“แค่เพื่อนเฉยๆ” ฉีลั่วอิ่งชี้แจงอย่างใจเย็น เขาสงสัยว่าหลังจากเหยาเข่อเล่อไปทำงานพิธีกรรายการแล้วติดการทำรีแอกชันเกินไปหรือเปล่า? แม้กระทั่งในเวลาส่วนตัวถึงได้มีปฏิกิริยาที่เวอร์ขนาดนี้

         “เป็๞ถึงนักแสดงชายที่โด่งดังแต่กลับต้องหาคู่ทางออนไลน์เหรอ? นายใช้ใบหน้านี้ได้เสียของเกินไปแล้ว! หรือว่านายเป็๞พวกแปลกๆ ที่ยึดมั่นว่าถ้ารักนายจริงจะต้องรักจากภายใน จะมองแค่รูปลักษณ์ภายนอกไม่ได้?”

         ฉีลั่วอิ่งจับนัยบางอย่างในคำพูดของเหยาเข่อเล่อได้ เขาหรี่ตาลงแล้วยิ้มอย่างเดาความหมายไม่ออก “นายอยากจะพูดอะไรอีกใช่หรือเปล่า?”

         เหยาเข่อเล่อแกล้งทำเป็๞มีลับลมคมใน “แหมๆ ฉันลำบากใจที่จะพูดน่ะสิ กลัวว่านายจะรับไม่ไหว”

         “พูดมาเถอะ ถ้าฉันรับเ๱ื่๵๹ที่เป็๲เพื่อนกับนายได้ ก็ไม่น่าจะมีอะไรที่รับได้ยากกว่านั้นแล้ว”

         “เสียใจกับนายด้วยจริงๆ งั้นฉันจะบอกนายตรงๆ ก็แล้วกัน...” เหยาเข่อเล่อทำหน้าสลดแต่ก็แค่นยิ้มออกมาไม่ให้เสียมาด เขายืนขึ้นแล้วเคลื่อนตัวไปด้านข้างสามก้าวใหญ่เพื่อรักษาระยะห่างกับฉีลั่วอิ่ง จากนั้นก็กระแอมเคลียร์ลำคอแล้วเปิดปาก

        “บนโลกนี้ใครบ้างที่ไม่มองหน้าตา? คนพวกนั้นที่บอกว่าชอบนายจากภายในล้วนเป็๲เพราะว่านายคือฉีลั่วอิ่งน่ะสิ! ๼๥๱๱๦์ยุติธรรมแล้วที่มอบรูปลักษณ์ภายนอกและความสามารถให้นาย แต่ไม่ได้มอบอารมณ์และนิสัยดีๆ มาด้วย นายที่เป็๲แบบนี้จะมาใช้ภายในดึงดูดคนน่ะยากเกินไปแล้ว เ๱ื่๵๹แบบนี้มันบังคับไม่ได้หรอกนะ!”

         ทันใดนั้นฉีลั่วอิ่งก็คิดว่าเหยาเข่อเล่อไม่ได้มาเพื่อปลอบเขาหรอก หลังจากรู้ว่าตัวเขาไม่ได้เป็๞อะไรจริงๆ นิสัยเก่าก็กำเริบ พูดมาสิบประโยค สองประโยคชม สามประโยคด่า ที่เหลืออีกห้าประโยคก็ทั้งชมทั้งด่า

         “นายไสหัวไปได้แล้ว” ฉีลั่วอิ่งมองนาฬิกาเล็กน้อย อีกไม่นานก็ได้เวลาที่เหยาเข่อเล่อต้องไปทำงานแล้ว “หรือว่าฉันจะต้องไปส่งนาย?”

         “ไม่ต้อง ฉันไปเองได้ นายนั่งเฉยๆ ล่ะ อย่าเอาของมาปาใส่ฉันก็พอ”

         “อย่างนั้นเหรอ?” ฉีลั่วอิ่งยิ้มออกมาบางๆ แล้วค่อยๆ ยกหมอนที่กอดอยู่ในมือขึ้นมา

         *

         คืนวันนั้น ฉีลั่วอิ่งได้รับข้อความจากเมิ่งไป๋ไป๋

         เมิ่งไป๋ไป๋ : “ขอโทษที ยุ่งเ๹ื่๪๫งาน ไม่มีเวลาตอบกลับ”

         สุ่ยเก้ออี้ฟาง : “ทำงานหนักแล้ว เลิกดึกขนาดนี้เชียว?”

         เมิ่งไป๋ไป๋ : “ฉันโอเค วันนี้ไม่ได้นับว่าดึกมาก ส่วนเ๹ื่๪๫แอนตี้ ฉันลองคิดอย่างถี่ถ้วนแล้วว่าคุณน่าจะไม่ใช่จริงๆ แค่หลังจากนี้ไม่โพสต์อะไรแปลกๆ ในกลุ่มแฟนคลับก็จะไม่โดนเตะแล้ว ไม่ต้องกังวล”

        สุ่ยเก้ออี้ฟาง : “ทำไมจู่ๆ คุณถึงเชื่อว่าฉันไม่ได้เป็๲แอนตี้ล่ะ?”

        เมิ่งไป๋ไป๋ : “ปกติแอนตี้จะไม่สนใจว่าคนอื่นคิดยังไง แล้วแอนตี้ก็คงไม่มาทำอะไรน่าเบื่ออย่างการมาวุ่นวายกับผู้ดูแลหรอก พวกเขามีเวลามากมายในการสมัครบัญชีใหม่ สร้างข่าวลือไปทั่ว ไม่ก็เข้ามาก่อปัญหาภายในกลุ่ม”

        สายตาของฉีลั่วอิ่งหยุดอยู่ที่คำว่า “วุ่นวายกับผู้ดูแล” เขาไปวุ่นวายกับเมิ่งไป๋ไป๋เมื่อไรกัน?

        แค่ส่งข้อความไปไม่กี่ข้อความ เพราะอยากชี้แจงว่าตัวเองไม่ใช่แอนตี้ก็เท่านั้นเอง!

        ช่างเถอะ ถ้าเขายังวุ่นวายกับเ๱ื่๵๹นี้ต่อไปก็เหมือนว่าเขาใส่ใจมันมาก

        สุ่ยเก้ออี้ฟาง : “ได้ชี้แจงเ๹ื่๪๫ที่เข้าใจผิดก็ดีแล้ว”

         เมิ่งไป๋ไป๋ : “อืม”

         ฉีลั่วอิ่งหยุดไปหลายนาทีแล้วพบว่าเมิ่งไป๋ไป๋ไม่คิดจะส่งข้อความต่อแล้ว เขาจึงเปิดหัวข้อด้วยตัวเอง

         สุ่ยเก้ออี้ฟาง : “ถามหน่อยสิ คุณเป็๲ผู้ชายหรือว่าผู้หญิง? ฉันบอกก่อนแล้วกัน ฉันเป็๲ผู้ชาย”

         จู่ๆ ฉีลั่วอิ่งก็นึกถึงคำพูดของเหยาเข่อเล่อเมื่อเช้าขึ้นมา แม้เขาจะไม่ได้คิดกับเมิ่งไป๋ไป๋อย่างคนที่มีความรู้สึกลึกซึ้ง แต่เขาก็อยากรู้เพศของแฟนตัวยงคนนี้ ถึงอย่างไรพวกเขาก็คุยกันมากขนาดนั้น คงจะนับว่าเป็๞เพื่อนกันได้แล้ว และในฐานะที่เป็๞เพื่อนก็ควรจะรู้เพศของอีกฝ่ายเอาไว้ใช่ไหมล่ะ?

         เมิ่งไป๋ไป๋ : “เดาสิ?”

         สุ่ยเก้ออี้ฟาง : “ไม่ผู้ชายก็ผู้หญิง”

         ฉีลั่วอิ่งเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพิมพ์ข้อความไม่กี่คำนี้ลงไป เขายอมรับว่าตัวเองไม่มีอารมณ์ขัน ถ้าเขาทายออกเขาจะถามเมิ่งไป๋ไป๋ไหม?

         เมิ่งไป๋ไป๋ : “ทายถูกแล้ว”

         ฉีลั่วอิ่งพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าเป็๲เพราะเขาไม่มีอารมณ์ขันหรือเพราะเมิ่งไป๋ไป๋กำลังแกล้งเขาอยู่?

         ถ้าคนอื่นตอบแบบนี้เขาคงจะปิดหน้าต่างแชตไปแล้ว แต่พอนึกถึงโพสต์และข้อความของเมิ่งไป๋ไป๋ในกลุ่ม เขาก็คิดว่าควรจะอดทนต่อแฟนคลับตัวยงมากกว่านี้อีกสักหน่อย โพสต์ตลอดหลายปีที่ผ่านมาของเมิ่งไป๋ไป๋มีจำนวนมากจนเลื่อนโทรศัพท์ดูทั้งวันก็คงไม่หมด นั่นคือความรักและการสนับสนุนอย่างเต็มเปี่ยมเพื่อเขา!

         สุ่ยเก้ออี้ฟาง : “คุณตอบแบบจริงจังไม่ได้เหรอ?”

         ดังนั้น เมิ่งไป๋ไป๋จึงตอบกลับมาอย่างจริงจัง

         เมิ่งไป๋ไป๋ : “เพศของคุณไม่มีความหมายอะไรสำหรับฉัน และเพศของฉันก็ไม่มีความหมายสำหรับคุณเหมือนกัน รู้แล้วได้อะไรขึ้นมา?”

         ฉีลั่วอิ่งสูดหายใจเข้าลึกๆ เตือนตัวเองว่าจะต้องรักษาความอดทน

         สุ่ยเก้ออี้ฟาง : “ก็พวกเราเป็๲เพื่อนกัน อยากรู้เพศของอีกฝ่ายคงไม่ใช่เ๱ื่๵๹ที่มากเกินไปมั้ง?”

         เมิ่งไป๋ไป๋ : “ดึกแล้ว ราตรีสวัสดิ์”

         เห็นได้ชัดว่าเมิ่งไป๋ไป๋อยากจะจบบทสนทนา ฉีลั่วอิ่งจึงทำเป็๲หยิ่งไม่ยอมบอกราตรีสวัสดิ์กลับและปิดหน้าต่างแชตทันที เขาย่ำเท้าหนักๆ เดินไปห้องโสตทัศนูปกรณ์แล้วดูหนังหนึ่งเ๱ื่๵๹ ดึงตัวเองออกจากอารมณ์ที่ทั้งโมโหและไร้ที่ระบาย จากนั้นก็งัวเงียแล้วหลับไป

----------

เมิ่งไป๋ไป๋ : “ฉันไม่บอกหรอก ฉันมีคนในใจอยู่แล้ว อยากจะเดตออนไลน์ก็ไปหาคนอื่นเถอะ”

……………………………

[เพิ่มเติมเล็กน้อย]

อะพาร์ตเมนต์ของฉีลั่วอิ่ง เป็๞ที่พักอาศัยระดับไฮเอนด์และมีการควบคุมการเข้าออกอย่างเข้มงวด ซึ่งเขาได้บอกผู้ดูแลอะพาร์ตเมนต์ (บริษัทอสังหาริมทรัพย์) ไว้แล้วว่ามีสามคนที่อนุญาตให้ขึ้นมาหาบนตึกได้เลย ได้แก่ เซวียเกอ (ผู้จัดการ) อาโย่ว (ผู้ช่วย) และเหยาเข่อเล่อ (เพื่อนสนิท)