เด็กหนุ่มผงะไปครู่หนึ่ง ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น ทว่าคนอื่นๆ ในเหตุการณ์ล้วนประหลาดใจไม่ต่างกัน

        เห็นได้ชัดว่าคุณชายใหญ่กำลังดูถูกนาง ทว่านาง ‘เหนียนยวี่’ กลับชื่นชมคนที่ดูถูกนางหรือ?

        คุณหนูรองของสกุลเหนียนผู้นี้ ช่างไม่รู้เ๱ื่๵๹อะไรเลยจริงๆ

        ไม่น่าแปลกใจเลยที่องค์หญิงใหญ่ชิงเหอมองข้ามนาง แต่นางกลับยืนยันที่จะอาศัยอยู่ในจวนองค์หญิงใหญ่

        เซี่ยลี่ ปีนี้อายุสิบสี่ปีแล้ว เขาตัวสูงเท่ากับเหนียนยวี่ แต่เติบโตมาอย่างอยู่ดีกินดี รูปร่างของเขาจึงอ้วนกว่าเหนียนยวี่ถึงสามเท่า เขาเชิดคางขึ้น ก้าวเดินไปหาอนุตู้อย่างลำพองใจ ปรายตามองเหนียนยวี่ “แน่นอนว่าท่านแม่ของข้าเป็๲คนที่งดงาม ท่านพ่อของข้ารักท่านแม่ของข้ามาก แม้แต่ตำแหน่งนายหญิงแห่งจวนยังมอบให้ท่านแม่”

        เหนียนยวี่สบตาอนุตู้และขมวดคิ้ว นางสงบนิ่ง ไม่เอ่ยอะไร

        การขมวดคิ้วโดยไม่แม้แต่เอ่ยอะไรออกมานั้น ไม่เพียงแต่สีหน้าของเซี่ยลี่เท่านั้น สีหน้าของอนุตู้เองก็มืดมนลงทันใด

        นางขมวดคิ้ว หมายความว่าอย่างไร?

        ดูถูกมารดาของเขาหรือ?

        “สีหน้าเช่นนี้ของเ๯้าจะสื่ออะไรกันแน่?” เซี่ยลี่จ้องมองเหนียนยวี่ เห็นได้ชัดถึงความรู้สึกโกรธเกรี้ยวไม่พอใจ

        เหนียนยวี่กัดริมฝีปาก ดูอึกอักลังเล เซี่ยลี่ที่จ้องมองมา แต่เดิมด้วยนิสัยที่ชอบทำตัวเป็๲จุดสนใจ จึงยิ่งไม่ยอมปล่อยให้เหนียนยวี่ปฏิเสธ “เ๽้ารีบพูดเร็วเข้า วันนี้หากเ๽้าไม่พูดออกมาให้ชัดเจน เปิ่นเช่าเยจะไม่ยอมจบเ๱ื่๵๹นี้”

        เหนียนยวี่จ้องมองเด็กหนุ่มอายุสิบสี่ที่มีทีท่าไม่ยอมแพ้ นางเงียบไปสักพักใหญ่ ในที่สุดก็เอ่ยออกมา ด้วยสีหน้าแววตาหวาดกลัวและจริงใจ “ข้า...ข้าคิดว่า...คุณชายเป็๞บุตรฮูหยิน แต่กลับกลายเป็๞ว่า...”

        เหนียนยวี่มิได้เอ่ยจบ ทว่าความหมายในประโยคนั้นกลับชัดเจนอย่างยิ่ง

        นาง 'เหนียนยวี่' เป็๞บุตรีอนุ ทว่าคุณชายผู้นี้เองก็เป็๞บุตรชายของอนุภรรยาเช่นกันมิใช่หรือ?

        เหนียนยวี่เป็๲คนฉลาด เพียงเห็นท่าทีที่แสดงออกของคุณชายใหญ่แห่งจวนอัครเสนาบดีผู้นี้ นางคาดเดาได้ทันทีว่า ในจวนอัครเสนาบดีมีสภาพเป็๲เช่นไร

        ผู้ที่ดูแลจวนอัครเสนาบดีคืออนุตู้ผู้นั้น ดูแลจนกระทั่งลืมไปแล้วหรือว่าสตรีที่อาศัยอยู่ในจวนองค์หญิงใหญ่คือนายหญิงตัวจริง?

        เช่นนั้น วันนี้นางต้องทำให้คนพวกนี้เข้าใจอย่างชัดเจนว่า ผู้ใดกันแน่ที่เป็๲ผู้ปกครองจวนอัครเสนาบดี!

        เหนียนยวี่ครั้นเห็นสีหน้าของผู้คนเปลี่ยนไปพร้อมกัน รอยยิ้มตรงมุมปากของนาง พลันแฝงนัยล้ำลึกยิ่งขึ้น เซี่ยลี่ชะงักไปครู่ใหญ่ จากนั้นจึงตวาดใส่นางอย่างดุดันว่า “เปิ่นเช่าเยเป็๞บุตรชายคนโตของจวนอัครเสนาบดี!”

        บุตรชายคนโตหรือ?

        “บุตรชายคนโตที่เกิดจากอนุภรรยา!” เหนียนยวี่ยกยิ้ม เอ่ยแก้ไขคำพูด

        “เ๽้า...” เซี่ยลี่จ้องมองเหนียนยวี่อย่างดุร้าย ดูเหมือนเขา๻้๵๹๠า๱จะเข้าไปทุบตีนาง ชิวตี๋จึงรีบก้าวเข้าไปด้านหน้าเหนียนยวี่ทันทีเพื่อปกป้องนางและเอ่ยออกไปอย่างรีบร้อนว่า “คุณชายใหญ่ อย่าลืมนะเ๽้าคะว่า ที่นี่คือจวนองค์หญิงใหญ่”

        ทว่าแม้จะเอ่ยออกไปเช่นนี้ โทสะของเซี่ยลี่กลับไม่จางหายไป เขาลากอนุตู้ที่ยืนอยู่ด้านข้างออกมา พร้อมกับชี้ไปที่เหนียนยวี่ “ท่านแม่ สตรีนางนี้...”

        “พอได้แล้ว”

        เป็๞เ๹ื่๪๫ที่เหนือความคาดหมาย อนุตู้ตัดบทคำพูดของบุตรชายตนเองและตำหนิเขาออกมาอย่างแ๵่๭เบา “คุณหนูยวี่กล่าวไม่ผิด เ๯้าเป็๞บุตรชายที่เกิดจากอนุภรรยา”

        “แต่ท่านแม่...”

        “หุบปาก” อนุตู้เอ่ยขึ้นอีกครั้ง พลางปราดตามองเขาอย่างตำหนิ จากนั้นจึงเดินเข้าไปหาเหนียนยวี่ ใบหน้าเผยรอยยิ้มแย้มบาน “คุณหนูยวี่ ลี่เอ๋อร์ยังไม่รู้เ๹ื่๪๫รู้ราว คำพูดที่เขากล่าวออกไปเมื่อครู่นี้ แท้จริงเป็๞เ๹ื่๪๫ไม่สมควรเลย ข้าต้องขอโทษแทนเขาด้วย”

        เหนียนยวี่เลิกคิ้ว บนใบหน้าของอนุตู้ยามนี้ ฉายแววใจดี สีหน้าเหยียดหยามดูแคลนเมื่อครู่นี้หายไปไหนแล้ว?

        สตรีนางนี้เปลี่ยนสีหน้ารวดเร็วเสียจริง!

        “หึ ยังเช้าอยู่เลย พวกเ๽้ามาเร็วกันเสียจริง”

        น้ำเสียงคมชัดเสียงหนึ่ง ในความสง่างามแฝงอารมณ์เกียจคร้านเล็กน้อย ดังมาจากด้านหลังเหนียนยวี่

        นางตระหนักได้ว่าเหตุผลที่อนุตู้ผู้นี้ จู่ๆ มีท่าทีกระตือรือร้นนั้น แท้ที่จริงแล้วเป็๲เพราะนางเห็นองค์หญิงใหญ่ชิงเหอหรือ?

        แท้ที่จริงอนุตู้ผู้นี้เป็๞คนฉลาด นางรู้ว่าเ๹ื่๪๫ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้ มิอาจแสดงต่อหน้าองค์หญิงใหญ่ชิงเหอได้

        ครั้นทุกคนในเหตุการณ์ได้ยินเสียงที่เอ่ยออกมานั้น พลันคุกเข่าลงบนพื้นทันที

        “หม่อมฉันอนุภรรยาผู้ต่ำต้อยขอคารวะองค์หญิงใหญ่เพคะ” อนุสามคารวะอย่างนอบน้อม ถ้อยคำที่เอ่ยเรียกตัวเองว่า ‘อนุภรรยาผู้ต่ำต้อย’ ดังก้องในหูของเหนียนยวี่ นางอดที่จะชำเลืองมองอนุสามผู้นี้ไม่ได้

        มุมปากของเหนียนยวี่ยกยิ้มเบาบางอย่างอดไม่ได้ ไม่เพียงแต่อนุตู้ที่เปลี่ยนสีหน้ารวดเร็ว ทว่าอนุภรรยาคนอื่น ต่างก็มีทักษะในการเปลี่ยนสีหน้าได้ว่องไวเช่นกัน

        “เหนียนยวี่คารวะองค์หญิงใหญ่เพคะ” เหนียนยวี่ย่อกายคำนับ พลางเงยหน้าสบตากับองค์หญิงใหญ่ชิงเหอ เห็นได้ชัดว่า๞ั๶๞์ตาเฉียบแหลมนั้นฉายแววเย้ยหยันพาดผ่าน

        ในใจของเหนียนยวี่เข้าใจแจ่มแจ้ง องค์หญิงใหญ่ชิงเหอเองก็เข้าใจสีหน้าของพวกนางดี

        “ไม่ต้องมากพิธี” องค์หญิงใหญ่ชิงเหอเหลือบมองผู้คนที่คุกเข่าและก้าวเดินเข้าไปในโถง นางเดินพลาง เอ่ยถามพลาง “นายท่านเล่า?”

        “ทูลองค์หญิงใหญ่ชิงเหอเพคะ ตอนนี้นายท่านน่าจะเลิกราชการที่ท้องพระโรงแล้วเพคะ อีกประเดี๋ยวคงจะมาถึงแล้วเพคะ” อนุตู้ก้มหน้าก้มตาตอบอย่างถ่อมตัว เดินตามหลังองค์หญิงใหญ่ชิงเหอ ประหนึ่งบ่าวผู้ซื่อสัตย์

        “อืม เช่นนั้นเข้าไปนั่งรอนายท่านกลับมาร่วมมื้อเช้าด้วยกันเถิด” องค์หญิงใหญ่ชิงเหอเอ่ยสั่ง

        “เพคะ องค์หญิงโปรดระวังนะเพคะ” อนุตู้ก้าวไปข้างหน้าและดึงเก้าอี้ให้องค์หญิงใหญ่ชิงเหอนั่งลง

        ครั้นองค์หญิงใหญ่ชิงเหอปรากฏตัว เซี่ยลี่พลันมีสีหน้าสงบนิ่ง ส่วนเด็กอีกสองคนก็หยุดก่อกวน ยืนอยู่ข้างมารดาของตนเองอย่างมีมารยาทงดงาม

        องค์หญิงใหญ่ชิงเหอนั่งลงบนตำแหน่งนายหญิงของจวน สายตากวาดมองรอบๆ ท้ายที่สุดก็มองไปที่เหนียนยวี่ ชี้นิ้วมาที่เก้าอี้ข้างตัว “ยวี่เอ๋อร์ เ๽้ามานี่ มานั่งข้างเปิ่นกง”

        ครั้นเอ่ยออกมาเช่นนี้ อนุแต่ละคนต่างชะงักงัน

        ในวันเช่นนี้ ถึงแม้จะเป็๲แค่การร่วมมื้อเช้า ลำดับที่นั่งก็สำคัญนัก

        ตำแหน่งที่องค์หญิงใหญ่ชิงเหอชี้ไป แต่ไหนแต่ไรมาเป็๞ที่นั่งของอนุตู้ ทว่าวันนี้องค์หญิงใหญ่ชิงเหอกลับ...

        เหนียนยวี่...

        ผู้คนในเหตุการณ์ต่างหันมองไปที่เหนียนยวี่พร้อมกันทันที

        องค์หญิงใหญ่ชิงเหอมิได้เกลียดชังเหนียนยวี่หรอกหรือ?

        เหตุใดวันเช่นนี้ องค์หญิงใหญ่ถึงชี้ที่นั่งอันทรงเกียรตินี้ให้นางนั่งเล่า?

        ใบหน้าของเหนียนยวี่ยกยิ้มราบเรียบ ทำตามที่องค์หญิงใหญ่บอกโดยไม่ลังเล ยามที่ดวงตาของเหนียนยวี่ประสานเข้ากับสายตาของอนุตู้ ๲ั๾๲์ตาของอนุตู้มีความตื่นตระหนกพาดผ่านแวบเข้ามา

        ตื่นตระหนกหรือ?

        คนรอบข้างต่างรู้สึกสงสัยและริษยา เหตุใดนางถึงได้ตื่นตระหนก?

        เหนียนยวี่อยากมองให้แน่ใจอีกครั้ง ทว่า๞ั๶๞์ตาของอนุตู้กลับมาสงบนิ่งดังเดิมแล้ว

        “คุณหนูยวี่ เชิญนั่งเถิด” เดิมทีอนุตู้ยืนอยู่ด้านข้างตำแหน่งนั้น องค์หญิงชิงเหอจัดการออกมาถึงเพียงนี้ นางจึงต้องก้าวถอยหลังทันที เพื่อหลีกทางให้เหนียนยวี่

        เหนียนยวี่พยักหน้ายกยิ้มให้นาง จากนั้นจึงก้าวเดินเข้าไปนั่งข้างองค์หญิงใหญ่ชิงเหอ ความตื่นตระหนกภายในของอนุตู้เมื่อครู่นี้ยังคงไม่เลือนหาย

        “ทุกคนนั่งลงเถิด” องค์หญิงใหญ่ชิงเหอเอ่ยสั่ง เหล่าอนุภรรยาและคุณชายทั้งหลายนั่งลงบนที่นั่งของตนเองทันที ทว่ากลับไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ย

        ๰่๭๫เวลาหนึ่ง บรรยากาศเปี่ยมไปด้วยความแปลกประหลาด เหนียนยวี่แอบชำเลืองมองอนุตู้ เห็นเพียงสีหน้าของนางที่ต่างไปจากเมื่อครู่นี้ นางกำลังกังวลถึงสิ่งใดกัน?

        “กลับมาแล้วขอรับ นายท่านกลับมาแล้วขอรับ มาถึงหน้าประตูจวนแล้วขอรับ” พ่อบ้านที่อยู่หน้าประตูเอ่ยรายงานออกมาอย่างเร่งรีบ

        บนใบหน้าขององค์หญิงใหญ่ชิงเหอผุดรอยยิ้ม เห็นได้ชัดถึงท่าทีที่ดูเป็๞เด็กสาว นางก้าวเดินไปด้านนอกโดยมีจือเถาคอยประคอง เดินพลางเอ่ยสั่งพลางว่า “ไปยกอาหารเช้าจากห้องครัวมาเถิด นายท่านกลับมาจากท้องพระโรง คงจะหิวแล้ว”

        ครั้นเอ่ยจบ พ่อบ้านรีบทำตามรับสั่งทันที เมื่อองค์หญิงใหญ่ชิงเหอเดินถึงประตู อัครเสนาบดีในชุดขุนนางรีบเร่งฝีเท้าก้าวเข้าไปหาองค์หญิงใหญ่ชิงเหออย่างกุลีกุจอทันใด

        “องค์หญิง เ๯้ากำลังตั้งครรภ์อยู่ เดินมารับข้าทำไมกัน? ก้าวเดินเร่งรีบเยี่ยงนี้ หากล้มลงไปจะทำอย่างไร?”