หมื่นสวรรค์ราชันบรรพกาล (จบ)
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
กู่ไห่สั่งพลางโบกมือ เห็นเช่นนั้น ชายในชุดคลุมสีดำนับร้อยจึงเดินตรงไปยังสนามประลอง
ชายหน้าบากนำกลุ่มอาชญากร ไปยังสถานที่ที่ได้รับมอบหมายให้จัดการเก็บกวาด ระหว่างนั้นก็ได้ลอบสังหารคนของพรรคต้าเฟิงไปตลอดทาง เมื่อไร้ซึ่งการขัดขวาง กู่ไห่และคนที่เหลือ จึงเดินเข้าไปด้านในได้อย่างราบรื่น
กลุ่มคนในชุดคลุมสีดำนับพันคนนั้น ดึงดูดความสนใจของเหล่าผู้ฝึกตนที่ยืนอยู่รอบบริเวณได้เป็อย่างดี
“เอ๋? กลุ่มชายชุดดำสวมหมวกคลุมเหล่านี้ คือคนของพรรคต้าเฟิงอย่างนั้นหรือ? “
“ไม่เหมือนนะ!”
“อ่า... นั่น! ชายชุดดำสวมหมวก กำลังสังหารคนของพรรคต้าเฟิง?”
“อ่า... ทางนั้นก็กำลังฆ่าคน!”
“ทางนั้นก็ด้วย... ดูสิ! ทางโน้นก็เช่นกัน”
กลุ่มผู้ฝึกตนโดยรอบ เริ่มตกอยู่ในความโกลาหล
แม้ว่าฮวางบูจะบอกให้ลอบสังหารเงียบๆ แต่การลอบฆ่าในสถานการณ์เช่นนี้ ยากนักที่รอดพ้นจากสายตาผู้คน จึงทำได้แค่พยายามไม่ให้คนของพรรคต้าเฟิง ได้ปริปากร้องเสียงดังเท่านั้น
จึงทำให้เหล่าศิษย์พรรคต้าเฟิงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ไม่อาจรับรู้ถึงการลอบสังหารนี้ แต่ผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ พื้นที่ กลับเห็นการกระทำของคนกลุ่มนี้ได้อย่างชัดเจน
“พวกเขากำลังทำอะไรกัน? ปล้นอย่างนั้นหรือ?”
“ศัตรูของพรรคต้าเฟิงหรือ?”
“พวกเขาจะทำอะไร?”
“ไม่! พวกเขากำลังสังหารคนของพรรคต้าเฟิง... ดูสิ! ให้คนกลุ่มเล็ก ไปจัดการคนเฝ้าประตู เพื่อเปิดทางให้กองกำลังกลุ่มใหญ่ที่อยู่ด้านหลังนั่น”
ผู้ฝึกตนซึ่งเข้ามายังสถานที่แห่งนี้เพื่อเล่นการพนัน มองไปยังกองกำลังกลุ่มใหญ่ด้วยความหวั่นเกรง หากมีเพียงแปดถึงสิบคน ก็คงจะไม่น่ากลัวอะไร แต่กำลังพลกลุ่มนี้ กลับมีมากถึงสองพันคน จึงดูน่าเกรงขามมิใช่น้อย
...
“แค่กๆๆ! หัวหน้าของกลุ่มคนชุดดำ… แผ่นหลังนั่น?” คุณชายเก้าที่อยู่บนยอดเขา หรี่ตาลงอย่างนึกสงสัย
“อา... คุณชายเก้า ท่านรู้จักคนกลุ่มนี้อย่างนั้นหรือ?” ผู้ใต้บังคับบัญชาเอ่ยถาม ด้วยความอยากรู้
“ข้าไม่รู้! แต่แผ่นหลังของหัวหน้ากลุ่มชายชุดดำผู้นั้น รู้สึกคุ้นตานัก... แต่กลับจำไม่ได้ว่าเขาคือใคร?” คุณชายเก้ากล่าว พลางขมวดคิ้ว
...
กู่ไห่ค่อยๆ เคลื่อนพลเข้าใกล้สนามประลองอย่างใจเย็น
ทันใดนั้น ชายหน้าบากที่รับมอบหมายให้จัดการกับคนของพรรคต้าเฟิงก่อนหน้านี้ ก็วิ่งเข้ามา
“นายท่าน ข้าเก็บกวาดเรียบร้อยแล้ว คนของพรรคต้าเฟิงที่เฝ้าทางเข้ากลุ่มนี้ เป็เพียงผู้ฝึกตนระดับก่อ์เท่านั้น จึงไม่ยากที่จะจัดการ” เขากล่าว พลางยกยิ้มอย่างมั่นใจ
หลังจากกวาดล้างพื้นที่เรียบร้อยแล้ว เขาก็รีบกลับมารายงานทันที
กู่ไห่พยักหน้าเล็กน้อย อย่างไม่ได้สนใจอะไรมากนัก
ไม่นาน ทุกคนก็มาถึงริมสนามประลอง
กู่ไห่ยืนนิ่ง บัดนี้เขามองเห็นทุกสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นภายในสนามประลองนั่นแล้ว
“นายท่าน ศิษย์ของพรรคต้าเฟิงที่เหลือ ได้มารวมตัวกันอยู่ที่นี่ทั้งหมด จึงไม่ใช่เื่ยาก หากจะทำการกวาดล้างให้สิ้นซาก!” เกาเซียนจือกล่าวอย่างนอบน้อม
“คนของพรรคต้าเฟิงสองพันคน ได้มาอยู่รวมกันที่นี่แล้วอย่างนั้นหรือ? อา! ดีจริงๆ” กู่ไห่เอ่ย พลางยิ้มเยาะ แล้วค่อยๆ ยกมือขวาขึ้น
แครกๆๆๆ!
เหล่านักโทษต่างยกคันธนูขึ้น อยู่ในท่าเตรียมพร้อม ดวงตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็นและสุขุม ขณะรอคำสั่งจากกู่ไห่
บนยอดเขาโดยรอบ ผู้ฝึกตนที่มาเล่นพนันต่างเบิกตากว้างด้วยความใ จนถึงตอนนี้ พวกเขาต่างตระหนักได้ถึงความน่าครั่นคร้ามของชายชุดดำตรงหน้าแล้ว
“พวกมันจะสังหารคนของพรรคต้าเฟิงให้หมดสิ้น อย่างนั้นหรือ?”
“ศิษย์พรรคต้าเฟิงคงจะถึงคราวที่ต้องถูกกวาดล้างเสียแล้ว”
“พวกเขาเล็งธนูไปยังสนามประลอง หรือนี่จะเป็สัญญาณแห่งการสูญสลายของพรรคต้าเฟิง!”
“คนเหล่านี้เป็ใครกัน? ช่างอำมหิตนัก?”
ผู้ฝึกตนที่อยู่รอบๆ มองคนชุดดำอย่างไม่อาจละสายตา ตามใบหน้าและร่างกายของพวกเขาในตอนนี้ มีเหงื่อผุดพรายเต็มไปหมด รู้สึกหวาดหวั่นต่อความโหดร้ายที่กำลังจะเกิดขึ้นในไม่ช้านี้
แครกๆๆ!
เหล่าอาชญากรรั้งสายธนูจนสุด พลางจับจ้องผู้คนในสนามประลองด้วยความเกลียดชัง
“เสียงอะไร?” เสียงผิดแปลกที่ดังขึ้น ทำให้ศิษย์พรรคต้าเฟิงที่อยู่ในสนามประลอง เริ่มเกิดความสงสัย
แต่เพราะในตอนนี้ เสียงของการต่อสู้ในลานประลองดังเกินไป จึงทำให้ศิษย์พรรคต้าเฟิงโดยส่วนใหญ่ ไม่ได้ยินและไม่อาจตระหนักได้ถึงความผิดปกตินี้
“มีศัตรูกำลังลอบโจมตี พวกนักโทษมันออกมาแล้ว!” ทันใดนั้น เสียงหนึ่งก็ดังขึ้นจากในป่า
เพียงพริบตา ผู้คนที่อยู่ในสนามประลอง พลันตื่นตัว และรับรู้ถึงภยันตรายที่กำลังจะเกิดขึ้น
กู่ไห่มองชายหน้าบากด้วยสายตาเย็นะเื
สีหน้าของฮวางบูเปลี่ยนไปทันที ก่อนจะเอ่ยอย่างร้อนรน “นายท่าน ผู้น้อยประมาทเลินเล่อ จึงทำให้ปลาหลุดออกจากอวนเช่นนี้”
“ช่างเถอะ!” กู่ไห่พยักหน้า
เหลือผู้รอดชีวิตมาเตือนภัยเช่นนี้ แน่นอนว่า ความวุ่นวายกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว
“ศัตรูโจมตี เหล่าอาชญากรหลุดออกมาแล้ว!” เสียงะโดังเข้าโสตประสาทของทุกคนในสนามประลอง
“อะไรนะ?” เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าคนของพรรคต้าเฟิงพลันเปลี่ยนไป
“ปล่อยธนู!” กู่ไห่สะบัดมือขวาลง
เมื่อได้ยินคำสั่ง ลูกธนูในมือของเหล่านักโทษ ก็ถูกปล่อยออกไปทันที
ฟึ่บๆๆๆ!
ลูกศรมากมาย พุ่งตรงไปยังกลุ่มคนของพรรคต้าเฟิงในสนามประลอง ประหนึ่งฝนดาวตก
ตูมๆๆ!
“อ๊ากๆๆ!”
ใบหน้าศิษย์พรรคต้าเฟิงถอดสีด้วยความตื่นตระหนก ครั้นจะยกดาบขึ้นต้านรับ ก็ช้าไปเสียแล้ว ฝนธนูพุ่งมาอย่างรวดเร็ว จึงทำให้พวกเขาถูกลูกศรปักทะลุร่างไปหลายคน
“น่าเสียดาย... ทักษะการยิงธนูของอาชญากรกลุ่มนี้ ไม่ค่อยดีนัก จึงพลาดเป้าไปมิใช่น้อย!” เกาเซียนจือขมวดคิ้วมุ่น
“ยิงอีกครั้ง!” กู่ไห่สั่งเสียงดังลั่น
“ขอรับ!” เหล่านักโทษทั้งสองพันห้าร้อยคน ขานรับเต็มเสียง
ฟึ่บๆๆ!
ฝนธนูพุ่งตัวออกไปอีกครั้ง
“หนีเร็ว! อ๊าก!”
“แย่แล้ว! พวกอาชญากรที่หนีออกมา สามารถพื้นคืนพลังแล้วเช่นนี้... พวกเราแย่แน่!”
“เหตุใดจึงเป็แบบนี้ได้?”
“วิ่งเร็ว!”
ในยามนี้ เหล่าศิษย์พรรคต้าเฟิงต่างก็มีใบหน้าไม่สู้ดีนัก ความพรั่นพรึงเริ่มเข้าเกาะกุมจิตใจ เมื่อเห็นความโเี้ของกลุ่มนักโทษที่หลุดออกมา
ลูกธนูที่ยิงมา ปกคลุมไปด้วยพลังชี่แท้... ระดับพลังของพวกเขาต้องฟื้นคืนมาแล้วเป็แน่ เช่นนี้คงไม่อาจต่อกรได้... หนีเร็ว!
ศิษย์พรรคต้าเฟิงเริ่มที่จะถอยกำลังหลบหนี ด้วยความหวาดผวา
“ทิ้งธนู แล้วลงไปสังหารพวกมันเสียให้สิ้น!” กู่ไห่ะโลั่น
“ฆ่าๆๆ!”
กลุ่มอาชญากรสองพันกว่าคน เมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็กระโจนลงจากูเาดุจพยัคฆ์ร้าย หมวกที่สวมอยู่หลุดหล่นระหว่างการต่อสู้ เผยให้เห็นหน้ากากที่ทุกคนกำลังสวมอยู่
ตูม! ทั้งสองฝ่ายปะทะกันอย่างแรง
“ตายเสียเถอะ!”
“ตายไปเสีย พวกเ้า!”
ตูมๆ!
เพราะการโจมตีจากฝนธนูก่อนหน้านี้ จึงทำให้คนของพรรคต้าเฟิงในตอนนี้เหลือไม่ถึงพันคน ด้วยจำนวนที่ต่างกันขนาดนี้ ศิษย์พรรคต้าเฟิงที่เหลืออยู่ จึงจำเป็ต้องหลบหนีเพื่อรักษาชีวิต แต่กลุ่มนักโทษที่อัดอั้นมานานเหล่านี้ จะปล่อยให้พวกเขาหนีไปได้อย่างนั้นหรือ?
เหล่าอาชญากรก้าวผ่านกองซากศพ บัดนี้พวกเขาดูดุร้ายและเหี้ยมเกรียม ลงมือสังหารผู้คนของพรรคต้าเฟิงอย่างไร้ความปรานี ให้สาสมกับความทุกข์ทนที่ต้องเผชิญมานานหลายสิบปี
ฉีก!
ร่างของศิษย์พรรคต้าเฟิงถูกฉีกกระชากออกเป็ชิ้นๆ โลหิตสีแดงเข้มสาดกระจาย
“อยากให้พวกเ้าลองมากินหนู ถูกเฆี่ยนตีทำร้ายเช่นเดียวกับข้านัก”
“ข้าสาบานแล้ว ว่าจะสังหารพวกเ้าให้ได้ ต้องแก้แค้นพวกเ้าทั้งหมด”
“ตายไปเสีย!”
กลุ่มนักโทษทะยานเข้าฉีกกระชากร่าง และสังหารศิษย์พรรคต้าเฟิงอย่างบ้าคลั่ง เสียงร้องโหยหวนด้วยความเ็ปและหวาดกลัว ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
“อ๊าก! ท่านหัวหน้าช่วยด้วย”
“แขนข้า!... ปล่อยข้านะ ปล่อยข้าไป… อ๊าก!”
“ท่านหัวหน้า ช่วยด้วย!”
นอกสนามประลอง มีเสียงร้องโหยหวนดังขึ้นเป็ระยะๆ
...
ภายในสนามประลอง
สีหน้าของหลี่เหว่ย ที่กำลังจะจัดการกับเิไท่ พลันเปลี่ยนไปทันที เขาเงยหน้ามอง จึงพบว่ากลุ่มคนสวมหน้ากาก กำลังต่อสู้กับคนของตนอยู่
“พวกนักโทษ!” ท่าทีของหลี่เหว่ยค่อยๆ เปลี่ยนไป และออกจากการต่อสู้ในลานประลองทันที
กู่ไห่ที่ยืนอยู่ห่างออกไป เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ “เิไท่ ข้ามาเพื่อช่วยเ้า จับตัวหลี่เหว่ยไว้”
ดวงตาของเิไท่ที่นอนาเ็สาหัสอยู่ หรี่ลงด้วยความประหลาดใจ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ก็เข้าใจพลัน
“ย๊าก!”
เิไท่ฝืนความปวดร้าวของร่างกาย พุ่งเข้าใส่หลี่เหว่ยอีกครั้ง
“ตายเสียเถอะ!” หลี่เหว่ยถลึงตาใส่ ก่อนฟันดาบออกไป
“ย๊าก!”
เิไท่อดทนต่อความเ็ป พลางคว้าร่างอีกฝ่ายเอาไว้แน่น
ฉึกๆ!
เืของเิไท่สาดกระจายเป็วงกว้าง แต่พลังชีวิตแข็งแกร่งนัก เขาปราดเข้าหาหลี่เหว่ยอีกครั้งอย่างเต็มกำลัง โดยไม่สนอาการาเ็บนร่างแม้แต่น้อย
“ย๊าก!”
ทั้งสองทะยานเข้าปะทะกันอีกครั้ง คมดาบของหลี่เหว่ย ทิ้งาแไว้บนร่างของเิไท่ ครั้งแล้วครั้งเล่า
“ไม่ๆ!” เฟิงหลิงเห็นการปะทะของชายทั้งสอง ที่อ้างว่าเป็คนรักของตน พลันเกิดอาการปวดศีรษะอย่างรุนแรง นางเอามือกุมศีรษะด้วยความเ็ป “ข้าเป็ใคร? ข้าคือเยว่เหยา คือเยว่เหยา! ข้าคือใคร? ไม่! อย่าสู้กัน… อย่าสู้!”
เฟิงหลิงในตอนนี้ ดูไร้สติราวกับคนบ้า
...
นอกสนามประลอง
การต่อสู้กับกลุ่มอาชญากรนั้น หฤโหดเป็ที่สุด ทุกคนที่ดื้อรั้นไม่ยอมจำนน จะถูกสังหารอย่างอำมหิต มีนักโทษบางคน ที่ดูเหมือนจะรู้จักกับศิษย์ของพรรคต้าเฟิง แต่บางคนก็เกลียดชังพวกเขามาก อย่างกับจะฆ่าเสียให้สิ้นซาก เหตุการณ์สังหารหมู่นี้ ช่างน่าสังเวชนัก
คนของพรรคต้าเฟิงถูกโจมตีอย่างไร้ซึ่งความปรานี บ้างก็ถูกสังหาร บ้างก็ถูกจับไปคุมขังที่ด้านข้าง
การต่อสู้เป็ไปอย่างรวดเร็ว และรุนแรงเกินกว่าจะต้านทาน ไม่นาน ทุกอย่างก็จบลง ศิษย์ส่วนใหญ่ของพรรคต้าเฟิงถูกสังหาร และคนที่เหลืออยู่ ก็ไม่มีกำลังที่จะต่อต้าน จึงถูกเหล่าอาชญากรกุมตัวเอาไว้
...
กู่ไห่ก้าวเดินอย่างใจเย็น ไปยังด้านหน้าของสนามประลอง โดยมีกองกำลังคนโฉดเดินตามไม่ห่าง
“ตายเสียเถอะ!” หลี่เหว่ยะโด้วยความโกรธเกรี้ยว
ตูม!
กระบี่ชี่ร้อยเล่มฟาดฟันใส่ร่างของเิไท่ จนเป็แผลเหวอะน่ากลัวทั่วร่าง เืและเนื้อบนร่างกายของเิไท่ สาดกระเซ็น
ตุบ!
เิไท่ที่ไร้เรี่ยวแรง ล้มลงสู่พื้นเบื้องล่าง ฝืนเบิ่งดวงตาที่พร่ามัว พยายามข่มใจมิให้มันปิดลง บัดนี้ เขาไม่เหลือพลังอีกแล้ว
เิไท่ที่นอนจมกองเื มองดูเฟิงหลิง ก่อนรอยยิ้มเศร้าจะปรากฏบนใบหน้าเปื้อนเื “เฟิงหลิง... เฟิงหลิงของข้า!”
หญิงสาวมองกลับไปยังเิไท่ สภาพของเขาที่ดูคล้ายคนใกล้ตายนี้ ทำให้ร่างของนางสั่นสะท้าน เฟิงหลิงค่อยๆ เดินไปที่ร่างซึ่งนอนแน่นิ่งของเิไท่ทีละก้าว
“ท่านหัวหน้า ช่วยด้วย!” เหล่าศิษย์พรรคต้าเฟิงที่นอนาเ็สาหัส ต่างร้องโหยหวน ขอความช่วยเหลือจากหัวหน้าของตน
ตูมๆ!
หลี่เหว่ยค่อยๆ เหาะออกจากสนามประลอง พลางสาดสายตามองไปทั่วบริเวณ พบว่าคนของพรรคต้าเฟิงถูกสังหารจนเกือบหมดสิ้น
เขาแสดงท่าทีโกรธเกรี้ยว ก่อนจ้องกู่ไห่ที่อยู่ท่ามกลางกลุ่มนักโทษ ด้วยแววตาวาวโรจน์
“หนูชั้นต่ำอย่างพวกเ้า หนีออกมาได้อย่างไรกัน?” หลี่เหว่ยกระชับดาบยาวมั่น ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ
แล้วะเิพลังหยวนอิงของตนออกมา ความรุนแรงของคลื่นพลังนั้น ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ท่ามกลางพายุงวงช้างที่กำลังโหมกระหน่ำ
พลังชี่ของเขา แปลงเป็รูปเต่าั์ กระแสพลังถูกะเิออกมา ราวกับคลื่นในทะเลที่กำลังมุ่งตรงมา เพื่อทำลายพวกเขาทุกคน
“หากพวกเราเป็หนู คนของพรรคต้าเฟิงก็ถูกถล่มจนเกือบสูญสิ้น ด้วยฝีมือของหนูกลุ่มนี้ มิใช่หรือ?” กู่ไห่กล่าวเสียงเรียบ พลางค่อยๆ ก้าวไปด้านหน้า
เมื่อกู่ไห่เดินออกมา สี่ผู้บัญชาการเหล่าทัพก็สาวเท้าตามมาติดๆ อาชญากรทุกคนในตอนนี้ ต่างแสดงท่าทีก้าวร้าว เมื่อต้องเผชิญหน้ากับผู้มีพลังระดับหยวนอิง แม้จะรู้อยู่แก่ใจว่าไม่อาจต้านทานได้ แต่พวกเขาก็หาได้เกรงกลัวไม่!
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
