เสียงตบดังก้องภายในห้อง ทำให้ทั้งคู่ก็ชะงักงัน หรงซิวก้มมองสตรีที่อยู่ภายใต้ร่างเขา สีหน้าของนางแดงก่ำ แววตาของอวิ๋นอี้เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก
เขาที่อยู่ในความโกรธ พลันค่อยๆ ได้สติกลับมา
หรงซิวปล่อยมือที่จับนางไว้ ถอยหลังออกมาสองสามก้าวแล้วนั่งลงข้างๆ
หลังจากถูกปล่อย อวิ๋นอี้ก็รีบใส่เสื้อผ้าของนางให้มิดชิด ถอยหลังอย่างหวาดกลัว และหดตัวเข้ามุม จ้องเขาเขม็งด้วยแววตาขุ่นเคือง
ทั้งสองไม่พูดอันใดออกมา
ค่ำคืนที่มืดมิด ในห้องมิได้จุดไฟ แสงจากชายคาภายนอกสาดส่องเข้ามาอย่างบางเบาทำให้บรรยากาศโดยรอบเย็นลง
ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ขยับตัว อวิ๋นอี้ยืดหลังตรงทันที มองมาที่เขาอย่างตื่นตระหนก
เมื่อสังเกตการเคลื่อนไหวของนาง หรงซิวก็กล่าวเสียงเบาว่า "ข้าไม่แตะต้องเ้าหรอก"
หลังจากที่เขาพูดจบ ก็หยัดกายลุกขึ้นยืนตัวตรงในความมืด "ลุกขึ้น ไปอาบน้ำเสีย ข้าจะไปเอายามาให้"
หลังจากที่อวิ๋นอี้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว หรงซิวก็ยังไม่กลับมา
ไม่กลับมาก็ดี!
จะได้ไม่ต้องอึดอัดกันเสียเปล่าๆ
เมื่อนึกถึงความขัดแย้งกันใน่เย็น อวิ๋นอี้ก็อับอายจนอดปิดหน้าปิดตามิได้ นางรู้ว่าเหตุใดหรงซิวถึงโกรธ และเป็นางเองที่ทำให้เขาเข้าใจผิด
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ช่างน่าอึดอัดยิ่งนักในเพลานี้ นางไม่รู้ว่าหรงซิวคิดอันใดอยู่ แต่ที่แน่ๆ อย่างหนึ่งเลยก็คือเขาไม่ทิ้งนางเป็แน่
อวิ๋นอี้ครุ่นคิดเรื่อยเปื่อย และผล็อยหลับไปอย่างเหนื่อยอ่อน
เมื่อนางลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ก็เห็นหรงซิวนั่งอยู่ที่นอนด้านข้าง ความง่วงงุนของนางพลันมลายหายไป ลุกขึ้นนั่งหลังตรงทันที
“กลับมาแล้วหรือ?” อวิ๋นอี้ถาม พลางมองลงไปเห็นเสื้อผ้าของนางยังมิดชิดอยู่ก็แอบโล่งใจเบาๆ
หรงซิวตอบกลับโดยไม่ยิ้ม นำถ้วยแกงในมือยื่นให้นาง "กินยาเถิด"
"นี่อันใดเพคะ?" อวิ๋นอี้ถาม คิดในใจ บางทีหรงซิวอาจจะยังโกรธ จึงวางยานางเสีย?
“ยา” หรงซิวเลิกคิ้วอย่างเย้ยหยัน “กลัวข้าวางยาหรือ?”
"......" อวิ๋นอี้เม้มริมฝีปาก นางรู้ดีว่าความคิดของนางมิอาจเล็ดลอดออกจากสายตาเขาได้เลย
“ดื่มเถิด ตอนบ่ายเ้าตากฝนมา เกรงว่าเ้าจะเป็หวัด” หรงซิวเหลือบมองนาง “หมอในสำนักมีเื่ให้ตรงกลับบ้าน เพลานี้เขาไม่อยู่ รอให้รุ่งสางข้าจะส่งคนไปหาหมอในเมืองใกล้ๆ นี้มาให้เ้า”
คำพูดนั้นช่างใส่ใจและอ่อนโยนนัก ความคิดยุ่งเหยิงเ่าั้ที่เคยมี ก็มลายหายไปในทันใด
นางเม้มริมฝีปากเล็กน้อย ดื่มยาทั้งชามภายใต้สายตาของหรงซิว
ขม!
อวิ๋นอี้ดื่มหมดในอึกเดียว แล้วยื่นชามให้หรงซิว นางขมจนคิ้วขมวด หรงซิวมองด้วยรอยยิ้ม แล้วถาม "เป็อันใดไป?"
จะเป็อันใดได้เล่า!
ขมจะตายอยู่แล้ว!
อวิ๋นอี้จ้องเขาเขม็ง คิดว่าหรงซิวคงจงใจ ตั้งใจทำให้ยาขมเช่นนี้ และยังจงใจถามเย้ยหยันนางด้วย
ฮึ่ม!
นางไม่ตอบ หรงซิวยิ้มเบาๆ เขายื่นชามผลไม้เชื่อมมาให้ราวกับร่ายมนตร์ออกมา "ทานนี่ระงับความขม"
ความอ่อนโยนที่ได้รับในครานี้ ทำให้นางอดสงสัยไม่ได้
อวิ๋นอี้มองเขาอย่างงงงวย หรงซิวก็ปล่อยให้นางมอง ขณะที่ทั้งสองคนชะงักงัน เขาก็ชิงพูด "ไม่ขมแล้วหรือ?"
"ขม"
"กระนั้นก็กินผลไม้เชื่อมนี่" เขาพูดพลาง หยิบออกมาอันหนึ่งยื่นใส่ปากนาง แล้วถามว่า "หวานหรือไม่?"
รสหวานอมเปรี้ยวติดอยู่ที่ริมฝีปากและลิ้นของนางทันที รสขมหายไป อวิ๋นอี้ตอบรับแล้วกินผลไม้ที่เหลือต่อ หรงซิวลูบผมของนางเบาๆ ท่าทีอ่อนโยนยิ่งนัก ลูบมือลงมาเรื่อยๆ ก็จับคางนางไว้ ให้นางเงยหน้าขึ้นมองเขา
ตาทั้งสองคู่สบประสานกัน
บรรยากาศค่อนข้างคลุมเครือ และชวนให้รู้สึกประหม่าเล็กน้อย
อวิ๋นอี้กลืนน้ำลาย แล้วยัดผลไม้เข้าปากต่อ ก่อนจะถามด้วยน้ำเสียงอู้อี้ว่า “จะทำอันใดเพคะ? ข้าบอกเลย หากฝ่าากล้าทำอันใดอีก ข้าจะเตะท่าน เตะเ้าโลกของท่านให้ใช้การไม่ได้เสีย!”
เสียงของนางแ่เบา ไม่ดุดันเลยสักนิด หรงซิวเชื่อนางก็แปลกแล้ว “โอ้? แต่ก่อนเ้าชอบมันมาก เตะจนมันใช้ไม่ได้แล้วต่อไปจะทำเช่นไร?”
บุรุษผู้นี้ไม่ห่วงหน้าตาจริงๆ ใช่หรือไม่!
อวิ๋นอี้โกรธจัด วางผลไม้เชื่อมไว้ข้างๆ ี้เีจะต่อล้อต่อเถียงกับเขาแล้ว นางจึงตวัดกายซ่อนตัวอยู่ใต้ผ้าห่มโดยหันหลังให้เขา
"อวิ๋นเออร์" หรงซิวเรียกนาง "ข้ามีเื่จะพูดกับเ้า"
อวิ๋นอี้เอียงหู พูดพึมพำ "พูดสิเพคะ"
"เื่วันนี้ เป็ความผิดข้าเอง ข้าไม่ควรทำกับเ้าเช่นนั้น" หรงซิวพูดช้าๆ "ข้าผิดไปแล้ว เ้าอยากจะด่า อยากจะตบตีข้า เ้าทำกับข้าได้เลย แต่ว่าอวิ๋นเออร์ ข้าเป็ห่วงเ้า ถึงแม้ว่าตอนนี้เ้าจะมิรู้สึกใดๆ ต่อข้า อย่างน้อยก็ยังมีสัญญาระหว่างเรา สัญญาแล้วต้องทำตามสัญญา เช่นนั้นเ้าควรจะพยายามที่จะชอบข้าดู ส่วนบุรุษผู้อื่นในตอนนี้ ไม่ควรจะอยู่ในความพิจารณาของเ้า”
ความโกรธของเขาจางหายไป หรงซิวนิ่งมาก น้ำเสียงของเขาแ่เบา มีจังหวะการพูดที่น่าฟัง
ในที่สุดอวิ๋นอี้ก็เข้าใจว่าเหตุใดสตรีถึงถูกน้ำคำของบุรุษหลอกล่อได้อยู่เสมอ เพราะเมื่อบุรุษตั้งใจที่จะรัก มักจะมีเสน่ห์ที่ยากจะต้านทานเสียจริง
นางเข้าใจในสิ่งที่หรงซิวพูด
เมื่อตอนที่อาบน้ำ อวิ๋นอี้ก็คิดทบทวนดูแล้ว ก็คิดได้อย่างที่เขาพูดจริงๆ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม ในเมื่อทำสัญญากันแล้ว การจะชอบหรงซิวได้หรือไม่นั้นย่อมเป็เื่รอง แต่ขั้นพื้นฐานของการทำสัญญาคือต้องเคารพต่อสัญญาที่ทำ
ท่าทีที่นางมีต่อลู่จงเฉิน ควรจะหยุดไว้
เมื่อเห็นว่าอวิ๋นอี้ไม่พูด สีหน้าก็เปลี่ยนไปหลายตลบ หรงซิวถอนหายใจ แล้วนอนลงข้างนาง ในคืนที่มืดมิด เขาพูดเบาๆ “อวิ๋นเออร์ ให้โอกาสกันสักครั้งเถิด"
"เพคะ"
หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอันใดอีก หรงซิวโอบเอวของนาง อวิ๋นอี้มิได้ผลักไสเขาออกไป
การนอนครั้งนี้ช่างเหนื่อยล้านัก
ในค่ำคืนนั้น อวิ๋นอี้รู้สึกทั้งหนาวเหน็บและเวียนหัวยิ่งนัก ตอนที่อยู่ในอาการมึนงง นางรู้สึกว่ามีเตาผิงใหญ่ๆ อยู่ข้างหลัง ด้วยสัญชาตญาณ นางจึงเอื้อมมือไปทางเตาผิง แล้วกอดพิงเข้าไปแน่น แม้แต่หัวของนางก็มุดเข้าไปอยู่ด้านใน
ข้างหูราวกับมีเสียงคนพูดคุยกัน เสียงนั้นใกล้บ้างไกลบ้าง น่ารำคาญยิ่งนัก นางขมวดคิ้วแน่นและพึมพำ ไม่สนใจมัน
หรงซิวสังเกตเห็นการเคลื่อนไหวของหญิงสาวก็ขมวดคิ้ว
แม้ว่านางจะกินยาก่อนนอนไปแล้ว แต่ก็ยังเป็หวัดจนได้
เขานอนไปครึ่งคืน ก่อนจะได้ยินเสียงสาวน้อยพูดคำไร้สาระเช่น "บาร์" "เว่ยป๋อ" คิดว่านางกำลังละเมอ แต่เมื่อัันางเบาๆ เท่านั้น ก็พบว่านางร้อนผ่าวไปทั้งตัว ร้อนลวกราวกับไฟ
หรงซิวตื่นขึ้นมาทันที
ทั้งร้องเรียก ทั้งจับตัวนาง ถ้าเป็ก่อนหน้านี้นางคงต้องะโลุกขึ้นมาแน่ แต่ตอนนี้นางได้แต่พึมพำด้วยความทรมานพร้อมใบหน้าที่แดงก่ำ
ร่างกายของนางร้อนเหลือเกิน แค่คิดก็รู้ว่านางอึดอัดเพียงไร
ในสำนักไม่มีหมอ สถานการณ์ค่อนข้างวิกฤต หากจะให้นางตัวร้อนต่อไปเช่นนี้ก็คงมิได้
หรงซิวรีบร้อนจนตาแดงก่ำ โชคดีที่เขารู้ทักษะทางการแพทย์มาบ้าง จึงเขียนใบสั่งยาแล้วให้คนไปหยิบยามา ทันทีที่คนใช้จากไป ไม่ทันที่จะได้สวมถุงเท้าให้ดี เขาก็ลงไปตักน้ำเย็นมา ชุบผ้าขนหนูลงไป บิดให้หมาดแล้ววางไว้ที่หน้าผากนาง
เขาเฝ้าดูเวลา คอยดูแลนางครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อยาต้มเสร็จแล้ว เขาก็ใช้ช้อนป้อนเข้าปากนางด้วยตัวเอง
อวิ๋นอี้เป็ไข้จนทรมานไปหมด นางไม่ได้สติ ยาที่ถูกยกมาป้อนบ้างก็ถูกนางปัดออก บ้างก็ไหลลงคอนางไป
ช่างเป็สตรีที่วุ่นวายเสียจริง
หรงซิวจ้องไปที่คอขาวของนาง ดวงตาของเขาเข้มขึ้น แล้วมองไปที่หว่างขาของตัวเอง เมื่อสงบใจได้ สักพักก็ลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดหน้ามา ร่างกายของอวิ๋นอี้มีกลิ่นหอมเย้ายวนยิ่งนัก และกลิ่นของนางก็เด่นชัดมากขึ้นหลังจากที่เข้าไปใกล้
อวิ๋นอี้มิชอบใช้ผงน้ำหอม หรงซิวรู้ดีว่ากลิ่นหอมบนร่างกายของนางดูเหมือนจะเป็กลิ่นธรรมชาติ จำได้ว่าคราแรกที่เจอกัน กลิ่นหอมนี้ทำให้เขาไม่สามารถผลักนางออกไปได้ แต่ต่อมา เมื่ออวิ๋นอี้ไปที่เรือนทางฝั่งตะวันตก เขาก็ไม่ค่อยได้ไปหานาง
หรงซิวไม่คิดว่าเขาจะฟุ้งซ่าน จึงรู้สึกสับสนเล็กน้อย
เขาหรี่ตายับยั้งตัวเอง เช็ดยาที่เปรอะเปื้อนให้นาง ก่อนจะเกิดความกังวลขึ้นอีกครา ป้อนยามิได้เลย เพราะนางมิยอมเปิดปาก
ปากเล็กๆ ที่น่ารักนั่น ปกติจะพูดเจื้อยแจ้วมิได้หยุด เหตุใดครานี้ถึงเปิดยากได้เช่นนี้
หรือว่า...
ริมฝีปากของหรงซิวยกขึ้น คิดไม่ถึงว่าจะรู้สึกเบิกบานในใจ เขาลุกขึ้นเอานิ้วแตะคางของนาง จิบยาแล้วกดจูบลงไปที่ปากของนาง
วิธีนี้ได้ผลดี
หลังจากป้อนยาให้นางเสร็จแล้ว เขาก็ใช้ปลายลิ้นเลียไปรอบๆ ริมฝีปากของนางแ่เบา ถึงจะผละปากออกมาอย่างไม่เต็มใจนัก
หรงซิวค่อยๆ นึกถึงเื่หนึ่งขึ้นมาได้ นางช่างเย้ายวน แรงดึงดูดของนางที่มีต่อเขาก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ
เมื่อแสงตะวันยามอัสดงส่องลงมา อวิ๋นอี้ก็ลืมตาขึ้น
นางรู้สึกราวกับว่าอยู่ในฝันร้ายที่ไม่สามารถตื่นขึ้นได้
แต่เมื่อภาพตรงหน้าค่อยๆ ชัดเจน อวิ๋นอี้มองชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างเตียง มุมปากพลันกระตุกขึ้นมา “มีเตียงดีๆ ไม่นอน เหตุใดถึงได้ไปนอนพื้นเล่า?”
ทันทีที่นางส่งเสียง หรงซิวก็ตื่นขึ้น
กังวลว่านางจะนอนได้ไม่สบาย เขาไม่กล้าหลับตานอนเพราะกลัวว่าจะหลับไปแล้วปล่อยให้นางตัวร้อนทั้งคืน
ผู้ใดจะไปรู้ว่าหลัง่บ่าย ก็ทนไม่ไหวจนผล็อยหลับไป
“ตื่นแล้วหรือ” เขาขยี้ตาพูดกับนาง “ยังไม่สบายอยู่หรือไม่？”
ได้ยินเสียงเขา อวิ๋นอี้มิได้โง่ “เมื่อคืนนี้เกิดอันใดขึ้นกับข้า? ข้าโดนผีอำหรือ? ข้าจำได้ว่าข้าฝันร้าย อยากจะตื่นเช่นไรก็ตื่นไม่ได้”
ผีอำอันใดเล่า
หรงซิวลุกขึ้นจากพื้น ขาที่พับอยู่เป็เวลานานทำให้เขาเซเล็กน้อย
เขาเพียงแค่นั่งลง ไม่ได้สนใจการจ้องมองของอวิ๋นอี้ เอื้อมมือไปแตะหน้าผากของนาง
“เป็อันใดไปเพคะ?” อวิ๋นอี้งง “เห้ย! ฝ่าาทำอันใด?”
“ไม่ร้อนแล้ว” หรงซิวเก็บมือกลับ เมื่อคิดถึงสาเหตุที่ทำให้นางไม่สบาย ก็อดประชดนางไม่ได้ “เมื่อวานเ้าไปตากลมหลังเขากับชายอื่น กลับมาจึงไม่สบาย คราหน้าข้าจะดูว่าเ้ายังกล้าออกไปลุยป่าอยู่หรือไม่!”
ห๊ะ?
อวิ๋นอี้แตะหน้าผากตัวเอง “ข้าเป็ไข้หรือ? มิน่าล่ะข้าถึงทรมาน ในฝันรู้สึกอยู่ตลอดเลยว่ามีเตาเผาเกาะข้าอยู่ หาเตาตั้งนานก็ไม่เจอ ที่แท้ก็ไม่สบายนี่เอง!"
ยิ่งคิดก็ยิ่งน่าหัวเราะ
หรงซิวไม่รู้ว่านางมีความสุขเื่อันใด แต่เห็นว่านางสบายดี สิ่งเดียวที่เป็ปมอยู่ในใจของเขาก็สงบลง
ระหว่างที่สาวใช้กำลังปรนนิบัตินางทานอาหารอยู่นั้น เขาก็สั่งว่า “เ้ายังต้องกินยา วันนี้อย่าออกไปที่ใด ข้างนอกฝนยังตกอยู่ หากอยากจะออกไปเล่น ขอให้อากาศดีแล้วข้าจะพาเข้าไปหุบเขาคู่รักถาวฮวาหยวนแทน ไอ้ถ้ำฉางหลงมีอันใดน่าไปกัน?”
อวิ๋นอี้โบกมือ “เอ่อ…”
“หือ?” หรงซิวเหล่ตาและมองนางอย่างมีเลศนัย
นางเห็นรอบแดงก่ำในดวงตาของเขา ปะติดปะต่อกับที่ตื่นมาแล้วเห็นเขานอนอยู่บนพื้น ก็คาดเดาได้ว่าเขาต้องดูแลนางเมื่อคืนนี้เป็แน่
ดูจากเื่นั้น เขาดูน่าไว้ใจเพิ่มขึ้นไม่น้อยเลยทีเดียว
อวิ๋นอี้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง พยักหน้าเห็นด้วย “ได้เพคะ ฝ่าา ถึงเพลานั้นเราไปดูด้วยกันเถิด”
