เฮ้อมันก็เดือนหนึ่งมาแล้วนะที่ไม่มีงานเข้ามาเนี่ย จ้าวเถี่ยจู้ถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่ายพลางลุกขึ้นบิดี้เีแต่ด้วยความไม่ระวังจึงโดนเข้ากับกองขวดเหล้าที่วางทิ้งเอาไว้ เพล้ง!
“คุณมีข้อความใหม่”เสียงเตือนดังขึ้นมาจากโทรศัพท์มือถือของเขามีงานเข้ามาแล้ว คิดได้ดังนั้นสีหน้าของเขาก็ดีขึ้นมาทันตาเห็น เขาค่อย ๆ ควานหาโทรศัพท์มือถือในถังขยะที่อยู่ใต้โต๊ะคอมฯซึ่งมันตกลงไปตอนไหนเขาก็ไม่รู้ จ้าวเถี่ยจู้ไม่ได้สนใจที่จะหาคำตอบในตอนนี้ สิ่งที่เขาสนใจมีเพียงแค่ข้อความที่เพิ่งเข้ามาเท่านั้นดังนั้นเขาจึงรีบเปิดอ่านทันที
“เฮอะ เข้าใจไรผิดไปป่าววะเนี่ย เมื่อไรกันที่ค่าแรงผมถึงถูกขนาดนี้ฆ่าคน 5 คน ให้แค่ 20 ล้านเนี่ยนะ ผมเป็นักฆ่าชื่อดังนะโว้ยยย แบบนี้มันดูถูกกันชัดๆ” จ้าวเถี่ยจู้ถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด หลายปีที่ผ่านมา ธุรกิจนี้นับวันจะยิ่งทำได้ยากขึ้นทุกวันเขาคิดพร้อมกับมองกระเป๋าสตางค์ที่ว่างเปล่าของตน เงินยิ่งได้มาง่ายเท่าไหร่ก็จะยิ่งใช้ออกไปง่ายเท่านั้นเพราะแบบนี้ไงเพียงไม่กี่เดือนที่เขาไม่มีงานเข้ามา เขาจึงใช้เงินไปหมดไม่เหลือเลยสักแดงเดียว
“ช่างเถอะๆ 20 ล้านก็ 20 ล้าน โธ่โว้ย ทำงานนี้เสร็จจะไม่ทำต่อแล้วคงถึงเวลาที่จะต้องหางานที่มั่นคงกว่านี้ทำ แล้วก็หาเมียสักคน” เขาดูงานที่อยู่ในมือถือพร้อมกับจุดบุหรี่สูบ
กลางดึกคืนหนึ่ง
ณ สนามชกมวยแห่งหนึ่งในใจกลางย่านกินซ่าขณะที่บนเวทีมีชายสองคนกำลังชกมวยเพื่อตัดสินแพ้ชนะอยู่นั้น ในห้องๆ หนึ่งปรากฏร่างชายชุดดำกำลังยื่นอยู่ด้านหลังชายรูปร่างอ้วนผู้หนึ่งซึ่งขนาบข้างไปด้วยสองหญิงชายอ้วนมองการชกบนเวทีไป พร้อมกับกอดรัดฟัดเหวี่ยงกับสองสาวข้างกายไปด้วย พูดได้ว่าเหตุการณ์ทั้งข้างบนและข้างล่างเวทีต่างก็น่าตื่นตาตื่นใจกันทั้งคู่ตื่นเต้นจนแทบจะหยุดหายใจเลยเชียวล่ะ
ในขณะนั้นเอง มีดสั้นเล่มหนึ่งก็พุ่งแหวกอากาศเข้ามาในห้องตัดเส้นเืใหญ่ที่คอของชายอ้วนเข้าอย่างจัง เหลือไว้ก็แค่เสียงร้องในลำคอเพียงเท่านั้นเรียบร้อยไปแล้วหนึ่งราย เืที่ค่อยๆ ไหลออกมาทำให้ชายชุดดำทั้งหลายรู้ว่าเ้านายของตนได้ถูกลอบฆ่าเป็ที่เรียบร้อยแล้ว
ผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง ข่าวที่ว่ามีนักฆ่าปรากฏตัวยังสถานที่แห่งนี้ก็แพร่สะพัดไปทั่วแต่สิ่งที่ทำให้ทุกคนใคือ ไม่มีใครเห็นแม้แต่เงาของคนที่ลงมือทำเลยสักคนเดียว คนที่อยู่ที่นี้มานานล้วนรู้ดีว่านี้เป็ฝีมือโม่วอิ่ง มีคำพูดที่กล่าวกันต่อๆ มาว่า ถ้ามีใครที่ตายโดยไม่รู้สาเหตุแล้วล่ะก็นั่นเป็ฝีมือของโม่วอิ่ง
หนึ่งวันหลังจากนั้น จ้าวเถี่ยจู้เดินเข้าไปในธนาคารแห่งหนึ่งสายตาของเขามองไปที่พนักงานสาวสวยในชุดยูนิฟอร์มซึ่งกำลังยืนอยู่ที่ด้านหลังเคาเตอร์เขาเลียริมฝีปากพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอ เขาคงทำได้แค่นี้แหละ น่าสมเพชจริงๆ เลย
จ้าวเถี่ยจู้ไม่ได้สนใจสายตาซึ่งแสดงออกถึงความรังเกียจของผู้หญิงที่อยู่ในนี่เขาเดินตรงไปที่หน้าเคาเตอร์บริการช่องหนึ่งและหยิบบัตรธนาคารของตนยืนให้แก่พนักงานผู้หญิงที่นั่งอยู่ด้านหลังกระจกของเคาเตอร์พร้อมกับบอกให้อีกฝ่ายช่วยตรวจทีว่าเขามีเงินอยู่เท่าไหร่
พนักงานหญิงขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะรับบัตรธนาคารที่มีสีค่อนข้างดำมาจากลูกค้าของตนบัตรธนาคารนั้นให้ััที่เหนียวไปสักเล็กน้อย นั่นทำให้เธอยิ่งขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่
พนักงานสาวสอดบัตรเข้าไปในเครื่อง เมื่อเธอมองไปที่หน้าจอและเห็นเลขศูนย์ยาวเหยียดจึงยิ้มออกมา
ฮ่าๆๆ จ้าวเถี่ยจู้รู้สึกภูมิใจเหลือเกินเขาอ่ะนะ ข้อดีอะไรไม่มีหรอก แต่ชอบแกล้งเต๊ะท่าเป็ที่สุด โดยเฉพาะแกล้งเต๊ะเื่เงินๆทองๆ มันทำให้รู้สึกว่าตัวเขาช่างเท่ห์เหลือเกิน
เพียงแค่เห็นจำนวนเงินในบัตรของลูกค้าตรงหน้าท่าทีของพนักงานสาวก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง ใบหน้าที่จากขมวดคิ้วก็เปลี่ยนเป็ยิ้มแย้มน้ำเสียงที่ใช้ก็อ่อนโยนขึ้นมาทันตา “คุณผู้ชายท่านนี้ ในบัตรของคุณมีเงินทั้งหมด20 ล้านค่ะ”
“เฮ้อ ไม่รู้ว่าจะใช้ได้นานแค่ไหนเนอะ” จ้าวเถี่ยจู้พึมพำกับจำนวนเงินที่ได้ฟัง ผิดกับพนักงานสาวที่ดวงตาเบิกโตเป็ประกาย
“คุณผู้ชาย้าจะถอนเงินไหมคะ”
“ไม่ล่ะ เอาบัตรคืนมาเถอะ”
พนักงานสาวทำใจคืนบัตรให้แก่ลูกค้าหนุ่มไม่ลงแต่ด้วยหน้าที่ของเธอ เธอก็จำต้องคืนบัตรให้เขาไป โดยที่ลูกค้าหนุ่มไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าใต้บัตรนั้นมีกระดาษเกินมาหนึ่งใบ
จ้าวเถี่ยจู้ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะยื่นมือออกไปรับบัตรธนาคารคืนมาและโดยไม่ตั้งใจ มือของเขาก็แตะโดนมือของอีกฝ่ายเข้า ทำให้พนักงานสาวอดยิ้มอย่างเขินอายไม่ได้
จ้าวเถี่ยจู้เดินออกจากธนาคารพร้อมกับถูมือไปมากระดาษที่ติดมาด้วยก็กลายเป็เศษกระดาษภายในชั่วพริบตา
“น่าเบื่อจริงๆ”เขาเอามือประสานไว้ที่ศีรษะ ขณะที่ปากก็คาบบุหรี่ที่ยังไม่ได้จุดเอาไว้พร้อมกับเดินอย่างไร้จุดหมายไปตามถนน
“เชิ้งชื่อโหลวพ่านเปิดให้เป็เ้าของแล้ววันนี้ บ้านพร้อมตกแต่งริมทะเลสาบเราขายเพียง 18 ล้านเท่านั้น รีบมาจับจองเป็เ้าของกันเถอะทุกคน” ขณะที่จ้าวเถี่ยจู้กำลังเดินอยู่บนถนนนั่นเอง หูก็พลันได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังประกาศขายของอะไรสักอย่างเมื่อหันกลับไปมองจึงรู้ว่าเป็การประกาศขายบ้านนั่นเอง
“รีบมาหาซื้อกันเถอะ ซื้อหลังหนึ่งให้พ่อแม่ อีกหลังให้ภรรยาถ้าเกิดพ่อแม่ไม่อยากได้ ภรรยาก็ไม่มีอีก งั้นก็ซื้อให้ตัวเองก็แล้วกัน ถ้าเกิดว่าหลังมันใหญ่ไปงั้นก็แบ่งให้เช่า เดือนๆ หนึ่งก็สามารเก็บได้หลายหมื่นอยู่นะคะ เรียกได้ว่าเป็การลงทุนระยะยาวและมีรายได้ที่แน่นอน”
จ้าวเถี่ยจู้ที่ได้ฟังก็นิ่งคิดอย่างสนใจใช่แล้ว เขาอยากจะออกจากวงการนักฆ่าไม่ใช่เหรอ งั้นก็ซื้อสักหลังแล้วปล่อยให้เช่าสิแค่นี้ก็มีรายได้เข้ามาเป็หลักหมื่นแล้ว ถึงจะไม่พอให้เขาใช่จ่ายอย่างสุรุ่ยสุร่ายแต่อย่างน้อยก็คงให้ซื้อข้าวกินได้แบบไม่ต้องกังวลอะไร สมองของเขาราวกับลูกคิดที่กำลังดีดคำนวณถึงส่วนได้ส่วนเสียของการลงทุนในครั้งนี้เมื่อคำนวณเสร็จก็เดินก้าวเท้าตรงเข้าไปทันที
“คุณผู้ชายท่านนี้ ดูอายุยังน้อย รูปลักษณ์ก็ดูดี ใบหน้าเปล่งประกายเต็มไปด้วยโชคด้านความรัก แหมะ ดูก็รู้ว่าเป็ชายหนุ่มที่ประสบความสำเร็จแน่นอน” พนักงานสาวที่ขายของเมื่อเห็นลูกค้าเดินเข้ามาก็รีบยิ้มแย้มทักทาย
“โชคอะไรกันล่ะ สักคนพี่ยังไม่เคยเลย แล้วจะเรียกว่ามีโชคได้ยังไง”
“แหม คุณผู้ชายก็ ถ้าคุณซื้อบ้านของเราล่ะก็โชคต้องวิ่งมาหาคุณแน่ๆ อยากได้กี่คนก็ได้”พนักงานสาวช่างมีไหวพริบสมกับที่มีหน้าที่ค้าขายจริงๆพูดไปพูดมาจนตอนนี้ยกบ้านให้เขาหลังหนึ่งได้แล้ว
หลังจากรูดบัตรจ่ายเงินเป็ที่เรียบร้อยจ้าวเถี่ยจู้ก็มีบ้านติดทะเลสาบหนึ่งหลังเป็ของตัวเองทันที
“ยินดีด้วยนะคะ หลังจากนี้คุณกลายมาเป็คนที่มีบ้านเป็ของตัวเองแล้วขณะที่คนอื่นยังอยู่ในห้องเล็กๆ อยู่เลย สามารถพูดได้ว่าตอนนี้คุณก้าวหน้าแล้วก็ก้าวหน้ากว่าคนอื่นมากๆแล้ว ถ้ายังไงพวกเราไปดื่มด้วยกันสักแก้วไหมคะ เพื่อเป็การฉลองไง” พนักงานสาวยื่นกุญแจบ้านให้แก่เขาพร้อมทั้งยักคิ้วหลิ่วตาให้
“ช่างเถอะๆ พี่ยังต้องไปขนของอีก ครั้งหน้าล่ะกันนะ” จ้าวเถี่ยจู้มองใบหน้ากลมป้อมและรูปร่างที่แสนจะธรรมดาของพนักงานสาวแล้วรีบเร่งฝีเท้าของตนเดินจากไป
เมื่อกลับมาถึงที่พักที่เขาอาศัยอยู่ในปัจจุบันจ้าวเถี่ยจู้มองไปรอบๆ ห้องของตนก่อนจะหยิบเอาเสื้อผ้าและโน้ตบุ๊กใส่กระเป๋าอย่างลวกๆแล้วเดินออกจากที่แห่งนี้ไปในทันที
ขณะนี้จ้าวเถี่ยจู้กำลังยืนอยู่หน้าหมู่บ้านติดทะเลสาบที่ตนเพิ่งจะซื้อมาไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ถ้าดูจากที่อยู่ที่พนักงานขายให้ไว้ล่ะก็ คงเป็ที่นี่แหละ ไม่ผิดแน่ เขาเดินเข้าไปในหมู่บ้านพร้อมกับมองหาบ้านหลังที่เป็ของเขาและในที่สุดเขาก็เจอมันจนได้ หลังจากที่เดินหาอยู่ตั้งนานสองนาน
บ้านที่เขาซื้อนั้นตั้งอยู่ในมุมที่ดีพอสมควรเมื่อเดินเข้ามาภายในบ้านจะเห็นถึงการตกแต่งที่ทางบริษัทตกแต่งเอาไว้อย่างสวยงาม ซึ่งเขาเองก็เห็นว่ามันก็ดีอยู่แล้วจึงไม่คิดที่จะตกแต่งใหม่บ้านหลังนี้แบ่งเป็สองชั้นและมีห้องใต้หลังคาอีกหนึ่งห้อง รวมทั้งหมดสิบห้อง ซึ่งขนาดของแต่ละห้องก็ใหญ่ไม่ใช่น้อย
เมื่อจ้าวเถี่ยจู้เดินเข้ามาในห้องนอนที่มีขนาดใหญ่ที่สุดเขาก็โยนกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ที่มุมหนึ่งของห้องแล้วจึงล้มตัวลงนอนบนเตียง หลายปีที่ผ่านมานี่เป็ครั้งแรกที่เขามีบ้านเป็ของตัวเอง พ่อแม่ของเขาจากไปตอนไหนก็สุดที่จะรู้ได้ั้แ่เล็กเขามีแค่ยายคนเดียวเท่านั้นที่เลี้ยงดูเขามาจนเติบโต หลังจากนั้นไม่นานยายก็จากเขาไปอีกคนทิ้งเขาเอาไว้คนเดียวจนถึงตอนนี้ แล้วเขากลายมาเป็นักฆ่าชื่อดังได้ยังไงน่ะเหรอ มันน่าจะเริ่มจากตอนที่มีเหตุการณ์ประหลาดเกิดขึ้นกับเขาตอนนั้นเขายังอยู่แค่ชั้นม.6 วันนั้นเขาโดดเรียนแล้วก็กำลังเดินเล่นเพื่อจีบสาวอยู่บนถนนเส้นหนึ่งเขาคิดว่าคนบนฟ้าคงจะทนมองต่อไปไม่ไหว จึงส่งฟ้าให้ผ่าลงมาที่ตัวเขา ต่อมาเขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้งพร้อมทั้งมีความสามารถแปลกประหลาดที่ติดตัวมาด้วย นั่นก็คือ
เขาล่องหนได้!แถมร่างกายยังเปลี่ยนไปราวกับกลายเป็พวกซุปเปอร์ฮีโร่อีกด้วย แต่เขาไม่มีความคิดที่อยากจะใช้ความสามารถของตนเพื่อพิทักษ์โลกอะไรแบบนั้นดังนั้นสิ่งที่ง่ายที่สุดก็คือการเป็นักฆ่าไงล่ะ ต่อให้เหยื่อจะป้องกันดีสักแค่ไหนแค่เขาล่องหน ก็สามารจัดการได้แบบสบายๆ
ผ่านไปไม่กี่เดือนชื่อเสียงของจ้าวเถี่ยจู้ก็เป็ที่รู้จักในโลกนักฆ่าโม่วอิ่งคือสมญานามของเขาซึ่งได้มาจากความสามารถของเขานั้นเอง หลังจากนั้นก็มีเื่เกิดขึ้นมากมายและค่อนข้างซับซ้อนซึ่งทุกคนคงจะได้รู้เองหลังจากนี้
เขาโลดแล่นในวงการนี้ั้แ่ตอนนั้นจนถึงปัจจุบันแต่ตอนนี้โลกมันสงบสุขขึ้นเยอะแล้ว ทำให้อาชีพนักฆ่านับวันยิ่งอยู่ยากขึ้น ดังนั้นวันนี้เขาจึงตัดสินใจที่จะกลับตัวกลับใจ
จ้าวเถี่ยจู้คิดถึงเื่นั้นเื่นี้จนเผลอหลับไปั้แ่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้
เขาตื่นขึ้นในเช้าวันต่อมาพร้อมกับคิดว่าบ้านเขาก็มีแล้ว ตอนนี้คงต้องหาทางปล่อยเช่า คิดได้ดังนั้น เขาก็หัวเราะออกมาแล้วจึงเดินไปเปิดโน้ตบุ๊กเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ตและเข้าไปในเว็บบอร์ดเว็บหนึ่ง เขากดเข้าไปในคอลัมน์ปล่อยบ้านให้เช่าเพื่อลงโฆษณาซึ่งเป็ข้อความง่ายๆว่า บ้านพักตากอากาศริมทะเลสาบ ค่าเช่าถูก ยินดีต้อนรับสาวโสดอายุ 20 – 30 ผู้ชายห้ามเช่า
เมื่อลงโฆษณาเสร็จ จ้าวเถี่ยจู้จึงลุกขึ้นเดินออกไปที่ริมระเบียงเมื่อมองออกไปก็เห็นทะเลสาบซีหูอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้มากนัก ท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาปรอยๆทำให้ทะเลสาบซีหูดูเหมือนปกคลุมไปด้วยหมอกจางๆ
ตอนนั้นเธอ...คงชอบวิวแบบนี้สินะ
จ้าวเถี่ยจู้นวดขมับของตนเบาๆ ก่อนจะทิ้งก้นบุหรี่ในมือเขาโน้มตัวไปด้านหน้าแล้วะโจากระเบียงลงไปที่สระว่ายน้ำด้านล่าง
ตู้มม น้ำในสระว่ายน้ำกลางแจ้งที่อยู่ด้านล่างแตกออกเป็วงกว้างเมื่อเขาะโลงไปถึง
