ลุ่มหลงด้วยแรงปรารถนา (จบ)
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
กลับใจไม่หย่า
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
บูกัตติสีขาวขับมาจอดตรงประตูของสำนักกิจการพลเรือน
เสิ่นอันอันนั่งรออยู่ในรถครู่หนึ่ง ก่อนจะเห็นรถของเจียงอี้เฉินขับเข้ามา
เมื่อเขาลงจากรถ เธอก็เปิดประตูแล้วก้าวเท้าเดินไปหา “ไปกันเถอะ วันนี้คนไม่เยอะ ไม่นานก็น่าจะเสร็จ”
เจียงอี้เฉินเห็นใบหน้าของเธอสงบนิ่งแบบไม่สามารถสงบไปมากกว่านี้ได้อีกแล้ว คล้ายกับว่าเขากลายเป็คนนอกไปโดยสมบูรณ์
เขาเม้มริมฝีปากเป็เส้นตรงและไม่พูดอะไร
เสิ่นอันอันไม่สนใจและหันหลังเดินไปที่ประตูสำนักกิจการพลเรือน
เจียงอี้เฉินเดินตามมา เขาจ้องมองแผ่นหลังที่เย็นเฉียบและแน่วแน่ของเธอแล้วรู้สึกราวกับมีเข็มทิ่มแทงอยู่ที่หน้าอก
มันไม่ได้ร้ายแรงถึงชีวิต แต่ก็ทำให้เ็ปไม่น้อยเลย
ขณะที่เธอกำลังจะถึงประตู จู่ๆ เขาก็ยื่นแขนยาวออกมาดึงเธอเข้าหาตัว “เสิ่นอันอัน เธอรีบร้อนจะหย่าขนาดนี้เลยเหรอ?”
เสิ่นอันอันเงยหน้าขึ้น
เธอจ้องมองคอของเขา และเห็นรอยลิปสติกสีเข้มบนเสื้อเชิ้ตสีขาว
ไม่รู้ว่าเขาไปเล่นพลิกผ้าห่มกับแม่นางคนไหนมา
“ใช่แล้ว” เธอพยักหน้าเบาๆ ส่งรอยยิ้มขึ้นไปถึงดวงตา “ฉันแต่งงานแบบไร้ความรักมาสองปีและตอนนี้กำลังจะเป็อิสระ คุณคิดว่าฉันควรรีบไหม?”
“เธอ...” เจียงอี้เฉินโกรธจนพูดไม่ออก
ทันใดนั้นเขาก็พยักหน้าและยิ้มแทนที่ความโกรธ “เธอรีบเหรอ? งั้นผมไม่รีบแล้วกัน!”
“คุณชายเจียง คุณอายุยี่สิบหกปีแล้ว หยุดทำตัวเป็เด็กสักทีได้ไหม?”
เสิ่นอันอันไม่โกรธที่เขาพลิกลิ้นไปมา แต่ก็ไม่อาจซ่อนความเหน็บแนมในดวงตาได้
คนนอกใจคือเขา คนที่ตกลงจะหย่าก็คือเขา คนที่กลับคำตอนนี้ก็ยังเป็เขาอีก?
เธอสลัดมือออกและก้าวไปข้างหน้า คว้าคอเสื้อของเขาอย่างแรง น้ำเสียงเ็าราวกับน้ำแข็ง “เจียงอี้เฉิน ก่อนที่คุณจะนึกเสียใจ ทำไมไม่ไปส่องกระจกให้ดีๆ ก่อนล่ะ?”
เจียงอี้เฉินงงงวย “เธอหมายความว่าอะไร?”
เสิ่นอันอันแตะรอยลิปสติกเบาๆ ด้วยปลายนิ้ว “ใครเป็คนทิ้งสิ่งนี้ไว้? นางแบบสาวหรือคนดัง? หรือคู่นอนของคุณ สวี่หรูอิน?”
“อันอัน...”
“คุณชายเจียงรายล้อมไปด้วยสาวงามนับไม่ถ้วน ไม่จำเป็ต้องเก็บฉันไว้เป็เมียแต่งหรอก”
เจียงอี้เฉินเห็นอย่างชัดเจนว่า ดวงตาอัลมอนด์คู่สวยที่มักจะมีชีวิตชีวานั้น กลายเป็น้ำนิ่งไร้การกระเพื่อมขณะที่เอ่ยพูดคำเหล่านี้
“พอเราหย่ากัน คุณก็ไปเที่ยวเล่นได้ตามที่ใจคุณ้า แล้วก็ไม่ต้องมาแบกรับพันธนาการแห่งศีลธรรมด้วย” เสิ่นอันอันปล่อยมือ “เรามาช่วยกันดีไหม?"
เมื่อพูดจบ เธอก็หันหลังกลับและก้าวเข้าไปข้างในประตู
เธอชอบเจียงอี้เฉินมาหกปี
น่าเสียดายที่ความดื้อรั้นตลอดหกปีไม่ตอบสนองความ้าของเธอ ในที่สุดเธอก็เข้าใจแล้วว่าไม่ใช่ทุกสิ่งบนโลกนี้จะจบลงอย่างมีความสุข ถ้าเรายังยึดติด
เจียงอี้เฉินเดินตามมาข้างหลัง ดวงตาของเขาลุกโชนด้วยความโกรธ
เสิ่นอันอันหยิบข้อตกลงการหย่าร้างที่เธอลงนามแล้วออกมาจากกระเป๋า และยื่นให้เขา
ทันทีที่เขาลงนาม สำนักกิจการพลเรือนทำการบันทึก และใบทะเบียนสมรสแทนที่ด้วยใบหย่า เมื่อนั้นความสัมพันธ์ของพวกเราก็จะตัดขาดกันโดยสิ้นเชิง
เจียงอี้เฉินรับมันมา เขาจับปากกาแล้ว แต่ยังไม่ยอมขยับ
“เซ็นชื่อเถอะ” เสิ่นอันอันเร่งเขาเบาๆ
เขาคลายนิ้วออก ปลายปากกาจึงตกลงไปบนกระดาษ และเกิดรอยหมึกสีดำจุดเล็กๆ
เมื่อเห็นเขาไม่ยอมทำอะไรต่อ เสิ่นอันอันก็กังวลเล็กน้อย “เจียงอี้เฉิน รีบเซ็น”
เจียงอี้เฉินปล่อยมือและโยนปากกาทิ้ง “ผมไม่หย่า”
...............................................................................................................................
อยากตัดให้ขาดจริงๆ
ความสงบและความยับยั้งชั่งใจทั้งหมดของเสิ่นอันอันพังทลายลงทันทีหลังได้ยินคำตอบของเจียงอี้เฉิน เธอลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว “คุณบ้าไปแล้วหรือไง?”
“ไม่ว่าเธอจะคิดยังไง ผมก็ไม่มีทางเซ็นมันแน่”
“เจียงอี้เฉิน” เธอสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อระงับความโกรธ “ไม่ตลกนะ”
อย่างไรก็ตาม ที่นี่เป็สถานที่สาธารณะ ไม่ใช่ที่ที่เธอจะมาทะเลาะกับเขา ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงหาเหตุผลอย่างใจเย็น
“ใจร้อนเหรอ?” เจียงอี้เฉินยืนขึ้นและเผยรอยยิ้มเ้าเล่ห์บนริมฝีปาก “เสิ่นอันอัน เธอมีสิทธิ์อะไรมาบอกให้ผมเซ็นแล้วผมต้องทำตาม?”
เธอไม่คิดจะให้เขามีความสุข แล้วทำไมเขาต้องทำตามความปรารถนาของเธอด้วย?
ฝันไปเถอะ!
เสิ่นอันอันรู้สึกเหมือนหัวกำลังจะะเิเพราะความโกรธ เธอใช้เวลาสักพักกว่าจะสงบสติอารมณ์ได้ “คุณโทษว่าฉันแย่งตำแหน่งคุณนายเจียงจากคนรักของคุณไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้ฉันก็ให้อิสระคุณแล้ว ก็ตามที่คุณ้าแล้วนี่?”
ทั้งสองคนถกเถียงกันจนไปต่อไม่ได้ แม้การทะเลาะจะไม่รุนแรงแต่เสียงก็ไม่ได้เบา ทำให้คนบริเวณนั้นหันมาสนใจ
“เสิ่นอันอัน อย่าคิดว่าผมไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ เธอก็แค่หาบ้านใหม่[1]ได้แล้ว เลยแทบรอไม่ไหวที่จะกำจัดผมไม่ใช่เหรอ?” เจียงอี้เฉินจ้องเธออย่างดุดัน ดวงตาของเขาเฉียบคมราวกับใบมีด “ผมไม่ให้เธอสมหวังหรอก!”
สถานการณ์เลวร้ายลงเรื่อยๆ เ้าหน้าที่จึงเข้ามาเตือนอย่างไม่พอใจ “เชิญคุณสองคนไปทะเลาะกันข้างนอก อย่ากระทบคนอื่นที่นี่”
เจียงอี้เฉินยืนนิ่ง ดวงตาสองข้างจ้องมองเธออย่างเดือดดาล
เสิ่นอันอันรู้สึกอับอายสายตาคนอื่น จึงเดินออกไปอย่างรวดเร็วด้วยใบหน้าเ็า
ทันทีที่เธอก้าวออกจากประตู คนข้างหลังก็คว้าแขนเธอไว้แน่นราวกับ้าหักกระดูกเธอ
“เจียงอี้เฉิน” เธอขมวดคิ้วด้วยความเ็ปและหยุดเดิน “ปล่อยฉัน”
“ผมจับมือภรรยาตัวเอง ไม่น่าจะผิดกฎหมายนะ?”
เสิ่นอันอันก้มหัวลงและเตือนอย่างใจเย็น “เราไม่ใช่สามีภรรยากันอีกแล้ว”
ไม่ใช่สามีภรรยา?
เหอะ! พูดง่ายดี
เจียงอี้เฉินเย้ยหยัน เขาจับคางของเธอด้วยฝ่ามือใหญ่และลูบริมฝีปากเธอเบาๆ ด้วยนิ้วหัวแม่มือ
เขาเกลียดปากน้อยๆ ที่ไม่ยอมประนีประนอมและยอมรับความพ่ายแพ้ “เสิ่นอันอัน ตราบใดที่ผมยังไม่เซ็นใบหย่า เธอก็ยังเป็ของผมอยู่”
ชีวิตนี้เธอหนีไม่พ้นแล้ว!
เสิ่นอันอันต่อต้านอย่างหนัก แต่แรงของเธอไม่สามารถสู้ชายร่างใหญ่อย่างเขาได้
เจียงอี้เฉินใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้โอบแขนรอบเอวและจับท้ายทอยของเสิ่นอันอัน พยายามจูบเธอ
“คุณชายเจียง การใช้กำลังบังคับผู้หญิงในที่สาธารณะไม่ใช่การกระทำของสุภาพบุรุษนะครับ”
เสียงสุภาพและอ่อนโยนดังมาจากด้านหลัง ซึ่งไม่เข้ากับบรรยากาศที่ตึงเครียดเสียเลย
ใบหน้าของเสิ่นอันอันแข็งทื่อเมื่อได้ยินเสียงนั้น เธอไม่อยากเชื่อภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า
ไม่ใช่ว่าเขาไปมหาวิทยาลัยแล้วเหรอ? ทำไมจู่ๆ ถึงมาโผล่ที่นี่ได้?
ขณะที่เธอกำลังงุนงงอยู่ เ้าของเสียงก็เดินเข้ามาประชิดตัวแล้ว เขาจับข้อมือเธอเบาๆ เพื่อปลอบโยน
“คุณ...” เสิ่นอันอันประหลาดใจอย่างอธิบายไม่ถูกที่เห็นเขาปรากฏตัวที่นี่ “คุณบอกว่าจะไปมหา’ลัยไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?”
ฮั่วเฉิงโจวไม่สนใจคำถามของเธอ
เขามองเจียงอี้เฉินด้วยอารมณ์สงบตามปกติและพูดเสียงต่ำ “คุณชายเจียง ถ้าคุณไม่พอใจอะไรมาลงกับผมดีกว่าครับ”
แม้เจียงอี้เฉินจะกลัวชายคนนี้อยู่บ้าง แต่ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความโกรธ ซ้ำยังไม่มีที่ระบาย น้ำเสียงจึงไม่ได้ดีมากนัก “คุณชายฮั่วมีทั้งตำแหน่งและอำนาจ ใครจะกล้าเอาอะไรไปลงด้วยครับ?”
ฮั่วเฉิงโจวเห็นมือของเขาโอบเอวของเสิ่นอันอัน ก็เม้มริมฝีปากเข้าหากันแน่น
อยากตัดให้ขาดจริงๆ
[1] คู่แต่งงานใหม่
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
