ใบพัดของเฮลิคอปเตอร์ ณ ที่ห่างไกลได้หยุดหมุนลง อากาศยังคงอบอวลไปด้วยกลิ่นเหม็นไหม้ของฮัมเมอร์และเขม่าควันจากลูกปืน ผู้คนมากมายโดยรอบบริเวณท่วมท้นจนกระทั่งเซี่ยวอี๋ก็ยังนับไม่หวาดไม่ไหว
พวกเขาพกอาวุธมาครบมือซึ่งเห็นได้แค่เพียงในภาพยนตร์เท่านั้น ก่อนจะเล็งมาที่เธอด้วยความเ็า เสี้ยวกระทั่งวินาทีนี้ถึงได้เข้าใจความหมายของประโยคที่เสิ่นิเคยพูดเอาไว้เมื่อตอนที่เจอกันครั้งแรกว่า “อนุญาตให้คุณติดตามผม แสดงว่าคงมีคนอยากให้คุณตาย?”
เสิ่นิเป็เหมือนกับเครื่องดูดความอันตราย มีเขาที่ไหน ต้องมีห่าะุที่นั่น และต่อให้กลับเข้ามาเมืองหลวง ก็ไม่อาจหยุดยั้งตัวตนของนิรวานซึ่งถูกลิขิตเอาไว้แล้วได้
“ยังไม่ทันได้ลองมีความรักก็จะมาตายเสียแล้วเหรอ? อุตส่าห์เกิดมาสวยขนาดนี้ แต่ต้องมาตายทั้งที่ยังบริสุทธิ์ เ้าหน้าที่ชันสูตรศพจะหัวเราะเอาหรือเปล่าเนี่ย? ให้ตายเถอะ ถ้าถูกเ้าหน้าที่นิติเวชโรคจิตป๊าบ ป๊าบ ป๊าบ แล้วจะตายตาหลับไหมนะ?” เซี่ยวอี๋คิดวุ่นวายอยู่ในใจ ในฐานะคนที่กำลังจะตาย จะไม่กลับไปหวนคิดถึงอดีต มันก็จะเกินไปหน่อยไหม?
คำถามที่เ้าพ่อเอ่ยออกมานั้นไม่จำเป็ต้องเลือกเลย ัดำเพิ่งจะแสดงออกว่าเธอมีความรักต่อเสิ่นิ เคยได้จูบกันแล้วด้วย เธอจะยอมให้เขาถูกฆ่าตายได้อย่างไร?
แต่เสิ่นิที่อยู่ข้างๆ กับัดำกลับบอกัดำอย่างไม่ขาดปากว่า “เลือกเซี่ยวอี๋”
“คุณจะตายนะ พวกมันไม่เคยอ่อนข้อ” ัดำกัดฟันพูด
“นั่นคือเหตุผลที่ผมบอกให้เลือกเธอ วางใจเถอะ ผมแค่หายไปสักพัก แล้วผมจะไปหาพวกคุณเอง” เสิ่นิอมยิ้ม
“จะเป็ผีมาอำฉันเหรอ? ฉันไม่อยากให้คุณตาย!” ัดำเปล่งเสียงออกมา
“เลือกได้หรือยัง? เวลาเป็เงินเป็ทองนะ” เ้าพ่อเกลียดการรอคอยมากที่สุด
“เลือกผู้หญิง!” ัดำลดศีรษะลง นิ้วของเธอชี้ไปยังเซี่ยวอี๋ซึ่งอยู่ห่างไกลออกไป
ความรู้สึกนี้เหมือนกับเพิ่งจะถูกรางวัลสลากกินแบ่งมูลค่า 5 ล้านเหรียญ เซี่ยวอี๋ลมแทบจับ
“แปลก ไม่คิดว่าเธอจะเลือกผู้หญิง? ปีเตอร์คิดอยู่ตลอดว่าเธอกับผู้ชายคนนี้กิ๊กกัน เขาโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงอยู่ตั้งนาน” เ้าพ่อลูบหัวของปีเตอร์ราวกับกำลังลูบหัวสุนัข “เอาล่ะ ในเมื่อเธอเลือกแล้ว ฉันก็จะเคารพในการตัดสินใจของเธอ”
เ้าพ่อดีดนิ้ว ทหารถือปืนก้าวขึ้นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เสิ่นิอุ้มัดำให้ลุกขึ้น
“ฉันมอบทุกอย่างให้คุณแล้ว วางใจเถอะ ฉันจะช่วยคุณเอง” ัดำกระซิบที่ข้างหูของเสิ่นิ เธอถูกทหารพาตัวไป เซี่ยวอี๋และัดำถูกนำตัวขึ้นไปบนเฮลิคอปเตอร์ ณ โขดหินบนทะเลทราย มีเพียงเสิ่นิเท่านั้นที่ยืนอยู่เพียงลำพัง
“น้องชาย รู้สึกยังไงที่ถูกเ้านายหักหลัง?” เ้าพ่อยิ้ม
“ตายมาหลายหนแล้ว อีกครั้งก็คงไม่เป็ไร” เสิ่นิสงบและผ่อนคลาย
“จริงเหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉันจะมอบความตายอันงดงามราวกับภาพวาดให้ดีไหม? ที่นี่ค่อนข้างไกลจากน้ำตก Red Rock Canyon นะ บูยา” เ้าพ่อเรียกคนตัวเล็กความสูงเพียง 1.4 เมตรให้เดินออกมาจากด้านหลังของฝูงชน “พาบอดี้การ์ดเทพของเราไปดำน้ำหน่อยสิ และอย่าให้เขาโผล่ขึ้นมาอีกนะ”
“ครับ บอส!” คนแคระบูยายิ้มอย่างเ้าเล่ห์
เมื่อเฮลิคอปเตอร์ลอยขึ้นที่เหนือฟากฟ้า เซี่ยวอี๋มองลอดผ่านหน้าต่างออกมา เธอเห็นเสิ่นิคุกเข่าอยู่บนพื้น เขายังคงยิ้ม ริมฝีปากของเขาขยับว่า “รอผม” ก่อนจะถูกปืนฟาดจนล้มลงกับพื้น มือและเท้าของเขาถูกมัดไพล่หลังเหมือนกับลูกหมู
เสิ่นิมองไม่เห็นอะไรเลยตลอดทาง เขาถูกจับยัดเข้าไปในกระสอบ และทิ้งไว้ในรถจี๊ป รถกระเด้งไปตลอดทางที่เข้าสู่ส่วนลึกของ Red Rock Canyon
ในขณะที่เสิ่นิถูกเทออกมาจากกระสอบ เขายืนอยู่บนแผ่นเหล็กซึ่งกว้างไม่เกินสองฟุต ด้านล่างเป็หน้าผาสูงราว 30 เมตร น้ำไหลจากหน้าผาด้านข้างดังซู่ๆ ตกลงที่สระขนาดใหญ่ด้านล่างอย่างไม่ขาดสาย สองมือ สองเท้าของเขาถูกเชือกพลาสติกมัดไว้อย่างแ่า หมดหนทางที่จะคลายออก เชือกที่เท้ายังพันกับคอนกรีตหนัก 15 กิโลกรัมไว้อีกก้อนหนึ่ง พวกมันเอาตะขอเกี่ยวเชือกที่ขายึดไว้กับแท่นปล่อยเชือกที่ท้ายรถ เหมือนกับคันเบ็ดขนาดใหญ่
“เหอๆ อยากลองเล่นเกมโจรสลัดมานานแล้ว เพียงแต่คนอื่นเขาะโลงจากเรือ แต่เราจะะโลงจากหน้าผา น่าตื่นเต้นจัง!” คนแคระบูยากระหยิ่มยิ้มย่อง มือปืนพร้อมกับปืนไรเฟิลจู่โจม 3 คนยืนอยู่ที่ข้างเขา ใบหน้าภายใต้หน้ากากป้องกันนั้นก็ยิ้มตามไปด้วย
“พวกแกรีบฆ่าฉันเสียทีเถอะ” เขายืนเคว้งอยู่กลางอากาศ ด้านหลังคือดวงจันทร์อันสว่างไสว สองมือซึ่งถูกมัดไว้ของเสิ่นิไม่ไหวติง
“ฆ่าแกมันง่ายเกินไป งานอดิเรกอย่างหนึ่งของฉันคือการดูคนะโหน้าผา อีกอย่างหนึ่งก็คือทำกับมัมมี่สาว เ้าพ่อส่งแกมาให้ฉันจัดการ คงอยากจะให้แกตายแบบไร้ซากศพ ลงไปซะ” คนแคระบูยาเล็งปืนไปที่เสิ่นิ
“รอฉันกลับมาก่อน” เสิ่นิพูดจบ เขาก็ะโกลับหลังไปอย่างแช่มชื่น เขาพาก้อนปูนซีเมนต์หลายสิบกิโลกรัมตกลงไปในสระลึกด้วย เ้าคนแคระนั่นรู้วิธีถ่วงน้ำคนจริงๆ ตกลงไปในปล่องน้ำเย็นลึกถึง 20 เมตร ช่างเป็สถานที่ที่เหมาะสำหรับการถ่วงน้ำ มันง่ายกว่าการขุดหลุมฝังศพมากนัก
ถ้าไม่ใช่เพราะอยากได้รูก้นของเสิ่นิ เขาไม่จำเป็ต้องเกี่ยวอีกเชือกไว้ด้วยซ้ำ แค่ทิ้งลงน้ำไปก็จบ
น้ำในสระเย็นเฉียบเพียง 5 องศาเท่านั้น กล้ามเนื้อทั้งร่างของเสิ่นิแข็งเกร็งเมื่อตกลงไปในน้ำ คอนกรีตถ่วงเขาไปจนถึงก้นสระ ปลาจำนวนมากถูกรบกวน ชีวิตเหมือนพลิกนาฬิกาทรายกลับด้าน ทุกวินาทีผ่านไปอย่างรวดเร็ว
บนเฮลิคอปเตอร์ ัดำจ้องเ้าพ่ออย่างนิ่งเงียบ เธอไม่พูดอะไรสักคำ สายตาคมกริบราวกับมีด
“คุณัดำ ถึงผมจะแก่แล้ว แต่คุณจ้องผมแบบนี้ ผมก็อาจจะมีอารมณ์ขึ้นมาได้นะ” เ้าพ่อเบ่งอำนาจความเป็มาเฟีย
“ฉันรู้ว่าเงินคอร์รัปชันอยู่ที่ไหน แต่กุญแจอยู่ที่เสิ่นิ” ัดำกล่าวอย่างเ็า
“เสิ่นิ?”
“ก็คนที่คุณสั่งให้ฆ่านั่นแหละ บอดี้การ์ดส่วนตัวของฉัน ขอแสดงความยินดีด้วย คุณเพิ่งจะสั่งฆ่าผู้ชายที่ถือกุญแจเงินคอร์รัปชัน 3 พันล้าน” ัดำคำนวณเวลาที่จะพูดมาอย่างดี ต้องให้โอกาสเสิ่นิได้มีจังหวะอยู่พ้นจากฝูงชนก่อน
“เธอคิดว่าเขาจะมีทางหนีรอดอย่างนั้นเรอะ?” เ้าพ่ออ่านใจัดำออก “น่าเสียดาย ที่ฉันเปิดประตูได้โดยที่ไม่ต้องอาศัยกุญแจ อีก 30 นาที ดูสิว่าสมองอีหนูอย่างเธอจะแข็งได้สักแค่ไหนกัน?”
เ้าพ่อจ้องไปที่นาฬิกา Vacheron Constantin บนข้อมือ จากนั้นก็เริ่มนับเวลาถอยหลัง
“ไอ้โรคจิต!” นี่เป็ครั้งแรกที่ัดำแสดงสีหน้าที่โกรธเคืองออกมา แต่เมื่อเทียบกันแล้ว ปฏิกิริยาของเซี่ยวอี๋สงบกว่ามาก อาจเพราะเธออยู่กับเสิ่นิมานาน ก็เลยชอบที่จะเห็นเขาทำตามคำสัญญาที่ให้ไว้ ในเมื่อเขาบอกให้รอเขา นั่นก็แสดงว่าเขาจะต้องไม่ตายอย่างแน่นอน ต่อให้คนเป็ร้อยเอาปืนมาจ่อที่หัว เขาก็จะเอาตัวรอดกลับมาได้
ไม่พูดให้มากความ นั่นอาจจะเป็ข้อดีของเสิ่นิก็ได้?
สถิติโลกของการดำน้ำที่นานที่สุดของมนุษย์ก็คือ 22 นาที โดย Stig จากเดนมาร์กเป็คนทำไว้ เขาเป็นักดำน้ำมืออาชีพผู้ที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็อย่างดี ต่อให้เสิ่นิมีพร์ ก็เป็ไปไม่ได้ที่จะกลั้นลมหายใจได้นาน 30 นาที แบบนั้นไม่ใช่มนุษย์แล้ว
สิ่งที่เขา้าก็คือความเงียบสงบ กล้ามเนื้อของมนุษย์ถูกขับเคลื่อนด้วยเส้นใยกล้ามเนื้อจำนวนมากจนกลายเป็เหมือนหางเสือ ในขณะที่เซลล์ประสาทไขสันหลังกำลังตื่นตัว มันสามารถทำให้เส้นใยกล้ามเนื้อหดตัวได้ คนเมื่อขาดอากาศ ศูนย์กลางระบบการหายใจก็จะตื่นตัว ส่งสัญญาณไปยังเซลล์รอบข้าง เพิ่มการสร้างเส้นใยกล้ามเนื้อเพื่อช่วยในการหดตัว ทำให้มีพลังมากกว่าปกติ
เหมือนกับในขณะที่มนุษย์ถือของหนัก ก็จะกลั้นหายใจโดยที่ไม่รู้ตัว
จากการวิจัยพบว่า การหดตัวของเส้นใยกล้ามเนื้อนั้นสามารถสร้างแรงเค้นได้มากถึง 200 มิลลิกรัม ตามทฤษฎีแล้ว หากเส้นใยกล้ามเนื้อทั้งหมดของร่างกายมนุษย์หดตัวจนถึงจุดหนึ่ง จะสามารถยกวัตถุได้หนักถึง 25 ตัน
ปฏิบัติการควบคุมกล้ามเนื้อเวอร์ชันนิรวาน “การควบคุมกล้ามเนื้อในขณะที่ขาดอากาศ” แม้จะไม่สามารถยกวัตถุ 25 ตันได้ แต่ก็ไม่ยากเกินไปที่จะหลุดออกจากเชือก
หลังจากขบฟันอยู่สักพัก เสิ่นิก็ลืมตาขึ้น ภายในดวงตาที่แดงก่ำ กล้ามเนื้อทั้งร่างกายของเขาปูดบวมขึ้น มันน่ากลัวเหมือนกับสัตว์ประหลาด ที่คนแคระบูยาใช้มัดเขาไว้นั้นคือเชือกพลาสติกที่ตำรวจใช้มัดตัวคนร้าย มันหนาเพียงแค่ครึ่งนิ้ว แต่ก็เพียงพอที่จะมัดกระบือตัวที่แข็งแกร่งที่สุดเอาไว้ได้
“น่าจะตายไปแล้วมั้ง?” มือปืนคนหนึ่งซึ่งอยู่ริมหน้าผามองลงไป ผิวของสระน้ำภายใต้แสงจันทร์นิ่งเรียบ ไม่มีแม้แต่แรงกระเพื่อม
“ไม่ต้องรีบร้อน แช่ต่ออีกสักหน่อย ใจร้อนไปจะอัดถั่วดำไม่สนุก” คนแคระบูยาเลียตัวเอง มือปืนทั้ง 3 พากันคลื่นเหียนจนแทบอ้วก ถึงพวกเขาจะเลว แต่เื่อัดถั่วดำศพ อย่างไรก็รับไม่ได้...
เวลาผ่านไป 30 นาที จู่ๆ โทรศัพท์ในมือของบูยาก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล นายใหญ่! ครับ มันลงไปในน้ำแล้ว ผ่านไปครึ่งชั่วโมงแล้ว เชื่อว่าน่าจะตายแล้ว อะไรนะ? ห้ามตุ๋ยเขา ให้นำศพกลับไป? ครับ! จะรีบกลับไป” คนแคระบูยาหน้าดำปี๋
“แม่เอ๊ย รูก้นมาถึงที่แล้ว แต่ก็ปลิวไปจนได้”
“แกช่วยมีศีลธรรมสักนิดเถอะ สายตาของพี่น้องเราแทบจะทนกับความไร้ยางอายของแกไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว” มือปืนคนหนึ่งรู้สึกขอบคุณฟ้าดิน
“ดึงมันขึ้นมาเถอะ กลับกันได้แล้ว ์เท่านั้นที่รู้จะว่าเ้าพ่อคิดจะเล่นอะไร?” คนแคระบูยาโบกมือ ส่งสัญญาณให้มือปืนคนหนึ่งดันคันโยกเครื่องดึงเชือกที่หลังรถจี๊ปขึ้น มันเหมือนกับการตกปลา คันเบ็ดถูกดึงกลับ
แต่เมื่อตะขอปรากฏขึ้นตรงหน้าของทุกคน พวกเขาต่างก็พากันงงงวย ศพของเสิ่นิไม่ได้อยู่ที่นั่น ที่เชือกดึงขึ้นมามีแค่เพียงก้อนคอนกรีตเท่านั้น แถบพลาสติกที่ใช้มัดเขาไว้ถูกดึงจนขาด ดูเหมือนว่าคนที่ดิ้นหลุดไปได้นี่จะต้องเป็ Hulk อย่างแน่นอน
“เป็ไปได้ยังไง! ฉันบอกให้พวกแกมัดแน่นๆ ไง!” คนแคระบูยาชี้ไปทางมือปืนข้างเขาในขณะที่คำรามเสียง
“แกตาบอดหรือยังไง? ไม่เห็นหรือว่าสายรัดนั่นมันขาด?!” มือปืนยกไรเฟิลขึ้นมาอย่างแตกตื่น พวกเขาเล็งไปทางป่าทึบด้านหลัง พวกมันหัวเสียที่ไม่ได้ติดอุปกรณ์มองกลางคืนมาด้วย ใครจะไปคิดล่ะว่าจะเกิดเื่แบบนี้ขึ้น
“โอมาร์! ไปสตาร์ทรถ!” หัวหน้ามือปืนซึ่งเป็ทหารเก่าเมื่อหลายปีก่อนและมีประสบการณ์โชกโชนในสนามรบรีบออกคำสั่งโดยด่วน
“รับทราบ!” โอมาร์ขึ้นไปประจำยังที่นั่งคนขับ ในขณะที่มือกำลังจะบิดกุญแจ ที่ป่าทึบก็เกิดเสียงดังขวับ ป้ายโลหะแผ่นหนึ่งลอยมา ผ่าเข้ากลางกระจกหน้าคนขับ มันบาดส่วนท้องของโอมาร์ด้วย เืไหลทะลักออกมาในทันที โอมาร์ร้องลั่นด้วยความเ็ป
ป้ายภาษาอังกฤษนั้นเขียนไว้ว่า “อนุรักษ์สิ่งแวดล้อม อย่าทิ้งขยะลงในแม่น้ำ”
“ยิง!” หัวหน้ามือปืนคำราม เพื่อนร่วมงานที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่งยกปืนไรเฟิลจู่โจมขึ้นและกระหน่ำยิงไปยังทิศทางที่ป้ายลอยออกมา คนแคระบูยาเองก็ใจนสับสน เขาคว้าปืนไรเฟิลออกมาจากมือโอมาร์และยิงไปมั่วซั่ว เสียงปืนดังสะท้อนก้องไปทั่ว Red Rock Canyon