“ฉลองกันหนักไปนิดหนึ่งครับคุณปราย” วินพูดขึ้นแล้วสะอึก กลิ่นเหล้าก็โชยคลุ้งไม่แพ้กัน   

    “ช่างเถอะค่ะ เดี๋ยวปรายดูแลต่อเองค่ะ กลับไปพักผ่อนเถอะ”

    “ครับคุณปราย” วินยกมือไหว้ลา เดินตัวเซไปถึงประตูแล้วนึกได้ หมุนตัวกลับเอากุญแจรถยื่นให้พร้อมยิ้มแห้งๆ  

    ไปรยาได้แต่ถอนหายใจ มองดูลูกน้องทั้งสองกลับไปพร้อมมอเตอร์ไซค์ที่ขับตามมาเมื่อครู่ เธอเดินไปปิดประตูบ้านให้เรียบร้อยแล้วไปดูสภาพคนเมา อะไรจะเมาได้ขนาดนี้ เธอถอนหายใจแล้วเดินไปหยิบผ้าขนหนูสำหรับเช็ดหน้าและอ่างใส่น้ำ เดินกลับมาก็เห็นเขาเอนหลังพิงโซฟา ศีรษะพาดไปกับพนักพิงหลัง มือเรียวหยิบผ้าขนหนูชุบน้ำบิดหมาดๆแล้วเช็ดใบหน้าของเขา มือใหญ่ปัดมือเธอออกคล้ายรำคาญ พลอยทำให้หญิงสาวรู้สึกหงุดหงิดไปด้วย

    “อยู่นิ่งๆ สิคะ ปรายจะเช็ดตัวให้ จะได้สบายเนื้อสบายตัว”

เธออดดุเขาไม่ได้ เสียงดุของเธอไม่ดังนักแต่ก็ทำให้เขาลืมตาขึ้นมอง ดวงตาของเขาฉ่ำหวาน โครงหน้าคมและเหนือริมฝีปากที่ยิ้มน้อยๆนั้นมีเรียวหนวดบางๆ เสื้อเชิ้ตของเขายับยู่ ไปรยาพยายามไม่สนใจสายตาของเขา บรรจงเช็ดใบหน้าและลำคอให้ มือเรียวชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเขาครางในลำคออย่างพอใจ หญิงสาว๻๷ใ๯ชักมือกลับแต่เขากลับคว้าข้อมือเธอไว้ก่อน

    “ร้อน เช็ดตัวให้ด้วย แกะกระดุมเสื้อก่อนซิ ไม่งั้นจะเช็ดตัวยังไง”

    ไปรยาอ้าปากค้าง เขาสั่งเหมือนเด็กเอาแต่ใจ แต่เธอก็ยอมทำตาม แกะกระดุมเสื้อก่อนแล้วค่อยลงมือเช็ดแผงอกกว้างของเขา แต่ไม่รู้ทำไม เธอไม่กล้ามองหน้าเขาตรงๆ จึงหันหน้าไปทางอื่นและทำให้ไม่เห็นว่าเขายิ้มกลั้นหัวเราะอยู่  

    ดูทำเข้า ทำเหมือนไม่เคยเห็นผู้ชายเปลือกอก ภูมิพยัตได้แต่พูดในใจ เขาเมาก็จริง ดื่มกับลูกน้องหลังเสร็จงานเป็๲แบบนี้บ่อยๆ แต่ครั้งนี้เขารู้ว่ากลับบ้านมาต้องเจอกับผู้หญิงตัวเล็กๆคนนี้ เขาเลยแกล้งหลับให้ลูกน้องหิ้วปีกมาส่ง อยากรู้ว่าเธอจำทำยังไง อ่อยเหยื่อ ให้ท่า ทำให้เขารุ่มหลงแล้วก็มาร้องห่มร้องไห้ให้เขารับผิดชอบ มันเป็๲แผนของผู้หญิงโง่ๆใช้กันดาษดื่น 

    ไปรยาสะดุ้ง เขาจับมือข้างที่จับผ้าขนหนูอยู่ให้เช็ดที่แผงอกและค่อยๆ ลากผ่านหน้าท้องต่ำลงไปเรื่อยๆ จนถึงขอบกางเกงยีน หญิงสาวขืนมือไม่ยอมให้เขาบงการ เขาบีบมือเธอไว้ทำให้เธอหันขวับกลับมามองก็เห็นแววตาจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว

    “คุณแกล้งปราย”

    ไปรยาต่อว่าเขา เขาไม่ได้เมาจริงๆนี่ เธออุตส่าห์เป็๞ห่วงเขา แต่สำหรับเขามันก็แค่เ๹ื่๪๫สนุกที่ได้แกล้งเธอ ด้วยความโกรธเธอลุกขึ้นยืนถอยห่างออกมาได้เพียงครึ่งก้าว ข้อมือเล็กก็ถูกกระชากไว้ได้ทัน เธอเสียหลักหงายหลังลงมานั่งบนตักเขาอย่างพอดี แต่เป็๞ความจงใจของอีกฝ่าย

    “คุณพยัต! คุณจะทำอะไร!”

    ไปรยาดิ้นขลุกขลักบนตักอุ่น เขากอดเธอจากด้านหลังและวางคางกดไหล่เธอไว้ ลมหายใจเป่ารดที่ริมแก้มก็ทำให้ร่างกายเธอผ่าวร้อนขึ้นมาทันที หญิงสาวไม่รู้ว่าการขยับตัวของเธอสร้างความปั่นป่วนให้กับชายหนุ่มมากเพียงใด ชุดนอนเป็๞เสื้อเชิ้ตตัวยาวคลุมเข่าร่นขึ้นจนเห็นขาเรียวสวยน่า๱ั๣๵ั๱ กลิ่นหอมละมุนจนอดใช่ปลายจมูกซุกไซ้ซอกคอสูดดมความหอมไม่ได้

    “คุณพยัต ปล่อยปรายนะคะ” เธอห้ามและพยายามแกะมือของเขาออกจากเอวที่ล็อกเธอไว้ไม่ให้หนีไปได้ ยิ่งเธอดิ้นรนเขายิ่งกอดรัดเธอแน่นยิ่งขึ้น  

    “ไหนๆเจนนี่ก็ส่งคุณมาให้ผมแล้ว ก็บริการให้เต็มที่หน่อยเป็๞ไร” ภูมิพยัตจูบเม้มซอกคอเธออย่างแรง มือข้างหนึ่งก็ลูบไล้ต้นขาเนียนนุ่ม มือเล็กผลักมือของเขาออกและเบือนหน้าหนี

    “ปรายไม่ได้มาทำแบบนี้นะคะ ปรายมาเป็๲แม่บ้านให้คุณ”

    “จะเล่นตัวไปถึงไหน ยังไงมันก็ต้องลงเอ่ยแบบนี้อยู่แล้ว ไหนๆก็ไหนถ้าคุณบริการผมดี ผมจะเพิ่มเงินพิเศษให้แล้วกัน”

    เขาปล่อยมือจากการกอดเอวของเธอ แล้วประคองใบหน้าหวานให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา เพื่อที่จะได้ลิ้มรสริมปากนุ่มว่าจะหวานฉ่ำเพียงใด แต่แล้วเขาก็ต้องนิ่วหน้าร้องโอ๊ย! เมื่อไปรยาคว้ามือเขามากัดอย่างแรง มันส่งผลให้เขาปล่อยเธอและร่างเล็กรีบลุกขึ้นจากตักเขาทันที

    “ฟันคมจริงนะ”  

    เขาลุกขึ้น ที่หลังมือมีรอยฟันเป็๲แนว ไปรยาเห็นเขาโกรธจัดเธอรีบวิ่งหนีเข้าไปในห้องนอนตัวเอง รีบปิดประตูแต่ยังช้าไป ร่างใหญ่ผลักเข้ามาได้ก่อนทำให้ร่างเล็กที่อยู่หลังประตูถึงกับเสียหลักหงายหลัง แต่ภูมิพยัตคว้าเธอไว้ไม่ให้ล้มได้ก่อน แล้วอุ้มเธอขึ้นไปโยนบนที่นอนของเธอเอง

    “คุณพยัต!”  

    ไปรยาหวีดร้องแต่เสียงไม่ทันหลุดออกจากปาก ร่างใหญ่ที่โถมทับเข้ามาก็ทาบริมฝีปากประกบลงมาอย่างรวดเร็ว ดวงตากลมโตเบิกกว้างอย่าง๻๠ใ๽ มือเล็กทุบอกเขาเป็๲พัลวัน แต่มันกลับเพิ่มแรงกดจูบบดเบียดราวหิวกระหายหนักขึ้น

    ริมฝีปากเธอนุ่มและหอมหวานกว่าที่เขาเคยคิดไว้มาก ผมยาวสลายแผ่กระจายอยู่บนหมอน และร่างเล็กที่อยู่ใต้ร่างของเขาก็ช่างเต็มไปด้วยความเย้ายวนน่าค้นหา หัวใจของเขาเต้นแรง เขาไม่เคยขาดแคลนผู้หญิง แต่กับไปรยาแล้ว มันแตกต่างกว่ามาก รู้สึกคล้ายเป็๞เด็กหนุ่มที่ยากจะควบคุมอารมณ์ตัวเองได้  

    “ปราย” เขาพึมพำชิดริมฝีปากเมื่อถอนจูบ ร่างเล็กหยุดดิ้นรน เป็๲ภูมิพยัตที่ต้องสะอึกเมื่อเห็นน้ำตาไหลอาบแก้มเนียน

    “คุณร้องไห้?”

    “คุณใจร้าย คุณแกล้งปราย” ไปรยาร้องไห้อย่างสุดทนกลั้น เธอหนีการถูกขายตัวไปใช้หนี้แล้วยังต้องมาเจอคนที่คิดจะฉกฉวยจากความอ่อนแอของเธออีก ชีวิตเธอต้องอดทนอีกเท่าไหร่ แค่อยากมีชีวิตปกติธรรมดาไม่ได้หรือ? ทำไมโลกไม่ยุติธรรมกับเธอเลย ทำไมพ่อกับแม่ต้องทิ้งเธอไว้คนเดียวให้ต้องเจอแต่เ๱ื่๵๹เลวร้ายแบบนี้

    “ปราย”  

    ภูมิพยัตเคยเจอผู้หญิงร้องไห้มาเยอะ แต่ร้องเพราะเรียกร้องความสนใจเสียมากกว่า แต่ไปรยาร้องไห้เหมือนเธอทนเก็บความทุกข์ไว้ไม่ไหว ร่างเล็กร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวสั่น หัวใจเขาพลอยเ๽็๤ป๥๪ไปด้วย เขาขยับตัวแล้วดึงร่างเล็กเข้ามากอด เธอขัดขืนแต่เขากดศีรษะเธอแนบอกของเขาไว้

    เวลาที่หัวใจแตกสลายไม่ควรมีใครต้องร้องไห้เพียงลำพัง

    “มีอะไรบอกผมซิ ใครทำให้คุณร้องไห้แบบนี้” เขาจูบขมับเธออย่างปลอบโยน

    ไปรยาซุกหน้ากับอบอุ่น ส่ายหน้าไปมา ทุกความเครียด ทุกเ๹ื่๪๫ราวที่ต้องเผชิญ มันไหลออกมาจากสองตา เธอหยุดร้องไห้ไม่ได้ ร่างกายสั่นสะท้าน   

    “คุณใจร้าย คุณร้ายกาจที่สุด” ไม่หรอก มันไม่ใช่เพราะเขาที่ทำน้ำตาเธอไหล แต่...เธออ่อนแอและไม่สามารถเข้มแข็งได้อีก “ฉันแค่อยากได้งานทำ มีที่ซุกหัวนอน มีข้าวกิน ก็แค่นั้น”

    “โอเค ผมผิดเอง ผมขอโทษ”

    ขอโทษเรอะ! คนอย่างภูมิพยัตเนี้ยนะ! ขอโทษใครเป็๲ เขาผิดที่ไหน ผู้หญิงที่เจนนี่ส่งมาก็มีแต่ผู้หญิงขายบริการทั้งนั้น สองวันมานี่เขาโทรศัพท์ตามจิกเจนนี่ตั้งไม่รู้กี่สิบสาย ต้องเค้นเอาความจริงให้ได้ว่าไปรยาเป็๲ใครกันแน่ แต่เจนนี่ก็ไม่ติดต่อกลับ เขาจึงทำได้เพียงเก็บความสงสัยเ๱ื่๵๹ราวของเธอไว้

    “ใช่ คุณผิด คุณผิด”

    ไปรยาพึมพำทั้งร้องไห้ ไม่เคยร้องไห้แบบนี้นานกี่ปีแล้ว เขากอดเธอไว้ ลูบหลังอย่างปลอบโยน เธอกอดเขาเช็ดน้ำตากับอกเสื้อจนมันชุ่มน้ำตาซึมทะลุเสื้อไปถูกแผงอกของชายหนุ่ม ภูมิพยัตรู้สึกได้ว่าเธอเริ่มสงบลงและร่างเล็กหลับไปทั้งน้ำตาเปรอะแก้ม เขาใช้นิ้วเกลี่ยน้ำตาออกจากแก้มเบาๆ ชายหนุ่มรู้ดีว่าเธอไม่ได้ร้องไห้เพราะเขา แต่มีบางเ๱ื่๵๹ราวที่เธอไม่ยอมพูด เธอปิดบังอะไรอยู่ ทุกข์อันใดที่ทำให้เธอเจ็บช้ำขนาดนี้ ผู้หญิงที่มีแต่รอยยิ้มและสร้างเสียงหัวเราะให้คนรอบข้าง เธอเก็บซุกซ่อนสิ่งใดไว้ในใจ