สวี่จือจือนอนแผ่หลาอยู่บนเตียงเตาด้วยความเหนื่อยล้า ในหัวของเธอเอาแต่คิดถึงเ๱ื่๵๹หาเงิน ความยินดีก่อนหน้านี้พลันจางหายไปสิ้น

        ถ้าเสื้อผ้าพวกนี้เป็๞สิ่งที่เธอหาเงินซื้อมาเอง ใครหน้าไหนจะกล้ามาวิพากษ์วิจารณ์กัน

        ท้ายที่สุดแล้ว เธอยังไม่แข็งแกร่งพอ แค่เสื้อผ้าสามชุดก็สามารถก่อเ๱ื่๵๹วุ่นวายได้ขนาดนี้

    สวี่จือจือมองเพดานด้วยความเหนื่อยหน่าย

        ลู่จิ่งซานก็ไม่รู้ว่าหายไปไหนแล้ว

        “จิ่งเหนียน” สวี่จือจือคิดแล้ว ดวงตาก็กลิ้งกลอก แล้วเดินออกไปหาลู่จิ่งเหนียน “เพิ่งกลับมาเหรอ?”

        “มาหาผมมีอะไรเหรอ? พี่สะใภ้สาม” ลู่จิ่งเหนียนพูดด้วยรอยยิ้ม

        “ดูท่าทางนายวันนี้คงจะเก็บเกี่ยวได้เยอะเลยนะ” สวี่จือจือพูดพลางยิ้ม

        “ก็พอได้” ลู่จิ่งเหนียนยิ้มแล้วตบหน้าอก “พี่สะใภ้สาม ถ้าพี่ขาดเหลืออะไร บอกผมได้เลยนะ”

        “เฮ้อ!” สวี่จือจือถอนหายใจ

        “ทำไมเหรอ?” ลู่จิ่งเหนียนถามอย่างร้อนใจ “พี่สะใภ้สามเป็๲อะไรไปเหรอ”

        “เปล่าหรอก” สวี่จือจือทำท่าเหมือนมีเ๹ื่๪๫ในใจแต่พูดไม่ออก “ฉันแค่อิจฉานายเท่านั้นแหละ ถ้าฉันมีความสามารถแบบนี้บ้างก็คงจะดี ไม่ต้องโดนด่าเพราะแค่ซื้อเสื้อผ้าแล้ว” พูดจบเธอก็หน้าเศร้าลง

        “พี่สะใภ้สามอย่าเสียใจไปเลยนะ” ลู่จิ่งเหนียนเกาศีรษะอย่างลำบากใจ “แค่เสื้อผ้าไม่กี่ชุดเองนี่ พี่สามของผมส่งเงินและคูปองมาให้ที่บ้านทุกปี มันก็พอจะซื้อเสื้อผ้าให้พี่ได้สามสิบชุดเลยนะ”

        เ๹ื่๪๫ที่เกิดขึ้นในบ้าน จะปิดบังเขาได้ยังไง

        ตอนที่แม่ของเขาบ่นให้ฟัง ลู่จิ่งเหนียนก็ยังตำหนิสหายจ้าวลี่เจวียนอย่างจริงจัง “ลองคิดดูตอนที่พี่ใหญ่กับพี่รองของผมแต่งงานสิ”

        พี่สะใภ้ใหญ่บอกว่าทำงานที่โรงงานหม้อแปลงไฟฟ้าจำเป็๞ต้องมีนาฬิกาข้อมือ พี่สะใภ้รองบอกว่าพี่รองขับรถไถเสื้อผ้าขาดบ่อย ถ้ามีจักรเย็บผ้าก็คงสะดวกกว่านี้ ทุกคนต่างก็มีเหตุผล แต่ที่บ้านจะมีปัญญาหาของพวกนี้ให้ได้ยังไง

        สุดท้ายก็ไม่ใช่พี่สามลู่จิ่งซานที่ออกหน้าหาคนมาช่วยจนได้มาเหรอ นอกจากจะต้องใช้เงินและคูปองแล้ว ยังต้องมีเส้นสายอีกด้วย!

        คนเขาซื้อเสื้อผ้าให้ภรรยาสามชุด มันผิดตรงไหนกัน? ถ้าตอนนี้จะหาซื้อสามสิ่งสำคัญสามหมุนหนึ่งดังให้สวี่จือจือ ก็ยังไม่มีปัญหาเลย!

        คำพูดเหล่านี้ทำให้จ้าวลี่เจวียนถึงกับพูดไม่ออก

        “แม่ เมื่อก่อนแม่ยังบอกว่าพอพี่สามแต่งงานแล้ว พวกเราจะช่วยกันใช้หนี้คืนให้เขา” ลู่จิ่งเหนียนมองแม่ของตัวเองแล้วพูด “ตอนนี้แม่คืนให้เขาหรือยังครับ?”

        จะคืนอะไร? เมื่อก่อนพวกเขายังไม่มีปัญญา ตอนนี้ก็ยังไม่มี

        พอนึกถึงเ๹ื่๪๫พวกนี้ ลู่จิ่งเหนียนก็รู้สึกผิดอย่างมาก พวกเขาบ้านใหญ่เป็๞หนี้บุญคุณพี่สามมากเกินไป

        “เฮ้อ” สวี่จือจือถอนหายใจอีกครั้ง “นั่นก็เงินของพี่สามนาย ไม่ใช่ของฉัน”

        “ก็เหมือนกันนั่นแหละ” ลู่จิ่งเหนียนหัวเราะ

        “ถ้ามันเหมือนกันจริง ทำไมแค่เสื้อผ้าสามชุดถึงเป็๲เ๱ื่๵๹ใหญ่ขนาดนี้” สวี่จือจือเบ้ปาก “เห็นไหมว่าเงินของตัวเองเท่านั้นถึงจะใช้ได้เต็มปากเต็มคำ”

        “นับถือๆ” ลู่จิ่งเหนียนยกนิ้วโป้ง “สมแล้วที่เป็๞พี่สะใภ้สามของผม มีความคิดที่แตกต่างจริงๆ”

        ผู้หญิงสมัยนี้ไม่ค่อยมีความคิดแบบนี้ โดยเฉพาะผู้หญิงในชนบท พวกเธอต่างก็ยึดสามีเป็๲ใหญ่ ลู่จิ่งเหนียนรู้สึกเหมือนเจอเพื่อนที่รู้ใจ

        “มีความคิดไปก็เท่านั้น” สวี่จือจือเบะปาก “หาเงินไม่ได้ก็เปล่าประโยชน์”

        “เอ่อ...” ลู่จิ่งเหนียนยิ้มแห้งๆ

        “พวกนายคุยอะไรกันอยู่เหรอ” เสียงของลู่จิ่งซานดังมาจากข้างหลัง

        เขาเกือบจะพูดคำว่า ‘ถ้าพี่สะใภ้สามไม่รังเกียจ มาทำกับผมก็ได้นะครับ’ ออกไปแล้ว ดีที่เขาตอบสนองเร็ว กลืนคำพูดนั้นกลับเข้าไป

        สวี่จือจือโมโหอยู่ในใจ ลู่จิ่งเหนียนมีวี่แววว่าตอบตกลงแล้วแท้ๆ แต่สุดท้ายก็ต้องหุบปากเพราะประโยคเดียวของลู่จิ่งซาน เธอเหลือบมองเขาด้วยความไม่พอใจ

        คนคนนี้ชอบโผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงก็ไม่รู้ว่าไปทำอะไรมา คอยแต่จะขัดขวางเ๱ื่๵๹ของเธออยู่เรื่อย

        แต่ว่าวันนี้ก็แค่ลองเชิงลู่จิ่งเหนียนดูเท่านั้น รอให้ลู่จิ่งซานกลับกองทัพไปก่อน เธอก็จะเริ่มแผนการของเธอได้แล้ว

        สวี่จือจือเริ่มรู้สึกฮึกเหิมขึ้นมา

        “คุณไปทำอะไรมา” ดวงตาคู่สวยเหลือบมองชายหนุ่ม “ทำไมรองเท้าถึงได้เปื้อนแบบนี้ คุณลงไปในไร่มาเหรอ?”

        ลู่จิ่งซานชะงักไป จากนั้นก็พยักหน้าอย่างเป็๲ธรรมชาติ แต่หลังจากที่เข้าบ้านไปแล้ว เขาก็รีบทำความสะอาดรองเท้าทันที

        ตอนที่สวี่จือจือเข้าไปในบ้าน ก็เห็นว่าเขากำลังอ่านหนังสือเล่มเดิมอีกแล้ว พอเห็นเธอเข้ามา เขาก็วางหนังสือลงแล้วถาม “คุณอยากได้อะไรก็เขียนรายการมาสิ เดี๋ยวผมจะให้จิ่งเหนียนช่วยหาให้”

     เมื่อกี้ที่เธอไปหาลู่จิ่งเหนียนก็เพื่อจะหาของพวกนี้เองเหรอ?

        สวี่จือจือเองก็ไม่ได้อธิบายอะไร แต่ก็มีของบางอย่างที่เธอ๻้๪๫๷า๹จริงๆ

        ผู้หญิงในหมู่บ้านสมัยนี้เวลาเป็๲ประจำเดือน ถ้าบ้านไหนมีฐานะไม่ดีก็จะเย็บผ้าใส่ขี้เถ้าหรือซังข้าวโพด ถ้าบ้านไหนมีฐานะดีหน่อยก็จะใช้กระดาษชำระราคาถูกรองไว้ มันไม่ค่อยถูกสุขอนามัยเท่าไหร่ แต่เ๱ื่๵๹พวกนี้จะให้บอกกับลู่จิ่งซานก็คงจะไม่เท่าไปบอกลู่จิ่งเหนียนโดยตรง

        “ไม่มีอะไรหรอก” สวี่จือจือส่ายหน้า

        ลู่จิ่งซานก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรอีก ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ดูจากท่าทางของเธอ เหมือนว่าจะมีของที่อยากได้อยู่ เขาเลยนึกถึงเ๱ื่๵๹เสื้อผ้าสามชุดขึ้นมาอีกครั้ง เขาวางหนังสือลงแล้วเดินออกไปข้างนอก

        “ก็ไม่ได้พูดอะไร” ลู่จิ่งเหนียนแปลกใจที่จู่ๆ พี่สามก็เรียกเขาออกมา “พี่สะใภ้สามไม่ได้บอกว่าจะซื้ออะไรนะ”

     แต่แค่บ่นกับเขาว่าอิจฉาที่เขามีเงินเท่านั้นเอง

        “อ้อ ฉันเข้าใจแล้ว” ลู่จิ่งเหนียนตบศีรษะตัวเองแล้วพูด “ต้องอยากซื้อของพวกนั้นแน่ๆ แต่ไม่กล้าพูดออกมา”

        “อะไร?” ลู่จิ่งซานถาม

        “ก็แบบนั้นไง” ลู่จิ่งเหนียนหน้าแดงแล้วเกาศีรษะ “ของที่ผู้หญิงใช้ตอนเป็๞ประจำเดือนน่ะ”

        “คนชนบทอย่างเราใช้ขี้เถ้าอะไรพวกนั้น มันไม่สะอาด” ลู่จิ่งเหนียนพูดด้วยหน้าแดงๆ “แต่คนในเมืองใช้ผ้าอนามัยกับกระดาษชำระ”

        เมื่อไม่นานมานี้เขาเพิ่งจะเคยได้ยินคนพูดถึง แล้วก็ลองหามาเก็บไว้บ้าง ยังไม่ได้คิดจะเอาไปขายเลย ถ้าพี่สะใภ้สาม๻้๪๫๷า๹ก็ต้องให้พี่สะใภ้ใช้ก่อนอยู่แล้ว แต่พี่สะใภ้สามรู้เ๹ื่๪๫พวกนี้ได้ยังไงกัน?

        ลู่จิ่งเหนียนรู้สึกสงสัย เขาเป็๲พ่อค้าคนกลาง ของพวกนี้ในสายตาของเขาก็ไม่ต่างจากของทำเงินอื่นๆ แต่พอได้ยินลู่จิ่งซานพูดก็รู้สึกหน้าแดงขึ้นมา

        “แล้วมีอะไรอีกที่ผู้หญิงต้องใช้” เขาสั่งด้วยน้ำเสียงจริงจัง “นายก็เอามาให้หมดเลย เงินฉันจะให้ตามหลัง”

        “พี่สามดูถูกน้องชายหรือไง?” ลู่จิ่งเหนียนพูด “ผมเป็๲น้องชายพี่นะ เมื่อก่อนถ้าไม่ได้พี่ ผมคงตายไปแล้ว”

        เมื่อก่อนตอนที่เขาอายุแค่สี่ขวบ ชอบไปเล่นน้ำตอนหน้าร้อน เอาหัวมุดลงไปในอ่างน้ำในบ้าน แล้วพลัดตกลงไป เกือบจะจมน้ำตาย ก็เป็๞ลู่จิ่งซานที่โตกว่าเขาแค่ปีเดียวช่วยเอาไว้ แม้แต่เงินก้อนแรกที่เขาเอาไปทำธุรกิจก็เป็๞ลู่จิ่งซานที่ช่วยสนับสนุน ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับลู่จิ่งซานนั้น แน่นแฟ้นกว่าพี่ชายแท้ๆ ทั้งสองคนของเขาเสียอีก

        จะเอาเงินเหรอ? นี่มันดูถูกเขาไม่ใช่เหรอ?

     เขาโกรธแล้ว!

        ด้วยความโกรธเคือง เขาจึงรีบไปที่ฐานลับของเขา แล้วก็ขนของที่ผู้หญิงใช้ได้ทั้งหมดออกมา ทั้งน้ำมันบำรุงผิว ครีมทาผิว ยางรัดผม แม้กระทั่งชุดชั้นในแปลกๆ ที่ได้มาจากผ้าอนามัย เอาใส่ถุงผ้าแล้วโยนให้ลู่จิ่งซานทั้งหมด

        ลู่จิ่งซาน “...” มันจะเยอะไปหน่อยไหมเนี่ย?

        แล้วนี่อะไรเ เหมือนเสื้อกล้ามก็ไม่ใช่ ผ้าก็น้อยขนาดนี้ จะใส่ได้เหรอ?

        ลู่จิ่งเหนียนกลอกตาใส่ “ยังไงพี่ก็เอาไปให้พี่สะใภ้เถอะ รับรองว่าเธอต้องดีใจแน่ๆ”

     เพื่อชีวิตสมรสที่ราบรื่นของพี่ชาย ลู่จิ่งเหนียนก็ทุ่มสุดตัว

        ลู่จิ่งซานที่ได้ของมา “...”

        แล้วอันนี้...จะเอาไปให้ภรรยายังไงดี?

        ยากเหลือเกิน!

        .............................