ฉู่ซีฟงชะงักอึ้งไปเขาคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงถอนหายใจยาวๆ ออกมาแล้วยอมถอยไปยืนอยู่อีกข้างในที่สุด
เห็นได้ชัดว่าสาวน้อยทั้งสามรู้สึกไม่พอใจกับบทสรุปเช่นนี้พวกนางทำท่าว่าจะเข้าไปห้ามซูฉางอันเอาไว้แต่ก็ถูกดาบยาวที่ขาวประดุจหิมะของใครบางคนรั้งเอาไว้เสียก่อน
“ท่านปู่อวี้เหิง!ท่านปล่อยให้ซูฉางอันทำตามใจตัวเองแบบนั้นได้เยี่ยงไร!!!เขาเป็ศิษย์หลานของท่านนะ! ” เซี่ยโหวฟ่งอวี้มองดาบที่ขวางอยู่เบื้องหน้านางรู้แล้วว่าฉู่ซีฟงเลือกเช่นไร ด้วยความร้อนใจ สาวน้อยจึงแผดเสียงสนั่นราตรีนางรู้ดีว่าอวี้เหิงต้องได้ยินเสียงนี้แน่
กู่เซี่ยนจวินกับฝานหรูเยว่เองก็พากันนิ่งเงียบไปเช่นกันพวกนางมองไปที่ซูฉางอัน พลางทอประกายแสงแห่งพลังออกมาจากร่างเห็นได้ชัดว่าพวกนางเตรียมจะเข้าไปห้ามไม่ให้ซูฉางอันทำเื่เสี่ยงภัยในครั้งนี้ด้วยการใช้กำลังนั่นเอง
ฉู่ซีฟงปรายตามองพวกนางแวบหนึ่งก่อนแสงสีม่วงจะประกายออกมาจากร่างกำยำ ทันใดนั้นสาวน้อยทั้งสามก็ถูกพลังที่ไร้ซึ่งรูปร่างควบคุมร่างกายเอาไว้จึงไม่สามารถขยับเขยื้อนไปได้ ได้เพียงยืนนิ่งอยู่กับที่เท่านั้น
“ปล่อยให้เขาได้ทำตามใจเถิดเส้นทางของเขายากลำบากกว่าพวกเ้ายิ่งนักต่อให้เขาจะหนีเคราะห์กรรมในครั้งนี้ไปได้อย่างไรเสียก็หนีครั้งหน้าไปไม่พ้นอยู่ดี” เสียงทอดถอนใจของอวี้เหิงดังขึ้นในราตรีเสียงของเขาทั้งเศร้าหมองและเก่าแก่ คล้ายเป็เพลงาแห่งนักรบแต่ก็เหมือนเป็เสียงขลุ่ยจากชายแดนที่ดังกังวานอยู่ข้างหูของคนทั้งหลาย
เมื่อสิ้นเสียงกล่าวเซี่ยโหวฟ่งอวี้กับกู่เซี่ยนจวินก็มีสีหน้าเปลี่ยนแปลงไปในทันที พวกนางลดการต่อต้านลงอย่างช้าๆก้มหน้าลงต่ำ ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่กันแน่มีเพียงฝานหรูเยว่เท่านั้นที่ยังไม่ยอมแพ้ นางพยายามจะทำอะไรบางอย่างแต่เพราะมีพลังเพียงน้อยนิด จึงเทียบกับฉู่ซีฟงไม่ได้เลยสักนิด ดังนั้นต่อให้นางจะพยายามทำทุกวิถีทางเยี่ยงไรก็ยังไม่อาจเคลื่อนไหวร่างกายได้อยู่ดี
ซูฉางอันนั่งยืดตัวตรงอย่างยากลำบากเืสดที่ไหลออกมาจากปากย้อมให้อาภรณ์คุ้มกายเขากลายเป็สีแดงฉานยิ่งเสริมให้สภาพของเขาแลดูทุลักทุเลยิ่งขึ้นไปอีกซูฉางอันส่งประกายรอยยิ้มมาให้คนทั้งหลายอย่างยากลำบาก จากนั้นจึงหลับตาลงอีกครา
ครั้งนี้เขาเพ่งความตั้งใจทั้งหมดไปที่ตันเถียน ปิดประสาทััทั้งหมดลงแล้วปล่อยให้ทั้งกายและใจจมดิ่งลงไปกับสิ่งที่กำลังทำอยู่เสียงที่ดังอยู่รอบกายไม่อาจฝ่าเข้าไปในโสตประสาทของเขาได้เขาจึงไม่รับรู้เื่ที่เกิดขึ้นรอบๆ ได้ด้วยเช่นกัน
ช่างเป็ภวังค์ที่น่าพิศวงเหลือเกินอาการเช่นนี้ถูกเรียกว่าอาการลืมโลก...
มันเป็ทักษะที่วู๋ถงเคยสอนให้ก่อนหน้านี้เขายังใช้ไม่เป็ แต่เพราะหลายเดือนที่ผ่านมา เขาฝึกฝนอย่างหนักทำให้ก้าวหน้าขึ้นโข จึงค่อยๆ เข้าใจทักษะนี้มากขึ้นไปด้วย
เขาเริ่มวิเคราะห์ว่าจิตมั่นคือสิ่งใดกันแน่
ที่จิตมั่นของเขาไม่ได้รับการยอมรับจากปราณดาราเป็เพราะจิตมั่นของเขายังไม่จัดเป็จิตมั่นอย่างแท้จริงนั่นเอง
จิตมั่นของเขาเกิดขึ้นได้เพราะการสำรวจจิตมั่นของฉู่ซีฟงตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาทว่าเขาเลียนแบบได้เพียงรูปเท่านั้น แต่ไม่ได้จิติญญาของมันมาด้วย
และจากการส่งจิตมั่นเข้าไปในปราณดาราเมื่อครู่ในที่สุดเขาก็เข้าใจแล้ว ว่าจิติญญา ซึ่งเป็องค์ประกอบที่จิตมั่นของเขายังไม่มีคือสิ่งใดกันแน่
นั่นก็คือ ‘อัตตา’ นั่นเอง
ไม่ว่าอย่างไร จิตมั่นที่เกิดจากการลอกเลียนแบบก็ยังเป็จิตมั่นของคนอื่นอยู่ดี ทว่าเขาต้องเดินในเส้นทางของตัวเอง...หากจิตมั่นไม่มีอัตตาอยู่ด้วย เช่นนั้นเส้นทางแห่งพลังก็ไร้ซึ่งตัวเราเช่นกัน
เส้นทางที่ไม่มีตัวเราก็เท่ากับเป็เส้นทางของผู้อื่นเป็เส้นทางนอกรีต
ในบรรดาเส้นทางแห่งพลังทั้งหมดมีเพียงตัวเราเท่านั้น ที่ยิ่งใหญ่และสำคัญมากที่สุด!
พลังอำนาจของซูฉางอันเพิ่มจำนวนมากขึ้นอย่างกะทันหันและนี่ก็เป็อีกครั้งที่พลังิญญาจากพื้นพิภพและท้องนภาพุ่งเข้ามารวมกันที่ร่างของเขาอย่างบ้าคลั่ง
คนอื่นๆ ที่กำลังมองไปยังซูฉางอันต่างก็มีสีหน้าตกตะลึงไปตามๆ กัน พลังอำนาจที่มากมายมหาศาลเช่นนี้หาใช่สิ่งที่นักรบระดับหลอมจิตจะมีในได้...
“เขาบรรลุแล้ว” ขณะมองไปยังวัยรุ่นที่ร่างชุ่มไปด้วยเืฉู่ซีฟงก็พึมพำขึ้นอย่างอดไม่ได้
ถูกต้อง ซูฉางอันบรรลุแล้ว
เส้นทางแห่งพลังเกิดจากแดนอำนาจแดนอำนาจเกิดจากอำนาจ อำนาจเกิดจากจิตมั่น และจิตมั่นก็เกิดจากหัวใจ
เมื่อมีจิตมั่นเป็ของตนก็เท่ากับว่ามีพื้นฐานของเส้นทางแห่งพลังแล้ว ตอนนี้ ประตูแห่งโอกาสถูกเปิดออกแล้ว
เขาคำรามออกมาเบาๆ ครานี้จิตมั่นที่สมบูรณ์แบบของเขาถูกส่งเข้าไปในปราณดาราอย่างรวดเร็ว
วินาทีนั้น คล้ายว่าเวลาหยุดเดินเส้นผมยาวของเขาถูกต้องลมปลิวไสว เผยให้เห็นใบหน้าอ่อนเยาว์ที่ซ่อนอยู่ภายใน
พลันเสียงะเิดังกึกก้องขึ้นทันใดนั้น แสงจากดาวดวงหนึ่งก็แทรกผ่านม่านราตรีอันแสนมืดมิด ส่องประกายมายังโลกทอดลง ณ เมืองแห่งนี้ ฉายเข้ามาในสำนักเทียนหลานแสงที่สว่างไสวโดดเด่นอาบลงบนร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
สตรีทั้งสามอ้าปากขึ้นเล็กน้อยพวกนางรู้สึกพูดไม่ออก คล้ายจะใกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้ามากจนเกินไป
ต่างกับฉู่ซีฟงทันทีที่แสงนั้นสว่างเจิดจ้าขึ้น เขาก็หันขวับไปยังท้องนภาดวงตาคู่นั้นถูกหรี่เล็กจนกลายเป็เส้นตรง ดาบในมือถูกจับแน่นยิ่งขึ้นเขารับรู้ได้ถึงกลิ่นอายที่แสนคุ้นเคยของใครบางคน
ชายชราในหออวี้เหิงเองก็ลุกพรวดขึ้นอย่างกะทันหันเช่นกันเขาเบิกตากว้าง ดวงตาคู่นั้นส่องประกายสว่างไสว เฉกเช่นราชสีห์ที่ถูกปลุกให้ตื่นและกำลังสอดส่องไปรอบๆ เพื่อตรวจตราดินแดนของตนเช่นนั้น
เขารีบเดินไปที่ริมหน้าต่างจากนั้นก็แหงนหน้ามองท้องฟ้าเบื้องบนมองไปยังดวงดาวที่ส่องแสงสว่างไสวอยู่เบื้องบน
มันเป็ดาวที่ตายไปแล้ว
ดาราที่มอดดับไป ณดินแดนทางเหนือั้แ่สองปีก่อน
มันมีชื่อที่งดงามมากอยู่...
มันชื่อว่า... หยิงโฮ่
“ทิง...อวี่...?” ริมฝีปากของคนชราสั่นเทาขึ้นอย่างสุดจะห้ามเขาพูดด้วยเสียงแ่เบา ราวกับกลัวว่าจะปลุกให้อะไรตื่นขึ้นมาก็ไม่ปาน
ดาวดวงนั้นกะพริบแสงขึ้นอย่างกะทันหันราวเป็การตอบว่าตนได้ยินเสียงเรียกของอวี้เหิงอย่างไรอย่างนั้น
คนชราหัวใจกระตุกวูบ ก่อนบางอย่างจะรื้นขึ้นมาในดวงตาอย่างกะทันหัน
“เทียนหลานทำผิดต่อเ้าพวกเราทำผิดต่อเ้า” ขณะพึมพำของเหลวในตาก็มีมากจนมิอาจฝืนกลั้นอีกต่อไป หยาดน้ำใสจึงไหลผ่านใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นในที่สุด
ยากจะจินตนาการได้ ว่าเื่ใดกันที่ทำให้นักรบแห่งดาราจักรผู้ซึ่งปกป้องเผ่ามนุษย์มานานนับร้อยปีคนนี้ร่ำไห้อย่างเ็ปเยี่ยงนี้
อาจเพราะรับรู้ได้ถึงความรู้สึกที่ชายชรามีในขณะนี้จู่ๆ ดาวดวงนั้นก็กะพริบแสงขึ้นอย่างกะทันหันก่อนจะส่งแสงอีกระลอกมาที่ริมหน้าต่าง แล้วส่องลงบนร่างชรา
ชายชราคล้ายจะเข้าใจความหมายที่ดวงดารา้าจะสื่อจากลำแสงเขาเช็ดน้ำตาอย่างทุลักทุเล ก่อนจะพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “รออาจารย์ลุงอีกหน่อยเถิด อีกไม่นานอาจารย์ลุงก็จะไปหาแล้ว เมื่อถึงตอนนั้นอาจารย์ลุงกับอาจารย์ของเ้าจะไปขอโทษเ้าด้วยตัวเองอย่างแน่นอน”
ดวงดารากะพริบแสงขึ้นอีกคราราว้าจะปฏิเสธบางอย่าง จากนั้นแสงอีกระลอกก็ส่องผ่านลงมา เมื่อหันไปมองตามแสงอวี้เหิงก็พบว่าแสงนั้นถูกส่องลงบนร่างของซูฉางอันที่นั่งอยู่ในลานฝึกนั่นเองอวี้เหิงเข้าใจความหมายที่ดาวดวงนั้น้าจะสื่อแล้ว เขาพยักหน้า พลางพูดขึ้น “วางใจเถิด ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่อาจารย์ลุงก็จะปกป้องให้เขาปลอดภัย ต่อให้ประมุขแห่งหอดารามาด้วยตนเองขอแค่ข้ายังอยู่ ไม่ว่าใครก็ทำอะไรเขาไม่ได้ทั้งนั้น！”
ดูเหมือนดาวดวงนั้นจะได้รับคำตอบที่้าแล้วมันเก็บแสงที่สาดลงบนร่างของอวี้เหิงกลับไป จากนั้นก็ส่องแสงลงมาอีกระลอกแล้วระลอกเล่าเมื่อนำไปรวมกับแสงที่ส่องลงมาก่อนหน้านี้ตอนนี้แสงที่สาดส่องอยู่บนร่างของซูฉางอันก็มีทั้งหมดเก้าระลอกพอดิบพอดี
แสงแห่งดวงดาวก็กะพริบขึ้นอย่างต่อเนื่องราวกำลังตามหาอะไรบางอย่างในโลกเช่นนั้น แต่ท้ายที่สุด มันก็ไม่พบสิ่งที่กำลังตามหาอยู่ดีแสงของมันจึงค่อยๆ หมองลงอย่างต่อเนื่อง ราวมีพลังที่แข็งแกร่งและน่าพิสดารบางอย่างขัดขวางไม่ให้มันติดต่อสื่อสารกับโลกใบนี้ได้เช่นนั้นมันส่องแสงสุดท้ายออกมาอย่างไม่ยอมแพ้ ทว่าสุดท้ายดวงดาวก็หายเข้าไปในท้องฟ้าที่มืดมนอยู่ดี
ซูฉางอันไม่รู้ว่าข้างนอกเกิดอะไรขึ้นบ้างเขาปิดประสาทการรับรู้ลงจนหมดแล้ว ต่อให้จะมีใครมาจะโกนที่ข้างหู เขาก็ไม่ได้ยิน
แต่เขารับรู้ได้ว่าทันทีที่จิตมั่นถูกส่งเข้าไปในปราณดาราได้สำเร็จจู่ๆ ก็มีพลังแสนมหาศาลแทรกซึมเข้ามาจากโลกภายนอก
มันเป็พลังที่แข็งแกร่งมากแข็งแกร่งจนแม้จะรวบรวมพลังทั้งหมดที่มีมาแล้วแต่ก็ยังห่างชั้นกับพลังนั้นเหลือเกิน เมื่อเทียบกันแล้วพลังของเขาก็ไม่ต่างไปจากเรือลำจ้อยที่ลอยอยู่กลางมหาสมุทรอันแสนกว้างใหญ่ที่เพียงคลื่นเบาๆ ก็ทำให้เรือลำจ้อยจมได้แล้ว
แต่ที่ทำให้ซูฉางอันรู้สึกใก็คือพลังนั้นไม่ได้มีประสงค์ร้ายแอบแฝงเลยแม้แต่น้อย แต่มันแทรกซึมเข้ามาในร่างกายไหลเวียนไปตามเส้นเื กระดูก เส้นเอ็น และทุกอณูของร่างกายจากนั้นก็รักษาอาการาเ็ที่เกิดขึ้นระหว่างการฝึกพลังจนกลับมาดีดังเดิม
จากนั้น พลังก็พลันไหลมารวมกันที่ตันเถียนของเขาราวกับว่าพวกมันมีความรู้สึกนึกคิดเป็ของตัวเองเยี่ยงนั้นและดูเหมือนโลหิตเทพที่อยู่ในนั้นจะหวาดกลัวพลังนี้อยู่มิใช่น้อยเพราะทันทีที่มันเข้ามา โลหิตเทพแท้ก็รีบไปมุดอยู่ที่มุมเล็กๆ ภายในตันเถียนของเขาราวกับกระต่ายที่ใกลัวไม่ผิดเพี้ยน
นั่นเป็เพียงการเริ่มต้นเท่านั้นต่อมา พลังนั้นก็ถูกแบ่งออกเป็เก้ากลุ่มโดยพลังทั้งเก้ากลุ่มต่างก็พุ่งเข้าไปหุ้มปราณดาราทั้งเก้าดวงเอาไว้ ทันใดนั้นมือมากมายก็พุ่งออกมาจากทั่วทุกสารทิศแล้วแทงเข้าไปในปราณดาราทั้งเก้าอย่างรวดเร็ว ซูฉางอันสะดุ้งใเขาไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้แต่สัญชาตญาณบอกกับเขาว่าพลังนั้นไม่มีวันทำสิ่งที่เป็อันตรายต่อเขาแน่ อีกอย่างเมื่อเทียบกับพลังที่มหาศาลและยิ่งใหญ่เช่นนั้นแล้ว ทว่าต่อให้มันอยากจะทำอะไรจริงซูฉางอันก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี จึงได้แต่ทำใจให้สงบ แล้วรอดูต่อไปเท่านั้น
เพียงพริบตาเดียวปราณดาราทั้งเก้าก็มีมือแห่งพลังแทงอยู่เต็มไปหมดแล้ว ทันใดนั้นเสียงที่น่าประหลาดก็ดังขึ้นภายในร่างของเขา มันเป็ท่วงทำนองบางอย่างเป็เสียงที่ไม่อาจใช้ของที่มีอยู่ในโลกแสดงออกมาได้ เสียงนั้นไม่ได้ยาวอะไรมากมายแต่เหมือนมัน้าจะสื่อถึงหลักการและกฎเกณฑ์บางอย่างในโลกเป็เสียงที่มีจังหวะประหลาดเหลือเกิน
ซูฉางอันรู้สึกเหมือนเคยได้ยินเสียงที่แสนพิเศษนี้ที่ไหนมาก่อนจึงลองคิดทบทวนอย่างละเอียดในใจ แต่ไม่ว่าอย่างไร ก็คิดไม่ออกเสียที
ทันใดนั้นเอง เมื่อเสียงนั้นจบสิ้นลงปราณดาราทั้งเก้ารวมไปถึงพลังที่คล้ายว่ามีตัวตนสามารถจับต้องได้ภายในร่างกายก็เริ่มสลายลงอย่างเชื่องช้าจากนั้นเพลิงศักดิ์สิทธิ์ พลังแห่งดาบรวมไปถึงจิตมั่นของซูฉางอันที่ถูกย่อยจนกลายเป็เส้นใยเล็กๆก็ไหลไปรวมกับกลุ่มพลังิญญาอันแสนเข้มข้นที่ถูกย่อยสลายไปก่อนหน้านี้เมื่อปราณดาราทั้งเก้าถูกย่อยสลายลงจนหมด ปราณดาราทั้งเก้า รวมไปถึงพลังิญญาและพลังที่สะสมอยู่ภายในร่างกายก็หลอมรวมกัน จนกลายเป็หนึ่งเดียวในที่สุด
เพราะถูกพลังเ่าั้พันธนาการเอาไว้ซูฉางอันจึงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่แต่เขารับรู้ได้เพียงว่าพลังเ่าั้กำลังหลอมเข้าด้วยกันพลังที่แตกต่างกันก็ค่อยๆ หลอมรวมกันจนกลายเป็หนึ่ง ประมาณสิบห้านาทีต่อมาในที่สุดพลังที่อยู่ภายนอกก็ถูกดูดกลับเข้ามารวมกันภายในร่างกายและในตอนนั้นเองที่ร่างกายกลับมาเป็ของเขาอีกครั้ง ในที่สุดเขาก็ควบคุมร่างกายได้แล้ว
ซูฉางอันเพ่งมองลงไปในตัวเขาพบว่าตันเถียนของตน มีปราณดาราที่คอยขับเคลื่อนพลังอยู่เพียงดวงเดียวเท่านั้นและมันก็กำลังประกายแสงที่สว่างไสวและโดดเด่นขึ้นอย่างต่อเนื่องแล้วไหนจะพลังแห่งดาบกับเพลิงศักดิ์สิทธิ์ที่เปล่งประกายออกมาเป็ระยะอีกที่จุดศูนย์กลางของปราณดารา เขาพบว่าในนั้นมีกลุ่มแสงเจิดจ้าเปล่งประกายอยู่ซูฉางอันรู้ดี ว่าสิ่งนั้นคือจิตมั่นของเขาเอง
ดวงตาที่เคยหลับพริ้มเปิดออกอย่างกะทันหันซูฉางอันมองไปยังกลุ่มคนที่กำลังเพ่งมองมาทางตนอย่างเป็ห่วงเป็ใย ก่อนจะกล่าวขึ้น “ข้าบรรลุแล้ว!”
