การทำตัวหลบๆ ซ่อนๆ มิใช่อุปนิสัยของนาง
โดยเฉพาะเมื่อต้องอยู่ต่อหน้าคนที่ถามเธอถึงเื่พุทราทันทีที่เข้ามาในห้องเช่นนี้เมื่อลองไตร่ตรองดูแล้ว เ้าบ่าวคนนี้คงไม่ได้ยินยอมน้อมรับการแต่งงานในครั้งนี้เสียเท่าไร
คิ้วของหลงเทียนอวี้ยิ่งขมวดเข้าหากันแน่นหากมองข้ามข่าวลือหนาหูที่ว่านางมีรูปร่างหน้าตาอัปลักษณ์ไป
หญิงสาวที่กล้าแหวกผ้าคลุมหน้าเ้าสาวออกด้วยตัวของนางเองทำให้เขารู้สึกประหลาดใจมาก
ส่วนเธอที่ทำเพียงแหวกแต่ไม่ได้ถอดผ้าคลุมหน้าออกทั้งหมดนั่นก็เพราะไม่อยากให้ใบหน้าอัปลักษณ์ของตนเองปรากฏต่อสายตาของชายตรงหน้าจนทำให้เขารู้สึกอยากอาเจียน
“ข้าถามเ้าว่าเพราะเหตุใด...” ยังไม่ทันที่จะพูดจบ สายตาของหลงเทียนอวี้กลับถูกใบหน้าของเ้าสาวซึ่งนั่งอยู่บนเตียงดึงดูด
ท่ามกลางแสงเทียนซึ่งกำลังส่องสกาวอยู่ไกลๆ จนทำให้เห็นเป็ภาพที่ไม่ชัดเจนนั้น
สิ่งที่อยู่นอกเหนือความคาดหมายของเขาก็คือหญิงสาวตรงหน้ามีผิวพรรณนวลเนียนบริสุทธิ์ผุดผ่องโดยเฉพาะดวงตาเปล่งประกายราวกับหยดน้ำที่ดูน่าหลงใหล จนทำให้คนมองไม่อาจผลักไสแต่กลับรู้สึกอยากที่จะปกป้องนาง
แม้แต่คุณหนูรองแห่งสกุลหลินเองก็นึกไม่ถึงว่านางจะงดงามเกินกว่าใครในแผ่นดินเช่นนี้
“ถ้าหากท่านอ๋อง้าจะถอนพิษแทนหม่อมฉันแล้วละก็หม่อมฉันก็คงต้องขอขอบพระทัยพระองค์อย่างหาที่สุดมิได้ แต่พิษนี้ถอนได้ไม่ยากนักแม้พิษนี้จะรุนแรงมาก แต่เพราะผู้ทำยาพิษ้าทำให้ยาพิษชนิดนี้ไร้กลิ่นดังนั้นจึงปรับเปลี่ยนตัวยา ดังนั้นความรุนแรงจึงเปลี่ยนแปลงไปเช่นกันเพราะเหตุนี้ยาพิษชนิดนี้จึงทำการถอนพิษได้ไม่ยาก”หลินเมิ้งหยาซึ่งเป็คนใจกว้างใช้ทัศนคติในตอนที่เรียนจบมหาวิทยาลัยมาตอบข้อสงสัย
อาจารย์เคยพูดเอาไว้ว่าหาก้าจะเป็หมอที่มีคุณสมบัติครบถ้วนอย่างน้อยจะต้องมีลักษณะท่าทางของความเป็หมอก่อน
มีเพียงการแสดงทัศนคติที่เป็มืออาชีพที่สุดเท่านั้นคนไข้จึงจะเชื่อใจหมอ
หากลองคิดทบทวนดูแล้ว ถ้าแม้แต่หมอยังไม่มีความเชื่อมั่นในตนเองถ้าอย่างนั้นคนไข้จะเชื่อมั่นในตัวหมอได้อย่างไรว่าจะสามารถรักษาพวกเขาให้หายได้
“โอ้?เ้าฉลาดหลักแหลมใช้ได้เลยนี่แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ยังอยากรู้อยู่ดีว่าเ้ามีวิธีการถอนพิษเช่นไร” หลงเทียนอวี้จ้องมองหลินเมิ้งหยาด้วยท่าทางที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้มภายใต้แสงเทียนนั้น ลูกตาสีดำกำลังสั่นระริก
เมื่อได้พุทราเ่าั้มา เขาส่งมอบพุทราสองสามผลให้กับหมอคนสนิทแต่คิดไม่ถึงเลยว่าแม้แต่เ้าบ้ายาที่หลงใหลกับการค้นคว้ายาเป็ชีวิตจิตใจคนนั้นจะหาวิธีการถอนพิษไม่เจอ
หลงเทียนอวี้ยังคงมีคำถามค้างคาใจกับยาพิษชนิดนี้
ก่อนอื่นคือเ้าคนบ้ายาคนนั้นได้ลิ้มลองยาพิษนานาชนิดมาั้แ่ครั้งยังเป็เด็กอีกทั้งยังได้อ่านตำรามาทั้งหมดแล้ว หากเป็เพียงยาพิษธรรมดาเ้าคนบ้ายาคนนั้นไม่มีวันเหลียวมองอีกทั้งยังสามารถบอกวิธีถอนพิษยาได้อย่างง่ายดาย
ทว่าตอนนี้แม้แต่เ้าบ้ายาคนนั้นก็ยังไม่รู้จักแม้กระทั่งวิธีถอนพิษดังนั้นเขาจึงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหลาดใจเป็อย่างมาก
นี่หรือว่าคุณหนูใหญ่แห่งสกุลหลินผู้นี้จะเก่งกาจเสียยิ่งกว่าเ้าบ้ายาคนนั้นอีกหรือ?
นางก้มหน้าพลางแสยะยิ้ม แสงสลัวจากเปลวเทียนทำให้หลินเมิ้งหยายิ่งดูงดงามอรชรมากขึ้น
นางหัวเราะแล้วจ้องมองหลงเทียนอวี้ ก่อนจะส่งเสียงหวาน
“แม้ยาพิษชนิดนี้จะถอนพิษได้ไม่ยากแต่ตัวยาบางชนิดที่จะนำมาใช้ในการถอนพิษกลับหาได้ยากมากเหลือเกิน”หลินเมิ้งหยาเอ่ยเพียงครึ่งประโยค ก่อนจะเงียบไปและไม่พูดอีก
“เ้าลองพูดออกมาสิว่ามันคืออะไรถ้าหากว่าในตำหนักของข้ามียาเ่าั้เ้าก็จะสามารถเข้าไปเอายาเ่าั้มาถอนพิษได้มิใช่หรือ?” หลงเทียนอวี้คิดว่าหญิงสาวคนนี้จะต้องอยากได้ยาชั้นดีของตำหนักตนเองอย่างแน่นอน
แต่คาดไม่ถึงเลยว่าหลินเมิ้งหยาจะส่ายหน้า