“คุณหนูท่านหายไปไหนมาเ้าคะ” พี่เสี่ยวหลานถามขึ้นขณะที่ซินเยว่กำลังเดินเข้าห้องนอน
“อ้อ ข้าไปดูงิ้วหลังมื้ออาหารเย็นมาน่ะ” ซินเยว่แกล้งพูดหยอกเสี่ยวหลานกลับไป
“ดูงิ้วหลังมื้ออาหารเย็น?? ที่จวนเรามีละครงิ้วมาแสดงตอนไหนหรือเ้าคะ” พี่เสี่ยวหลานทำหน้างง
“ถ้าฮูหยินเอกจ้างงิ้วมาแสดงจริง ๆ พี่เสี่ยวหลานจะไม่รู้ได้อย่างไร แต่นี่มันเป็งิ้วที่มีข้าผู้นี้เขียนบทให้เล่นต่างหากล่ะ” ข้าพูดไปยิ้มไป
“คุณหนูลงมือแล้วหรือเ้าคะ แล้วทำไมไม่ชวนบ่าวไปดูด้วยเล่า ว่าแต่พวกนางแสดงได้สมจริงหรือไม่เ้าคะ”
“ก็ข้ากลัวว่าถ้าชวนพี่เสี่ยวหลานไปดูด้วย ถ้ามีคนเห็นจะทำให้พี่เดือดร้อนก็เลยไปคนเดียวดีกว่า ส่วนในเื่ของการแสดงนั้นบอกได้เลยว่า ตบจริง! โบยจริง! เจ็บจริง! ไม่ใช้ตัวแสดงแทนแน่นอน”
“อูยยย แค่นึกภาพก็รู้สึกเจ็บแทนเลยเ้าค่ะ คิก ๆ ๆ” เสี่ยวหลานนึกเลียนแบบสีหน้าท่าทางของคน จากคำพูดของซินเยว่อย่างสนุกสนาน
“แหมมมมม พี่เสี่ยวหลานก็ช่างเจรจา ฮ่า ๆ ๆ” เพราะหลายวันก่อนที่ไปดูลาดเลาที่เรือนของฮูหยินเอกกับสองอนุ บังเอิญได้ยินฮูหยินกับสาวใช้คนสนิทคุยกันว่า
ต้องรีบจัดการอนุเฉิงได้ข่าวมาว่าบิดาของนาง กำลังจะได้เลื่อนขั้น หากชักช้าอนุเฉิงคงมีที่ยืนในใจสามีของนางมากขึ้น นางต้องเป็ที่หนึ่งเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ได้รับความรักจากสามี ยังไงควรรีบจัดการก่อนที่สามีของนางจะกลับมาถึงเมืองหลวง
เพราะสิ่งที่สามีเกลียดที่สุดคือภรรยาไม่ปรองดอง อิจฉาริษยาทำให้บ้านลุกเป็ไฟตัวอย่างก็สองแม่ลูกนั่น ที่ถูกใส่ร้ายจนต้องระเห็จไปอยู่ท้ายจวน ที่แท้รองเ้ากรมสำนักตรวจการก็เป็คนหน้าบาง กลัวจะถูกติฉินนินทาว่าเรือนหลังของตนยังจัดการไม่ได้ แล้วจะควบคุมใต้บังคับบัญชาได้อย่างไร
กลัวเสียหน้ามากขนาดนี้แล้วจะมีเมียหลายคนไปทำไม ซินเยว่จึงลงทุนเป็ตัวเปิด เพื่อให้แผนของฮูหยินเอกสำเร็จสมใจก็แล้วกัน และคืนนั้นซินเยว่นั่งดูอยู่สักพัก ก็ถึงฉากสำคัญที่ฮูหยินเอกยัดข้อกล่าวหาให้อนุเฉิง ว่าขโมยปิ่นปักผมที่เป็ของสำคัญของนาง ข้อกล่าวหาเดียวกับท่านแม่ของนาง
ส่วนอนุหลี่ถือว่ายังฉลาดอยู่บ้าง เหมือนจะรู้ทันความคิดของฮูหยิน จึงเปิดทางให้จัดการอนุเฉิงไปพร้อมกับนาง อย่างไรเสียนางก็ยังได้กำไรอยู่ดี ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวจะได้ไม่เสียเวลา
“นางหญิงแพศยาหลี่กล้าดียังไงมาทำคุณไสยใส่ข้า อาจิวเ้าเก็บหลักฐานเ่าั้เอาไว้ให้ดี รอสามีข้ากลับมาข้าจะมอบให้เขาดู เมื่อได้เห็นหลักฐานข้าอยากจะรู้นักว่า สามีข้าจะจัดการพวกนางอย่างไร”
“เ้าค่ะฮูหยินข้าจะเก็บไว้อย่างดี แต่เราก็สามารถสร้างสถานการณ์ซ้อนจัดการกับอนุเฉิงได้พอดีเลยนะเ้าคะ”
“เป็ดังที่เ้าว่าช่างบังเอิญเสียจริง ที่เกิดเื่ของอนุหลี่ขึ้นมาพอดี ต้องขอบใจเ้ามากที่ช่วยข้าจัดการได้ดีข้าจะตกรางวัลให้”
“บ่าวยินดีรับใช้ตามที่ฮูหยินสั่งอยู่แล้วเ้าค่ะ” อาจิวพูดออกไปด้วยความดีใจที่จะได้รางวัลจากฮูหยิน
“อืม ข้าง่วงนอนเต็มทีก่อนเ้าออกไป ก็ดับไฟให้ข้าด้วยก็แล้วกัน” ฮูหยินเอกบอกสาวใช้ด้วยน้ำเสียงที่อยากพักผ่อนเต็มที
ทางด้านเรือนหลังเสี่ยวหลานท่าทางจะสนใจ เกี่ยวกับการเอาคืนของซินเยว่อย่างมาก
“คุณหนูมีแผนจะทำอะไรต่อจากนี้หรือไม่เ้าคะ” เสี่ยวหลานถามถึงแผนการต่อไปของซินเยว่
“ระหว่างนี้ยังไม่ต้องลงมือทำอะไรเก็บตัวอยู่ในเรือนไปก่อน รอให้นายท่านเสิ่นกลับมาถึงจวนข้าย่อมมีงิ้วโรงใหญ่ไว้รอ” นางยกยิ้มมุมปากอย่างคนมีแผนการอยู่ในใจ
