บทที่ 167 ของเมื่อปีนั้น

        อะไรคือคนชั่วย่อมมีคนชั่วจัดการ?

        หมายถึงตอนนี้นี่เอง!

        เหอเสวี่ยฉินสมัยก่อนหยิ่งยโสในหมู่บ้านแค่ไหน แต่ตอนนี้ล่ะ? ดูสิ ถูกอันฉินตอกหน้าแบบนั้น อยากโมโหแต่ไม่กล้า ดูแล้วสะใจจริงๆ

        สมน้ำหน้า!

        แต่คนตระกูลลู่กลับนิ่งเฉย ทำสิ่งที่ควรทำไปตามปกติ

        ไม่กี่วันให้หลัง ลู่หวยเฟิงก็กลับมา

        งานโรงเรียนเขาลาออกแล้ว การหย่ากระทบเขาหนักมาก เขามึนงง แววตาที่เคยสดใสหายไป

        “แม่ครับ ผมอยากออกไปข้างนอก” ลู่หวยเฟิงจ้องมือของตัวเอง “ผมอยากไปดูทางใต้หน่อยครับ”

        “คิดดีแล้วเหรอ?” หญิงชรามองลูกชายคนเล็ก

        ลู่หวยเฟิงพยักหน้า “ความจริงก่อนหน้านี้ผมอยากไปอยู่แล้ว แต่หล่อนไม่ยอม”

        ๻ั้๫แ๻่ได้ยินข่าวการปฏิรูป เขาตื่นเต้นมาก แต่เริ่นอิ๋งอิ๋งขัดขวางสุดตัว จนทะเลาะกันหลายครั้ง

        เริ่นอิ๋งอิ๋งถึงขั้นบอกว่า ถ้าลู่หวยเฟิงลาออก เธอจะตาย เลยทำให้ลู่หวยเฟิงรู้สึกว่าเริ่นอิ๋งอิ๋งเลือกเขาเพราะงาน

        “ผมตัดสินใจแล้ว” ลู่หวยเฟิงพูดต่อ “แม่ครับ ผมจะไปสร้างตัวให้ได้ แล้วกลับมาให้แม่ดู”

        หญิงชราโบกมือ “อยากไปก็ไปดู แกยังหนุ่มแน่น เ๱ื่๵๹นี้ไม่ใช่เ๱ื่๵๹ใหญ่ หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล แค่จำไว้ว่าไปไหนให้ยืดอกเข้าไว้” หญิงชราพูดเสียงเข้ม “ไปที่ไหนก็อย่าลืมตระกูลลู่ และอย่าลืมว่าแกเป็๲ลูกชายของฉัน”

        “ผมจำไว้แล้วครับแม่” ลู่หวยเฟิงตาแดงก่ำ คุกเข่าลง “ลูกอกตัญญูอยู่ดูแลคุณแม่ไม่ได้แล้ว”

        “ลุกขึ้น” หญิงชรายิ้ม “แม่แกยังแข็งแรง ถ้าแกสบายดี อยู่ข้างนอกจะดีหรือแย่ จำไว้ว่าบ้านของแกอยู่ที่นี่ และแม่จะรอแกอยู่ด้านหลังเสมอ”

        คำพูดนี้ทำลู่หวยเฟิงน้ำตาไหล พุ่งกอดเธอแล้วร้องไห้

        ลูกชายคนนี้ไม่เคยทำให้เธอหนักใจ ตอนที่เขากอดเธอแล้วร้องไห้แบบนี้ หญิงชราจำไม่ได้แล้วว่าเมื่อไหร่

        หลังจากวันนั้น ลู่หวยเฟิงก็ออกเดินทาง รู้เพียงเขาไปทางใต้ แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาไปไหน

        ส่วนหญิงชรา ๻ั้๹แ๻่เขาจากไป สภาพจิตใจก็เซื่องซึม

        สวี่จือจืออดนึกถึงความฝันไม่ได้ เธอรู้สึกกังวล

        เธอหาวิธีทำให้หญิงชรายิ้ม แต่ไม่ค่อยได้ผล

        วันนี้เธอกำลังคุยกับหญิงชรา ก็ได้ยินเสียงโวยวายจากบ้านข้างๆ

        “วันๆ เอาแต่ทะเลาะ ไม่รู้ว่าเ๱ื่๵๹อะไร” หญิงชราหงุดหงิด “ฉันว่าสักวันจะต้องเกิดเ๱ื่๵๹แน่”

        ต้องบอกว่า ขิงยิ่งแก่ยิ่งเผ็ด

        ไม่กี่วันหลังหญิงชราพูด บ้านข้างๆ ก็เกิดเ๱ื่๵๹จริงๆ

        วันนั้นสวี่จือจือพาลู่จิ่งซานไปหมู่บ้านเป่ยสุ่ย ไปเยี่ยมสองสามีภรรยาเฒ่าตระกูลสวี่

        ๻ั้๹แ๻่สวี่จือจือหายไป ตระกูลลู่บอกว่าเธอไปหาลู่จิ่งซาน แต่หวังซิ่วหลิงโวยวาย สองสามีภรรยาเฒ่ากังวลมาก คราวนี้พอเห็นตัวเป็๲ๆ ก็วางใจลง

        “ย่าคะ” สวี่จือจือถามโจวซื่อ “ย่าจำได้ไหมคะว่าตอนที่หนูเกิดมาเป็๞ยังไง?”

        โจวซื่อส่ายหัว “หลานเกิดในโรงพยาบาล ย่าไม่ได้อยู่ด้วย”

        “ไม่รู้?” สวี่จือจือสงสัย

        ปกติคนในหมู่บ้านคลอดลูก แทบจะไม่ไปโรงพยาบาล ส่วนใหญ่คลอดกันที่บ้าน และเรียกคนที่ทำคลอดเป็๲ในหมู่บ้านช่วย

        ตระกูลสวี่ไม่ร่ำรวย หวังซิ่วหลิงไม่น่าจะมีความคิดไปโรงพยาบาล

        “ตอนนั้นแม่หลานเป็๲แม่บ้านให้คนอื่นไม่ใช่เหรอ?” โจวซื่อบอก “บอกว่านายจ้างดี ไม่ให้ไปไหน พอคลอดก็ส่งโรงพยาบาล พอพวกเรารู้หลานก็ถูกแม่ของหลานห่อผ้ากลับมาแล้ว”

        ตอนนั้นหวังซิ่วหลิงรังเกียจที่เป็๞ลูกสาว บอกว่าสวี่จือจือเอาเท้าออก ทำเธอเกือบตาย ถึงขั้นไม่อยากได้ลูกคนนี้

        โจวซื่อทนไม่ไหวขอมาเลี้ยงเอง นี่คือเหตุผลที่สวี่จือจือเติบโตมากับปู่ย่าในตอนเด็ก

        ต่อมาพอสวี่จือจือโตพอจะช่วยงานได้ หวังซิ่วหลิงก็รับกลับไป

        “ตอนคลอด พ่อหนูไม่อยู่ด้วยเหรอคะ?” สวี่จือจือเบิกตากว้าง

        “ไม่อยู่” โจวซื่อบอก “หลานคลอดก่อนกำหนด พวกเราเลยไม่รู้”

        คลอดก่อนกำหนด?

        “ทำไมแม่ไม่เคยบอกเลย?” สวี่จือจือสงสัย

        “เพราะตอนห่อกลับมา ดูไม่ออกว่าเป็๲เด็กที่คลอดก่อนกำหนด” โจวซื่อบอก “พวกเราเลยลืม”

        แต่ต่อมาหวังซิ่วหลิงรังเกียจ ไม่ยอมเลี้ยงดีๆ เด็กขาวอวบอ้วนกลายกลายเป็๞ผอมแห้งอย่างรวดเร็ว

        โจวซื่อกลัวเด็กจะตาย เลยรับมาเลี้ยงด้วยน้ำข้าว

        สวี่จือจือกับลู่จิ่งซานมองหน้ากัน

        เธออยากถามว่า ‘แล้วคุณย่าแน่ใจยังไงว่าหนูเป็๲ลูกของตระกูลสวี่?’

        แต่เห็นสายตาอบอุ่นของโจวซื่อ เธอก็กลืนคำพูดนั้นลงไป

        “ย่ารู้ว่าหลานอยากพูดอะไร” โจวซื่อกลับมองทะลุปรุโปร่ง แล้วยิ้ม “ถ้าหลานไม่ถาม ย่าก็จะไม่ให้ของพวกนี้”

        ให้อีกฝ่ายเป็๞ลูกของตระกูลสวี่อย่างสงบ แต่งงานกับลู่จิ่งซาน และใช้ชีวิตให้ดี

        แต่ตอนนี้สวี่จือจือสงสัยเ๱ื่๵๹ชาติกำเนิด ของพวกนั้นก็เอาออกมาได้

        คุณย่าเท้าเล็กเดินเข้าห้องไป นานกว่าจะออกมาพร้อมกับห่อผ้า

        “ของสิ่งนี้ ย่าซ่อนไว้ในกำแพง” โจวซื่อบอก “เมื่อก่อนไม่กล้าเอาออกมา ถ้าถูกคนเจอคงไม่ดี”

        ความจริงคือห่อผ้าและเสื้อผ้าตอนที่สวี่จือจือเกิด

        โจวซื่อเคยเป็๲สาวใช้ตระกูลใหญ่ สายตาเฉียบแหลม มองปราดเดียวก็ดูออกว่าของพวกนี้ไม่ธรรมดา

        หวังซิ่วหลิงบอกว่านายจ้างที่อีกฝ่ายเป็๞แม่บ้านให้มา แต่โจวซื่อรู้สึกว่ามันไม่ธรรมดา พอหวังซิ่วหลิงให้เผาเสื้อผ้า เธอก็เก็บไว้ไม่เผา และคิดว่าสักวันเด็กคนนี้จะได้ใช้

        “คนมากมาย” โจวซื่อถอนหายใจ “ไม่รู้จะหายังไง”

        “คุณย่าครับ” ลู่จิ่งซานพูด “คุณย่ารู้ไหมว่าโรงพยาบาลที่จือจือเกิดคือที่ไหน?”

        ถ้ารู้โรงพยาบาล ก็จะเป็๲จุดเริ่มต้น

        โจวซื่อส่ายหัว “เ๹ื่๪๫นี้นอกจากหวังซิ่วหลิงก็ไม่มีใครรู้หรอก”

        โจวซื่อรู้สึกผิด “ย่าน่าจะถามให้มากกว่านี้”

        เห็นได้ชัดว่าสงสัยอยู่แล้ว

        “คุณย่าคะ” สวี่จือจือยิ้ม ส่ายหัว “ความจริงตอนนี้ก็ดีแล้ว หนูไม่ได้อยากตามหาแม่แท้ๆ ขนาดนั้น”

        ผ่านมานานหลายปีขนาดนี้ ชาติก่อนเธอเองก็กำพร้า บางทีเธออาจจะไม่มีวาสนากับแม่ก็ได้

        ลู่จิ่งซานจับมือเธอ ปลอบโยนอย่างเงียบๆ

        พอกลับถึงตระกูลลู่ ก็ได้ยินเสียงความวุ่นวายจากบ้านข้างๆ

    .............................