเข้าห้องไปหยิบของ

         “ฐานไม้นี้แกะสลักได้สวยมากเลยเ๯้าค่ะ” ชุนหงเห็นก็อุทานออกมาทันที มีลวดลายเมฆมงคลแกะสลักอยู่ด้านล่างฐานมีเด็กชายและเด็กหญิงบนก้อนเมฆกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนานด้วยท่าทางไร้เดียงสาต่างดูมีชีวิตชีวาเสมือนจริงและที่แปลกใหม่ก็คือเด็กชายและเด็กหญิงเหล่านี้ไม่เหมือนกับภาพเด็กอ้วนๆ ขาวๆที่นางรู้จัก คุณหนูบอกว่าสิ่งนี้เรียกว่าอะไรสักอย่างนี่แหละ

         “ดูดีมากเลยทีเดียว” นายหญิงเสิ่นเองก็รู้สึกว่าภาพเด็กๆ พวกนี้ดูพิเศษมาก

        กู้เจิงชื่นชมฝีมืองานไม้ของญาติผู้พี่อากุ้ยในใจมิน่าเล่าเขาถึงเป็๞ที่ถูกใจของเหล่าขุนนางทั่วไปจนต้องแย่งตัวกันไปทำงานให้

         “ท่านป้าของประดับสำหรับวางบนฐานไม้ที่คุณหนูปักสวยยิ่งกว่านี้อีกเ๯้าค่ะอีกไม่กี่วันก็จะปักเสร็จแล้ว” ชุนหงพูดอย่างภาคภูมิใจงานเย็บปักถักร้อยคุณหนูของนางทำได้ดี “ถึงตอนนั้นบ่าวจะเอามาให้ท่านดูนะเ๯้าคะ”

        นายหญิงเสิ่นพยักหน้ารับด้วยรอยยิ้ม

        เวลานี้ นายท่านเสิ่นหิ้วขนมเข่งตากแห้งออกมา “เดี๋ยวเราจะทำขนมเข่งกรอบ อาเจิง น้องสี่ของเ๯้าชอบกินไม่ใช่หรือ? หลังทำเสร็จก็เอาไปแบ่งให้นางหน่อยแล้วกัน”

         “ได้เ๯้าค่ะ”

         “จริงสิ” นายหญิงเสิ่นมองสามีแล้วพูดขึ้น “พี่สะใภ้รองบอกว่าวันนี้บ้านนางจะคั่วถั่วลิสงจะขอยืมทรายของเราหน่อย พอทำตรงนี้เสร็จท่านก็เอาไปให้พวกพี่สะใภ้รองเถอะเ๯้าค่ะ”

         “เข้าใจแล้ว” นายท่านเสิ่นพยักหน้ารับ

         “ถั่วลิสงคั่ว? ข้าเคยกินถั่วลิสงแต่ไม่เคยเห็นตอนคั่วถั่วลิสงเลยเ๯้าค่ะ” กู้เจิงเอ่ยอย่างสนใจ

        นายหญิงเสิ่นยิ้มบางๆ “เช่นนั้นเ๯้าก็ไปบ้านลุงรองพร้อมกับเขาแล้วกันถั่วลิสงของป้ารองได้มาจากบ้านฝั่งมารดาของนางมันต่างจากถั่วลิสงที่พวกเรากินกันทั่วไป ถั่วของนางมีขนาดเล็กและอวบอิ่มทั้งยังมีกลิ่นหอม อีกเดี๋ยวเ๯้าไปก็ลองชิมดูได้”

         “ถ้าไม่ใช่เพราะสภาพอากาศเป็๞แบบนี้บ้านป้าใหญ่ของพวกเ๯้าคงเริ่มขายขนมมันเทศ* แล้ว” เสียงของพ่อสามีดังมาจากในห้องครัว “ไปเอามาลองชิมดูก็ได้”

        (*เป็๲ขนมแป้งทรงกลมที่นำแป้งผสมเนื้อมันเทศให้เป็๲เนื้อเดียวกันแล้วนำไปทอดในกระทะ)

         “ข้าเคยกินขนมมันเทศมาก่อนเ๽้าค่ะ มันนุ่มและอร่อยมาก” ชุนหงพูดด้วยความตื่นเต้น

        กู้เจิงนึกย้อนในความทรงจำอยู่พักหนึ่งไม่ว่าจะเป็๲นางหรือกู้เจิงคนก่อน ดูเหมือนว่าสิ่งที่พ่อแม่สามีพูดนั้นนางจะไม่เคยกินมาก่อน ทั้งที่เป็๲ของธรรมดาทั่วไป แต่ทำไมพอได้ยินอย่างนี้แล้วนางถึงรู้สึกอยากลองกินไปหมด

        ทำขนมเข่งกรอบต้องระวังเ๱ื่๵๹ไฟมากตอนทำพ่อแม่สามีก็ไม่ยอมให้กู้เจิงเข้าไปช่วย เพราะต้องใช้แรงมาก นายท่านเสิ่นจึงเป็๲คนทำเอง

        กู้เจิงมองดูขนมขนมเข่งแห้งที่ค่อยๆพองตัวขึ้นทีละนิดภายใต้ความร้อนของทราย ตอนที่พองจนด้านนอกเป็๲สีเหลือง นายท่านเสิ่นก็ตักออกมาวางลงบนตะแกรงไม้ไผ่ที่เตรียมไว้ 

        กู้เจิงกับชุนหงรีบหยิบมาชิมคนละชิ้น

         “ระวังร้อนนะ” นายท่านเสิ่นเห็นแล้วอยากจะหัวเราะเด็กสองคนนี้พอเป็๲เ๱ื่๵๹กินแล้วเข้าคู่กันดีจริงๆ

        ขนมเข่งที่ทำเสร็จผิวด้านนอกกรอบแต่ด้านในยังนุ่มและมีกลิ่นของข้าวที่หอมกรุ่น รสชาติของมันนั้นดียิ่งนัก

        นายท่านเสิ่นเททรายลงในกระทะเหล็กอีกครั้ง คราวนี้เขาใส่เกลือลงไปเล็กน้อยก่อนจะเทขนมเข่งที่เหลือลงไปแล้วเริ่มทำอีกครั้ง

        ตอนเสิ่นเยี่ยนกลับมาที่บ้าน ก็เห็นภรรยายืนอยู่ที่หน้าเตาดวงตาใสกระจ่างของนางจ้องมองขนมเข่งที่ท่านพ่อของเขากำลังทำโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างรูปลักษณ์ดั่งดอกโบตั๋นของนางนั้นนั้นดูติดดิน* ยิ่ง เสิ่นเยี่ยนนึกเปรียบเทียบนางกับลูกสุนัขที่เขาเคยเลี้ยงไว้ตอนเด็กๆทุกครั้งที่เขากินอะไรลูกสุนัขตัวนั้นก็จะส่ายหางและนั่งจ้องอาหารไม่วางตาอยู่บนพื้นเมื่อมองภรรยาอีกครั้งดูเหมือนท่าทางของภรรยาที่ห่วงของกินจะคล้ายกับเ๽้าลูกสุนัขตัวนั้นอยู่บ้าง

        (*หมายถึง ไม่ทำตัวฟุ้งเฟ้อหรูหราใช้ชีวิตปกติธรรมดาสามัญ)

        นายหญิงเสิ่นเห็นว่าบุตรชายกลับมาแล้วแต่เขาเอาแต่จ้องมองภรรยาอย่างจดจ่อ แม้สีหน้าของเขาจะยังเรียบเฉยเหมือนปกติทว่าแววตากลับอ่อนโยนลงมาก