“คุณแน่ใจนะว่าคุณัดำใช้ให้พวกคุณมา? คุณมีโอกาสป้อนพาสเวิร์ดได้แค่ 2 ครั้ง ถ้าผิดอีก ผมคงต้องโทร.แจ้งตำรวจ นี่เป็ส่วนหนึ่งของบริการของวีไอพี” สมิธถอยหลังไปสองก้าว เขาอยู่ยืนข้างๆ สัญญาณเตือนภัย
ในสถานการณ์เช่นนี้ต่อให้เสิ่นิเล็งปืนไปที่ศีรษะของสมิธเขาก็คงไม่ยอมจำนน เพราะเมื่อเทียบกับการที่ตกอยู่ในสภาพผู้จัดการที่ทำของลูกค้าหาย ความตายอาจจะเป็เื่รองไปเลย
“มาตรการรักษาความปลอดภัยของที่นี่ดีนะ ไม่ต้องติดอาวุธหลัก แต่ก็ยากที่จะหลบออกไป” อันฉีกระซิบที่ข้างหูของเสิ่นิ เธอได้ตรวจสอบทางหนีทีไล่เอาไว้เรียบร้อยแล้ว ผลลัพธ์เช่นนี้ไม่ได้เกินความคาดหมายของอันฉี ัดำชื่นชมความมีเล่ห์เหลี่ยมและไหวพริบของอันฉีมาก ผู้หญิงคนนี้จะเอาเงิน 3 พันล้านออกจากปากเสือได้อย่างไร?
“ช้าก่อน...ผมต้องพลาดรายละเอียดบางอย่างไปแน่...” เสิ่นิหลับตาพลันนึกถึง่เวลาที่ได้อยู่กับัดำ ทุกคำพูด ทุกรอยยิ้ม ทุกครั้งที่สบตา ปรากฏขึ้นตรงหน้าราวกับเป็ฉากในภาพยนตร์
สมิธสงสัยไปแล้ว 98% มือของเขาเตรียมยกขึ้นเพื่อที่จะกดปุ่มสัญญาณ
และทันใดนั้นเอง เสิ่นิก็ลืมตาทั้งสองข้างขึ้น ในสมองของเขาปรากฏภาพในขณะที่ัดำกำลังหยุดชมภาพ ‘ปิกนิก’ ในหอศิลป์ เขากดแป้นพิมพ์อย่างรวดเร็ว 131419 เสียงดังคลิก ล็อกของประตูนิรภัยถูกเปิดออก
สมิธถอนมือออกจากกริ่ง ใบหน้าของเขาแขวนไปด้วยรอยยิ้มอีกครั้ง “ยินดีต้อนรับทั้งสองท่าน ต่อไปก็เชิญพวกคุณตามสะดวก”
ว่าแล้ว สมิธก็หยิบบัตรอิเล็กทรอนิกส์ยื่นให้เสิ่นิ
“ตู้เซฟของคุณัดำคือตู้ไหน?” เสิ่นิถามด้วยความสงสัย
“เหอๆ คุณล้อเล่นแน่เลย ทั้งหมดในนี้นั่นล่ะครับ” สมิธผายมือ ตู้เซฟวีไอพีในห้องนิรภัยทั้งหมด 10 ชุด มีพาร์ติชันขนาดเล็กกั้นมากถึง 3,000 ชั้น ทั้งหมดเป็ของัดำเพียงคนเดียว แต่เธอไม่ได้เปิดในนามของตนเอง เธอใช้ตู้เซฟที่เปิดโดยข้อมูลส่วนบุคคลของผู้ค้าถึง 500 รายบนถนนคนเดินฮวาเหลียน ดังนั้นสมิธจึงมิใช่ผู้กล่าวเท็จ ัดำไม่มีบัญชีตู้เซฟที่นี่
เสิ่นิและอันฉีหยิบการ์ดอิเล็กทรอนิกส์มาแล้วเดินเข้าไปในห้องเซฟวีไอพี พวกเขาสุ่มเปิดประตูตู้เซฟมาหนึ่งใบ เสียงดัง ปิ๊บ ปิ๊บ ประตูตู้เซฟเปิดออก เขาดึงกล่องเหล็กอันหนักอึ้งออกมาและวางมันไว้บนโต๊ะก่อนจะเปิดออก กล่องใบนั้นเต็มไปด้วยธนบัตรใบละหนึ่งร้อยดอลลาร์ มูลค่าอย่างคร่าวๆ คงอยู่ที่ 1 ล้านดอลลาร์! นี่คือบัญชีที่เปิดด้วยบัตรประชาชนของลุงหกเ้าของหัวไชเท้า ถ้าเขารู้ว่าตัวเองมีเงินเยอะขนาดนี้ คาดว่าโรคหัวใจคงกำเริบและอาจวายตายไปแล้ว
ในห้องเซฟวีไอพี มีตู้เซฟทั้งหมด 3,000 ตู้ ทุกตู้นั้นบรรจุไปด้วยเงินทุจริตที่ยักยอกมาจาก 7 แก๊งใหญ่ เห็นได้ชัดว่าัดำมีแรงจูงใจอื่นแอบแฝง หรืออาจจะเป็ไปได้ว่ามีการวางแผนเอาไว้นานแล้ว
“ในที่สุดภารกิจของฉันก็ลุล่วงแล้ว แม่เอ๊ย อยู่ด้วยกันมาครึ่งปี ในที่สุดก็ได้เห็นเงิน” อันฉีเอนกายลงบนโต๊ะเหล็ก เธอแทบจะร้องไห้ออกมา ทางหนึ่งบ่นพึมพำ ส่วนอีกทางหนึ่งก็ควักโทรศัพท์ออกมา “ไอ้บ้าคาร์ล กล้าส่งงานสุ่มสี่สุ่มห้าให้ฉัน กลับไปต้องจัดการซะหน่อย”
“เธอคิดจะทำอะไร?” เสิ่นิมองไปที่อันฉี
“แน่นอนว่าต้องกลับไปรายงานภารกิจกับพันเอกสิ จะให้กลับไประบายความในใจกับเขาได้ยังไงล่ะ?” อันฉีกล่าวด้วยสีหน้าที่ขุ่นเคือง
“เงินนี้ยังเคลื่อนย้ายไปไหนไม่ได้ชั่วคราว อย่างน้อยก็จนกว่าจะช่วยัดำและเซี่ยวอี๋ออกมาได้” เสิ่นิกล่าวอย่างหนักแน่น
“พี่ชาย ภารกิจของฉันเสร็จสิ้นแล้ว ไม่มีความจำเป็ที่ฉันจะต้องไปเหยียบหางตระกูลไมค์ พวกเขาน่ากลัวกว่าที่นายคิดนะ เ้าพ่อรุ่นนี้มีหูตาอยู่ทั่วแผ่นฟ้า แแ่กับทางรัฐบาลมาก ถึงขนาดมีรายชื่อของทหารนาวิกโยธินและกองบิน 101 ที่เกษียณไปแล้ว คัดเอาแต่ที่ยอดฝีมือและลากเข้าเส้นทางมาเฟีย นายกำลังเข้าไปยุ่งกับกองทัพทั้งกองทัพ และยังเป็กองทัพที่มีอาวุธยุทโธปกรณ์ที่ครบครันที่สุดในโลกอีกด้วย” อันฉีมีเจตนาทำให้เสิ่นิตัดใจและเปลี่ยนผู้ช่วยคนใหม่
“เธอเป็คนแนะนำงานนี้ให้ฉันเอง ไม่มีเหตุผลที่จะล้มเลิกกลางคัน อยากส่งงาน ก็ต้องรอให้ฉันจบงานของฉันเสียก่อน” เสิ่นิจ้องหน้าเธอเหมือนกับเทือกเขาอันอุดมสมบูรณ์ไม่สั่นไหว เขานำเงินเก็บเข้าไปในตู้เซฟ
“เหอๆ ทำไมรู้สึกว่าตอนที่นายเป็บอดี้การ์ดนี่ช่างน่าหลงใหลเสียยิ่งกว่าตอนที่เป็นิรวานอีก อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนายเลยนะ ชาวนิรวานแข็งแกร่งมาก เพราะประสบการณ์ที่สั่งสมและการอบรมที่ได้บ่มเพาะมา แต่ตราบใดที่นายยังเป็มนุษย์ นายก็ยังมีขีดจำกัด ซูเปอร์แมนดื่มหนักก็อาเจียนได้เหมือนกัน นายคิดจะจัดการไปทีละแก๊ง อำนาจอยู่ในมือของคนอื่น เท่ากับว่าไปรนหาที่ตาย” อันฉีกล่าวอย่างเ็า
“พวกมันฆ่าผมไม่ได้ อย่างน้อยก็จนกว่าภารกิจของผมจะลุล่วง...ไม่มีใครฆ่าผมได้ ต่อให้เป็พระเ้าก็ทำไม่ได้” สีหน้าของเสิ่นิไม่เปลี่ยนแปลง เขาไม่เห็นโลกอยู่ในสายตา เพราะในโลกของเขามีแค่เพียงความรับผิดชอบของบอดี้การ์ดเท่านั้น
“เฮ้อ ฉันชอบท่าทางเย้ยฟ้าท้าดินของนายจัง ช่างเถอะ รออีกสองวันก็ได้ แต่ฉันจะไม่ยื่นมือเข้าไปช่วยนายช่วยเหลือคนหรอกนะ กฎของค่ายนายก็รู้ ถ้าจำเป็ ก็สังหารหมู่ได้ ถ้าไม่เกี่ยวกับภารกิจ ทำเกินเื่จะถูกตัดคะแนน” อันฉียักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ เธอจะยืดเวลาส่งงานให้ ถือว่าเป็การช่วยเสิ่นิครั้งใหญ่ก็แล้วกัน
“ฉันเข้าใจ ขอบคุณ อีกอย่างฉันจะขอยืมรถบรรทุกติดอาวุธของเธอไปใช้หน่อยนะ” เสิ่นิหันกลับมายิ้ม “ไม่ใช่อะไร ถือเป็ค่าคอมมิชชั่นสำหรับงานนี้ บางทีเธออาจจะขาดทุนนิดหน่อย ถือว่าเป็ราคามิตรภาพก็แล้วกัน”
“นายบ้าไปแล้วเหรอ คิดจะถล่มเวกัสหรือยังไง?” รถบรรทุกปืนของอันฉี หากถล่มเวกัสได้ก็จะเกินไปหน่อย แต่ก็สามารถสังหารคนได้เป็หลักหลายพันคน
“ตลกแล้ว ในเมื่อเ้าพ่อรู้สมญานามในนิรวานของฉัน ฉันก็ต้องทำให้สมกับที่เป็าาเสิ่นิเสียหน่อย ใช่ไหมล่ะ?” เสิ่นิบิดคอดังกรอบแกรบ
“นี่กุญแจ รถจอดอยู่ที่ลานจอด XX นะ ฉันจะไปอยู่ที่ดีๆ สักสองวัน นายเสร็จแล้วก็โทร.หาฉันล่ะ” อันฉีโบกมือลา
“ทราบแล้ว” เสิ่นิเก็บกุญแจ ทันใดนั้นอันฉีก็หมุนตัวแล้ววิ่งกลับมา
“เธอลืมของเหรอ?” เสิ่นิสงสัย
“อื้อ ฉันลืมจูบนาย” อันฉีไม่รอช้า รู้ตัวอีกทีเธอก็โผเข้ามากัดที่ปากเขาแล้วจูบที่อบอวลไปด้วยกลิ่นเื เหมือนกับหมาป่าสองตัวที่กำลังคลอเคลียกัน เธอไม่หยุดจนกระทั่งใบหน้าแดงฉาน “ตายแล้ว ไม่เจอกันพักเดียว ทักษะการจูบดีขึ้นมาก มีสาวๆ มาสอนให้เหรอ?”
เสิ่นิกุมแก้มด้วยความอาย เขาเขินที่จะบอกอันฉีว่าเขาจูบเป้าหมายที่คุ้มกันมาทั้งหมด เทคนิคก็เลยก้าวหน้าขึ้นโดยธรรมชาติ หากนึกย้อนกลับไป นี่อาจจะเป็เหมือนกับคำสาปบางประการ ถ้าอีกหน่อยได้คุ้มครองผู้ชายขึ้นมาล่ะ เขาจะทำอย่างไร? เสิ่นิอดรู้สึกเสียวก้นขึ้นมาไม่ได้
เมื่อออกมาจากธนาคาร เขานั่งแท็กซี่มุ่งหน้าไปยังลานจอดรถ เสิ่นิโทร.หาเพื่อนที่แสนดีซึ่งไม่ได้กล่าวทักทายกันมานานอีกครั้ง ปลายสายไม่ทันได้รอให้เสิ่นิพูด เขาก็ชิงถามขึ้นมาก่อน “FUCK! คุณมาอเมริกาทำไมกัน? แค่เงิน 298,000 หยวน ถึงกับต้องตามมาฆ่าแกงกันเลยหรือ?
โคตรขี้เหนียว! ผมช่วยคุณมาตั้งเท่าไรแล้ว รูปดาราโป๊ที่ผมยังไม่ได้เสพสุขก็ส่งไปให้คุณดูนับไม่ถ้วน ต่อให้ไม่นับเป็พี่น้องร่วมเรียงเคียงหมอนกัน ก็น่าจะนับเป็เพื่อนร่วม ‘คลิป’ ก็ยังดี! คุณอยากฆ่าผมจริงๆ ใช่ไหม? ถ้าผมกลายเป็ผี ผมก็จะไม่มีวันปล่อยคุณไปหรอก”
เมาส์ไม่เปิดโอกาสให้เสิ่นิได้พูดเลย ทางหนึ่งก็กวาดเก็บข้าวของ อีกทางหนึ่งก็พึมพำทั้งน้ำตา วินาทีที่เสิ่นิโทร.เข้ามา เขาก็เปิดใช้งานระบบตำแหน่ง GPS จึงได้รู้ตำแหน่งของเสิ่นิในทันที เขาถึงได้ตื่นตระหนกแบบนี้
“เฮ้ จะให้คนอื่นพูดบ้างได้หรือเปล่า? ใครบอกกันว่าฉันจะฆ่านาย ฉันมารับงานที่อเมริกาพอดี นายร้อนตัวแบบนี้ ไว้เสร็จงานแล้วฉันไปจัดการแม่ (ง) จริงๆ ซะเลย ดีหรือเปล่า?” เสิ่นิขู่ซึ่งๆ หน้า
“แม่ผมเสียแล้ว! ป้ายหลุมศพเป็ป้ายหินอ่อน ถ้าคุณอยากไปจัดการก็ไปเถอะ! ไอ้บ้าซอมบี้!” เมื่อรู้ว่าเขาไม่ได้มาที่นี่เพราะตนเอง เมาส์ก็เช็ดน้ำหูน้ำตา “ว่ามา มีเื่อะไร ครั้งนี้ไม่มีส่วนลดนะ ใครใช้ให้คุณทำผมตกอกใล่ะ”
“จริงสิ แม่มดก็อยู่ในอเมริกา อยากให้ผมส่งที่อยู่นายให้เธอไหมล่ะ?” เสิ่นิแสยะยิ้ม
“แม่มดก็อยู่?!” เมาส์ใจนกระทั่งก้นหลุดออกจากเก้าอี้ ทีแรก เมาส์ยังหนุ่มหุนหันพลันแล่น ทักษะการแฮกของเขาทำให้เขาเจาะเข้าไปในระบบเครือข่ายของค่ายโดยไม่ได้ตั้งใจ จนกระทั่งรู้ข้อมูลเกี่ยวกับนิรวานไม่น้อย กระทั่งกล้องวงจรปิดของค่าย แอบถ่ายภาพตอนแม่มดแก้ผ้าอาบน้ำ
นับว่าไปเหยียบถูกรังแตน แม่มดไล่ฆ่าเขาอยู่สามเดือนเต็ม แม้แต่คนส่งนมที่เคยส่งให้เขาก็ต้องส่งให้คนละที่อยู่ นับแต่เมาส์สืบข้อมูลแม่มดเป็ต้นมา เขาต้องใส่ผ้าอ้อมผู้ใหญ่เข้านอน เพื่อไม่ให้เห็นแม่มดในฝันร้ายแล้วทำที่นอนเปียก
ต่อมาค่ายคิดว่าแม่มดอาฆาตแค้นเกินไป งานถึงถูกถ่ายโอนไปที่เสิ่นิ ภารกิจคือลบข้อมูลที่รั่วไหลของค่ายนิรวานทั้งหมด เสิ่นิประสบความสำเร็จในการหาตัวเมาส์ เขาพบว่าแฮกเกอร์ผู้เจาะเข้าระบบของค่ายเป็เพียงแค่เด็กคนหนึ่ง เสิ่นิแสดงความมีเมตตาจิตเป็ครั้งแรก เขาปล่อยเมาส์ไปโดยขอให้เขาลบข้อมูลของค่ายทิ้งทั้งหมด และห้ามเปิดเผยข้อมูลการมีชีวิตอยู่ของเขาอีกต่อไป
ั้แ่นั้นมา เมาส์ก็ไม่เคยเปิดเผยตัวตน เขาเป็คนเก็บตัว แม่มดคิดว่าเมาส์ตายไปแล้ว หากเธอรู้ว่าร่างของเขายังคงหลุดรอดมาได้ละก็...ฮ่าๆๆ
“พี่ชายมีอะไรก็ว่ามาเถอะ! พูดเื่เงินจะทำร้ายความรู้สึกกันเปล่าๆ! คุณเป็พี่ชายใหญ่ของผม ไม่ว่าพี่้าอะไร น้องชายคนนี้ก็จะเสี่ยงตายหามาให้จงได้ แต่หลังจากที่ผมตายไปแล้ว...พี่คงไม่ให้ผมต้องเสี่ยงชีวิตอีกใช่ไหม?” เมาส์กล่าวด้วยความหวาดกลัว
“อย่าตายเลย ช่วยฉันตรวจสอบข้อมูลของัดำ ประธานม่านไม้ไผ่สหรัฐที่ผ่านมาทั้งหมดก่อน ฉันจะเกริ่นให้ฟังอย่างคร่าวๆ เธอพิการจากอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อ 14 ปีก่อน จบปริญญาโทด้านบริหารธุรกิจจากมหาวิทยาลัยดัง มีฝีมือด้านการวาดภาพสีน้ำมัน มีความสามารถในการจดบันทึกทุกอย่างเป็ระบบตัวเลข ปีนี้อายุ 24 ปี อีกอย่าง เื่ที่เกี่ยวข้องกับภาพวาดสีน้ำมันที่มีชื่อว่า ‘ปิกนิก’ จิตรกรนามว่าสือจิ่ว เขาน่าจะใช้วิธีการจดบันทึกเช่นเดียวกันกับเธอ” สิ่งเหล่านี้ได้มาจากการที่เสินิและัดำเล่นเกมถามตอบกัน และจากสถานที่แปลกๆ
“ค่อนข้างลำบาก ข้อมูลของผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างซับซ้อน มีร่องรอยการแก้ไขและการลบข้อมูลจากทางราชการ อาจจะต้องใช้เวลาสักพัก รอผมสักสองสามนาทีนะ” สำหรับเมาส์ ด้วยเทคโนโลยีซูเปอร์คอมพิวเตอร์และเทคนิคของแฮกเกอร์อย่างเขา เขาควรจะหาข้อมูลต่างๆ ได้ภายใน 10 วินาที
“ได้” เสิ่นิพูดแล้วก็วางสายไป