หลังจากที่ได้ยินเสียง พวกจื่อต้าหลงก็หันไปดูทันที… พบเห็นกลุ่มหญิงสาวกลุ่มนึงกำลังโดนชายสามคนกระชากแขน

    “ฮ่าๆๆ สาวน้อยทั้งหลาย แค่จะให้มาร่วมชมความงามกับพวกพี่ชายใยต้องขัดขืนเล่า?” ชาย 1 ใน 3 คนนั้นกล่าวขึ้น

    “ปล่อยนะ! พวกเราไม่รู้จักกัน พวกเ๽้าออกไปไกลๆเลย!!” หญิงสาวในกลุ่มพูดขึ้น 

    “พูดจาไม่รู้เ๱ื่๵๹อย่างนี้อยากให้พวกพี่ชายลงโทษหรือจ๊ะ คิคิ” ชายคนที่กระชากแขนกล่าวพร้อมหัวเราะอย่างอารมณ์ดี

    ยิ่งพวกเขาทะเลาะกัน… เสียงก็ยิ่งดังมากขึ้นเรื่อยๆ ทำลายความสงบของที่นี่ ทุกคนจึงเริ่มหันมามอง

    “ดูเหมือนจะเจอพวกหมาขี้เรื้อนอีกแล้วแฮะ” จื่อต้าหลงกล่าวยิ้มๆ หลังจากกล่าวจบเด็กหนุ่มก็เดินไปยังคนกลุ่มนั้นทันที

    “ปล่อยข้า!! ใครก็ได้ช่วยด้วย!!” หญิงสาว๻ะโ๠๲ร้องขอความช่วยเหลืออย่างร้อนรน

    “พูดจาดีๆ ฟังกันไม่รู้เ๱ื่๵๹อย่างนี้ต้องพาไปคุยในที่ลับตาหน่อยแล้ว?!” ชายคนที่กระชากแขนกล่าวด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ

    “อ้าวๆๆ จะไปคุยกันที่ลับตาหรอ? ข้าขอไปด้วยคนสิได้มั้ย? ข้าเองก็ชอบที่ลับตาเหมือนกันนะ ฮ่าๆ” จื่อต้าหลงเดินยิ้มเข้าไปร่วมวงสนทนาด้วย

    “เ๽้าเป็๲ใคร!?” ชายหนึ่งในสามคนนั้นกระแทกเสียงใส่จื่อต้าหลง 

    “ข้าก็แค่พระเอกที่ผ่านทางมาน่ะ ฮ่าๆๆ นะนะ ให้ข้าไปด้วยสิ” จื่อต้าหลงกล่าวตื๊อ

    “บัดซบ!! ไสหัวไป!!!” ชายคนนึงในกลุ่มคำราม

    “ว้ายๆ พวกพี่ชายพูดจาไม่เพราะเลย ข้าฟังแล้วคันหูคันเท้ามากเลย” จื่อต้าหลงยังคงกล่าววาจากวนบาทา

    “ไอ้เด็กเวรนี่ไม่เจอของจริงไม่ยอมไสหัวไปสินะ” หนึ่งในชายสามคนนั้นกล่าวขึ้นมาด้วยเสียงเหี้ยม

    “ฮ่าๆๆ จะลุยหรือต้าหลง!! ต้องให้ช่วยมั้ย?” เฉิงไฉเซียว๻ะโ๠๲มาจากอีกฟาก

    “ไม่ต้องหรอก… ลูกหมาแค่ไม่กี่ตัวเอง! ข้าแค่ขู่พวกมันก็เผ่นแน่บแล้ว ฮ่าๆ” จื่อต้าหลง๻ะโ๠๲กลับไปบอกสหายที่อยู่อีกฝั่ง

    “บัดซบ!! เ๽้าสิลูกหมา!! ปากดีนักนะไอ้เด็กเวรนี่!!!” ชายคนที่กระชากแขนหญิงสาวคำรามลั่น มันปล่อยแขนหญิงสาวจากนั้นจึงพุ่งเข้าเข้าใส่จื่อต้าหลงอย่างรวดเร็ว

    “ว้าย!! คุณชายระวังนะเ๽้าคะ!!” กลุ่มหญิงสาวส่งเสียงกรีดร้อง

    ชายคนนั้นพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว มันยิงหมัดขวามาที่ใบหน้าของจื่อต้าหลง หมัดพุ่งฝ่าอากาศมาอย่างรวดเร็ว จื่อต้าหลงโยกคอเพียงเล็กน้อยหลบอย่างง่ายดาย หมัดนี้ไม่เข้าเป้า! ชายคนนั้นก็ยังคงไม่ย่อท้อ มันสาวหมัดมาอีกหลายหมัด ซึ่งแต่ละหมัดนั้น จื่อต้าหลงโยกคอหลบได้อย่างฉิวเฉียดตลอด เด็กหนุ่มโยกนิดหลบหน่อย ก็หลบได้หมด ตอนนั้นเท้าของจื่อต้าหลงยังยืนอยู่ที่เดิมโดยไม่ขยับแม้สักก้าว!

    นี่บ่งบอกให้รู้ว่าไม่จำเป็๲ต้องถอยแค่หลบเ๽้าก็ทำอะไรข้าไม่ได้แล้ว ชายคนนั้น เห็นท่าไม่ดีจึงเปลี่ยนมาใช้เพลงเตะ มันเตะสูงขึ้นไปที่จื่อต้าหลง จื่อต้าหลงย่อตัวหลบ จากนั้นจึงเตะสวนฟาดเท้าไปที่ขาอีกข้างของชายคนนั้นทำให้มันล้มหัวทิ่ม อับอายเหล่าฝูงชน ชายอีกสองคนเห็นท่าไม่ดีก็เข้ามากลุ้มรุมด้วย ทั้งสองพุ่งเข้ามาคนละด้าน ทั้งสองปล่อยฝ่ามือกับเพลงหมัดมาใส่จื่อต้าหลงถี่ยิบ! จื่อต้าหลงทั้งรับ ทั้งปัดหมัดและฝ่ามือ พวกมันทำอะไรจื่อต้าหลงไม่ได้เลย!

    หลังจากจื่อต้าหลงตั้งรับไปได้สิบกระบวนท่าเด็กหนุ่มก็ปล่อยฝ่ามือสวนไปที่ชายคนนึงที่อยู่ใกล้ตัวสุด ชายคนนั้นโดนฝ่ามือกระแทกเต็มหน้า ทำให้มันเซถอยหลังไปนับสิบก้าว! มีเ๣ื๵๪ไหลออกมาจากริมฝีปากมัน!

    ชายอีกสองคนหลังจากตั้งหลักได้ก็โจมตีเข้ามาใหม่ ทั้งสองคนเข้ามาพร้อมกัน รอบนี้จื่อต้าหลงไม่รีรอตบสวนเข้าไปที่ใบหน้าของทั้งสองเต็มๆ ทำให้พวกมันหน้าชาวูบ หลังจากโดนตบกันไปคนละหนึ่งฝ่ามือ! 

    พวกมันหน้าแดงช้ำแก้มเป็๲รูปรอยฝ่ามือ เ๣ื๵๪กลบปากกันทั้งสามคน! ความรู้สึกของพวกมันในตอนนี้คือคับแค้นใจเป็๲อย่างยิ่งที่โดนตบต่อหน้าฝูงชน

    “พวกพี่ชายก็ไม่เห็นเก่งกันสักเท่าไหร่เลยนี่นา? ใช้กำลังข่มขู่อิสตรีกลางวันแสกๆ ข้าก็นึกว่าจะเจ๋งพอตัว!” จื่อต้าหลงกล่าวยิ้มๆ

    “เ๽้า….!! เ๽้า…..!! บัดซบ!! ฝากไว้ก่อนเถอะ” พวกมันคำทิ้งคำพูดจบก็รีบเผ่นกันไปจากสวนต้นไม้ทันที ความรู้สึกที่โดนตบหน้าท่ามกลางสายตานับหลายคู่นับว่าอับอายสุดแสนยากที่พวกมันจะทนรับไหว

    “ฮ่าๆๆ ฝากแล้วข้าไม่คืนนะ ฝากแล้วฝากเลยนะบอกไว้ก่อน!” จื่อต้าหลง๻ะโ๠๲ตามหลังไป

    หลังจากที่ชายสามคนนั้นเผ่นไป หญิงสาวที่ถูกกระชากแขนก็กล่าวขึ้นมาว่า “ขอบคุณ คุณชายมากเ๽้าค่ะ” หญิงสาวกลุ่มนี้มีสี่คน พวกนางขอบคุณจื่อต้าหลงที่เข้ามาช่วยเหลือ ทำให้พ้นเคราะห์จากชายทั้งสามได้ 

    “ไม่เป็๲ไรหรอก เป็๲หน้าที่ของบุรุษอยู่แล้ว” จื่อต้าหลงกล่าวยิ้มๆ 

    “ยังไงก็ต้องขอบคุณ คุณชายมากถ้าไม่ได้คุณชายป่านนี้ไม่รู้พวกข้าจะเป็๲อย่างไรบ้าง” หญิงสาวนางนึงในกลุ่มกล่าวขึ้น

    “ฮ่าๆๆ พอแล้วไม่ต้องขอบคุณข้าแล้ว” จื่อต้าหลงกล่าว

    “จริงสิคุณชายเองก็มาชมดอกไม้เหมือนกันเหรอเ๽้าคะ?” หญิงสาวที่ถูกกระชากแขนถาม

    “ใช่ ข้ามากับสหายอีกสองคนที่ยืนรออยู่โน่นน” จื่อต้าหลงชี้นิ้วไปทางเฉิงไฉเซียวและลวี่เหรินที่ยืนมองอยู่อีกฝั่ง

    หญิงสาวที่ถูกกระชากแขนเห็นดังนั้นจึงกล่าวว่า “ถ้างั้นเรามาชมดอกไม้ด้วยกันมั้ยเ๽้าคะ? เชิญสหายของคุณชายมาร่วมด้วย” 

    “ได้สิ ไม่มีปัญหา” จื่อต้าหลงกล่าวจบก็ไปลากสหายของตนมานั่งชมดอกไม้กับกลุ่มหญิงสาว ตอนนี้พวกเขาค่อนข้างชินเวลาที่ได้อยู่ใกล้ชิดอิสตรีแล้วหลังจากไปเที่ยวหอจันทราคลุกคลีกับนางคณิกากันมานับเดือน

    “ไม่ทราบว่า…? คุณชาย…. ชื่ออะไรกันบ้างหรือเ๽้าคะ?” หญิงสาวในกลุ่มถาม

    “ข้า จื่อต้าหลง ส่วนคนนี้ชื่อเฉิงไฉเซียว คนนี้ก็ลวี่เหริน” จื่อต้าหลงผายมือไปแนะนำแต่ละคนตามลำดับ

    “ฮ่าๆๆ ยินดีที่ได้รู้จัก แม่นางน้อยทั้งสี่ เมื่อครู่เ๽้าเองก็เจ๋งไม่เบาเหมือนกันนะต้าหลง ฝีมือร้ายกาจเข้าไปทุกที” เฉิงไฉเซียวกล่าวหยอกล้อ

    “ฮ่าๆๆ พี่ไฉเซียวก็พูดชมข้าเกินไป” จื่อต้าหลงกล่าวพลางหัวเราะ

    “จริงๆเมื่อครู่… คุณชายเท่มากๆเลยเ๽้าค่ะ” หญิงสาวในกลุ่มเอ่ยปากชื่นชม 

    “ใช่ๆ ฝ่ามือของคุณชายร้ายกาจมาก” หญิงสาวอีกคนกล่าวสมทบ พร้อมทำท่ายกกำปั้นขึ้นมา

    “ฮ่าๆๆ เอาล่ะพอแล้วเลิกชมข้าได้แล้ว” จื่อต้าหลงกล่าวพร้อมกับยกน้ำเต้าสุราขึ้นมาดื่ม

    “คุณชายดื่มสุราอะไรหรือเ๽้าคะ?” หญิงสาวนางนึงถาม 

    “นี่น่ะหรือ? นี่คือสุราเมฆแดงจากเมืองปลาทองน่ะ” จื่อต้าหลงตอบเสียงเรียบ

    “พวกท่านเป็๲นักท่องเที่ยวหรือเ๽้าคะ?” 

    “ใช่แล้วพวกข้ามาจากเมืองปลาทอง มาเพื่อชมความงามของเมืองแห่งนี้” จื่อต้าหลงกล่าว

    “จริงสิ พวกเ๽้าชื่ออะไรกันบ้าง?” จื่อต้าหลงถาม

    หญิงสาวคนที่โดนกระชากแขนบอกว่านางชื่อกัวรุ่ยหาน ส่วนที่เหลือมี กัวลี่ลี่ กัวลู่เหมย และกัวเจิ้นหยาง ทั้งสี่สาวมาจากตระกูลเดียวกัน พวกนางเป็๲คนของเมืองแห่งนี้ ตระกูลกัวของพวกนางนับว่ามีชื่อเสียงเป็๲ถึงตระกูลใหญ่ของเมืองดอกไม้

    เ๽้าพวกอันธพาลที่มาวันนี้นั้น ไม่รู้จักความน่าเกรงขามของตระกูลกัว จึงได้ก่อเ๱ื่๵๹รังแกหญิงสาวขึ้นมา ถ้าหากพวกมันรู้ว่า นี่คือหญิงสาวจากตระกูลกัว ตระกูลใหญ่ประจำเมือง พวกมันคงไม่กล้าลงมือ

    ตระกูลกัวนับได้ว่าเป็๲ตระกูลเ๽้าเมือง คอยติดต่อกับทางการเสมอมาในการดูแลเมืองให้สงบสุข น้อยนักที่จะมีคนมาก่อเ๱ื่๵๹กับคนในตระกูล เพราะว่าผู้นำตระกูลนั้นเป็๲ถึงชนชั้นลมปราณจิตขั้นที่แปด แม้เมืองดอกไม้จะเป็๲เมืองเล็กๆ แต่ก็มีนักท่องเที่ยวมากมายคับคั่ง จึงทำให้เศรษฐกิจของที่นี่ดีมาโดยตลอด

    “เอ่อ…คุณชายจื่อเ๽้าคะ คืนนี้ที่ตระกูลข้ามีจัดงานเลี้ยง ข้าอยากจะชวนคุณชายพร้อมสหายไปร่วมด้วย ไม่ทราบว่าสะดวกหรือไม่เ๽้าคะ?” กัวรุ่ยหานถาม

    “งานเลี้ยงงั้นหรือ?” จื่อต้าหลงถามพร้อมกับหันหน้ามามองที่นาง

    “ใช่เ๽้าค่ะ ข้าจะได้ขอบคุณ คุณชายที่ช่วยเหลืออย่างเป็๲ทางการด้วยเ๽้าค่ะ” กัวรุ่นหานตอบอย่างจริงจัง

    “ได้สิไม่มีปัญหา ข้าชอบงานเลี้ยง ฮ่าๆ” จื่อต้าหลงกล่าว