พรึ่บ! ถังชิงหรูลุกขึ้นมานั่งเหงื่อกาฬผุดเต็มหน้า ดวงตาทั้งคู่มองไปด้านหน้าอย่างสับสน ผ่านไปครู่หนึ่งจึงนึกถึงภาพเหตุการณ์ในฝัน ก่อนมองไปยังชายหนุ่มฝั่งตรงข้าม
"เฮ่อ..." ถังชิงหรูมุ่นคิ้วเปรยออกมา "การเป็กาฝากในร่างของคนอื่นนี่ไม่เห็นดีตรงไหน มีแต่ต้องมาพบกับความยุ่งยากแบบนี้"
นางกดไฝสีแดงบนข้อมือ พลางกล่าว "เริ่มสแกนร่างกาย"
แต่กลับได้ยินเสียงคลื่นแม่เหล็กถ่ายทอดออกมาจากสมอง "แหล่งพลังงานของดาวดวงนี้ต่ำเกินกว่าจะเริ่มต้นโปรแกรมที่ใช้เทคโนโลยีขั้นสูง นายหญิงโปรดชาร์จพลังงานให้เต็มก่อนค่อยกลับมาใหม่"
"..."
ถังชิงพรูพูดต่ออย่างเข่นเขี้ยว "ฉันสร้างระบบแพทย์นี้ขึ้นมาตอนอายุสิบขวบ นอกจากใช้เป็ที่เก็บของ ยังมีประสิทธิภาพขั้นสูง หากใช้การอะไรไม่ได้สักอย่างแบบนี้แล้วจะมีประโยชน์อะไร"
"นายหญิงโปรดระงับโทสะ ่ที่ท่านข้ามมิติมาระบบได้รับความเสียหาย ของที่เมื่อก่อนเก็บสะสมไว้ถูกทำลายไปไม่น้อย หาก้าใช้สิ่งของเ่าั้ ด้วยประสิทธิภาพของระบบย่อมทำได้ เพียงแต่้าพลังงานครับ"
"แต่ที่นี่เป็ดาวอารยธรรมระดับล่าง ไม่มีแหล่งพลังงานที่เรา้าหรอก" ถังชิงหรูกล่าวเสียงเรียบ "นี่นายจงใจปั่นหัวฉันใช่ไหม"
"ที่นี่ไม่มีแหล่งพลังงานไฮเทค แต่เสี่ยวอีสามารถหาพลังงานจากแหล่งอื่นมาทดแทนโดยอาศัยความสามารถของนายหญิงได้ เสี่ยวอีตั้งชื่อมันว่า 'คะแนนจิตพิสัยจรรยาแพทย์' ความหมายก็คือนายหญิงต้องใช้วิชาแพทย์ช่วยเหลือผู้อื่น เมื่อได้รับความซาบซึ้งใจจากผู้อื่น ความรู้สึกขอบคุณเ่าั้จะแปลงเป็พลังงานที่เรา้า นายหญิงสามารถใช้พลังงานเหล่านี้มาเซ็ตระบบการแพทย์ได้"
"ตอนนี้มีฟังก์ชันไหนใช้งานได้บ้าง" ถังชิงหรูถามในใจ
"เปิดกระเป๋าเป้ได้ครับ ในนั้นมีอุปกรณ์การแพทย์ขั้นพื้นฐานสามารถใช้งานได้ ทั้งยังคุ้มครองท่านได้สามครั้ง นอกจากนี้ยังมีฟังก์ชันช่วยในการใช้ชีวิต เมื่อก่อนนายหญิงไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับการใช้ชีวิต จึงไม่เคยใช้ฟังก์ชันนี้มาก่อน แต่ครั้งนี้นายหญิงต้องยืนบนลำแข้งของตนเอง สกิลการใช้ชีวิตจึงกลายเป็เื่สำคัญมาก ดังนั้น เพื่อเป็การประหยัดพลังงาน นายหญิงควรหาแหล่งพลังงานใหม่ให้ได้ก่อน ทางที่ดีคืออย่าใช้ฟังก์ชันป้องกันตัว เพราะเป็ระบบที่ผลาญพลังงานมากที่สุด"
"บ้าไปแล้ว" ถังชิงหรูใช้นิ้วรูดไปบนเรือนผม พบแต่ความแห้งกรอบสากมือราวกับไม้กวาด นิ้วมือก็แสนหยาบกร้านจนพานอยากจิ้มตาตนเองให้รู้แล้วรู้รอด "ให้ฉันเป็กาฝากในร่างของสาวสวยกว่านี้ไม่ได้หรือ มาอยู่ในร่างของสาวใช้เด็กขาดสารอาหารแบบนี้ หากพวกแฟนคลับมาเห็นเข้า ราชินีผู้เริ่ดเชิดอย่างฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน"
หลังหยุดตัดพ้อระบายความไม่พอใจแล้ว ถังชิงหรูก็ใช้สเต็ทโตสโคป[1] จากกระเป๋าเป้มาฟังเสียงหัวใจของชายหนุ่มบนเตียง จังหวะการของเต้นหัวใจเขาช้ามาก ดูแล้วไม่ค่อยดีนัก นางจึงเทสิ่งของออกมาจากกระเป๋า พบว่านอกจากอุปกรณ์ปฐมพยาบาลขั้นพื้นฐานแล้ว ก็ไม่มีสิ่งใดใช้ได้เลย ยาที่เมื่อก่อนเคยเก็บ รวมถึงสารพัดยาบำรุงที่รวบรวมมาจากดาวต่างๆ ล้วนถูกล็อกไว้
'เสี่ยวอี' ระบบของนางบอกว่าการเดินทางข้ามมิติทำให้มีส่วนที่ได้รับความเสียหาย ต้องใช้พลังงานถึงจะปลดล็อกได้ ดูท่าตนเองคงต้องค่อยๆ สะสม 'คะแนนจิตพิสัยจรรยาแพทย์' ที่ว่านั่นเสียแล้ว
ถังชิงหรูมองไปที่เข็มทองซึ่งเรียงกันเป็ตับเ่าั้พลางเปรยออกมา "เอ๋? เข็มทองชุดนี้เป็รางวัลที่ได้มาจากการรักษาพระอาการของชายาอ๋องดาวโลกนี่นา โชคดีที่ไม่ถูกล็อกไว้ เพื่อเรียนรู้วิธีใช้เข็มทองชุดนี้ ฉันต้องยืมตำราสอนฝังเข็มแบบโบราณจากพิพิธภัณฑ์มาเป็กองพะเนิน เมื่อก่อนใช้แต่เทคโนโลยีชั้นสูง ไม่เคยใช้ศาสตร์แพทย์แผนโบราณ ดูท่า่นี้ฉันคงต้องพึ่งมันรักษาคนไข้ไปก่อน"
หลังกล่าวจบ ก็รั้งสายตาไปที่ชายหนุ่มบนเตียง ยิ้มกล่าวเสียงเรียบ "เมื่อก่อนฉันไม่เคยใช้เข็มทองเหล่านี้อย่างเป็ทางการสักที ตอนนี้ขอทดสอบประสิทธิภาพกับร่างกายของนายก็แล้วกันนะ ได้มาเป็คนไข้รายแรกของหมอเทวดาอย่างฉัน รู้สึกเป็เกียรติมากเลยใช่ไหมล่ะ"
นางเอื้อมมือไปจับชีพจรของชายหนุ่ม หลังยืนยันอาการของเขาได้แล้ว ก็ฝังเข็มหลายเล่มบนร่างกายและส่วนศีรษะของเขา พอฝังเสร็จเรียบร้อย นางก็รู้สึกอ่อนเพลียไปทั่วร่าง จึงมานั่งพักผ่อนข้างเตียงชั่วครู่หนึ่ง พลางลูบท้องที่ว่างเปล่าของตนเอง พลันกล่าวว่า "หิวจังเลย ฉันไม่อยากดื่มแต่น้ำแกงสมุนไพรป่าหรอกนะ เพื่อให้มีชีวิตรอดต่อไป คงต้องหาอะไรกินสักหน่อยแล้ว"
ถังชิงหรูเดินออกจากบ้านไป ตอนนี้ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว นางไม่กล้าขึ้นเขา และไม่มีแรงจะขึ้นไปด้วย ดังนั้นจึงไปลองวัดดวงที่ริมแม่น้ำ
"ฟังก์ชันการใช้ชีวิต" ถังชิงหรูลั่นวาจาในใจ
นางเป็สาวยุคใหม่ในศตวรรษที่สามสิบ ออกจากบ้านหากไม่ใช้ยานอวกาศก็ใช้เรือรบหุ้มเกราะ ในบ้านมีหุ่นยนต์กับเมดคอยปรนนิบัติรับใช้ เคยต้องวุ่นวายใจเื่ปากท้องแบบนี้เสียที่ไหน แต่ตอนนี้นางจำเป็ต้องเรียนรู้สกิลการใช้ชีวิต
หลังเปิดใช้งานระบบการใช้ชีวิต มือทั้งสองราวกับได้พลังพิเศษ ทั้งตัดไม้ไผ่เอามาผ่าเป็ซีกๆ หลังจากนั้นก็สานเป็ข้องสำหรับใส่ปลา การเคลื่อนไหวตลอดกระบวนการเป็ไปอย่างคล่องแคล่วจนแม้แต่ตนเองยังนึกอัศจรรย์ใจ
"ที่แท้ฉันก็หัวไวมือไม้คล่องแคล่วอยู่เหมือนกันนะเนี่ย" ถังชิงหรูมองข้องใส่ปลาในมือ พรูลมหายใจส่ายหน้าพลางกล่าวว่า "ในโลกนี้ไม่มีเื่ที่ฉันถังชิงหรูทำไม่ได้"
นางสะพายข้องไปลอบดักปลาที่ริมแม่น้ำ หลังผ่านไปครึ่งชั่วยาม ปลาห้าตัวหนักสามชั่งก็เข้ามาอยู่ในข้อง ถังชิงหรูนำของรางวัลาที่เก็บเกี่ยวได้กลับไปบ้านผุพังหลังเดิม
ต่อจากนั้นก็ปิ้งปลา เมื่อปราศจากเครื่องปรุงรสใดๆ ก็ต้องอาศัยความเข้าใจเกี่ยวกับวัตถุดิบมาใช้ในการย่าง เพื่อดึงรสชาติดั้งเดิมของมันออกมา
ปลาสามตัวลงท้องไปเรียบร้อย ในที่สุดก็เริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง นางนั่งลูบพุงพิงอยู่ตรงนั้น สีหน้าเต็มไปด้วยความอิ่มเอม หลังจากพักผ่อนครู่หนึ่งแล้ว ก็เอาปลาสองตัวที่เหลือมาต้มเป็น้ำแกงยกเข้าไปในห้องนอน
"นาย..." ถังชิงหรูเข้ามาในห้อง เห็นชายหนุ่มหรือน่าหลันหลิงเ้านายของเ้าของร่างซึ่งเดิมทีนอนอยู่ที่นั่นลุกขึ้นมานั่ง จึงเอ่ยปากอย่างตกตะลึง "ท่านฟื้นแล้ว?"
"อื้ม ต้มอะไรมา หอมเชียว" น่าหลันหลิงมองถังชิงหรูที่อยู่ตรงข้าม พลางยกยิ้มกล่าวเสียงเรียบ
ถังชิงหรูรีบยกน้ำแกงปลาเข้ามา ชั่วขณะที่เดินมาถึงข้างกายของน่าหลันหลิง นางพลันตกตะลึง น่าแปลกจริงๆ ตนเองไม่ใช่สาวใช้ของเขาสักหน่อย ทำไมต้องลนลานหวาดกลัวขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าเ้าของร่างเดิมยังทิ้งจิตสำนึกไว้ในร่างนี้หรอกนะ
น่าหลันหลินรับน้ำแกงปลามาจากมือของถังชิงหรู เขาค่อยๆ ดื่ม สีหน้าผ่อนคลาย ดูท่าเขาคงไม่ได้กินอาหารอย่างเต็มอิ่มเช่นนี้มานานแล้ว แม้ปรกติจะป่วยหนักนอนติดเตียง แต่ต่อมรับรสในปากยังแยกแยะกลิ่นหอมกรุ่นของน้ำแกงปลากับรสชาติขมเฝื่อนยากจะกลืนลงท้องของสมุนไพรป่าได้อย่างชัดเจน
"หรูเอ๋อร์ ่นี้ลำบากเ้าแล้ว ร่างกายของข้าย่ำแย่นัก นอกจากจะช่วยอันใดมิได้ ยังเป็ภาระให้เ้าต้องเหน็ดเหนื่อยเพื่อข้าอีก" น่าหลันหลิงดื่มน้ำแกงปลาเสร็จ ก็มองถังชิงหรูด้วยความรู้สึกสะท้อนใจ
ถังชิงหรูรู้ถึงสถานการณ์ของคุณชายสูงศักดิ์ผู้นี้ดี จึงมิรู้สึกว่าอีกฝ่ายมีสิ่งใดไม่ถูกต้อง เขาสูญเสียคนในครอบครัว จากคุณชายสูงศักดิ์ต้องกลายมาเป็คนตกยากเสื้อผ้าแทบไม่มีปิดกาย แค่จินตนาการดูก็รู้ได้ว่าเขาต้องทุกข์ทรมานใจแค่ไหน แค่เขาแสดงสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพื่อปลอบโยนนาง นางก็นึกเลื่อมใสมากแล้ว ขอเพียงเขาฟื้นฟูสุขภาพจนหายดี แม้ตนเองจะลำบากสักหน่อยก็คุ้มค่า
สิบวันต่อมา ถังชิงหรูประคองน่าหลันหลิงลงจากเตียง หลังผ่านการฝังเข็มมาสิบวัน ผนวกกับกินยาสมุนไพรที่นางเก็บมาจากบนูเา น่าหลันหลิงจึงสามารถเดินลงจากเตียงได้แล้ว
เริ่มแรกยังต้องช่วยประคองอยู่ครู่หนึ่ง ต่อจากนั้นเขาก็ขอลองเดินด้วยตนเอง ถังชิงหรูรู้ว่าพวกผู้ชายรักศักดิ์ศรีของตนเองยิ่งกว่าสิ่งใด พอแน่ใจว่าเขาเดินเองได้แล้ว นางก็ออกจากบ้านไปจับปลา
อาหารการกินของพวกเขา่นี้ล้วนเป็ผลไม้ป่า เห็ด เห็ดหูหนูดำ และปลาที่จับมาได้จากแม่น้ำ นอกจากนี้นางยังหากระเทียมป่า[2] กับพริกขี้หนูมาจากบนูเาด้วย
จนกระทั่งถังชิงหรูกลับมา น่าหลันหลิงยังเดินอยู่ในลานบ้าน เขานอนมานานเกินไป ร่างกายจึงแข็งตึงขาดความยืดหยุ่น ยิ่งใช้เวลาฝึกฝนนานเท่าไร ก็ยิ่งขยับเขยื้อนได้คล่องแคล่วขึ้น
"ค่อยเป็ค่อยไปดีกว่า อย่าเดินนานเกินไปนัก" ถังชิงหรูเห็นเช่นนี้ก็รีบเข้ามาเกลี้ยกล่อมให้หยุด
"ข้ารอไม่ไหว" น่าหลันหลิงเหงื่อผุดพรายเต็มหน้าผาก ยกมือขาวสะอาดปาดเหงื่อทิ้ง ใบหน้าซีดเซียวเผยรอยยิ้มอ่อนโยน
"ถึงอย่างนั้นก็ไม่ควรตรากตรำเช่นนี้" ถังชิงหรูท้วงขึ้นทันที แต่หลังจากกล่าวออกมาถึงพบว่ามันคลุมเครือขนาดไหน นางจึงได้แต่เฝ้าถามตนเอง ฉันไม่ใช่เ้าของร่างเดิม ไม่ใช่สาวใช้ ฉันไม่มีสิทธิ์ไปเ้ากี้เ้าการเื่ของเขา แต่ทำไมถึงชอบควบคุมตัวเองไม่ได้อยู่เรื่อย
"จริงสิ หรูเอ๋อร์ เ้าศึกษาวิชาแพทย์ั้แ่เมื่อไร" น่าหลันหลิงคุณชายสูงศักดิ์ผู้นี้พูดจาเนิบเบา แม้ในยามตกต่ำถึงที่สุด ทุกอากัปกิริยาก็ยังคงโดดเด่นและงามสง่าเช่นคุณชายจากตระกูลสูงศักดิ์ ถึงจะสวมเสื้อผ้าปะชุนเต็มตัวแล้วอย่างไร ความสง่างามทั้งเรือนกายของเขาไหนเลยจะถูกบดบังด้วยอาภรณ์เนื้อหยาบเหล่านี้
"่ที่ท่านหลับข้าบังเอิญได้พบกันภิกษุรูปหนึ่งเดินทางมาแสวงบุญ พลันเกิดจิตกุศลจึงถวายของป่าที่เหลืออยู่เพียงกระหยิบมือสุดท้ายให้ไป ท่านก็เลยสอนความรู้บางอย่างแก่ข้า ภิกษุรูปนั้นมาอยู่ที่นี่เป็เวลาหนึ่งเดือนก่อนจากไป" ถังชิงหรูเล่าความ "แต่ก็แลดูลึกลับยิ่ง ทุกวันท่านจะค่อยๆ สอนข้าทีละน้อย และห้ามมิให้บอกผู้อื่น ดังนั้นเื่นี้จึงไม่มีใครรู้"
"เ้ามีโอกาสดีแบบนี้ นับเป็บุญวาสนาของตนเองแล้ว" น่าหลันหลิงนั่งลงบนม้าหิน หอบหายใจอย่างแรง ก่อนเอ่ยถาม "เย็นนี้กินปลาหรือ"
ถังชิงหรูหลุบมองตะกร้าสานในมือ ในนั้นมีปลาเพียงตัวเดียว
ข้องใบนี้นางใช้พลังพิเศษสานขึ้นมา ดังนั้นจึงมีความวิเศษกว่าทั่วไป ตอนแรกเริ่มยังมีพลังงานเยอะอยู่ เพียงครู่เดียวก็จับปลาตัวใหญ่ได้สามสี่ตัว แต่ตอนนี้พลังงานในระบบเหลือไม่มากแล้ว แม้แต่ฟังก์ชันการใช้ชีวิตก็ยังใช้ไม่ได้ เมื่อครู่ดักปลาเป็ชั่วโมง สุดท้ายยังได้ปลาน้ำหนักหนึ่งชั่งมาแค่ตัวเดียว หากเป็เช่นนี้ต่อไป เกรงว่าแม้แต่ปลาตัวเล็กก็คงจับไม่ได้
เฮ่อ... เห็นทีคงต้องรีบสะสมแต้มจรรยาแพทย์เสียแล้ว เพราะมันสามารถเปลี่ยนเป็แหล่งพลังงาน เมื่อมีพลังงานเพียงพอ ตนเองก็จะสามารถเข้าระบบไปซื้อของที่ร้านค้า กล่าวอีกนัยหนึ่ง คือนางต้องออกไปช่วยเหลือคนเจ็บป่วยได้แล้ว
"ใช่แล้ว คืนนี้กินปลาเ้าค่ะ" ถังชิงหรูเรียกสติคืนมา ก่อนตอบน่าหลันหลิง "คุณชาย พรุ่งนี้ข้าจะเข้าเมือง ท่านอยู่คนเดียวได้หรือไม่"
น่าหลันหลิงทำสีหน้าประหลาดใจ ยิ้มอ่อนเอ่ยว่า "ได้อยู่แล้ว เ้าเองก็ต้องระวังตัวหน่อย แม้จะบอกว่าเป้าหมายของคนเ่าั้คือข้า แต่ในฐานะที่เป็สาวใช้ข้างกาย ไม่แน่ว่าอาจมีคนจำเ้าได้"
"คุณชายวางใจเถิดเ้าค่ะ..." ถังชิงหรูวางแผนไว้แล้ว พรุ่งนี้นางจะปลอมตัวเป็บุรุษออกไปรักษาคนไข้ ถึงอย่างไรบนดาวดึกดำบรรพ์แบบนี้ก็พบเห็นหมอหญิงได้น้อยนัก แต่งเป็ชายค่อนข้างสะดวกกว่า
"ไม่ใช่ลูกพี่ลูกน้องกันหรอกหรือ หากผู้อื่นได้ยินเ้าเรียกข้าว่าคุณชาย สถานะของเราสองคนก็ถูกเปิดเผยกันพอดี" น่าหลันหลิงหัวเราะเบาๆ
"งั้น... ญาติผู้พี่?" ถังชิงหรูลองเรียกดูประโยคหนึ่ง พอเห็นชายหนุ่มทอยิ้มอ่อนโยน ไม่รู้ทำไมจึงรู้สึกตะขิดตะขวงขึ้นมาเสียอย่างนั้น
นางเป็หญิงอายุสามสิบกว่าแล้ว แต่ต้องมาเรียกเด็กหนุ่มอายุสิบกว่าขวบคนหนึ่งว่าญาติผู้พี่ ฟังดูน่าอายไหมเล่า แม้ในยุคโบราณเด็กสิบกว่าขวบจะนับว่าเป็ผู้ใหญ่ แต่นางมีชีวิตอยู่มาสามสิบกว่าปีนั่นเป็เื่จริง ไม่อาจใช้ความเชื่อและขนบธรรมเนียมที่ต่างกันของดาวแต่ละดวงมาหลอกตนเอง
"ประเสริฐ" น่าหลันหลิงอยู่ข้างนอกต้องลมมานาน ร่างกายเริ่มรู้สึกไม่ไหว เอ่ยวาจาอย่างอ่อนเพลีย "ข้ากลับเข้าห้องก่อน อีกสักพักค่อยออกมากินปลา"
ถังชิงหรูมองตามหลังของเขาไป พลางเปรยออกมาเบาๆ "ลำบากเขาจริงๆ คุณชายผู้สูงศักดิ์คุ้นชินแต่อาหารเลิศรสกลับต้องมากินของป่ากับปลาจืดชืดไร้รสชาติอย่างนี้ทุกวัน ขนาดสาวใช้อย่างฉันยังรู้สึกเอียนเลย"
--------------------------------------------------------------------------------
[1] สเต็ทโตสโคป หรือ หูฟังแพทย์เป็อุปกรณ์สำหรับฟังเสียงในร่างกายมนุษย์
[2] กระเทียมป่า เป็พืชตระกูลเดียวกับหอมกระเทียม มีลักษณะใบยาวเรียว มีดอกสีขาว นำมาประกอบอาหารได้
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้