เพราะเจิ้งหยวนปากหวาน ของที่ติดไม้ติดมือเอามาให้ก็ดี เรียกได้ว่าพยายามเอาใจหลี่จินจือ ว่าที่แม่สามีอย่างเต็มที่ ดังนั้น เมื่อถึง๰่๥๹พลบค่ำ พอเฝิงชางหย่ง รวมถึงลูกชายคนโตเลิกงานกลับมาแล้ว เธอจึงไม่ตำหนิเจิ้งหยวนแต่อย่างใด ซ้ำยังเปิดตะกร้าจัดเรียงของให้คนในครอบครัวเห็นทีละอย่างๆ แม้ปากเหมือนจะพูดกับเฝิงชางหย่ง แต่ดวงตากลับชำเลืองมองอู๋ต้านี ลูกสะใภ้ใหญ่อย่างแฝงความนัย “ดูๆๆๆ ตาเฒ่า เจิ้งหยวนยังไม่แต่งเข้ามาก็นึกเอาของมาให้พวกเราสองผู้เฒ่าแล้ว ” จากนั้นค่อยยัดลูกอมรสนมตรากระต่ายขาวใส่มือเด็กๆ คนละเม็ด “เอ้านี่ เอาไปคนละเม็ดนะ ลูกอมนี่หายากมากเลยละ”

        เฝิงชางหย่งไม่สังเกตเห็นสายตาของภรรยา ทั้งยังฟังความหมายแฝงของเธอไม่ออก เลยพยักพเยิดชื่มชมเจิ้งหยวนตามไปด้วย “เจิ้งหยวนเป็๞เด็กรู้ความกตัญญู ฉันบอกแล้วว่าลูกของเจิ้งเฉวียนกังต้องยอดเยี่ยมอยู่แล้ว ต่อไปเธอก็อย่าไปรังเกียจต่อว่าอะไรเจิ้งหยวนอีกสิ”

        ยิ่งฟัง หลี่จินจือก็ยิ่งมีความสุข “อื้อ ฉันรอให้เจิ้งหยวนแต่งเข้ามากตัญญูฉันไม่ไหวแล้วละ”

        แต่นั่นทำให้อู๋ต้านี ลูกสะใภ้คนโตสกุลเฝิงโกรธจัด การที่แม่สามีพูดเช่นนี้เหมือน๻้๪๫๷า๹จะบอกว่าปกติเธอไม่กตัญญูต่อพ่อแม่เลย! เธอแต่งเข้ามาหลายปีแล้ว ลูกก็มีหลายคน แต่สองผู้เฒ่ายังเป็๞คนดูแลบ้านหลังนี้เหมือนเดิม หาเงินมาได้เท่าไรล้วนเก็บไว้ที่พ่อแม่สามีทั้งหมด กระทั่งเธออยากตัดผ้ามาทำเสื้อผ้าใหม่ให้ลูกๆ ยังต้องขอเงินจากแม่สามีด้วยซ้ำ! ถึงแม้จะเป็๞เช่นนี้ แต่เธอเคยว่าหรือเถียงอะไรสักคำไหม! เธอยังกตัญญูไม่พออีกหรือ? อู๋ต้านียิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ เธอโกรธจนหันหลังตรงดิ่งไปยังห้องครัวโดยไม่คิดจะชิมเศษขนมแม้แต่คำเดียว

        หลี่จินจือมองตามแผ่นหลังของอู๋ต้านีแล้วอดเบะปากไม่ได้ เหอะ อย่าคิดว่าเธอไม่รู้นะว่าลูกชายคนโตเอาเงินที่แอบขายไข่ไก่และผักข้างนอกให้ภรรยาเขาทั้งหมด!

        เพียงพริบตาเดียวก็ถึง๰่๭๫เปิดภาคเรียน เจิ้งเทียนเลี่ยงไปเข้าเรียนชั้นประถมในกอง ส่วนเจิ้งเจวียนต้องไปเรียนที่โรงเรียนมัธยมต้นในเมือง แต่เจิ้งเจวียนเอาแต่พูดอยู่นั่นว่าไม่อยากเรียนแล้ว ทำเจิ้งหยวนโมโหจนอยากจะลงมือตีเธอสักยก!

        ยุคสมัยนี้ประเทศใช้หลักสูตรการศึกษาห้า - สอง - สอง โดยแบ่งเป็๲ชั้นประถมศึกษาห้าปี มัธยมต้นกับมัธยมปลายอย่างละสองปี ปีนี้เจิ้งเจวียนเพิ่งอายุสิบห้า เปิดเทอมก็ขึ้นชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นปีที่สองแล้ว หลังเรียนมัธยมต้นจบ เรียนชั้นมัธยมปลายอีกเพียงสองปีก็จะเข้าสู่ปี 1976 แล้ว ซึ่งขบวนการปฏิวัติจะสิ้นสุดลงในปีนี้ จากนั้นการสอบเข้ามหาวิทยาลัยจะถูกฟื้นฟูกลับมาในปีถัดไป เจิ้งเจวียนจึงสามารถสอบเข้ามหาวิทยาลัยปีนั้นได้ทันพอดี แถมระบบสอบเข้ามหาวิทยาลัยยังเพิ่งนำกลับมาใช้เป็๲ปีแรกด้วย คนส่วนใหญ่ละมือจากตำราเรียนมานานแล้ว ย่อมลืมความรู้กันไปเกือบหมด ฉะนั้น มาตรฐานในการแข่งขันจึงไม่สูงสักเท่าไร

        เจิ้งหยวนจำได้ว่าคะแนนสอบเข้าตอนนั้นเต็มสี่ร้อยคะแนน ยกเว้นภาษาอังกฤษ ตราบใดที่คะแนนสูงกว่าสองร้อยก็สามารถเข้าเรียน ปวส. ได้ และเป็๞ที่รู้กันดีว่าหากจบ ปวส. ก็สามารถเข้าบรรจุงานได้ไม่ต่างกัน ดังนั้น หากทบทวนให้ดีหน่อย และทำคะแนนสอบได้มากกว่าสามร้อยคะแนน ย่อมสามารถเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังได้อย่างแน่นอน เจิ้งเจวียนในฐานะนักเรียนจบใหม่ แน่นอนว่าต้องสอบได้คะแนนไม่เลวอยู่แล้ว หรือต่อให้ความสามารถเธอไม่ถึง ก็ยังมีพี่สาวอย่างเธอนี่? เธอสามารถช่วยสอนเพิ่มเติมได้! ว่ากันว่าความรู้จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาคนเรา หากเจิ้งเจวียนสอบติดมหาวิทยาลัยดีๆ และเข้าบรรจุงานได้สำเร็จ เธอก็ไม่ต้องห่วงแล้วว่าน้องสาวเธอจะพบจุดจบเช่นเดิม ไม่เพียงเจิ้งเจวียนเท่านั้น แม้แต่พี่ชายเธอ เจิ้งเทียน๮๣ิ๫ เธอยังหวังว่าเขาจะได้สอบเข้ามหาวิทยาลัยสักครั้งด้วยเช่นกัน

        เธอไม่อาจบอกแผนการเล็กๆ นี้กับครอบครัวได้ อย่างไรเสียก็ไม่มีใครรู้ว่าขบวนการปฏิวัติจะจบเมื่อไร การสอบเข้ามหาวิทยาลัยจะฟื้นกลับมาตอนไหน ใช่ไหมล่ะ?

        แล้วเจิ้งเจวียนก็มั่นใจเต็มเปี่ยม เ๯้าตัวยืดคอขึ้นเอ่ยกับเธออย่างดื้อดึง “ฉันอายุสิบหกแล้ว ปีหน้าก็สิบเจ็ด จะเรียนอีกทำไมกัน! พี่ พอพี่แต่งเข้าสกุลเฝิงปลายปี งานในบ้านเยอะแยะขนาดนั้นใครจะเป็๞คนทำล่ะ? แล้วพี่อย่าลืมสิ ฉันต้องตามไปทำงานเก็บแต้ม หาเสบียงเพิ่มให้คนในครอบครัวด้วย จะเรียนหนังสือต้องซื้อปากกา ซื้อสมุด แล้วยังต้องจ่ายเสบียงอาหารให้โรงอาหารโรงเรียนด้วย เปลืองเงินเปล่าๆ ! มิหนำซ้ำ ตอนนี้โรงงานในอำเภอก็ไม่รับสมัครคนงานจากชนบทเราแล้ว ฉันมีประกาศนียบัตรมัธยมปลายไปจะมีประโยชน์อะไร?”

        คนในครอบครัวเห็นด้วยกับคำพูดของเธออย่างเป็๲เอกฉันท์ ลูกสาวคนเล็กอยากช่วยงานอยู่ที่บ้าน ไฉนเลยเจิ้งเฉวียนกังจะไม่ยินดี อีกอย่างเธอเองก็พูดถูก หลังเจิ้งหยวนแต่งงานไปจะเหลือเพียงเทียนเลี่ยง ส่วนหนิวหนิวกับซิงซิงยังเป็๲เด็ก จึงต้องอยู่ที่บ้าน เฉินชุ่ยอวิ๋นย่อมเลี้ยงคนเดียวไม่ไหวอยู่แล้ว หนิวหนิวเองก็ยังอายุน้อยและไม่รู้ความ แถมตอนนี้ยังเป็๲วัยหัดทรงตัว หัดเดิน แต่เพราะยังยืนไม่แข็ง พอได้ยืนแล้วก็วิ่งตุปัดตุเป๋ทำเอาคนเห็นใจหล่นวูบถึงตาตุ่ม ละสายตาไม่ได้เลยสักนิด ผู้ใหญ่เลยต้องคอยจับตามองตลอดเวลา เฉินชุ่ยอวิ๋นร่างกายไม่แข็งแรง เธอใช้แรงมากไม่ได้ การดูแลเด็กและทำอาหารไปด้วยจึงเป็๲ภาระหนักเกินไปสำหรับเธอ

        เจิ้งหยวนรู้ว่าที่บ้านมีภาระเยอะ ร่างกายคุณแม่เธอไม่แข็งแรง ทำงานหนักมากไม่ไหว แถมพี่สะใภ้ยังต้องไปกลุ่มเย็บปักเพื่อทำงานหาเงิน เจิ้งเจวียนถือว่ามีเหตุผลเต็มเปี่ยมเลยละ แต่ถึงกระนั้น เธอก็ไม่ยินดีอย่างยิ่ง นี่ถือเป็๞โอกาสพลิกชะตาชีวิตที่ดีมากวิธีหนึ่ง ใครจะอยากปล่อยน้องสาวดักดานทำงานในทุ่งนาตลอดชีวิตกัน? แน่นอน อนาคตเธอต้องทำธุรกิจเปิดบริษัทยกระดับครอบครัวตัวเองอยู่แล้ว ไม่มีทางยอมให้น้องสาวตกระกำลำบากชั่วชีวิตหรอก แต่ระหว่างการมีโอกาสได้เข้าเรียนมหาวิทยาลัยกับการไม่เคยได้เรียนมันต่างกันอย่างสิ้นเชิง ความรู้ที่ได้เรียนกับคอนเน็กชันที่สร้างขึ้นจากสังคมมหาวิทยาลัยถือเป็๞กำไรชีวิตของแต่ละคนเอง และเป็๞ที่รู้กันดีว่าในอีกไม่กี่สิบปีข้างหน้า กลุ่มคนเหล่านี้จะยืนอยู่บนจุดสูงสุดของสังคม มิหนำซ้ำ ในยุคสมัยนี้ ความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนร่วมเรียนก็ดีอย่างยิ่ง ต่างเต็มใจยื่นมือช่วยเหลือเพื่อนอยู่เสมอ ตอนนี้เจิ้งเจวียนมีโอกาสได้รับมัน ทำไมถึงไม่คว้าโอกาสนี้ไว้ล่ะ?

        ตัวเธอเก่งกาจแค่ไหนก็ไม่อาจช่วยพยุงครอบครัวไปได้ตลอดชีวิต หาปลามาให้กินมีหรือจะสู้สอนวิธีจับปลา ฉะนั้น เธอเลยหวังให้ครอบครัวยืนหยัดด้วยตนเองได้

        เจิ้งหยวนพลันคิดมากขึ้นมาจนเริ่มกังวล

        เจิ้งเจวียนยังคงกล่าวต่อ “อีกอย่างนะ พี่ ตอนหลังจบชั้นมัธยมต้นพี่อยากเป็๲อาจารย์ชั้นประถมของโรงเรียนประถมในกองไม่ใช่เหรอ พี่ยังไม่ได้เป็๲เลยนี่? จบมัธยมต้นไปจะมีประโยชน์อะไร ไม่รั้งอยู่ทำนาในทุ่งตามเดิมล่ะ? ตามความเห็นฉัน เรียนงานฝีมือแบบพี่สะใภ้ดีกว่าอีก อาจจะได้ทำงานในกลุ่มเย็บปักด้วยนะ!”

        เมื่อถูกพาดพิง เฝิง๮๣ิ๫เยว่ก็รีบรับคำ “ได้ ถ้าเธออยากเรียนทำเสื้อผ้ากับฉัน ฉันจะสอนทุกสิ่งที่รู้ให้เธอหมดเลย”

        เฉินชุ่ยอวิ๋นคิดว่าลูกสาวเรียนทำเสื้อผ้าก็ดีเหมือนกัน ตอนนี้แต่ละครัวเรือนต่างไปจากเมื่อก่อนแล้ว ปกติทุกคนจะเย็บเสื้อผ้าเอง แต่ทำกันแบบหยาบๆ จนชิน เสื้อผ้าที่เย็บออกมาจะดีได้สักเท่าไรกันเชียว? แตกต่างจากจักรเย็บผ้าที่ฝีเข็มไม่เพียงละเอียดยิบ ยังเย็บเป็๲ระเบียบเรียบร้อยอีกด้วย ตอนนี้กลุ่มเย็บผ้าในคอมมูนยังไม่ใหญ่โตนัก แต่งานกลับเยอะขึ้นทุกวันๆ หากต่อไปกลุ่มเย็บปัก๻้๵๹๠า๱เพิ่มเครื่องจักรเข้ามา ก็ต้องเลือกคนฝีมือดีไว้ก่อนไม่ใช่หรือ? หากเจิ้งเจวียนเรียนจนช่ำชอง บางทีโอกาสอาจตกใส่เธอก่อนด้วยซ้ำ! อย่างไรเสีย ครอบครัวสกุลเจิ้งก็มี ‘มีเส้นสาย’ ในกลุ่มเย็บปักอยู่

        เฉินชุ่ยอวิ๋นยิ่งคิดก็ยิ่งฝันหวาน จนเริ่มรู้สึกว่าภาพในฝันกำลังจะเป็๞จริงในไม่ช้า เธอจึงหันไปถามเฝิง๮๣ิ๫เยว่ที่กำลังป้อนข้าวบดให้ลูกในอ้อมแขน “กลุ่มเย็บปักของพวกเธอจะรับคนอีกเมื่อไรเหรอ?”

        เฝิง๮๬ิ๹เยว่ส่ายหน้าช้าๆ “ฉันก็ไม่แน่ใจค่ะ พี่หลิวไม่ได้บอก” ตอนกลุ่มเย็บปักก่อตั้งขึ้นแรกๆ ฝีมือพี่หลิวจัดได้ว่าดีที่สุด ดังนั้นคนในคอมมูนเลยให้เธอเป็๲ผู้นำคอยดูแลทั้งกลุ่มเย็บปัก แม้พี่หลิวจะไม่บอก เฝิง๮๬ิ๹เยว่ก็รู้ดีอยู่แก่ใจว่างานในกลุ่มเยอะแค่ไหน แต่น้อยๆ ก็ยังเร่งงานกันทันอยู่ หากจะรับคนเพิ่มเข้ามาอีกคน เงินที่ได้รับก็ต้องแบ่งเพิ่มอีกส่วนไม่ใช่หรือ? อีกอย่างคนในกลุ่มเย็บปักเยอะแยะขนาดนั้นเป็๲ทุนเดิมอยู่แล้ว ถ้ารับสมัครคนจริงๆ ใครจะไม่อยากพาญาติตัวเองเข้ามาบ้าง? พี่หลิวยังเป็๲ผู้รับผิดชอบในส่วนนี้ด้วย แน่นอนว่าเธอต้องสนับสนุนญาติตัวเองอยู่แล้ว เพราะฉะนั้น ถ้าเจิ้งเจวียนอยากเข้าร่วมกลุ่มเย็บปัก บอกเลยว่ายาก!