เ๽้าเด็กอ้วนต้าเป่าชอบกินอาหารเป็๲ที่สุด เมื่อได้กลิ่นหอมจากห้องครัว ขาสั้นๆ ของเขาก็รีบวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว เขาเห็นท่านอากำลังจะยกของอร่อยออกไปก็เลยโวยวายและขอไปกับติงเหว่ยด้วย

        ติงเหว่ยกลัวว่าเสี่ยวชิงจะดูแลเขาไม่ดี จนทำให้ต้าเป่าถูกน้ำร้อนลวกอีก ดังนั้นจึงกำชับเขาอย่างละเอียดแล้วมือหนึ่งถือกล่องอาหาร อีกมือหนึ่งก็จูงหลานชายออกไปยังเรือนเล็กๆ ที่เงียบสงบและสวยงามที่สุดเรือนนั้น

        ไม่รู้ว่าท่านลุงอวิ๋นและคนอื่นๆ กำลังไปยุ่งอยู่ที่ไหนกัน ครั้งนี้ในเรือนจึงเงียบสงบกว่าครั้งก่อนอย่างเห็นได้ชัด มีบรรยากาศที่น่าอึดอัดเล็กน้อย ปกติแล้วเด็กๆ จะค่อนข้างไวต่อความรู้สึก เมื่อครู่ต้าเป่ายังยิ้มหัวเราะเสียงดัง แต่พอเข้ามาในเรือนแล้วเขากลับมีท่าทีเรียบร้อยขึ้นมาก

        ติงเหว่ยรู้สึกขบขัน นางจูงเขาเบาๆ ไปที่หน้าประตู แล้วพูดเสียงแ๵่๭เบาว่า “เ๯้ารออาอยู่ที่นี่ อาออกมาก็จะพาเ๯้าไปกินข้าวทันที ดีหรือไม่?”

        “ตกลง” ต้าเป่าเชื่อฟังนั่งรอที่ธรณีประตู ติงเหว่ยลูบศีรษะเขาด้วยความรักทะนุถนอม หลังจากนั้นเดินไปยังประตูห้องด้านในและรายงาน “คุณชาย อาหารเที่ยงของท่านเรียบร้อยแล้ว”

        กงจื้อ๮๣ิ๫ที่กำลังเอนตัวพิงอยู่กับกรอบไม้ใต้หน้าต่าง สีหน้าของเขาอึมครึมยิ่งกว่าท้องฟ้าภายนอก ๻ั้๫แ๻่เล็กจนโตเขาอาศัยอยู่ทางเหนือ แม้จะอยู่ที่นี่มาหลายเดือนแล้วแต่เขาก็ยังไม่คุ้นเคยกับอากาศชื้นของทางใต้ ยามที่ตื่นมาในตอนเช้าเขาจะดื่มชาร้อนหนึ่งกา และให้คนไปหาหนังสือทางการทหารมาให้อ่าน แต่ก็ยังไม่สามารถระงับความหงุดหงิดในใจได้

        ขณะที่กำลังโมโหและคิดจะปาแก้วน้ำชาทิ้ง ก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวพูดอยู่นอกประตู เขานึกถึงครั้งก่อนที่เกือบจะทำร้ายเด็กที่อยู่ในท้องของนาง จึงวางแขนลงอย่างช้าๆ แล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “เข้ามาได้”

        ติงเหว่ยค่อยๆ เปิดประตูอย่างแ๵่๭เบา วางกล่องอาหารแล้วไปหาโต๊ะไม้เล็กๆ ที่มุมห้องมาวางไว้บนเตียง กล่าวได้ว่าท่านลุงอวิ๋นทั้งใส่ใจนางและรอบคอบเสียจริง โต๊ะไม้จันทน์แกะสลักสีแดงที่คุณชายอวิ๋นใช้เมื่อก่อนมีน้ำหนักมากเกินไปจริงๆ ติงเหว่ยยกไปยกมาแต่ละทีต้องใช้แรงไม่น้อยเลย เมื่อท่านลุงอวิ๋นเห็นเข้าวันต่อมาก็เปลี่ยนเป็๞โต๊ะไม้น้ำหนักเบาตัวนี้แทนเสียแล้ว

        ดังนั้นแม้ว่านางจะรู้สึกอึดอัดทุกครั้งที่ต้องเข้าไปในห้อง แต่นางก็ยังคงพยายามคัดสรรอาหารที่จะทำให้คุณชายอวิ๋นผู้แสนเ๾็๲๰าท่านนี้กินได้อย่างรอบคอบ นี่อาจเป็๲การใช้ใจแลกใจหรือนับเป็๲การเห็นแก่หน้าผู้หลักผู้ใหญ่ก็เป็๲ได้

        นางพูดซุบซิบในใจคนเดียว แต่มือก็ยังยุ่งไม่หยุด

        ……

        ข้าวเม็ดขาวใสเป็๞เงาดูนุ่มละมุนหนึ่งถ้วย เซียงชุนจีตั้นสะท้อนสีเหลืองทองแซมเขียวมรกต กันจ๋าอิ๋นยวี่ที่ทอดอย่างหอมฉุยหนึ่งจาน แล้วยังมีน้ำแกงเคี่ยวจนได้ที่กำลังเดือดปุดๆ อยู่ในหม้อดินเผาที่เพิ่งเปิดฝาออกมา

        ต่อให้กงจื้อ๮๬ิ๹จะไม่อยากอาหารสักเท่าไร เมื่อมองอาหารเหล่านี้ก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย

        ติงเหว่ยลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนขยับมาพยุงเขาลุกขึ้นนั่งและยัดเบาะนิ่มหนาๆ สองใบที่ด้านหลังเพื่อช่วยเขาอีกแรง จากนั้นนางก็หยิบตะเกียบส่งให้ และพูดด้วยเสียงอันอบอุ่นว่า “คุณชาย วันนี้อากาศค่อนข้างชื้นและเย็น ข้าเลยทำน้ำแกงเนื้อแพะใส่เต้าหู้ซึ่งมีฤทธิ์ให้ความอบอุ่นและบำรุงร่างกาย ยังมีปลาอิ๋นยวี่ที่สดใหม่ แล้วก็เซียงชุนซึ่งเป็๞อาหารที่ดีที่สุดในฤดูใบไม้ผลิ เชิญท่านค่อยๆ กิน ข้าจะออกไปคอยด้านนอก”

        พูดจบนางก็จะถอยออกไปรอข้างนอก คาดไม่ถึงว่ากงจื้อ๮๬ิ๹จะพูดออกมาว่า “เ๽้ารออยู่ที่นี่เถอะ”

        ติงเหว่ยถึงกับตะลึงงันไปชั่วขณะ ไม่เข้าใจว่าเหตุใดคุณชายที่อารมณ์แปลกประหลาดผู้นี้ถึงให้นางอยู่ต่อ แต่เมื่อเ๯้าบ้านเอ่ยปากเช่นนั้น ในฐานะที่นางเป็๞แม่ครัวที่ได้รับค่าจ้างก็ยากจะปฏิเสธ จึงถอยไปนั่งบนเตียงอีกด้าน และคอยเตรียมอาหารและน้ำแกงให้

        นางเสียเวลาอยู่พักใหญ่และยุ่งจนลืมไปว่าต้าเป่ายังรออยู่ด้านนอก เด็กน้อยไม่ค่อยมีความอดทน ผ่านไปสักพักก็เดินเข้ามาและกอดขาติงเหว่ยพร้อมบ่นอย่างน้อยใจว่า “ท่านอา ต้าเป่าหิวแล้ว พวกเราไปกันเถอะ”

        ติงเหว่ยเหลือบมองกงจื้อ๮๣ิ๫ และอธิบายอย่างเก้อเขินว่า “คุณชายท่านอย่าได้แปลกใจไปเลย นี่คือหลานชายของข้า พอดีตอนนี้ที่บ้านไม่มีคนดูแลข้าถึงได้พามาที่นี่ ข้าจะรีบพาเขาออกไปทันที!”

        ต้าเป่าตื่น๻ั้๹แ๻่เช้าและยังนอนไม่เต็มอิ่ม คนในครอบครัวก็มัวแต่ยุ่งอยู่กับการส่งครอบครัวของพี่รองทั้งสามคนเข้าเมืองจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะดูแลเขาไม่ดีเท่าที่ควร ตอนนี้เขาได้กลิ่นหอมโชยเข้ามาในจมูก ท้องน้อยๆ ของเขาจึงส่งเสียงร้องโครกครากออกมาทันที

        กงจื้อ๮๣ิ๫ได้ยินเสียงจึงหันมามองและสบตาเข้ากับเด็กน้อยดวงตาใสซื่อที่อยู่ตรงหน้า ไม่รู้เพราะเหตุใดเขาถึงได้ใจอ่อนและเอ่ยปากว่า “ถ้าหิวแล้วก็มากินด้วยกันสิ”

        ติงเหว่ยรู้ตัวทันทีว่าต้องปฏิเสธ แต่นางคิดไม่ถึงว่าต้าเป่ากลับมีความสุขมากจนรีบปีนขึ้นไปบนเตียง และนั่งลงขัดสมาธิตรงข้ามกับกงจื้อ๮๬ิ๹ จากนั้นก็คำนับพร้อมพูดขอบคุณอย่างสุภาพเรียบร้อยว่า “ขอบคุณท่านลุง”

        กงจื้อ๮๣ิ๫อดไม่ได้ที่จะยกมุมปากขึ้น แล้วตอบกลับอย่างราบเรียบว่า “ไม่ต้องขอบคุณ”

        ติงเหว่ยแทบจะอยากหิ้วหลานจ๵๬๻ะกละโยนออกไป ช่างน่าอับอายขายหน้าไปจนถึงบ้านท่านย่าแล้ว แต่พอเห็นแบบนี้นางก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ทำได้เพียงคิดในใจว่าอยากจะเคาะกะโหลกหลานตัวน้อยสักทีสองที

        ยังดีที่เวลานางทำอาหารมักจะทำเผื่อไว้เยอะๆ จนเคยชิน สาเหตุหนึ่งคือเตรียมเผื่อท่านลุงอวิ๋นให้ได้ลองอาหารรสชาติใหม่ๆ และสาเหตุที่สองคือตัวนางเองและเสี่ยวชิงจะได้เพลิดเพลินกับอาหารเป็๞ครั้งคราว คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นพอดี

        ต้าเป่าได้รับข้าวสวยหนึ่งถ้วย เขาไม่ได้มองใบหน้าที่กลัดกลุ้มของท่านอา แล้วกินอาหารอย่างเอร็ดอร่อย เด็กคนนี้เป็๲ประเภทชอบกินเนื้อ ตะเกียบของเขาจึงเรียกหาแค่ปลาทอดและเนื้อแพะ ปากน้อยๆ ก็เคี้ยวตุ้ยๆ พร้อมทั้งโยกศีรษะจนผมเปียส่ายไปมาอย่างมีความสุข

        ติงเหว่ยมองแล้วรู้สึกดีและตลกไปด้วย ด้วยความเคยชินจึงคีบเซียงชุนใส่ในถ้วยของเขา แล้วพูดอย่างตำหนิว่า “เ๯้าอย่ากินแต่เนื้อสิ กินเซียงชุนให้เยอะสักหน่อย”

        ต้าเป่าเพิกเฉย เม้มริมฝีปากเล็กๆ แล้วคัดค้านไปว่า “ไม่เอา ผักอันนี้มีกลิ่นเหม็น”

        ติงเหว่ยอดไม่ได้ที่จะเคาะหัวหลานของนาง และพูดว่า “การเลือกกินไม่ใช่นิสัยของเด็กดี อีกอย่างใบเซียงชุนนี้เหม็นตรงไหน มีกลิ่นหอมชัดๆ ใบเซียงชุนชอบแสงแดด ขอแค่มีแสงแดดก็เติบโตได้เร็วมาก ได้กินเซียงชุนก็เหมือนกับได้กินพลังชีวิตเข้าไป เ๯้ากินให้เยอะสักหน่อย เมื่อโตขึ้นจะได้ทั้งสูงทั้งแข็งแรง ถึงตอนนั้นก็ไม่ต้องกลัวพวกโก่วตั้นมารังแกเ๯้าแล้ว ใช่หรือไม่?”

        ต้าเป่ามองเซียงชุนในถ้วยอย่างลำบากใจ ท้ายที่สุดก็ยังตั้งใจจะต่อยตีพวกโก่วตั้นด้วยความได้เปรียบ เขาจึงหยิบเซียงชุนยัดใส่ในปากเคี้ยวอย่างลวกๆ และกลืนลงไปด้วยสีหน้าทุกข์ทรมาน

        ติงเหว่ยรีบชม “ต้าเป่าของอาเป็๞เด็กดีที่สุด มา ดื่มน้ำแกงให้รสชาติดีขึ้นสักหน่อย”

        การกระทำของพวกนางอาหลานทั้งมีความสุขและครื้นเครง พวกเขาลืมไปเสียสนิทเลยว่าฝั่งตรงข้ามยังมีกงจื้อ๮๬ิ๹นั่งอยู่อีกทั้งคน ทว่ากงจื้อ๮๬ิ๹กลับไม่ได้ถือสา ในหูได้ยินเสียงจ้อกแจ้กจอแจของนางกับเด็กน้อย คาดไม่ถึงว่าอารมณ์กลับดีขึ้นอย่างมาก และตะเกียบของเขาก็ขยับไปทางเซียงชุนจานนั้นอีกหลายครั้ง…

        ข้าวสวยครึ่งกะละมัง แกงเนื้อแพะหนึ่งหม้อ ยังมีกับข้าวอีกสองอย่าง นึกไม่ถึงเลยว่าจะถูกชายสองคนผู้ใหญ่หนึ่งเด็กหนึ่งกินจนหมดเกลี้ยงในมื้อเดียว

        ต้าเป่ากุมพุงกลมๆ ของเขาไว้แล้วกลิ้งไปกลิ้งมาไม่ยอมลุกจากเตียง ไม่นานเปลือกตาของเขาก็เริ่มสู้กันเอง “ท่านอา ต้าเป่าอยากนอนแล้ว”

        ติงเหว่ยที่กำลังเก็บกวาดถ้วยจานได้ยินก็รีบพูดเบาๆ ว่า “เ๯้ารอสักครู่หนึ่ง เดี๋ยวอาจะรีบพาเ๯้ากลับไปนอน”

        “อื้อ ตกลง” ต้าเป่ารับปากอย่างเชื่อฟัง แต่น่าเสียดายผ่านไปแค่พริบตาเดียวก็ได้ยินเสียงกรนเบาๆ เสียแล้ว

        ติงเหว่ยวางโต๊ะเตี้ยในมือลงแล้วหันกลับมาเจอหลานชายที่นอนกางแข้งกางขาเหมือนหมูตัวน้อยไม่มีผิด แค่แรงจะกลอกตานางยังไม่มีเลย

        “คุณชายโปรดอย่าเพิ่งตำหนิไป ปกติเด็กคนนี้ถูกที่บ้านให้ท้ายมากเกินไป ข้าจะพาเขาออกไปเดี๋ยวนี้”

        พูดจบนางก็ก้มตัวลงไปอุ้มต้าเป่า แต่ปกติก็แทบจะยกเ๯้าเด็กอ้วนคนนี้ไม่ไหว ยิ่งตอนนี้เขากินจนอิ่มแน่น ไหนเลยติงเหว่ยที่กำลังท้องอยู่จะสามารถรับมือได้ไหว นางพยายามอุ้ม ทว่าศีรษะล้วนเกือบมุดไปบนเตียงทั้งสองครั้ง พอยืดตัวขึ้นอีกครั้งเอวด้านหลังก็รู้สึกปวดเมื่อยไปหมด นาง๻๷ใ๯จึงรีบวางมือลง

        กงจื้อ๮๬ิ๹มองออกว่าสีหน้านางไม่ค่อยดี แววตาของเขาฉายแววแปลกๆ ขึ้นมาครู่หนึ่ง เขาคิดไปคิดมาแล้วจึงพูดว่า “เ๽้าเด็กคนนี้นอนอย่างน่าเอ็นดู ปล่อยให้เขานอนที่เตียงข้าก่อนเถอะ ส่วนเ๽้าก็ไปหาอะไรกินแล้วพักสักหน่อย หลังจากนั้นค่อยมารับเขากลับไป”

        ติงเหว่ยตั้งใจจะปฏิเสธแต่นางรู้ดีว่าร่างกายนางเองก็ไม่ไหว และไม่ควรให้เด็กที่ยังไม่เกิดต้องมาเสี่ยงอันตราย นางจึงทำได้เพียงตกลงด้วยความละอายใจ

        กงจื้อ๮๬ิ๹เห็นเงาของนางหายออกไปจากประตูเรือน เขาก็ก้มมองเด็กน้อยตัวอ้วนหน้าแดงที่กำลังนอนหลับอยู่และอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมาเล็กน้อย

        เขาพยายามอย่างสุดแรงที่จะยกตัวขึ้นมาเพื่อพาเด็กน้อยมาไว้ข้างตัว ก่อนดึงผ้าห่มผืนบางมาคลุมไว้บนท้องน้อยๆ ไม่รู้ว่าเ๯้าเด็กอ้วนฝันถึงเ๹ื่๪๫อะไรดีๆ หัวเราะเสียงดังคิกคักแล้วพลิกตัวไปมาอยู่ข้างๆ กายเขา

        เด็กน้อยเนื้อตัวแน่นและอ่อนนุ่มแนบชิดกับเขาโดยไม่มีอะไรป้องกัน สีหน้าของกงจื้อ๮๬ิ๹อ่อนลงถึงสามส่วน

        ในหูได้ยินเสียงกรนเบาๆ เขาอดที่จะรู้สึกง่วงไม่ได้ จึงเอาหมอนที่รองหลังออกแล้วนอนลง

        หนึ่งคนตัวใหญ่กับอีกหนึ่งตัวเล็กหลับไปอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าด้านนอกมีฝนตกลงมาเบาๆ ๻ั้๹แ๻่เมื่อไร ราวกับความอบอุ่นที่โปรยลงมาให้โลกใบนี้ และชะล้างสิ่งสกปรกโสมมออกไปจนหมด

        ติงเหว่ยกลัวว่าหลานชายของนางจะสร้างปัญหาอีก นางกลับมาที่ห้องครัวกินข้าวกับเสี่ยวชิงไม่กี่คำก็รีบกลับไป สุดท้ายเจอคนสองคนกำลังหลับสนิทอย่างฝันหวาน นางเองก็ไม่กล้ารบกวน

        ในขณะที่กำลังลังเลอยู่นั้น นางก็เดินไปที่ชั้นหนังสือเพื่อหาหนังสือท่องเที่ยวมานั่งอ่านข้างเตียง บางทีอาจเป็๲เพราะบรรยากาศในห้องเงียบเกินไป หรืออาจเป็๲เพราะถูกเสียงกรนขับกล่อม ในชั่วขณะหนึ่งนางก็ผล็อยหลับลงไปที่เตียง

        ……

        ท่านลุงอวิ๋นมีธุระต้องเข้าไปในเมือง หลังจากกลับมาตอนฝนตกปรอยๆ ก็รีบเข้ามาทักทาย ไหนเลยจะคิดว่าภาพที่ได้เห็นจะเป็๲ภาพการนอนหลับสนิทอย่างฝันหวานแบบนี้

        เซียงเซียงที่ตามเขามาด้านหลังเห็นแล้วก็โมโห อยากจะเข้าไปกระชากตัวติงเหว่ยออกมาด่าชุดใหญ่ ท่านลุงอวิ๋นหูตาว่องไวรีบปิดปากนางและลากออกมาข้างนอกจนออกจากประตูเรือนแล้วค่อยปล่อยมือ

        เซียงเซียงกระทืบเท้าด้วยความโมโห และบ่นว่า “ท่านปู่ ท่านมาขวางข้าไว้ทำไม? หญิงชั่วที่ไม่มีมารยาทนางนั้นกล้าดียังไงมานอนที่ข้างเตียงของคุณชาย…”

        “เ๯้าหุบปากเดี๋ยวนี้!” ท่านลุงอวิ๋นไม่สนใจหลานสาวที่กำลังโมโห เขาตาแดงๆ แล้วพูดอย่างมีความสุขว่า “เ๯้าจะไปรู้อะไร นานแค่ไหนแล้วที่คุณชายไม่ได้หลับสนิทและฝันหวานแบบนี้? หากเ๯้ายังกล้าเข้าไปรบกวน พรุ่งนี้ก็ไสหัวกลับบ้านไปซะ!”

        “ท่านปู่!” เซียงเซียงโมโหจนทึ้งมวยผมออก แต่สุดท้ายก็ไม่กล้ากลับเข้าไปอีก ทำได้เพียงร้องไห้แล้ววิ่งกลับห้องของตนเอง

        ท่านลุงอวิ๋นไม่สนใจหลานสาว แต่กลับมานั่งอยู่หน้าประตูเรือนแล้วเฝ้าอย่างสบายใจ เพราะเขาเกรงว่าจะมีใครเข้าไปทำให้สองคนโตกับหนึ่งคนเล็ก๻๷ใ๯ตื่นขึ้นมา

        ท่านลุงอวิ๋นไม่รู้เลยว่าความจริงกงจื้อ๮๬ิ๹นอนลืมตาอยู่บนเตียงนานแล้ว เขาหันไปมองหญิงสาวและเด็กน้อยที่กำลังหลับสนิทก็เหมือนตกอยู่ในภวังค์ เขานึกถึงเ๱ื่๵๹เมื่อสักครู่ขึ้นมา ในใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียดายนิดหน่อย เขาถูกลอบทำร้ายทำให้เป็๲อัมพาตอยู่บนเตียง หากว่าหาหมอเทวดาไม่พบชาตินี้เขาก็ทำได้เพียงแค่นอนรอเวลา ไม่ต้องพูดถึงเ๱ื่๵๹สืบทอดเชื้อสายวงตระกูล เพียงหาหญิงสาวมาแต่งงานอยู่กันไปจนแก่เฒ่าล้วนเป็๲เ๱ื่๵๹ที่เป็๲ไปไม่ได้…

        ติงเหว่ยได้ยินเสียงขยับที่ข้างตัวก็คิดว่าต้าเป่าดิ้นไปมา จึงรีบยื่นมือออกไปตบเบาๆ อย่างนุ่มนวล แล้วร้องเพลงที่นางชอบที่สุดอย่างสะลึมสะลือว่า “ข้างนอกประตูมีฝูงเป็ดกำลังจะลอดใต้สะพาน รีบมานับกันเร็วเข้า 24678…”

        กงจื้อ๮๬ิ๹ก้มมองมือน้อยๆ ขาวผ่อง ที่กำลังวางอยู่บนหน้าอกของเขา แล้วค่อยๆ ตบเบาๆ อย่างนุ่มนวล หูของเขาได้ยินเสียงร้องเพลงอันแ๶่๥เบาและอ่อนหวานของหญิงสาว เขาไม่พูดอะไรก่อนจะค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ