แม้ซินหรูจะไม่จำเป็ต้องมีนางกำนัลมาปรนนิบัติโดยเฉพาะ ทว่านางไม่ต้องอาศัยอยู่ร่วมห้องเดียวกับนางกำนัลเช่นกันนางถูกจัดให้พักอยู่ห้องข้างติดกับห้องของหลินชิงเวย อาหารการกินรวมไปถึงเสื้อผ้าอาภรณ์ที่สวมใส่ล้วนเหมือนกับหลินชิงเวย
หลินชิงเวยกลับห้องไปอาบน้ำ นางยังไม่อาจลงไปแช่ในถังอาบน้ำได้ทั้งหมดจึงให้ปี้หลิงใช้ผ้าขนหนูที่ชุบน้ำเปียกแล้วเช็ดตัวให้นางปี้หลิงทำเื่เหล่านี้อย่างรู้งานและคล่องมือ หลบเลี่ยงาแของหลินชิงเวยโดยไม่เอ่ยวาจาใดๆั้แ่ต้นจนจบ
หลินชิงเวยพูดขึ้นด้วยท่าทีเกียจคร้านว่า “ั้แ่วันนี้เป็ต้นไปเ้าและข้าต่างเป็ตั๊กแตนที่อยู่บนเชือกเส้นเดียวกันแล้วนับได้ว่าลงเรือลำเดียวกันเ้ากระจ่างแจ้งหรือไม่?”
ปี้หลิงตอบกลับมาอย่างสุภาพนบนอบว่า “เหนียงเหนียงโปรดวางใจเพคะ บ่าวยินดีที่จะอยู่ร่วมกับเหนียงเหนียงจะรับใช้เหนียงเหนียงด้วยความซื่อสัตย์จงรักภักดีจะไม่กระทำเช่นลวี่เฉี่ยวโดยเด็ดขาดเพคะ”
หลินชิงเวยเอียงหน้ากลับมามองปี้หลิง จับสังเกตสีหน้าท่าทางบนใบหน้าของนางและกล่าวว่า “ข้าเชื่อเ้า”
หลังจากอาบน้ำเช็ดตัวแล้ว หลินชิงเวยเปลี่ยนมาสวมเสื้อนอน เดินออกมาเอนกายลงบนเตียงปี้หลิงดับไฟในตะเกียงและในโคมไฟผ้าโปร่ง เหลือทิ้งไว้เพียงโคมไฟดวงหนึ่งที่ส่องแสงสีนวลเหลืองอบอุ่นแล้วถอยออกไป
หลินชิงเวยลืมดวงตาทั้งคู่ มองมุ้งลายดอกฝูหรง[1]อันงดงามที่อยู่ข้างบนมือลูบไล้ไปบนผ้าปูที่นอนเรียบลื่นให้ความรู้สึกคุ้นเคยยิ่งยวด
หลินชิงเวยยกมือขึ้นบีบสันจมูกของตน อดคิดไม่ได้ว่า นี่ก็แค่วาสนาที่ต้องมาพบกันโดยบังเอิญเท่านั้นจะอาลัยอาวรณ์อะไรกันนักหนาผู้อื่นคงลืมไปเนิ่นนานแล้วเ้าจะมัวคิดถึงเื่นี้ทำไมกัน
พี่สาว เ้าอย่าได้ถูกขี้ตาบดบังดวงตาได้หรือไม่เ้าไม่ได้อายุสิบหกปี เ้าน่ะอายุสามสิบปีแล้ว อายุสามสิบปี ไม่ใช่สิบสามปีกลับมัวแต่หวนคิดถึงค่ำคืนสารทวสันต์เช่นแม่นางน้อยอายุสิบหกหรือไร?
หรืออาจเป็เพราะอาศัยอยู่ในร่างนี้เนิ่นนานไป ความคิดและตรรกะต่างๆ ก็จะค่อยๆถดถอยลงไปด้วย?
ดังนั้นหลินชิงเวยจึงสะบัดศีรษะเช็ดขี้ตาที่ติดอยู่บริเวณหางตาออกจนสะอาดสะอ้าน นางเอื้อมมือไปหยิบถุงเงินที่อยู่บนโต๊ะน้ำชาข้างเตียงขึ้นมาดูพร้อมกับพลิกมันไปมา
ถุงเงินใบนี้ชัดเจนยิ่งนักว่ามิใช่ของนาง แต่เป็ของที่นางได้มาโดยบังเอิญบนถุงเงินปักลวดลายดอกบัวดอกหนึ่ง ดูไปแล้วฝีมือประณีตงดงามและยังมีสภาพค่อนข้างใหม่ดูเหมือนงานฝีมือที่สตรีปักแต่กลับมาอยู่บนร่างของบุรุษ
หลินชิงเวยย่นจมูกแล้วโยนถุงเงินไปไว้ด้านข้าง จากนั้นพลิกกายหลับไป
เมื่อเซียวเยี่ยนกลับไปถึงที่พักของตนแล้วผลัดเปลี่ยนอาภรณ์มือของเขาลูบไปตามบั้นเอวของตนตามความเคยชินจึงพบว่าสิ่งของหายไปอย่างหนึ่งเมื่อย้อนคิดกลับไปถึงเื่ราวที่เกิดขึ้นในยามกลางวัน เขาอดไม่ได้ที่จะมีสีหน้าบูดบึ้งเอ่ยเสียงต่ำว่า “หลิน ชิง เวย”
เมื่อถึงวันรุ่งขึ้น เื่ของลวี่เฉี่ยวถูกแพร่สะพัดออกไปอย่างรวดเร็ว
คนทั้งตำหนักฉางเหยี่ยนล้วนรู้เื่ราวที่เกิดขึ้นกับลวี่เฉี่ยวขณะที่นางถูกนำตัวไปพบหลินชิงเวย สีหน้าท่าทางนั้นอิดโรยอย่างยิ่งเสื้อผ้าอาภรณ์ไม่เป็ระเบียบ แม้กระทั่งน้ำเสียงที่เอ่ยออกมาทั้งแห้งและแหบพร่าชัดเจนยิ่งนักว่าเป็ลักษณะของผู้ที่ถูกเคี่ยวกรำจนหมดเรี่ยวแรง
หลินชิงเวยกล่าว “ข้าได้ยินว่าเ้าจะไปรับใช้ที่ตำหนักจ้าวกุ้ยเหรินหากเ้าไปแล้วข้าย่อมไม่ขัดขวางเ้าในเมื่อทุกคนต่างต้องป่ายปีนขึ้นสู่ที่สูงทั้งสิ้นเหตุใดยังไม่เห็นเ้าไปเล่า?”
ทันทีที่สิ้นเสียงกงกงผู้หนึ่งเดินเข้ามารายงานว่า “เมื่อสักครู่ทางด้านจ้าวกุ้ยเหรินให้คนมาบอกความว่าไม่ต้องให้ลวี่เฉี่ยวไปทางนั้นแล้วพะยะค่ะ”
ดูจากสีหน้าอิหลักอิเหลื่อของเขาก็รู้ได้ทันทีว่าจ้าวกุ้ยเหรินจะต้องรู้เื่ที่เกิดขึ้นแล้วเป็แน่ทั้งยังได้พูดจาไม่น่าฟังอีกมากมาย
หลินชิงเวยไม่ประหลาดใจแม้แต่น้อยนางเพียงแค่โบกไม้โบกมือ“ถอยออกไปเถิด” นางค่อยๆ หลุบตาลงต่ำเห็นลวี่เฉี่ยวคุกเข่าอยู่บนพื้นไม่เอ่ยอะไรแม้แต่ประโยคเดียวทว่าดวงตาทั้งคู่กลับจ้องเขม็งมาที่นาง ในแววตานั้นเต็มไปด้วยความเคียดแค้นชิงชังหลินชิงเวยค่อยๆ โน้มกายลงไป ปลายนิ้วของนางบีบคางของลวี่เฉี่ยวให้นางเงยหน้าขึ้นมาน้ำเสียงที่เอ่ยขึ้นราบเรียบ “อย่างไรเล่า เคียดแค้นข้าหรือ?ชิงชังข้าที่ข้าทำลายความบริสุทธิ์ของเ้า? ที่จริงเ้าควรจะขอบคุณข้าเพราะข้าไม่ได้สั่งให้ส่งตัวเ้าไปยังตำหนักเย็น หลินเสวี่ยหรงซื้อตัวเ้าเมื่อเ้าตัดสินใจทำงานถวายชีวิตให้กับนางก็ควรจะคิดได้ว่าต่อไปเ้าจะต้องสูญเสียอะไรเป็การตอบแทนบ้าง"
ลวี่เฉี่ยวส่ายหน้า “ข้าไม่ได้ทำ...ข้าไม่ได้ทำข้าไม่ได้ทำงานถวายชีวิตแทนนาง!”
คิ้วของหลินชิงเวยโค้งลง“เ้ากล้าพูดว่าเ้าไม่ได้เป็คนวางยาในน้ำชาที่นำมาให้ข้า?”
“น้ำชา น้ำชานั้นเป็บ่าวที่ส่งให้กับเหนียงเหนียงเพคะ แต่บ่าวไม่ได้เติมสิ่งของอื่นลงไป!”
หลินชิงเวยหรี่ตาลงจับสังเกตสีหน้าบนใบหน้าของลวี่เฉี่ยว“เมื่อคนเรากำลังพูดเท็จเพื่อ้าให้อีกฝ่ายเชื่อในคำเท็จของตนจะจ้องตาของอีกฝ่ายตลอดเวลาชัดเจนยิ่งนักว่าเ้าความสามารถในการพูดเท็จของเ้ายังไม่แเีถึงขั้นไร้พิรุธ”
ลวี่เฉี่ยวได้ยินเช่นนั้น จึงรีบละเลื่อนสายตาไปทางอื่น
หลินชิงเวยคลายมือจากคางของนาง “เ้าออกไปเถิดเ้ายังคงทำงานอยู่ในตำหนักฉางเหยี่ยนต่อไป นับแต่นี้ไปข้าจะไม่ถือสาหาความกับเื่ที่เ้าเคยทำมาก่อน”
ลวี่เฉี่ยวไม่ได้เคลื่อนไหวแต่กลับหัวเราะเสียงแหลมออกมา“เหนียงเหนียงทำลายทุกสิ่งทุกอย่างของบ่าว บ่าวจะมีที่ยืนอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?บ่าวยังมีหน้ามีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีกหรือ!”พูดแล้วนางกัดฟันแน่น ลุกขึ้นจากพื้นแล้ววิ่งไปชนกำแพงด้านข้างทันที
ปี้หลิงใจนส่งเสียงร้องขึ้น
ที่จริงหลินชิงเวยดึงรั้งลวี่เฉี่ยวได้แต่นางยืนอยู่ที่นั่นโดยไม่มีปฏิกิริยาใดๆมองลวี่เฉี่ยวชนเข้ากับกำแพงนั้นด้วยสายตาเฉยเมย
เสียง โครม ดังขึ้น
ประจวบเหมาะกับเป็จังหวะที่ซินหรูประคองถ้วยยาเข้ามา เมื่อเห็นเหตุการณ์เช่นนี้จิตใจที่อ่อนแอเปราะบางของนางได้แข็งแกร่งขึ้นตามวันเวลาที่ผ่านไปแล้วแม้จะอายุยังน้อยทว่าสุขุมอย่างยิ่ง
ปี้หลิงรีบเข้าไปประคองลวี่เฉี่ยวหน้าผากของลวี่เฉี่ยวเต็มไปด้วยเื หลินชิงเวยกล่าวกลั้วหัวเราะว่า “หากเ้ามีใจคิดจะรนหาที่ตายก็ควรจะตายั้แ่เมื่อคืนไม่จำเป็ต้องมาตายต่อหน้าข้ายังมีอีก คนที่เ้าควรจะเคียดแค้นมิใช่ข้าแต่ควรจะเป็หลินเสวี่ยหรง เป็นางที่คิดหาวิธีการเลวทรามต่ำช้าเช่นนี้ออกมาจึงทำให้เ้าต้องมีจุดจบเช่นเวลานี้”
ซินหรูเดินเข้ามายื่นถ้วยยาส่งให้หลินชิงเวย “พี่สาวควรดื่มยาแล้วเ้าค่ะ”
หลินชิงเวยยกถ้วยยาขึ้นเตรียมจะดื่มแล้วยื่นให้กับปี้หลิง“ให้นางดื่มยานี้เสีย หากนางยัง้าหาทางตายอีกก็ไม่ต้องเกลี้ยกล่อมนางอีกต่อไปรอกระทั่งนางทรมานตนเองจนตายแล้วค่อยเรียกคนนำศพของนางยกออกไปเป็อาหารของสุนัขจรจัด”
“เพคะ” ปี้หลิงยกถ้วยยาเข้าไปบังคับให้ลวี่เฉี่ยวดื่มลงไป ลวี่เฉียวทุกข์ทรมานถึงขีดสุดกล้ำกลืนยาที่ผสมปนเปกับเืลงไปจากนั้นร่ำไห้ออกมาอย่างเ็ป
หลินชิงเวยก้าวออกไปจากห้องซินหรูติดตามอยู่ข้างกายนางขมวดคิ้วมองนางและบ่นงึมงำอย่างไม่ค่อยพึงใจนัก“ไม่ง่ายดายเลยกว่าจะต้มยาให้ท่านได้ ท่านกลับเอาไปให้นางดื่มเช่นนั้นพี่สาวดื่มอะไรเ้าคะ?”
หลินชิงเวยกล่าวอย่างเห็นขัน “วางใจเถิด ข้าดีขึ้นมากแล้ว”
“ลวี่เฉี่ยวผู้นั้น เป็คนร้ายที่ทำร้ายพี่สาวจนต้องถูกส่งตัวไปอยู่ตำหนักเย็นใช่หรือไม่เ้าคะ?”ซินหรูถามอย่างไร้เดียงสา
พอดีกับกงกงจากตำหนักซวี่หยางมาถึงหลินชิงเวยเห็นขันทีกำลังเดินมุ่งหน้ามาทางนี้จึงเอ่ยขึ้นกับซินหรูว่า “มิใช่้าฝึกฝนวิชาแพทย์หรือไรพี่สาวมอบภารกิจอย่างหนึ่งให้กับเ้าเ้ารับผิดชอบดูแลาแบนหน้าผากของลวี่เฉี่ยวให้ดี ต้องห้ามเืให้หยุดก่อนแล้วจึงพันแผลแจ่มแจ้งหรือไม่?”
[1]ดอกพุดตาน
