" อร่อย !!! "

 เด็กทั้ง 2 คนเอ่ยออกมาแทบจะพร้อมกันทันที แต่สำหรับแนชแล้ว คนที่ชื่นชอบอาหารรสจัดแบบเขา นี่มันจืดชืดไป แถมหอยบางตัวก็ยังมีกลิ่นดินและมีทรายนิด ๆ ด้วย แต่ต้องยอมรับล่ะนะว่าสดจริง ๆ เขาจึงลงมือหยิบกุ้งเครย์ฟิช แล้วแกะเหมือนเดิม พร้อมกับกำชับให้เพื่อนดูเหมือนเดิม แต่ครั้งนี้เขาหยิบหินที่เตรียมไว้ตอนไปตักน้ำทำอาหาร มาทุบก้ามเครย์ฟิชให้แตก แล้วแกะ ๆ 

  " ตรงส่วนก้ามก็มีเนื้อนะ ต้องทำแบบนี้แหละ " พร้อมยื่นเนื้อจากก้ามให้เพื่อนคนละอัน " ต่อไปแกะกันเองละ "

  เขาบอกพลันสังเกตุรอบข้าง เด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทั้งหมด หันมามองทางพวกเขาทุกคน บางคนน้ำลายเยิ้มออกปาก บางคนกลืนน้ำลาย เสียงท้องร้องระงม 

  " เอ่อ... แบ่งให้พวกเขาบ้างได้ไหม ? " ไทนี่เอ่ยถาม เขาเกรงใจแนช แต่เขาก็สงสารเด็กพวกนั้น เขารู้จ้กทุกคน แต่แค่สนิทกับ 2 คนตรงหน้ามากที่สุด 

  " อืม ข้าก็อยากขอร้องเ๯้าด้วย " เหมยลี่ร่วมขอร้องอีกคน 

  " ได้ซิ เรียกพวกเขามา บอกพวกเขาว่าคนที่หาขนมปังได้ ให้เอามาด้วย ไม่ต้องกลัวอด พรุ่งนี้ข้าจะหามาอีก พวกเ๯้าก็เอามาด้วย " เขาบอก 

  " อื้อ " ทั้งคู่ตอบพร้อมพยักหน้า แล้วลุกเดินไป ระหว่างนั้น แนชลุกไปเลื่อนหม้อที่ต้มอาหารมาวางตรงกลาง พวกเด็กในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเดินมารวมกันตรงนี้แล้ว รวมพวกเขาทั้งหมด 11 คน หญิง 6 ชาย 5 

  " ไหนดูซิมีขนมปังกี่ชิ้น เอาออกมาดูกันหน่อย " เด็กที่มีก็ยื่นกันมาแต่ก็กล้า ๆ กลัว ๆ คงกลัวอดละนะ รวมทั้งหมด 16 ก้อน ครึ่ง 

  " ไม่ต้องกลัว ฉันรับประกันพวกนายจะมีของกินอีกแน่นอนในพรุ่งนี้ " เขายืนยันหนักแน่นเพื่อสร้างความมั่นใจให้เด็กกำพร้า

  " ใครก็ได้ไปช่วยกันยกหม้อต้มน้ำลงหน่อย " เขาบอกพวกเด็ก ๆ ซักพักก็มี เด็กชาย 2 คนไปเอาหม้อน้ำลงมาพัก แล้วเดินกลับมา 

  " แบ่งขนมปังคนละก้อน ที่เหลือเก็บไว้เป็๞กองกลางนะ ไทนี่ กับ เหมยลี่ ช่วยสอนวิธีแกะกุ้งกับหอยให้พวกเขานะ แล้วก็ในหม้อนี้ " แนชเอาขนมปังที่ได้รับมา บิออก แล้วจิ้มลงไป แล้วเอาเข้าปาก

  " กินแบบนี้นะ แล้วก็ผักพวกนี้ด้วย กินลงไป ต้องกินทุกคน " เขาคิดว่ายังไงก็ต้องรับวิตามินจากผักด้วย แต่เขาไม่ได้รู้ตัวเลยว่า พวกเด็กตรงนี้ คือเด็กกำพร้า อะไรกินได้ พวกเขากินหมดละ

  เขาจัดการแบ่งกุ้งมาอย่างละตัวพร้อมกับหอย จัดการแกะ ทุบก้าม เอาเนื้อวางบนเปลือกหอยกาบ เอาผักบุ้งกับผักกระเฉดวาง เอาเปลือกอีกอันตักน้ำต้มอาหารราดใส่เนื้อ ขนมปังครึ่งซีกนั้น วางแบ่งไว้ เป็๞ของลุงแบรด 

  " เอาล่ะ ทุกคนแกะได้แล้วใช่ไหม ลองกินได้เลย " เพื่อนสนิททั้งสองต่างพยักหน้าพร้อมยิ้มให้เด็กที่เหลือ เด็กทุกคนบางคนยังกลัวสิ่งที่เคยได้ยินมา แต่กลิ่นกับท่าทางของเหมยลี่กับไทนี่ที่พวกเขาเห็น ทำให้พวกเขาตัดสินใจ เอาเข้าปากไป และเคี้ยว 

  "..........." 

  " อร่อยยยยยย !!!! " บางคนร้องไห้ รส๱ั๣๵ั๱ของเนื้อที่ไม่เคยได้ลิ้มรส แนชเห็นแบบนั้นก็ยิ้มออกมา แต่ต้องหุบลงทันทีเมื่อคิดว่า อาจจะปวดหัวจี๊ดขึ้นตอนไหนก็ได้

  หลังจากนั้นก็ไม่มีเสียงเตือนอะไร นอกจากเสียงเคี้ยวและกลืนอาหาร ทำให้เขาโล่งใจแต่ก็อดสงสัยไม่ได้ว่าไอความสามารถนี่จะได้มายังไง เงื่อนไขยังไง ในโลกเดิมฝึก ๆ ๆ ๆไปเรื่อย ๆ พอได้ก็จะทำได้เอง 

  ผ่านไปไม่นาน กุ้งกับหอยก็เหลือแต่เปลือก ผักก็ไม่มีเหลือ

  " เปลือกใส่หม้อวางไว้ก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยจัดการ " เขาบอกทุกคน 

  " ไปเอาแก้วจากตรงกองเครื่องครัวมาด้วย " เขาสั่งพวกเด็ก ๆ ซักพักแก้วไม้ดูแล้วน่าจะใช่ ก็มาวาง 4 ใบ เขาเอา 1ใบมาตักน้ำในหม้อที่ต้มน้ำไว้ ล้างแก้วทั้งหมด แล้วสาดน้ำใส่หม้อที่เก็บล้างพรุ่งนี้

  " ต่อจากนี้เราจะต้มน้ำกินทุกวันนะ รู้ว่าน้ำในลำธารใส แต่มันไม่ปลอดภัย " เขาพูด พลางแจกแก้วให้ทุกคนดื่มน้ำ 

  " ทำไมหรือ ? " ไทนี่สงสัยนานแล้วจึงเอ่ยถาม 

  " มันอาจจะมีสิ่งแปลกปลอมในน้ำที่ทำให้เราป่วยได้ " เขาบอกพลางคิดคำอธิบาย จะอธิบายไงดีเนี่ย !!

  " ฉันเคยแอบได้ยินนักบวช กับพวกหมอคุยกันที่ในเมืองอะ " เขาแถอีกที แต่จริง ๆ พวกชนชั้นสูงน่าจะต้มน้ำกินนะ 

  " จริง ๆ ข้าเคยเห็นบ้างแหละ ตอนได้งานจ้างในบ้านชนชั้นสูงในเมือง แต่ข้าแค่คิดว่าเป็๞ความเ๹ื่๪๫มากของชนชั้นสูง " ไทนี่ตอบ " เ๯้ามีความรู้จริงๆ ขอบใจที่บอกพวกข้านะ " 

  " ไม่เป็๞ไร เอาละอิ่มแล้วเตรียมตัวเข้านอนกันดีกว่า " เขาพูด ในขณะเดียวกัน แบรดก็เข้ามา เขามาเพื่อจุดไฟให้เด็ก ๆ วันนี้เขามาไวกว่าปกติเพราะเป็๞ห่วงเ๹ื่๪๫ไฟระคนกับความสงสัย 

  แนชเห็นแบรดเดินเข้ามาจึงเอาอาหารที่เตรียมไว้นำไปให้

  " ลุงแบรดลองกินดูซิ พวกเขากินกันหมดแล้วไม่เชื่อลองถามพวกเขาได้ " แนชบอกกับแบรด

  " มันอร่อยจริง ๆ นะเ๯้าคะ ข้าเป็๞ประกันได้ " เหมยลี่กล่าว เด็กคนอื่น ๆ ก็พยักหน้า 

  " โอ้ งั้นข้าจะลองกิน " เขาเอาเข้าปากทันที 

  " โอ๊ อร่อยนะเนี่ย ใช่ตัวพวกนั้นจริงใช่ไหมเนี่ย เนื้อเด้ง ๆ พวกนี้คือเนื้อเ๯้าพวกตัวแข็งนั้นหรือ ? " เขาอึ้งกับ๱ั๣๵ั๱ของมัน

  " เห็นไหมล่ะ ผมบอกแล้ว " แนชยิ้ม 

  " เอาละข้าเชื่อแล้ว เ๯้ามีเนื้อกินดีกว่าพวกข้าที่เป็๞ทหารประจำหมู่บ้านนี้อีกนะเนี่ย เก่งจริง ๆ ข้าไปจุดไฟก่อน พวกเ๯้าจะได้นอน " พูดจบ เขาก็เดินไปเอาฟืนใส่ในเตาผิง ที่ยังมีไฟแดง ๆ อยู่นิดหน่อย ในขณะที่หันหลังกลับจากเตาผิง เขาเจอแนชยืนขวางเขาไว้ 

  " มีอะไรรึ ? " เขาถามเด็กชาย

  " เมื่อกี้ท่านบอกว่าพวกเรามีเนื้อกินดีกว่าพวกท่านอีก งั้นเดี๋ยวผมจะหามาฝากเพิ่มนิด ๆ หน่อย ๆ แต่แลกกับลุงตอบคำถามอะไรผมบางอย่างได้ไหมครับ " เขาคิดว่าทหารคนนี้น่าจะนิสัยใช้ได้ เขาไม่คิดถามวิธีจับ วิธีทำ หรือบังคับให้บอก แล้วที่จำได้ เขาก็ดีกับเด็ก ๆ ทุกคนนะ ไม่เคยอิดออดมาทำหน้าที่ซักครั้ง 

  " รู้จักต่อรองด้วย " เขาประหลาดใจ เด็กคนนี้รู้จักคิดขนาดนี้หรือ 

  " ไหนลองบอกมาซิ เช่นเ๹ื่๪๫อะไร ถ้าข้าบอกได้ ข้าจะบอก ? "