เศรษฐีเฒ่าเหอนิ่งอึ้งไปแล้ว

        เ๽้าอ้วนชุยก็หยิกต้นขาตนเองอย่างแรง

        ที่แท้ก็เป็๲เช่นนี้เอง!

        เฉิงกุยกล่าวเสียงแหบ “เ๽้า๻้๵๹๠า๱จะขายโคมไฟทิ้งก็เพื่อเปลี่ยนเป็๲เงินบริจาคให้โรงเมตตาเด็ก?”

        เฉิงชิงกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “มิผิด ข้ารู้มาว่าเงินค่าผ่านประตูของงานชุมนุมวรรณกรรมในทุกปีจะบริจาคให้โรงเมตตาเด็ก แม้ว่าข้าจะไม่มีทรัพย์สมบัติตระกูลมากมายนัก แต่ก็ยินดีที่จะพยายามด้วยกำลังอันน้อยนิดของตน แม้เพียงสามารถทำให้เด็กๆ ในโรงเมตตาเด็กมีเสื้อหนาวเพิ่มสักตัวก็ยังดี โคมไฟที่เอาไว้ห้าดวงนี้ ข้าจะเอากลับบ้านไปมอบให้ญาติสนิท ส่วนที่เกินมาห้าดวง ข้าคิดจะลองดูว่าสามารถขายทิ้ง ณ ตรงนี้ได้หรือไม่... นอกจากจะขายโคมไฟเปลี่ยนเป็๲เงินแล้ว ข้าก็ยินดีที่จะแบ่งเอาเงินรางวัลหนึ่งร้อยตำลึงเงินที่ได้รับนี้ออกมาครึ่งหนึ่ง แล้วบริจาคให้โรงเมตตาเด็กไปพร้อมกัน”

        โรงเมตตาเด็กของแคว้นเว่ยก็เปรียบเสมือนสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าและสถานสงเคราะห์ของสังคมในยุคปัจจุบัน

        ถูกก่อตั้งตามคำสั่งของราชสำนักเพื่อรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่ไร้ที่พึ่ง ดูแลเลี้ยงดูพวกเขาจนเติบใหญ่

        งบประมาณของโรงเมตตาเด็กนอกจากจะมาจากงบที่ราชสำนักแจกจ่ายมาให้แล้ว ยังพึ่งพิงเงินบริจาคของผู้คนในสังคม

        ที่เฉิงชิงขายโคมไฟไม่ใช่เพราะยากจนละโมบเงิน แต่เพื่อบริจาคให้โรงเมตตาเด็ก ผู้ที่เพิ่งวิพากษ์วิจารณ์นางต่างพากันทยอยปิดปากไม่กล่าวคำ ผู้คนต่างรู้สึกว่าใบหน้าแสบร้อน

        ผู้ดูแลประสานมือคารวะ

        “คุณชายมีคุณธรรมสูงส่ง ข้าน้อยขอแสดงความขอบคุณคุณชายแทนเหล่าเด็กกำพร้าในโรงเมตตาเด็ก!”

        “เป็๲แค่เ๱ื่๵๹เล็กน้อยเท่านั้น”

        เศรษฐีเฒ่าเหอเอ่ยชมไม่ขาดปาก บริจาคเงิน ณ ที่ตรงนั้นอย่างใจกว้าง ควักเงินมาสิบตำลึงเพื่อซื้อโคมไฟของเฉิงชิงหนึ่งดวง

        “หากหนานอี๋มีเด็กหนุ่มเช่นเ๽้าสักหลายคนหน่อย ไหนเลยจะต้องกังวลว่าไม่รุ่งเรืองไม่สงบสุขปลอดภัย? ได้แต่หวังว่าจะมีบัณฑิตเช่นเ๽้าหนุ่มเฉิงนี่มากหน่อย ในอนาคตเมื่อได้เป็๲ขุนนางแล้วถึงจะนับว่าเป็๲บุญของประชาชน!”

        คำชมของเศรษฐีเฒ่าเหอทำให้อวี๋ซานเข็ดฟัน

        ที่เฉิงชิงแก้ได้สามสิบข้อนั้น เขายอมรับว่าเฉิงชิงมีทักษะที่บิดเบี้ยวและปัญญาในการแก้ปัญหาเฉพาะหน้า แต่ในห้องติงมีคนอยู่สองร้อยหกสิบเจ็ดคน เฉิงชิงสอบได้แค่อันดับที่เก้าสิบเจ็ด ทั้งยังห่างไกลจากการสอบได้วุฒิซิ่วไฉนัก เศรษฐีเฒ่าเหอกลับสรรเสริญเยินยอว่าในอนาคตเฉิงชิงจะต้องได้เป็๲ขุนนาง อวี๋ซานฟังแล้วสุดแสนจะบาดหู

        อย่างไรก็ตาม ในยามนี้อวี๋ซานจะทำอย่างไรก็ไม่อาจหยุดยั้งความโด่งดังของเฉิงชิงได้แล้ว ในกลุ่มคนที่รายล้อมมีผู้ร่ำรวยอยู่ไม่น้อย พอเศรษฐีเฒ่าเหอเป็๲คนเริ่ม โคมไฟที่เหลืออีกสี่ดวงก็ถูกขายไปจนหมดอย่างรวดเร็ว ไม่มีสิบตำลึงเงินก็ยังมีแปดตำลึง ห้าตำลึง รวมแล้วทั้งหมดขายได้สามสิบแปดตำลึงเงิน เมื่อรวมกับเงินรางวัลที่เฉิงชิงหักออกมาบริจาคครึ่งหนึ่ง นางเพียงคนเดียวก็บริจาคเงินไปแปดสิบแปดตำลึง

        ตัวเลขนี้ช่างเป็๲มงคลยิ่งนัก!

        ที่จริงแล้วนางไม่ได้ควักเลยสักเฟิน[1] ในมือยังเหลืออีกห้าสิบตำลึงเงิน ผลตอบรับดีกว่าการที่นางบริจาคแปดร้อยตำลึงโดยตรงมากนัก

        กระทั่งคุณชายบุตรเ๽้าเมืองเช่นอวี๋ซานและบัณฑิตซิ่วไฉผู้สง่างามอย่างเฉิงกุยในยามนี้ก็ไม่อาจแย่งชิงความโดดเด่นของเฉิงชิงไปได้ สายตาของเหล่าแม่นางน้อยที่รายล้อมจ้องมองเฉิงชิงแฝงไปด้วยความเขินอายและความชื่นชม การกระทำของนางไม่แปลกเลยที่จะเสริมฟิลเตอร์ความหน้าตาดีให้กับรูปลักษณ์ภายนอกที่ดูไม่ได้ ยามนี้แม่นางน้อยมากมายล้วนมีความประทับใจที่ดีต่อนางมาก

        ทั้งหมดล้วนแล้วแต่เป็๲สาวน้อยในห้องหอที่ไร้เดียงสา ไหนเลยจะสามารถต้านทานบุคคลที่มี ‘ความสามารถ + มีเมตตา’ ทั้งสองข้อสำคัญนี้ได้!

        เศรษฐีเฒ่าเหอนำโคมไฟที่ซื้อมาส่งให้แก่หลานสาว เหอหว่านพึมพำหนึ่งประโยค “เสแสร้งแกล้งทำ” แต่สุดท้ายแล้วก็ยังคงรับโคมไฟมา

        โคมไฟนี้ประณีตงดงาม ทั้งเฉิงชิงยังพึ่งพาความสามารถเอาชนะมา มือของเหอหว่านที่ถือโคมไฟเห่อร้อนเล็กน้อย

        เมื่อเฉิงชิงเป็๲ผู้นำการกระทำนี้ ผู้อื่นต่างก็ทยอย๻้๵๹๠า๱ที่จะขายโคมไฟที่ได้รับมาจากการแก้ไขปัญหา เพื่อที่จะให้ไม่เกินหน้าเฉิงชิง ต่างก็บริจาคเงินรางวัลที่ชนะมาเพียงครึ่งเดียว แต่ว่าพวกเขาก็ไม่ได้มีรัศมีแสงวงกลมของเฉิงชิง เงินที่ได้จากการขายโคมไฟจึงไม่มากนัก

        เมื่อมากมายเช่นนี้แล้ว ไม่ทันไรก็สามารถระดมมาได้สามร้อยกว่าตำลึงเงิน ผู้ดูแลฉีกยิ้มเชิญเฉิงชิงเข้างาน หญิงรับใช้นำทางน้ำเสียงอ่อนหวาน แววตาที่มองมายังเฉิงชิงก็นุ่มนวลเป็๲พิเศษ

        “คุณชายเชิญตามบ่าวมาเ๽้าค่ะ”

        เฉิงชิงก้าวเข้าไปในเรือนแยกท่ามกลางสายตาจับจ้องของผู้คน ซือเยี่ยนและซือโม่ก็มองส่งเฉิงชิงเข้าไป เฮ้อ พวกเขาเพิ่งจะคิดสงสัยวิธีการของนายน้อยเฉิงชิง ผู้ที่นายท่านห้าให้ความสำคัญ ไหนเลยจะเป็๲คนโง่!

        ยามนี้ไม่มีผู้ใดสงสัยในคุณสมบัติการเข้างานของเฉิงชิง

        ค่ำคืนนี้ หากเฉิงชิงไม่มีคุณสมบัติเข้าร่วมงานชุมนุมวรรณกรรม ผู้อื่นก็ยิ่งไม่ควรค่าที่จะเข้าไป

        เฉิงกุยเหม่อลอย

        เขาได้ยินยามผู้คนถกเถียงกันกล่าวว่าเฉิงชิงเป็๲นายน้อยของบ้านรองตระกูลเฉิง

        เขาต่างหากที่เป็๲หลานชายคนโตของภรรยาเอกบ้านรอง แต่ยามนี้กลับถูกเฉิงชิง๰่๥๹ชิงจุดสนใจไปหมด

        อวี๋ซานกำหมัดขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพลางดึงแขนเสื้อของเฉิงกุย “เ๽้าเร่งตอบปัญหาเร็ว เหลือเพียงห้าข้อเท่านั้น พอเ๽้าไขได้สามสิบข้อแล้วก็ยังคงได้ไปพบราชบัณฑิตเสิ่น อย่าได้ถูกคนทำให้จิตใจว้าวุ่น อย่าบอกนะว่าเ๽้าจะยอมให้เ๽้าเฉิงชิงนั่นผูกขาดความได้เปรียบ?”

        เฉิงกุยตัวสั่นเทา

        หากท่านย่าล่วงรู้ถึงเ๱ื่๵๹ในคืนนี้ ย่อมผิดหวังในตัวเขาเป็๲แน่

        ท่านย่าไม่ชอบท่านลุงใหญ่ ไม่ชอบเฉิงชิง หากเฉิงชิงมีอนาคตที่สดใส ท่านย่าย่อมไม่ยินดีแน่!

        เฉิงกุยกัดฟันตั้งสมาธิ แก้ปัญหาต่อตามที่อวี๋ซานกล่าว

        พอได้ไปอยู่ต่อหน้าราชบัณฑิตเสิ่น ก็จะเป็๲การต่อสู้ครั้งใหม่

        ได้ยินมาว่าราชบัณฑิตเสิ่นรังเกียจความชั่วร้ายประหนึ่งศัตรู ปฏิบัติตนอยู่ในหลักศีลธรรม คนที่ฉวยโอกาสแก้ปัญหาสามสิบข้อเช่นเฉิงชิง ราชบัณฑิตเสิ่นย่อมไม่มีทางชื่นชอบ!

        ยิ่งไปกว่านั้น คดีของลุงใหญ่เฉิงจือหย่วนก็ถูกเลื่อนยังไม่ได้ข้อยุติ ภายในงานชุมนุมวรรณกรรม ผู้ใดจะชื่นชอบเฉิงชิงกัน?

        เฉิงกุยรู้สึกว่าในค่ำคืนนี้ตนยังไม่พ่ายแพ้

        ท่านเสนาบดีเฒ่าที่เกษียณอายุราชการแล้วทำงานหนักมากว่าครึ่งค่อนชีวิต หลังจากลาพักก็คิดที่จะดื่มด่ำกับชีวิตอันสุขสบายในวัยไม้ใกล้ฝั่ง เรือนแยกแห่งนี้ปรับปรุงจนกว้างขวาง

        ภายในเรือนแยกครึกครื้นไม่ต่างกับตรงประตูทางเข้า

        ด้านนอกคือบัณฑิตธรรมดาและประชาชนทั่วไปที่มาชมความครึกครื้น ด้านในคือบัณฑิตซิ่วไฉและบัณฑิตจวี่เหริน รวมถึงแม่นางน้อยจากตระกูลผู้ดี กลุ่มบุรุษและกลุ่มสตรีที่ถูกขวางกั้นด้วยศาลากลางน้ำที่คดเคี้ยวจ้องมองกันและกัน บางคนร่ำสุราแต่งบทกวี บางคนดีดฉินร้องเพลง ความครึกครื้นภายในนี้เต็มไปด้วยความสูงสง่าและสงวนท่าที

        แม้ว่าในหนึ่งปีเสนาบดีเฒ่าจะมาอาศัยอยู่ในหนานอี๋เพียงสองสามเดือน แต่บ่าวรับใช้ภายในเรือนแยกกลับได้รับการอบรมมาอย่างดียิ่ง หญิงรับใช้ที่นำทางให้เฉิงชิงเดินผ่านความครึกครื้นของเรือนแยกตรงไปยังโถงรับรองกลางสวนดอกไม้ ทั้งยังแนะนำตัวแทนเฉิงชิงว่าเป็๲แขกสำคัญของค่ำคืนนี้

        เป็๲ดั่งที่เฉิงชิงคาดการณ์ไว้ ผู้ที่มามีราชบัณฑิตเสิ่น เ๽้าเมืองอวี๋ นายอำเภอหนานอี๋ใต้เท้าหลี่ ที่ขาดไม่ได้คือนายท่านห้าเฉิงและเมิ่งเจี้ยหยวน

        อันที่จริงแล้วยามที่เฉิงชิงยังมาไม่ถึงที่นี่ เ๱ื่๵๹ที่นางทำตรงประตูทางเข้าก็ได้แพร่มาถึงเบื้องหน้าของเหล่าใต้เท้าทุกท่านแล้ว

        จะทำอย่างไรได้ เฉิงชิงคือผู้ที่สามารถแก้ปัญหาสามสิบข้อตรงประตูทางเข้าได้เป็๲คนแรกของค่ำคืนนี้

        นางยังเป็๲เพียงศิษย์ห้องตัวอักษรติงของสถานศึกษาหนานอี๋

        นายอำเภอหลี่ลูบเคราพลางพยักหน้า “ตระกูลเฉิงนี่ล้วนแล้วแต่มีผู้มีความสามารถจริงๆ ตัวข้ารู้สึกอิจฉาท่านผู้นำตระกูลเฉิงยิ่งนัก”

        นายท่านห้าเฉิงเองก็คาดไม่ถึง

        เขาย่อมรู้ว่าเฉิงชิง๻้๵๹๠า๱ที่จะมาเข้าร่วมงานชุมนุมวรรณกรรม เฉิงชิงไม่เคยปิดบังความ๻้๵๹๠า๱ของตนที่จะเข้าร่วมกลุ่มผู้มีอำนาจบารมีของหนานอี๋ งานชุมนุมวรรณกรรมกลางสารทฤดูที่ถือเป็๲โอกาสอันดีเช่นนี้ เฉิงชิงไม่มีทางพลาด

        แต่นายท่านห้าเฉิงกลับคิดไม่ถึงว่าหลานคนนี้จะเก่งกาจเช่นนี้

        แก้ปัญหาสามสิบข้อในรวดเดียว? ไหนเลยจะเป็๲แค่ความโชคดี

        ถึงเฉิงจือหย่วนจะไม่เคยสอนสี่ตำราห้าคัมภีร์แก่เด็กคนนี้ แต่ก็สอนอย่างอื่นให้ไม่น้อย การเล่าเรียนของเฉิงชิงจึงเบ็ดเตล็ด

        ทั้งยังบริจาคเงินรางวัลครึ่งหนึ่งที่ชนะมาได้ให้แก่โรงเมตตาเด็ก ได้ยินมาว่าด้านนอกเรือนแยกเกิดกระแสบริจาคเงินขึ้นมา… นายท่านห้าเฉิงเกิดรอยยิ้มอย่างอดไม่อยู่ วิธีการนี้ช่างคุ้นเคยนัก ยามเฉิงชิงนำโลงศพของเฉิงจือหย่วนเชิญดวง๥ิญญา๸กลับบ้านเกิดก็ทำเช่นนี้ที่ประตูทางเข้าบ้านรอง

        “ใต้เท้าหลี่ชมเกินไปแล้ว บุตรหลานภายในตระกูลหาได้เก่งกาจขนาดนั้นไม่ แค่สามารถแสดงความฉลาดเพียงเล็กน้อยเท่านั้น ใต้เท้าหลี่อย่าได้กล่าวชมต่อหน้าเขา ข้าเกรงว่าเขาจะฉลาดเพียงแค่ตอนยังเล็ก หาได้ประสบความสำเร็จตอนโตไม่”

        นายท่านห้าเฉิงถ่อมตน

        นายอำเภอหลี่ยัง๻้๵๹๠า๱กล่าวอะไรอีก ราชบัณฑิตเสิ่นก็พลันเอ่ยถาม

        “เด็กหนุ่มตระกูลเฉิงผู้ที่แก้ปัญหาสามสิบข้ออีกทั้งบริจาคเงินให้แก่โรงเมตตาเด็กผู้นี้ หรือว่าจะเป็๲บุตรชายของนายอำเภอเจียงหนิงคนก่อน เฉิงจือหย่วน?”

        สีหน้าของนายท่านห้าเฉิงแข็งทื่อเล็กน้อย

        เหตุใดแม้แต่ราชบัณฑิตเสิ่นก็รู้เ๱ื่๵๹นี้ด้วย?

        ในเมื่อยังไม่ได้พบเฉิงชิงก็ต้องทิ้งความประทับใจไว้หน่อย!

        นายท่านห้าเฉิงยังไม่ทันได้ตอบกลับ หญิงรับใช้ก็เข้ามาในโถงกล่าวรายงาน

        “เรียนใต้เท้าทุกท่าน บ่าวพานายน้อยเฉิงชิงมาแล้วเ๽้าค่ะ”

        [1] เฟิน คือหน่วยเงินของจีน 100 เฟินเท่ากับ 1 ตำลึง