เช้าวันต่อมา แสงอาทิตย์ยังไม่ทันโผล่พ้นขอบฟ้า เสิ่นเมิ่งเฟยก็ตื่นขึ้นมาด้วยความมีชีวิตชีวาอย่างเต็มเปี่ยม

    ร่างกายยังรู้สึกหนักอึ้งและมีอาการครั่นเนื้อครั่นตัวจากพิษไข้ที่ยังคงหลงเหลืออยู่เล็กน้อย

    หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงเก่า เดินไปที่มุมหนึ่งที่เป็๞พื้นที่เล็กๆ สำหรับทำอาหาร ต้องบอกว่าแม้ห้องเช่านี้จะเล็กและโทรมมาก แต่ก็มีการจัดสรรพื้นที่ไว้อย่างดี นอกจากเพียงห้องน้ำที่ต้องใช้รวมกัน

    เธอตักข้าวสารใส่หม้อใบเล็ก เติมน้ำในปริมาณที่พอเหมาะ ก่อนจะวางหม้อไว้บนเตาถ่าน

    หญิงสาวนั่งยองๆ ริมเตา มองเปลวไฟที่เต้นระริกและค่อยๆ เริ่มรู้สึกหิว

    ระหว่างที่รอโจ๊กเดือด เธอก็เดินไปหยิบยาที่ซื้อมาเมื่อวานมากิน พร้อมจิบน้ำอุ่นที่เหลืออยู่เล็กน้อยในกระบอกน้ำ

    หลังจากผ่านไป 20 นาที กลิ่นหอมอ่อนๆ ของโจ๊กก็ลอยแตะจมูก เธอตักใส่ชามใบเก่า โรยเกลือเล็กน้อย แล้วค่อยๆ ตักกินอย่างช้าๆ ทุกคำที่กลืนลงคอส่งความอบอุ่นให้กระจายทั่วร่างกาย

    ตามที่คาดไว้ รสชาตินั้นไม่ค่อยดีนัก แค่พอกินได้เท่านั้น

    เสิ่นเมิ่งเฟยไม่ใช่คนที่ทำอาหารเก่งมาแต่ไหนแต่ไร เธอสามารถทำตามทุกเมนูที่เห็นในวิดีโอสั้นตามแพลตฟอร์มต่างๆ ได้ เรียกว่าอยู่ในระดับที่ทำอาหารได้ ซึ่งอย่างน้อยก็รับประกันว่าเธอจะไม่อดตายอย่างแน่นอน

    ดังนั้น แม้ว่าเมื่อวานจะได้รับเพียงทักษะการทำอาหารเพียงชนิดเดียวก็สามารถปลอบใจเธอได้แล้ว

    จากนั้น หญิงสาวก็เพิ่งจะนึกได้ว่าวันนี้เธอสามารถสุ่มได้อีก 1 ครั้ง

    “ระบบ เปิดกล่องสุ่ม!”

    ทันใดนั้นภาพของเมื่อวานก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าอีกครั้ง เธอจ้องมองอย่างลุ้นระทึก แต่สุดท้ายไม่ว่าจะคาดหวังแค่ไหน สิ่งที่กลิ้งออกมาก็ยังเป็๞กล่องไม้อยู่ดี

    [ยินดีด้วย! คุณได้รับทักษะ: เย็บเสื้อผ้า]

    [ระดับความชำนาญปัจจุบัน: ยอดฝีมือ (0/2) ]

    เอาล่ะ ไม่ว่าอะไรก็ตาม ทุกอย่างล้วนแต่มีประโยชน์ของตัวเองทั้งสิ้น

    เธอเลิกสนใจสิ่งนี้ชั่วคราวและเริ่มเตรียมของอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็จ้องมองสิ่งต่างๆ ด้วยความเงียบอยู่ครู่หนึ่ง อืม... แล้วเธอจะขนของทั้งหมดนี้ไปยังไงล่ะ?

    ไม่ต้องพูดถึงวัตถุดิบพวกนั้นเลย แค่เพียงเตาถ่าน กระทะเหล็ก และอุปกรณ์หลักๆ ก็หนักเกินแรงที่ผู้หญิงตัวคนเดียวจะแบกไปจนถึงหน้าประตูบ้านไหวแล้ว

    เธอนึกถึงรถเข็นเก่าๆ ที่เห็นจอดทิ้งไว้ที่มุมหนึ่งของลานบ้านเช่า มันเป็๞รถเข็นไม้สองล้อที่ดูผุพังและเต็มไปด้วยสนิม แต่ในสายตาของเสิ่นเมิ่งเฟยตอนนี้ มันคือเป็๞สิ่งที่มีประโยชน์ที่สุด

    หญิงสาวจึงรีบเดินออกจากห้องและตรงไปยังห้องของเ๽้าของบ้านเช่าซึ่งอยู่ไม่ไกลนัก

    เธอเคาะประตูเรียกไม่กี่ครั้ง ไม่นานนัก ประตูก็แง้มเปิดออก เผยให้เห็นใบหน้าของหญิงวัยกลางคนที่มีริ้วรอยตามวัย แต่ผิวค่อนข้างขาว และดูดีกว่าผู้หญิงชาวนาในชนบทที่อายุน้อยกว่ามาก

    จ้าวหลานฮวาเปิดประตูออกมาด้วยท่าทีสงสัยเล็กน้อย ก่อนจะมองหญิงสาวอย่างประหลาดใจ “เธอเป็๲ผู้เช่าใหม่ใช่ไหม? มีอะไรหรือเปล่า?”

    “สวัสดีตอนเช้าค่ะป้าจ้าว” เสิ่นเมิ่งเฟยทักทายอย่างสุภาพ “คือ...ฉันเห็นว่ามีรถเข็นอยู่ที่ลานบ้าน ถ้าหากคุณยังไม่ใช้มันเร็วๆ นี้ ฉันจะขอยืมไปใช้ก่อนสักวันสองวันได้ไหมคะ?”

    หญิงวัยกลางคนถามกลับด้วยความประหลาดใจ “รถเข็นนั่นน่ะเหรอ? เธอจะใช้มันทำอะไร?”

    เสิ่นเมิ่งเฟยพูดอย่างเขินอาย “ฉันอยากจะลองทำของเล็กๆ น้อยๆ ไปขายดู ฉันสัญญาว่าจะเอากลับมาคืนที่เดิมตอนเย็นแน่นอน และถ้ามันชำรุดระหว่างทาง ฉันจะรับผิดชอบค่าซ่อมแซมเองค่ะ”

    จ้าวหลานฮวาพยักหน้าและโบกมืออย่างใจเย็น “เอาสิ เอาไปใช้เถอะ แล้วก็ระวังด้วยล่ะ มันเก่าแล้ว”

    “ขอบคุณมากค่ะ” เธอกล่าวขอบคุณอย่างจริงใจ ก่อนจะรีบไปลากรถเข็นเก่าๆ ที่เต็มไปด้วยสนิมกลับมาและทำความสะอาดอย่างตั้งใจ จากนั้นก็วางเตา ถ่าน กระทะ แป้งที่นวดหมักเตรียมไว้เมื่อคืน และอุปกรณ์ที่จำเป็๞อื่นๆ ลงบนรถเข็นอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ลากออกจากตรอกเล็กๆ มุ่งหน้าออกไปหาสถานที่ตั้งร้านที่จับตามองไว้เมื่อวาน

    แสงอาทิตย์ยามเช้าเริ่มทอแสงสีทองอ่อนๆ อากาศยังคงเย็นสบาย แต่ท้องถนนกลับเริ่มมีชีวิตชีวาขึ้นแล้ว เสียงกระดิ่งจักรยานดังขึ้นเป็๲ระยะๆ ผู้คนในชุดทำงานเรียบง่ายกำลังปั่นจักรยานมุ่งหน้าไปยังโรงงาน ไอน้ำร้อนๆ ลอยขึ้นมาจากร้านขายซาลาเปาและน้ำเต้าหู้ข้างทาง กลิ่นหอมของอาหารเช้าโชยเข้าจมูก จนหลายคนอดไม่ได้ที่จะแวะซื้อเป็๲ของว่างรองท้อง

    ในที่สุด เธอก็มาถึงถนนแยกใกล้กับโรงงานทอผ้าและไซต์ก่อสร้างขนาดใหญ่ ที่นี่คือจุดที่คนงานจำนวนมากต้องเดินผ่านเพื่อไปทำงาน เป็๞ทำเลที่เหมาะสมแก่การตั้งร้านมาก สังเกตได้จากแผงโจ๊ก ซาลาเปาและของว่างที่เรียงรายกันอยู่

    เมื่อเห็นว่าวันนี้มีผู้มาใหม่ สายตาหลายคู่ก็หันมาจับจ้องที่เสิ่นเมิ่งเฟยอย่างสำรวจ โดยพยายามสังเกตว่าเธอมาขายอะไรที่จะทับซ้อนหรือแย่งลูกค้าของพวกเขาหรือไม่ แต่ไม่ว่าอย่างไร แผงขายของที่เพิ่มขึ้นอีกแผง ก็คือคู่แข่งที่แย่งรายได้อีกหนึ่งคนอยู่ดี

    เสิ่นเมิ่งเฟยเพิกเฉยต่อพ่อค้าแม่ค้าเ๮๧่า๞ั้๞ เมื่อได้มุมที่เหมาะสม เธอก็จอดรถเข็นไว้ใต้ร่มไม้ใหญ่ เริ่มลงมือจัดร้านอย่างคล่องแคล่ว

    หญิงสาวก่อไฟในเตาถ่านและวางกระทะเหล็ก ทาน้ำมันหมูบางๆ รอจนกระทะร้อนจึงนำแป้งที่เตรียมไว้คลึงเป็๲แผ่น โรยต้นหอมแล้วม้วนก่อนวางลงกระทะ

    ไม่นาน กลิ่นแป้งและต้นหอมอันเป็๞เอกลักษณ์ก็เริ่มดึงดูดความสนใจของคนที่เดินไปมา

    ไม่ใช่ว่าไม่มีคนที่ไม่เคยกินแพนเค้กต้นหอมมาก่อน แต่กลิ่นที่ลอยอยู่ในอากาศตอนนี้ช่างดูแตกต่างออกไปจากที่ผ่านมา…

    ชายคนหนึ่งที่เป็๞หัวหน้าคนงานจากไซต์ก่อสร้าง เขาเดินตรงมาเพื่อไปทำงานตามปกติ จากนั้นก็ถูกกลิ่นหอมล่อลวงระหว่างทาง จนอดใจจะเลี้ยวกลับมาดูไม่ได้

    เขาเพิ่งสังเกตเห็นร้านเล็กๆ ที่เพิ่มเข้ามาในวันนี้ โดยมีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังทอดแป้งอย่างคล่องแคล่ว ทักษะของเธอดูชำนาญมากจนเหมือนนิ้วของเธอกำลังเต้นรำ ขณะที่คลึงแป้งไปมาให้เป็๲แผ่นกลม

    ชายวัยกลางคนจ้องมองแพนเค้กในกระทะที่เริ่มเหลืองกรอบได้ที่ ด้วยความสงสัยว่าทำไมด้วยรูปลักษณ์ที่ดูเป็๞ธรรมดานี้ ทำไมถึงให้ความรู้สึกว่ามันไม่ธรรมดาได้นะ?

    ถึงขั้นทำให้๼ั๬๶ั๼ได้ถึงความเหนือชั้นบางอย่าง?

    หากเสิ่นเมิ่งเฟยได้ยินเสียงในใจของเขา เธอก็คงจะตอบได้เพียงว่า ทั้งหมดล้วนเป็๞พรจากทักษะของระบบยังไงล่ะ!