รอยยิ้มบนใบหน้าของหลินกู๋หยู่ค่อนข้างกระอักกระอ่วน นางมองไปที่ฉือหางอย่างสงสัย "พี่ฉือหาง เ๯้าเป็๞อะไรไป?"

        ฉือหางไม่พูดและยังคงขับเกวียนลาต่อไปด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

        หลินกู๋หยู่คว้าแขนของฉือหางด้วยใบหน้าที่จริงจัง "ถ้ามีอะไรจะพูดก็พูดกันตรงๆ"

        หากเป็๲เ๱ื่๵๹อื่น แน่นอนว่าเขาสามารถพูดได้โดยไม่ต้องใช้ความระมัดระวังแม้แต่น้อย เพียงแต่เ๱ื่๵๹นั้น จะให้เขาพูดอย่างไร?

        เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ใบหน้าของฉือหางก็ไม่น่ามอง เขาก็ยังคงเลือกที่จะเงียบ

        เมื่อเห็นท่าทีของฉือหางเช่นนี้ หลินกู๋หยู่ก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้น ไม่พูดอะไร ฉือหางก้มหน้าลงขับเกวียนลาอย่างช้าๆ

        เมื่อพวกเขากลับถึงบ้าน หลินกู๋หยู่ก็ลงจากเกวียนก่อน เดินเข้าไปข้างในโดยปราศจากการสนทนากับฉือหาง

        ฉือหางยืนอยู่คนเดียวตรงที่เดิมอย่างว่างเปล่า ถือเชือกลากเกวียนลาไว้ในมือ

        เมื่อเขากลับถึงบ้าน หลินกู๋หยู่เห็นโต้ซานั่งเล่นอยู่บนเตียงเล็ก

        “ท่านแม่” โต้ซาคลี่ยิ้มและเลื่อนตัวไหลลงจากเตียงเล็ก สวมรองเท้าแล้ววิ่งไปกอดต้นขาของหลินกู๋หยู่

        หลินกู๋หยู่ยิ้มและโอบอุ้มโต้ซา เอ่ยด้วยรอยยิ้ม "วันนี้ท่านอาจารย์สอนอะไรบ้าง?"

        เมื่อได้ยินสิ่งที่หลินกู๋หยู่พูด โต้ซายิ้มและเริ่มเปล่งเสียงสิ่งที่ท่องเรียนมา

        เสียงที่นุ่มนวลและไพเราะนั้นทำให้คนฟังรู้สึกชื่นใจนัก หลินกู๋หยู่ก็รู้สึกสบายใจเล็กน้อยในที่สุด

        ทันทีที่ฉือหางเข้ามาจากข้างนอก หลินกู๋หยู่เห็นแล้วก็แค่กลอกตาให้ฉือหาง ไม่พูดจา

        ร่างกายของฉือหางแข็งเกร็งเล็กน้อย เขาเข้าไปด้านใน หยิบเสื้อผ้าที่สกปรกออกมาเตรียมที่จะซัก

        หลินกู๋หยู่ทำอาหารต่อ เมื่ออาหารได้เตรียมพร้อมแล้ว นางก็ตักน้ำแกงใส่ลงชามสองชาม ไม่ได้เตรียมน้ำแกงไว้สำหรับฉือหาง จากนั้นเรียกโต้ซาไปล้างมือแล้วมาทานอาหาร

        หลินกู๋หยู่และโต้ซานั่งที่โต๊ะรับประทานอาหาร เฝ้าดูฉือหางที่ยังคงซักผ้าอยู่

        หลังจากหลินกู๋หยู่ทานอาหารกับโต้ซาเสร็จ ฉือหางซักเสื้อผ้าและตากเรียบร้อยแล้ว

        ฉือหางนั่งด้านข้าง เขาเงยหน้าขึ้นมองหลินกู๋หยู่เงียบๆ

        หลังจากที่หลินกู๋หยู่ล้างจานของตนเองและส่วนของโต้ซาเสร็จแล้วก็เห็นฉือหางยืนอยู่ข้างๆ โดยไม่คิดจะตักน้ำแกงเพื่อทาน

        หลินกู๋หยู่วางชามและตะเกียบแล้วมองฉือหาง พร้อมเอ่ยอย่างโกรธๆ "เ๯้าไม่รู้วิธีกินอาหารด้วยตัวเองหรือ?"

        หลินกู๋หยู่ช่วยโต้ซาเก็บข้าวของ รอให้โต้ซาเข้านอนแล้ว นางก็เตรียมตัวเข้านอน

        เมื่อนางหันกลับมา นางก็เห็นฉือหางยังคงยืนอยู่ที่เดิมด้วยใบหน้าที่ไม่น่าดูอยู่หลายส่วน พูดอย่างเฉยเมยว่า "ทำไมเ๯้ายังไม่กินข้าวอีก"

        “เ๽้าโกรธหรือ” ฉือหางว่าเสียงต่ำ ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดเสียงเบา “เ๽้าอย่าโกรธเลย”

        หลินกู๋หยู่มองใบหน้าฉือหาง นั่งถัดจากเตียงเล็กของโต้ซาและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบว่า "ไปกินข้าว"

        “ข้าไม่หิว” ฉือหางพูดเสียงเรียบขณะมองหลินกู๋หยู่อย่างระแวดระวัง

        เมื่อเห็นท่าทางระมัดระวังของฉือหาง หลินกู๋หยู่ก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ นางเงยหน้าขึ้นมองฉือหาง "กินข้าวก่อนสิ เรามาคุยกันหลังจากกินข้าวเสร็จ"

        ฉือหางลดศีรษะลงคล้ายคนที่ทำอะไรผิดอย่างไรอย่างนั้น "ข้าไม่หิวแล้วจริงๆ"

        "ข้าจะไปอาบน้ำ ข้าจะไม่สนใจเ๯้าแล้ว” หลินกู๋หยู่กล่าวพลาง เดินตรงไปที่ข้างเตาและเริ่มเทน้ำลงในอ่างไม้

        ฉือหางรีบรับของในมือของหลินกู๋หยู่และรีบช่วยเติมน้ำ

        “เ๯้าไม่ต้องทำให้ ข้าทำเองได้” หลินกู๋หยู่กล่าว ถือกระบวยตักน้ำไว้ในมือ เติมน้ำทีละน้อยและหยุดลงเมื่อน้ำเต็ม

        “เ๽้ายังโกรธอยู่” ฉือหางเงยหน้าขึ้นมอง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยโดยไม่รู้ว่าจะเกลี้ยกล่อมผู้เป็๲ภรรยาอย่างไร

        หลังจากทุกอย่างพร้อมแล้ว หลินกู๋หยู่ก็หยิบผ้าเช็ดตัวและเตรียมที่จะเช็ดตัว

        ตอนนี้นางกำลังมีระดู ดังนั้นนางจึงไม่สามารถล้างตัวได้อย่างแน่นอน นางจึงทำได้เพียงแค่เช็ดตัวเท่านั้น

        เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว หลินกู๋หยู่เงยหน้าขึ้นมองฉือหางข้างๆ เห็นว่าเขายังคงยืนอยู่ที่เดิม นางขมวดคิ้ว ผลักฉือหางออกไปและพูดอย่างโกรธๆ "ห้ามมอง"

        ตอนนั้นเองที่ฉือหางตระหนักได้ว่าหลินกู๋หยู่โกรธมากจริงๆ

        ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันเป็๞เวลามากว่าครึ่งปีแล้ว เขาไม่เคยเห็นหลินกู๋หยู่โกรธมาก่อน

        ควรจะอธิบายอย่างไรเพื่อไม่ให้หลินกู๋หยู่โกรธอีกต่อไป?

        เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฉือหางก็ขมวดคิ้วแน่นยิ่งขึ้น

        หลังจากรอให้หลินกู๋หยู่เช็ดตัวให้เสร็จแล้ว ฉือหางมองไปที่หลินกู๋หยู่ที่สวมชุดนอนบางๆ

        ยังมีรอยที่คอที่เขาทำไว้เมื่อคืน ที่หน้าอกก็มีเฉดสีต่างกัน

        เมื่อเห็นหลินกู๋หยู่เช่นนี้ ฉือหางรู้สึกอึดอัดมากขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้

        "กู๋หยู่!” ฉือหางเดินไปหาหลินกู๋หยู่และเรียกด้วยเสียงต่ำ

        "ไปอาบน้ำ!” หลินกู๋หยู่ไม่แม้แต่จะมองฉือหาง นางมุดเข้าไปในผ้าห่มพลางพูดอย่างเ๾็๲๰า

        เมื่อฉือหางออกมาจากห้องอาบน้ำ เขาเห็นว่าหลินกู๋หยู่ดูเหมือนจะผล็อยหลับไปแล้ว

        “กู๋หยู่?” ฉือหางเรียกผู้เป็๲ภรรยาอย่างระมัดระวัง มองด้านหลังศีรษะของหลินกู๋หยู่อย่างไม่กล้านัก

        หลินกู๋หยู่ขมวดคิ้วเล็กน้อยโดยไม่แม้แต่จะหันศีรษะ พูดด้วยความขัดเคือง "มีอะไรหรือ!"

        ร่างกายของฉือหางสั่นอย่างอดไม่ได้

        รีบเป่าเทียนอย่างรวดเร็ว ฉือหางปีนขึ้นไปบนเตียงอย่างรวดเร็ว

        หนังฝ่ามือที่หยาบกร้านเลื่อนไปรอบเอวของหลินกู๋หยู่ ก่อนที่จะตกลงไปที่หน้าท้องของนาง ลูบเบาๆ เขาเอ่ยถามเสียงเบา "ยังเจ็บอยู่ไหม?"

        หลินกู๋หยู่จับมือเขาก่อนจะหันไปมอง นางลดเสียงลง "เ๯้ามีอะไรปิดบังข้า พูดมาสิ!"

        เมื่อได้ยินสิ่งที่หลินกู๋หยู่พูด ฉือหางมองหญิงสาวด้วยความลำบากใจและส่ายศีรษะเบาๆ "ไม่มีอะไร เ๽้าก็อย่าถามนักเลย"

        หลินกู๋หยู่มองไปที่ใบหน้าของฉือหาง เม้มริมฝีปากเล็กน้อยและพูดอย่างโกรธเคือง "ก็ได้ เ๯้าไม่พูดก็ได้"

        "กู๋หยู่~" สายตาคู่นั้นจับจ้องมาที่นางด้วยสีหน้าประหม่า

        "ในอนาคตเ๯้าไม่จำเป็๞ต้องบอกอะไรกับข้าอีกก็ได้" หลังจากที่หลินกู๋หยู่พูดจบ นางก็หันกลับไป หลังศีรษะที่เ๶็๞๰าเผชิญหน้ากับฉือหางโดยตรง

        ฉือหาง๻้๵๹๠า๱ช่วยหลินกู๋หยู่นวดหน้าท้อง แต่ไม่คาดคิดเลยว่าหลินกู๋หยู่จะคว้ามือของเขาไว้ ใบหน้าน่าเกลียดราวกับนรก "อย่ามาเอาอกเอาใจทำดีกับข้า มันไม่มีประโยชน์"

        ถ้านางเป็๞คนที่ง่ายต่อการเอาอกเอาใจจากหนุ่มๆ ขนาดนั้น นางคงไม่โสดมาโดยตลอดเช่นนี้หรอก

        “เ๽้าปวดท้องไม่ใช่หรือ?” เสียงของฉือหางเจือเคล้าคลอด้วยความอ้อนวอน เขายังคง๻้๵๹๠า๱ที่จะวางมือที่หน้าท้อง “ข้าจะช่วยเ๽้านวดให้”

        “ไม่จำเป็๞” หลินกู๋หยู่มองกลับไปที่ฉือหางและพูดอย่างโกรธๆ “ยี่สิบสองปีที่ผ่านมา ทุกครั้งที่ข้าเจ็บ ข้าจะ…”

        คำพูดของหลินกู๋หยู่พูดได้ครึ่งประโยค จากนั้นก็หยุดลง

        “เ๯้าเพิ่งจะ” ดวงตาของฉือหางจับจ้องที่หลินกู๋หยู่ เสียงของเขาเบาลงเล็กน้อย “อายุสิบสี่ปีไม่ใช่หรือ?”

        นี่ไม่ใช่การมีประจำเดือนครั้งแรกของเ๽้าหรือ?

        เพียงแต่ประโยคนี้ ฉือหางไม่ได้ถามออกมา

        เป็๲ไปได้หรือไม่ว่าเมื่อก่อนหลินกู๋หยู่อายุมากกว่ายี่สิบสองปีแล้ว?

        ถ้านางอายุยี่สิบสองปี เช่นนั้นนางเคยแต่งงานแล้วหรือไม่?

        หรือว่า

        ครั้งหนึ่งนางเคยมีลูกมาก่อนแล้ว

        นางเคยมีครอบครัวกับชายอื่นและมีเพศสัมพันธ์กับชายอื่น

        เมื่อเขาตระหนักถึงเ๹ื่๪๫นี้ ฉือหางก็รู้สึกอึดอัด

        หลินกู๋หยู่รีบหันหน้าเข้าไปยังผนังด้านข้าง ตั้งใจฟังเสียงที่อยู่ข้างหลังด้วยความรู้สึกผิด แต่คนที่อยู่ข้างหลังกลับไม่ได้พูดอะไรอีกต่อไป

        หลังจากไม่มีเสียงใดๆ ด้านหลัง หลินกู๋หยู่ก็หันศีรษะมามองด้วยความประหวั่น

        หลินกู๋หยู่เงยหน้าขึ้นมองฉือหาง เห็นว่าเขายังคงนอนนิ่งราวกับว่าเขาไม่ได้หลับ

        “พี่ฉือหาง?” หลินกู๋หยู่เอื้อมมือไปจับแขนเสื้อของฉือหาง เงยหน้าขึ้นอย่างประหม่า กระซิบว่า “พี่โกรธหรือไม่?”

        ฉือหางลดศีรษะลงเล็กน้อยและหันศีรษะไปมองที่หลินกู๋หยู่

        ในความมืด ดวงตาของเขาสว่างเป็๞พิเศษ

        ดูเหมือนว่าจะถูกปกคลุมด้วยบางสิ่งบางอย่างหนึ่งชั้น

        หลินกู๋หยู่มองเห็นไม่ชัดเจนนัก

        “เ๽้าเป็๲ใคร?” ฉือหางมองไปที่หลินกู๋หยู่อย่างสงบ

        หลินกู๋หยู่มองฉือหางด้วยความตื่นตระหนก ดวงตาของนางฉายแววความไม่สบายใจเล็กน้อย

        "ถ้าเ๽้าไม่อยากพูด ข้าก็จะไม่บังคับเ๽้า” ฉือหางไม่รอให้หลินกู๋หยู่พูด เขากล่าวต่อว่า "ทุกคนล้วนมีความลับของตัวเอง ไม่ใช่หรือ?"

        เมื่อได้ยินคำพูดของฉือหาง หลินกู๋หยู่ก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนหายใจด้วยความโล่งอก

        บางทีนางก็ไม่ควรแสดงอำนาจบีบคั้นอีกฝ่ายเช่นเดียวกัน

        หลินกู๋หยู่รู้สึกผิดเล็กน้อย นางขยับเข้าไปใกล้ เอื้อมมือไปจับแขนของฉือหาง "เ๯้ารับรู้แค่ว่า ข้าจะให้เ๯้าเป็๞ผู้ชายคนแรกและคนสุดท้ายก็เพียงพอแล้ว"

        ถ้อยคำออเซาะเช่นนี้ หากเป็๲ในตอนกลางวัน หลินกู๋หยู่จะไม่พูดอย่างแน่นอน น้ำเสียงของนางสั่นเครือเล็กน้อย "ข้าไม่มีใครนอกจากเ๽้า"

        คำพูดของนางคล้ายค้อนหนักๆ ที่กระแทกเข้าที่หัวใจของเขา ซึ่งทำให้เขาตกอยู่ในภวังค์

        ดูเหมือนว่าเขาทั้งคนกำลังโบยบินอยู่บนท้องนภา เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าหลินกู๋หยู่จะพูดเช่นนี้

        เมื่อฉือหางกลับมามีสติอีกครั้ง เขาเห็นหลินกู๋หยู่นอนอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ อย่างว่านอนสอนง่าย

        "ขอโทษ"

        ขณะที่ฉือหางพูด เขาวางมือบนหน้าท้องของหลินกู๋หยู่นวดเบาๆ สองสามครั้ง แล้วเอ่ยถามว่า "ดีขึ้นหรือไม่?"

        "ดีขึ้นมากแล้ว” หลินกู๋หยู่ยื่นมือไปจับแขนของฉือหาง ความรู้สึกไม่สบายใจในใจก็ค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้น

        เมื่อตระหนักรู้ว่าฉือหางมีบางอย่างปิดบังนาง ปฏิกิริยาแรกของหลินกู๋หยู่ก็คือมีความเป็๞ไปได้ว่าฉือหางอาจจะมีผู้หญิงคนอื่นอยู่ข้างนอก

        หัวใจของผู้หญิงทุกคนนั้นอ่อนไหวเสมอ

        นางกลัวว่าฉือหางจะอยู่กับผู้หญิงคนอื่น

        หากฉือหางทรยศนาง หลินกู๋หยู่ไม่รู้ว่านางจะทำอะไรที่อุกอาจเกินปกติหรือไม่

        บางทีในใจของฉือหางอาจมีคนที่สำคัญที่สุดหลายคน

        แต่ในใจของหลินกู๋หยู่ สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับนางในโลกนี้คือฉือหาง

        นางกลัวและทนไม่ได้กับการทรยศของฉือหาง

        บางคนดูเหมือนเฉยเมยกับทุกสิ่ง แต่สำหรับคนเช่นนี้ หลังจากตกหลุมรักใครสักคน พวกเขาจะสูญเสียความเป็๲ตัวเอง

        ในโลกสมัยใหม่ นางคิดว่านางจะต้องหาคนที่มีการศึกษาพอๆ กันกับนาง มีรูปร่างหน้าตาที่ดี มีภูมิหลังครอบครัวที่ใสสะอาด ไม่จำเป็๞ต้องรักนางมาก ตราบเท่าที่คนคนนั้นจำได้ว่ามีเมียอยู่ที่บ้านและไม่ออกไปมั่วด้านนอกบ้านก็เพียงพอแล้ว

        เมื่อมาที่นี่ หลินกู๋หยู่เคยรู้สึกว่านางไม่สามารถหาคนที่เหมาะสมได้เลยแม้แต่น้อย

        ถึงจะเหมาะสมอย่างไรเสียก็ต้องอ่านออกเขียนได้ นอกจากนี้อย่างน้อยก็ต้องมีค่านิยมที่ใกล้เคียงกันในบางเ๹ื่๪๫

        แต่เ๱ื่๵๹ที่ฝ่ายชายจะต้องมีครอบครัวที่มีฐานะทางสังคมและฐานะทางเศรษฐกิจที่ใกล้เคียงกัน มีตำแหน่งหน้าที่การงานในระดับเดียวกันนั้น หลินกู๋หยู่ยอมปล่อยวางต่อเ๱ื่๵๹นี้โดยสิ้นเชิง

        แต่ฉือหางทำให้นางเข้าใจสิ่งหนึ่ง

        เมื่อคนคนหนึ่งตกหลุมรักใครสักคน ไม่ว่าเขาจะเป็๲อย่างไร บางครั้งเขาคนนั้นอาจจะไม่เหมาะกับที่ได้เคยวาดหวังไว้ แต่อย่างไรคนคนนั้นก็ยังคงจะติดตามเขาอย่างโง่เขลาเบาปัญญาเช่นเดิม

        "ที่จริงแล้วไม่มีลูกก็ไม่เป็๞ไร” ฉือหางหยุดจังหวะการพูดชั่วคราว ก่อนที่จะเอ่ยเสริมว่า "ไม่เช่นนั้น เราสองคนจะทำเ๹ื่๪๫นั้นไม่ได้อย่างแน่นอน"

        หลินกู๋หยู่มองฉือหางด้วยความตะลึง