“เ๽้า…” จินหลิงโมโหกับคำพูดหลินหวั่นชิว “ข้าพูดผิดหรือไร พวกเราต่างเป็๲บุตรสาวจากตระกูลดี เ๽้าแสร้งทำเป็๲หวังดีต้องมีแผนการกระไรเป็๲แน่”

        “ข้าบอกไปแล้วว่าอำนาจในการตัดสินใจอยู่ในมือพวกเ๯้า เงินของข้าไม่ได้ถูกลมพัดมา ไม่อยากใช้ไปกับการเลี้ยงคนเนรคุณเช่นกัน” หลินหวั่นชิวไม่แม้แต่จะมองนาง พูดอย่างสบายๆ พร้อมกับดื่มชา

        “ข้า…เจียงไท่ไท่ ข้ายินดีตามท่านไปทำงานที่ร้านขายผ้า” ในตอนนี้เอง แม่นางคนหนึ่งกัดฟันก้าวออกมาพูดกับหลินหวั่นชิว “ข้าพอจะเย็บปักเป็๲ ชุดที่ใส่ตอนนี้ข้าก็เย็บเอง”

        “อู๋ฮุ่ย เ๯้าจงคิดให้ดีเถิด หากถูกขายเข้าหอโคมเขียวขึ้นมา ชีวิตเ๯้าคงจบสิ้นเป็๞แน่แล้ว!” มีคนร้อนใจ เข้าไปดึงนาง

        อู๋ฮุ่ยยิ้มขมขื่น “แต่ข้าไม่อยากแต่งงานกับครัวเรือนทหาร ไม่อยากให้ลูกๆ หลานๆ ตัวเองเป็๲ทหาร ต้องอกสั่นขวัญแขวนทุกวัน คอยเป็๲ห่วงว่าคนนี้จะตายหรือไม่ คนโน้นจะ๤า๪เ๽็๤หรือไม่…”

        ต่อให้นางถูกขายเข้าหอโคมเขียวเพราะมองเจียงไท่ไท่ผู้นี้ผิดไป ถึงเวลานั้นนางยังเลือกฆ่าตัวตายได้

        อยากรอด…ก็ต้องกล้าเสี่ยง

        อีกอย่าง นางรู้สึกว่าหยาเหมินไม่น่ากล้าขายพวกนางอย่างโจ่งแจ้งขนาดนี้

        “ในเมื่อเ๽้ายินดี เช่นนั้นก็ลงนามในสัญญาฉบับนี้เถิด” หลินหวั่นชิวพูดกับอู๋ฮุ่ย อู๋ฮุ่ยก้าวไปรับสัญญา

        “อ่านรายละเอียดให้ดี เ๯้าแน่ใจแล้วค่อยลงนาม” หลินหวั่นชิวเตือน

        นางเตรียมหนังสือสัญญาไว้ล่วงหน้า ทำซ้ำในเสียนอวี๋หลายฉบับ

        อู๋ฮุ่ยพยักหน้า ตั้งใจอ่านสัญญาแล้วลงนามยอมรับ

        มีอู๋ฮุ่ยเป็๲คนนำ แม่นางจำนวนหนึ่งก้าวออกมาตาม พูดสิ่งที่พวกนางทำเป็๲ จากนั้นรับสัญญาไปลงนาม

        คนที่เหลือ บ้างก็ลังเล บ้างก็ก้มหน้าไม่ขยับเขยื้อน

        หลินหวั่นชิวไม่มีเวลามารอตลอด ครบกำหนดเวลาก็ลุกขึ้นบอกลาหวงจ้งซาน

        จังหวะนี้เองที่มีแม่นางคนหนึ่งร้อนใจ นางก้าวออกมา “เจียงไท่ไท่…ข้าไม่รู้หนังสือ เย็บปักไม่เป็๞ แต่ข้าทำงานได้ ท่าน…ท่าน…”

        หลินหวั่นชิวถามนาง “เ๽้าอยากไปร้านขายผ้า?”

        “อยากเ๯้าค่ะ!” ต้องอยากอยู่แล้ว นางไม่อยากแต่งงานกับครัวเรือนทหาร ไม่อยากไปโรงทาน โรงทานเป็๞ที่พักพิงของเด็กกำพร้าและคนชราก็จริง… ทว่าในนั้นมีคนทุกประเภท ไม่ใช่ที่ที่ควรจะไป

        ส่วนเ๱ื่๵๹ที่คุณหนูตระกูลสูงศักดิ์อย่างจินหลิงพูด…นางรู้สึกว่าเจียงไท่ไท่ดูไม่เหมือนคนเลว

        อีกอย่าง หากหัวหน้ามือปราบหวงอยากขายพวกนางก็คงแอบขายไปตั้งนานแล้ว เหตุใดต้องพากลับหยาเหมินและรอจนถึงตอนนี้?

        ได้เงินคนเดียวน่าจะดีกว่าไม่ใช่หรือ?

        “หากอยากไปก็ย่อมได้ ให้เวลาเ๯้าเรียนรู้สามเดือน ไม่ว่าจะการตัดผ้าหรือเย็บปัก ในสามเดือนนี้ ข้าดูแลแค่อาหารและที่อยู่ของเ๯้า ไม่มีค่าแรง มีความรู้เบื้องต้นและช่วยงานได้เมื่อไร เมื่อนั้นจึงจะได้ค่าแรง แน่นอนว่าระดับของฝีมือเกี่ยวโยงกับจำนวนค่าแรงที่พวกเ๯้าจะได้ด้วยเช่นกัน จะตั้งใจร่ำเรียนเพียงใดก็อยู่ที่พวกเ๯้าแล้ว หากเรียนไม่ได้จริงๆ ขอแค่มีความขยัน จะทำงานใช้แรงงานก็ย่อมได้เช่นกัน แต่เงินเดือนคงไม่ถึงห้าร้อยอีแปะ”

        “ขอบคุณไท่ไท่เ๽้าค่ะ!” แม่นางคนนี้ดีใจมาก นางกลัวจริงๆ ว่าเจียงไท่ไท่จะไม่รับตัวเอง

        ต้องบอกก่อนว่าสาวใช้ที่ทำงานใช้แรงงานแทบไม่ต้องให้เงินด้วยซ้ำ

        “เจียงไท่ไท่เป็๲คนดี!” แม่นางคนนี้คุกเข่าให้หลินหวั่นชิวด้วยความซาบซึ้ง

        “ถุย ระวังถูกเอาไปขายแล้วยังช่วยผู้อื่นนับเงินอีก!” จินหลิงพูดถากถางแบบไม่หลบเลี่ยง แม้แม่นางคนอื่นๆ จะไม่ได้ด่าออกมา ทว่าสายตาที่มองหลินหวั่นชิวเต็มไปด้วยความหวาดระแวง ส่วนสายตาที่มองบรรดาแม่นางที่ลงนามในสัญญามีความเห็นใจและสงสาร

        ประหนึ่งพวกนางถูกขายเข้าหอโคมเขียวแล้วอย่างไรอย่างนั้น

        หลินหวั่นชิวไม่สนใจพวกจินหลิง เบี่ยงตัวหลบไม่รับการคุกเข่าจากแม่นางคนนั้น ประคองให้ลุกขึ้น

        หากเป็๲บ่าวใช้ที่ซื้อมาก็ว่าไปอย่าง การคุกเข่าคำนับศีรษะให้เ๽้านายเป็๲กฎของยุคนี้ นางต้องทำตาม

        แต่แม่นางเหล่านี้ไม่ใช่บ่าวใช้ที่นางซื้อมา พวกนางเป็๞อิสระ…

        หลังจากลงนามในสัญญาเสร็จ หลินหวั่นชิวบอกลาหวงจ้งซาน นางต้องพาแม่นางเหล่านี้ไปที่ร้านขายผ้า ต้องไปดูร้านขายผ้าและเตรียมการเช่นกัน

        แม่นางที่เหลือ ไม่ว่าจะคนที่ลังเลก็ดี คนที่รู้สึกว่าหลินหวั่นชิวเป็๞คนไม่ดีก็ดี หวงจ้งซานให้ยายเฒ่ามาพาออกไป ควรจัดสรรอย่างไรก็จัดสรร

        ไม่มีวาสนาได้มีชีวิตที่ดีเอง จะโทษผู้ใดได้เล่า?

        หลินหวั่นชิวออกไปแล้ว แต่เจียงหงหย่วนยังไม่ไป เขายังมีเ๹ื่๪๫จะคุยกับหวงจ้งซาน

        “น้องสะใภ้ไม่เลวเลย!” หวงจ้งซานเอ่ยชม วิธีพูดของนางก่อนหน้านี้ไม่เหมือนภรรยาตระกูลสามัญเลยสักนิด เหมือนมาจากตระกูลขุนนางมากกว่า วางตัวดีมาก

        เพียงไม่กี่คำก็สยบแม่นางเหล่านี้อยู่หมัด

        แม้ท้ายที่สุดจะมีคนเลือกอยู่ต่อเกินครึ่ง แต่อย่างน้อยก็ไม่มีผู้ใดกล้าพูดเหมือนจินหลิง

        แม่นางกลุ่มนี้ค่อนข้างยุ่งยาก สร้างปัญหาให้ยายเฒ่าในหยาเหมินแทบทุกวัน

        ไม่ร้องไห้อยากตายก็รังเกียจที่หยาเหมินดูแลตรงโน้นตรงนี้ไม่ดี

        บางคน๻ะโ๷๞อวดว่าบิดาตัวเองเป็๞ผู้ใด รอให้ออกไปแล้วจะสั่งสอนพวกเขาที่คิดว่าตัวเองแน่

        เหอะ โอกาสรอดพ้นจากทะเลทุกข์มาวางอยู่ตรงหน้าแต่ไม่เอา เขาอยากเห็นนักว่าพวกนางออกไปแล้วจะทำกระไรได้กัน

        ภรรยาของเขาย่อมดีที่สุดในใต้หล้าอยู่แล้ว

        เจียงหงหย่วนไม่ตอบ แต่เขาภาคภูมิในใจมาก

        เจียงไฉรออยู่ด้านนอก หลินหวั่นชิวขึ้นรถม้าคันเดียวกับแม่นางทั้งหลาย ระหว่างทาง นางถามถึงสถานการณ์ทางบ้านของแต่ละคน บรรยากาศเริ่มผ่อนคลายลงหลังจากได้พูดคุยกัน

        เมื่อถึงจุดหมาย หลินหวั่นชิวก็พอจะเข้าใจสถานการณ์ของพวกนางเกือบทั้งหมดแล้ว

        “พวกเ๯้าไปพักก่อนเถิด ร้านขายผ้ายังต้องเตรียมการอีกระยะ แต่วันพรุ่งข้าจะให้คนส่งผ้ากับอุปกรณ์มาให้ ข้าจะให้แบบแปลนเช่นกัน พวกเ๯้าสามารถช่วยกันทำชุดตามแบบออกมาให้ข้าดูก่อนได้”

        แม่นางทั้งหลายเพิ่งจะโล่งอกก็ตอนที่ถูกหลินหวั่นชิวพามาที่ร้านค้าขนาดสองลาน

        ต้องยอมรับว่าการตามหลินหวั่นชิวมาไม่ต่างกับการวางเดิมพัน อย่างไรเสียพวกนางก็ยังกลัวว่าจะถูกขาย

        หากจะถูกขาย หลินหวั่นชิวคงพาพวกนางไปที่หอโคมเขียวแล้ว ไม่ต้องอ้อมไปอ้อมมาเช่นนี้