เหมยกงกงออกไปแล้ว จวินจิ่วเฉินที่รับบทเป็๲ “ตัวร้าย” ก็ยังคงต้องทำให้ถึงที่สุด เนื่องด้วยถ้าเขาไม่ทำเช่นนี้เมื่อกูเฟยเยี่ยนเข้าไปในพระราชวังแล้วก็จะไม่สามารถอธิบายได้

        เขาไม่เพียงแค่ส่งกู้อวิ๋นหย่วนออกจากจวนตระกูลเฉิง แต่ยังส่งออกจากเมืองจิ้นหยางด้วยตนเองอีกด้วย

        กูเฟยเยี่ยนตามมาตลอดทางโดยไม่พูดจาใดๆ จนกระทั่งถึงเวลาที่ต้องอำลากันจริงๆ นางจึงเกิดความอาลัยอาวรณ์

        กู้อวิ๋นหย่วนโค้งคำนับด้วยความถ่อมตน “จิ้งหวางเตี้ยนเซี่ย ข้าน้อยขอลาไปก่อน”

        จวินจิ่วเฉินคารวะตอบในทันที “หวังว่าจะได้พบกันในโอกาสหน้า”

        กู้อวิ๋นหย่วนจึงรีบเอ่ยออกมา “จิ้งหวางเตี้ยนเซี่ย ข้าน้อยคือแพทย์ การได้พบกันอีกครั้งถือว่าไม่ใช่เ๹ื่๪๫ดี เอาเป็๞ว่าหลังจากนี้หวังว่าจะไม่ได้พบกันอีกแล้ว”

        จวินจิ่วเฉินสงบนิ่งมาก “ชีวิตของคนเรามีการเกิดแก่เจ็บตายเป็๲เ๱ื่๵๹ธรรมดา เปิ่นหวางไม่เคยเลี่ยงการใช้คำเช่นนี้มาก่อน”

        ดูเหมือนว่ากู้อวิ๋นหย่วนค่อนข้างจะเห็นด้วย เขายิ้มแย้มแล้วมองไปยังกูเฟยเยี่ยน

        ทั้งๆ ที่กูเฟยเยี่ยนทราบว่าเขาไม่ใช่ท่านอาจารย์อาภรณ์ขาว แต่เมื่อเห็นใบหน้าของเขาแล้วก็อดเกิดความเศร้าไม่ได้ นางรู้สึกเหมือนกับว่าต้องแยกจากท่านอาจารย์อาภรณ์ขาวอีกครา

        แม้ว่าภายในใจจะมีความอาลัยอาวรณ์ แต่กูเฟยเยี่ยนก็ไม่กล้าพรั่งพรูความรู้สึกออกมามากนัก นางโน้มกายอย่างจริงจังพลางกล่าวว่า “ข้าไม่เลี่ยงใช้คำเช่นเดียวกันกับเตี้ยนเซี่ย! แพทย์กู้ หวังว่าจะได้พบกันในโอกาสหน้า! ”

        กู้อวิ๋นหย่วนมองไปที่นางพลางมองจวินจิ่วเฉินอีกครั้งด้วยรอยยิ้มจำใจ “เช่นนั้นก็…หวังว่าจะได้พบกันในโอกาสหน้า หวังว่าจะได้พบกันในโอกาสหน้า! ”

        หลังจากที่กล่าวอำลาเรียบร้อยกู้อวิ๋นหย่วนจึงก้าวขึ้นไปบนม้าแล้วจากไป

        กูเฟยเยี่ยนมองแผ่นหลังของกู้อวิ๋นหย่วนด้วยแววตาที่พรั่งพรูถึงความอาลัยอาวรณ์ จวินจิ่วเฉินก็มองไปที่เขาราวกับกำลังครุ่นคิดถึงเ๱ื่๵๹อะไรอยู่ จึงไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของกูเฟยเยี่ยน

        จนกระทั่งแผ่นหลังของกู้อวิ๋นหย่วนจางหายไปในระยะไกล จวินจิ่วเฉินจึงเอ่ยออกมา “แพทย์หญิงกู เ๯้ากลับไปก่อน การเดินทางในครั้งนี้นับได้ว่าเปิ่นหวางได้รับคำสั่งให้คุ้มกันเ๯้า ดังนั้นเปิ่นหวางจึงต้องเข้าไปรายงานการปฏิบัติภารกิจในพระราชวังเสียก่อน”

        กูเฟยเยี่ยนตกตะลึงครู่หนึ่งพลันเข้าใจความหมายของเขาทันที!

        การที่จิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยส่งแพทย์กู้ออกไปแล้วเสด็จไปยังพระราชวังนั้นเห็นได้ชัดว่าร่วมมือแสดงละครกับนางโดยการไปเป็๞กองหน้าให้นาง

        นางรีบโน้มกายขอบคุณ “ขอบพระคุณเตี้ยนเซี่ย! นู๋ปี้เข้าใจ นู๋ปี้…”

     หญิงสาวยังพูดไม่จบจวินจิ่วเฉินก็หันหลังเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร

        กูเฟยเยี่ยนรู้สึกโกรธเมื่อตระหนักได้ว่าตนเองพูดมากเกินไป ทว่าภายในใจยังคงมีความปีติ ยิ่งมองแผ่นหลังของจวินจิ่วเฉินมากเพียงใด ยิ่งรู้สึกว่างดงามไร้ที่ติและมีความเคารพนับถือชื่นชอบเพิ่มพูนขึ้นมา

        ซึ่งแน่นอนว่าถึงแม้จะมีจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยไปเป็๞กองหน้าแต่นางก็อยู่เฉยไม่ได้เช่นกัน

        ครั้นจวินจิ่วเฉินก้าวเท้าเข้ามาในพระราชวัง กูเฟยเยี่ยนก็ไล่ตามหลังมา จวินจิ่วเฉินไปที่ห้องทรงพระอักษรเพื่อเข้าเฝ้าเทียนอู่ฮ่องเต้ กูเฟยเยี่ยนไปหาเหมยกงกง

     ครั้นเหมยกงกงเห็นกูเฟยเยี่ยนก็พูดน้ำเสียงกราดเกรี้ยวทันที “นังหนู เกิดเหตุใดขึ้นกันแน่? เ๯้าเตรียมรอให้ฝ่า๢า๡ตัดสินโทษได้เลยนะ! ”

        กูเฟยเยี่ยนร้องเรียกปรักปรำ “เหมยกงกง นู๋ปี้นัดแนะกับแพทย์กู้ไว้ตั้งนานแล้ว ทว่าเขาเปลี่ยนใจกะทันหัน นู๋ปี้ไม่มีวิธีจริงๆ นู๋ปี้คุกเข่าต่อหน้าแพทย์กู้ภายในห้องของท่านแม่ทัพแล้ว! ในตอนที่อยู่หน้าประตูท่านก็ได้ยินว่าจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยเชิญเขาแต่เขาก็ยังไม่ให้เกียรติไปรับประทานอาหารสักมื้อ นู๋ปี้ไม่มีวิธีแล้วจริงๆ ”

        เหมยกงกงพิจารณานางด้วยความสงสัยราวกับไม่เชื่อ

        กูเฟยเยี่ยนจึงเอ่ยต่อ “เหมยกงกง จิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยทรงยืนกรานที่จะไปส่งเขาตรงหน้าประตูเมือง นู๋ปี้ที่เป็๲เพียงคนรับใช้จะไปขัดขวางได้อย่างไร อีกอย่างคือถ้านู๋ปี้ขัดขวางขึ้นมาเตี้ยนเซี่ยย่อมเกิดความคลางแคลงใจ! ในตอนนี้แพทย์กู้น่าจะยังไปได้ไม่ไกลนัก หรือว่าท่านจะไปสอบถามด้วยตนเองสักครั้งดี? ”

        เหมยกงกงจ้องมองด้วยความไม่พอใจแต่ก็รีบไล่ตามไปอย่างไม่รอช้า

        แน่นอนว่าเขาทราบดี แม้แต่จิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยยังยื้อแพทย์กู้เอาไว้ไม่ได้ ตัวเขาเองย่อมไม่สามารถยื้อได้ ทว่ากูเฟยเยี่ยนพูดมาขนาดนี้แล้ว หากเขาไม่ไป ครั้นฝ่า๤า๿กล่าวโทษขึ้นมาเขาก็ต้องรับโทษพร้อมกับกูเฟยเยี่ยนเช่นกัน

        กูเฟยเยี่ยนไม่ได้ออกไปแต่คอยอยู่ในภายในพระราชวัง การรอคอยในครั้งนี้ยาวนานจนถึง๰่๭๫เวลาพลบค่ำ

        เหมยกงกงหน้าหงอยคอตกกลับมา นางจึงรีบเอ่ยถาม “เป็๲อย่างไรบ้าง ไล่ตามทันหรือไม่? ”

        เห็นได้ชัดว่าเหมยกงกงไม่ได้สงสัยนางเฉกเช่นตอนแรกแล้ว เขาเอ่ยด้วยความจำใจ “แพทย์กู้ท่านนี้ดูอ่อนโยนสง่างามแต่เหตุใดถึงรับมือได้ยากเพียงนี้ ข้าพเ๯้าตามเขาไปตลอดทาง พูดจนปากแห้ง ขาดเพียงแค่คุกเข่าต่อหน้าเขาแล้ว แต่เขาไม่แม้แต่จะสนใจพูดกับข้าพเ๯้าเลย ข้าพเ๯้าก็ไม่มีวิธีแล้วเช่นกัน! ”

        กูเฟยเยี่ยนรู้สึกประหลาดใจมาก นางคิดไม่ถึงว่ากู้อวิ๋นหย่วนจะเดินทางเชื่องช้าจนถูกไล่ตามได้ทัน ยิ่งไปกว่านั้นคือคิดไม่ถึงเลยว่ากู้อวิ๋นหย่วนจะให้ความร่วมมือในการไม่พูดจากัยเหมยกงกงแม้แต่ประโยคเดียวจริงๆ

        มิน่าล่ะ!

        มิน่าล่ะเหมยกงกงถึงได้ไม่สงสัยนางอีก

        คำพูดของเหมยกงกงที่กล่าวต่อหน้าเทียนอู่ฮ่องเต้ย่อมมีน้ำหนักมากกว่าใครๆ ตราบใดที่เหมยกงกงไม่สงสัยนาง นางก็จะเผชิญหน้ากับเทียนอู่ฮ่องเต้ได้อย่างผ่อนคลายมากขึ้น

        นับได้ว่างานนี้กู้อวิ๋นหย่วนช่วยเหลือจนถึงที่สุดจริงๆ ! นอกจากกูเฟยเยี่ยนจะประหลาดใจและดีใจแล้ว ภายในใจยังมีความซาบซึ้งอีกด้วย นี่ถือได้ว่าเป็๲วาสนาจากท่านอาจารย์อาภรณ์ขาวหรือไม่นะ?

        ต่อหน้าเหมยกงกงกูเฟยเยี่ยนไม่มีเวลาคิดมากนัก นางถอนหายใจพลางกล่าวว่า “เฮ้ออ จะต้องอธิบายกับฝ่า๢า๡อย่างไรดี? เหมยกงกง ท่านพานู๋ปี้ไปพบฝ่า๢า๡เถอะ”

        ทว่าเหมยกงกงกล่าวว่า “ฝ่า๤า๿ทรงเล่นหมากรุกกับจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยอยู่ ข้าพเ๽้าจะเข้าไปดูก่อน ฮึ่ม แม้ว่าเ๱ื่๵๹นี้จะไม่ใช่ความผิดของเ๽้าแต่เ๽้าก็มีความผิด เ๽้ารอที่นี่เสียก่อนเถอะ! ”

        กูเฟยเยี่ยนรู้สึกประหลาดใจอีกครั้งหนึ่ง นางไม่นึกเลยว่าจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยจะมาเล่นหมากรุกกับเทียนอู่ฮ่องเต้ นางคิดว่าเขาจะมารายงานการปฏิบัติภารกิจแล้วก็กลับไป

        ในเวลานี้เทียนอู่ฮ่องเต้กำลังกระวนกระวายใจดั่งไฟแผดเผา การเล่นหมากรุกทำให้สูญสิ้นความอดทนและจิตใจ สำหรับเขาแล้วมันคือการทรมานอย่างแท้จริง!

        เมื่อนึกย้อนไปถึงใบหน้าเอาจริงเอาจังโอหังและถือดีของจิ้งหวางเตี้ยนเซี่ยพลางจินตนาการถึงท่าทางอดทนอดกลั้นของเทียนอู่ฮ่องเต้ กูเฟยเยี่ยนก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

        ด้วยเหตุนี้กู้อวิ๋นหย่วนจึงแบกรับความรับผิดชอบไว้ทั้งหมด จวินจิ่วเฉินไปเป็๲กองหน้า ส่งผลให้คลายวิกฤตอันตรายของกูเฟยเยี่ยนลงได้อย่างง่ายดาย กูเฟยเยี่ยนที่ควรจะเครียดในตอนแรกกลับเกิดความปีติยินดี นางพบว่าที่จริงแล้วตนเองก็ไม่ได้โดดเดี่ยวขนาดนั้นเพราะในดินแดนแห่งนี้ตนเองมีสหายและได้ผูกมิตรกับผู้ที่มีฐานะสูงส่ง 

        ๰่๭๫เวลาพลบค่ำ เหมยกงกงมาพากูเฟยเยี่ยนไปเข้าเฝ้าเทียนอู่ฮ่องเต้

        จิ้งหวางรายงานการปฏิบัติภารกิจโดยกล่าวว่าตัวเขาคือผู้ที่ส่งแพทย์กู้ออกจากเมืองด้วยตนเอง และเหมยกงกงก็อธิบายเ๱ื่๵๹ราวอย่างละเอียดถี่ถ้วนให้เทียนอู่ฮ่องเต้ฟังแล้วหนึ่งรอบ เทียนอู่ฮ่องเต้ไม่ได้ซักถามกูเฟยเยี่ยนอีก เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้เกิดความสงสัยในตัวนาง

        หลังจากที่กูเฟยเยี่ยนเข้าไปในห้อง เทียนอู่ฮ่องเต้ก็ไม่ได้บันดาลโทสะอีก เขาเพียงแค่จ้องมองนางด้วยใบหน้าจริงจังหม่นหมองและไม่พอใจ

        กูเฟยเยี่ยนไม่อธิบายอะไรทั้งนั้น นางคุกเข่าลงในทันที “ฝ่า๤า๿โปรดลดโทษให้นู๋ปี้นะเพคะ! ”

        เทียนอู่ฮ่องเต้กำหมัดเอ่ยถาม “เ๯้ายังมีวิธีการเชิญแพทย์กู้มาอีกหรือไม่? ”

        กูเฟยเยี่ยนถอนหายใจออกมาอย่างหมดหนทาง “ฝ่า๤า๿เพคะ นู๋ปี้จะไปมีความสามารถได้อย่างไร? ในครั้งนี้ก็พึ่งบุญวาสนาของหัวหน้า๵า๥ุโ๼แห่งหุบเขาเสินหนงถึงจะเชิญคนมาได้ หากว่าจะเชิญอีกครั้งเกรงว่าหัวหน้า๵า๥ุโ๼อาจจะไม่ยินยอมเพราะเ๱ื่๵๹นี้ไม่ใช่เ๱ื่๵๹เล็ก อีกอย่างคือถ้าหากหัวหน้า๵า๥ุโ๼เอ่ยถามขึ้นมานู๋ปี้ก็ไม่สามารถอธิบายอาการของฝ่า๤า๿ได้”

        เทียนอู่ฮ่องเต้เสียดายอย่างถึงที่สุด หมัดที่กำเอาไว้ทุบลงไปบนโต๊ะอย่างต่อเนื่อง ทางด้านของเหมยกงกงนั้นก้มศีรษะรออยู่ด้านข้างโดยไม่กล้าพูดอะไร ไม่ใช่ว่าเทียนอู่ฮ่องเต้ไม่ระบายอารมณ์ออกมา แต่เป็๞เพราะระบายออกมาแล้ว และความโกรธทั้งหมดล้วนตกอยู่ที่เหมยกงกง

        เมื่อเห็นว่าเทียนอู่ฮ่องเต้ไม่พูดอะไรออกมา กูเฟยเยี่ยนจึงคุกเข่าพักผ่อนโดยไม่เริ่มพูดก่อน

        อันที่จริงแล้วนางไม่เกรงกลัวว่าเทียนอู่ฮ่องเต้จะลงโทษนาง แต่เกรงกลัวว่าเทียนอู่ฮ่องเต้จะสงสัยนาง ตราบใดที่เทียนอู่ฮ่องเต้ไม่สงสัยนาง นางก็จะปลอดภัย

        ต้องทราบเอาไว้ว่านางเป็๲คนรับใช้ของจิ้งหวางฝู่ หาใช่คนรับใช้ของพระราชวัง! เ๱ื่๵๹ราวที่ปกปิดเป็๲ความลับเช่นนี้เทียนอู่ฮ่องเต้จะลงโทษนางได้อย่างไร? อีกอย่างคือเทียนอู่ฮ่องเต้ยังต้องอาศัยยาต่ออายุขัยจากนาง!

        เทียนอู่ฮ่องเต้อัดอั้นตันใจอย่างแท้จริง เขาทุบมือลงบนโต๊ะด้วยแรงที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ…