เสิ่นเยี่ยนเห็นว่ากู้เจิงตื่นแล้ว เขาเห็นภรรยากำลังยิ้มท่ามกลางแสงเทียนสีส้ม มุมปากของนางยกขึ้นและดวงตาเจือด้วยรอยยิ้ม 

        “ตื่นแล้วหรือ ข้าจะไปเอาโจ๊กมาให้”

        กู้เจิงส่งเสียงอืมเบาๆ นางมองสามีลุกขึ้นเดินออกไป ฝีเท้าของเขามั่นคงมาตลอด ทว่าตอนนี้กลับดูรีบร้อนผิดวิสัยของเขาไปหน่อย หรือว่าเขาจะเป็๞ห่วงกลัวว่านางจะหิวกันนะ ชายคนนี้มักจะแสดงความเป็๞ห่วงออกมาก็ต่อเมื่อเวลาที่นางเกิดเ๹ื่๪๫ขึ้น

        กู้เจิงยังปวดศีรษะจนไม่อยากจะขยับร่างกาย นางนึกถึงความฝันที่ยังรู้สึกติดอยู่ในใจ แต่นึกอย่างไรก็นึกไม่ออก นางรู้แค่เพียงว่ามันเป็๞ความฝันที่ทำให้นางหดหู่และอึดอัดมาก จะจำไม่ได้ก็ช่างมันเถอะ

        เสิ่นเยี่ยนยกโจ๊กเข้ามาพอดี กู้เจิงเมื่อได้กลิ่นอาหารก็รู้สึกหิวขึ้นมาทันที 

        เสิ่นเยี่ยนหยิบหมอนมาหนุนหลังให้กู้เจิง ก่อนจะหยิบโจ๊กมาป้อนให้นาง “นี่คือโจ๊กนกพิราบที่ท่านพ่อท่านแม่ทำขึ้น เนื้อนกพิราบจะช่วยบำรุงกำลัง ท่านป้าใหญ่ตั้งใจเอามาให้เ๯้าโดยเฉพาะ”

        หลังจากกินเข้าไปเต็มคำแล้ว กู้เจิงถึงได้มีแรงพูด “พวกท่านป้ารู้แล้วหรือเ๯้าคะ?”

        “เ๹ื่๪๫แบบนี้ไม่อาจปิดบังได้ ข้าถูกทุกคนรุมต่อว่าไปหนึ่งยก”

        “แม้ท่านจะถูกต่อว่า แต่ข้ากลับรู้สึกดีที่ทุกคนดูจะเป็๞ห่วงข้าเ๯้าค่ะ” 

        “เ๯้าปฏิบัติต่อทุกคนอย่างดี พวกเขาย่อมใส่ใจเ๯้าเช่นกัน กินช้าๆ หน่อย” เสิ่นเยี่ยนเห็นกู้เจิงยังไม่ทันเคี้ยวก็กลืนลงไป จึงเอ่ยเตือน

        “ยังมีอีกไหมเ๯้าคะ? ข้าอยากกินอีก”

        “มี แต่ตอนนี้เ๯้ากินมากไม่ได้ หมอหลวงได้บอกเอาไว้ว่า ร่างกายของเ๯้ายังอยู่ใน๰่๭๫ฟื้นตัว การกินมากเกินไปจะทำให้ร่างกายทำงานหนัก”

        “ก็ได้เ๯้าค่ะ”

        เสิ่นเยี่ยนประคองให้กู้เจิงนอนลง

        “จริงสิ วันนั้นเหมือนข้าจะไม่เห็นพระชายารองเลยเ๯้าค่ะ” กู้เจิงนึกขึ้นได้

        “นางสิ้นแล้ว”

        กู้เจิงตะลึงงัน “หรือว่านางถูกคนร้ายฆ่า?”

        เสิ่นเยี่ยนส่ายหน้า “เป็๞ราชโองการลับของฮองเฮาที่สั่งให้สังหารพระชายารอง”เสิ่นเยี่ยนเล่าต่อด้วยเสียงเรียบว่า “พระชายารองเป็๞คนขององค์ชายสาม นางเสี้ยมสอนบุตรชายขององค์ชายสี่เยี่ยนอ๋องให้มานั่งที่รถม้าของนาง เพื่อให้เยี่ยนอ๋องและพระชายาเยี่ยนขึ้นเขาไปช่วยบุตรชาย”

        “พระชายารองเป็๞คนของเสี่ยนอ๋องได้ยังไงเ๯้าคะ?” กู้เจิงไม่เข้าใจ

        “ข้า องค์รัชทายาท และตวนอ๋องก็แปลกใจเช่นกัน ก่อนหน้านั้นองค์ชายสามเคยให้ร้ายองค์รัชทายาท แต่องค์ชายรองได้ช่วยองค์รัชทายาทเอาไว้ ทำให้ตัวเขาโดนใส่ความไปด้วย จนสุดท้ายเขาก็ไม่อาจแก้ต่างให้กับตัวเองได้เลย เขาจึงถูกฮ่องเต้กักตัวไว้ที่สุสานหลวง ดังนั้นองค์รัชทายาทกับตวนอ๋องจึงต้องมาคอยดูแลพระชายารองเป็๞พิเศษ”

        “งั้นนางก็ไม่มีเหตุผลที่จะทำแบบนี้สิเ๯้าคะ” กู้เจิงมีความประทับใจที่ดีต่อพระชายารองมาก 

        “ตอนที่องค์ชายรองได้ถูกกักบริเวณ เขาได้พาหญิงรับใช้คนหนึ่งไปด้วย เมื่อหนึ่งปีก่อน หญิงรับใช้คนนั้นได้คลอดบุตรชายออกมาคนหนึ่ง พระชายารองถึงได้รู้ว่าที่แท้องค์ชายรองไม่เคยรักนางเลย คนที่เขารักก็คือสาวใช้ที่เขาพาไปด้วย องค์ชายสามเสี่ยนอ๋องได้รับปากพระชายารองไว้ว่า ขอเพียงนางล่อเยี่ยนอ๋องขึ้นเขาก็จะช่วยนางกำจัดหญิงรับใช้และบุตรชายคนนั้นให้”

        “โง่จริงๆ” กู้เจิงเห็นใจพระชายารองมาก

        “ใช่”

        กู้เจิงกลับมาคิดทบทวน นางรู้เ๹ื่๪๫ในวังหลวงน้อยเหลือเกิน เ๹ื่๪๫ขององค์ชายรองก็ไม่ใช่ความลับอะไร แต่นางก็เพิ่งจะมารู้เอาวันนี้

        เช้าวันรุ่งขึ้นเป็๞วันที่อากาศดีท้องฟ้าแจ่มใส

        กู้เจิงตื่นเช้ามาก็ได้กินโจ๊กร้อนๆ เข้าไปชามหนึ่ง แต่แล้วจู่ๆ ชุนหงก็วิ่งเข้ามาบอกด้วยความดีใจว่า “คุณหนู ซู่เหนียงมาเ๯้าค่ะ” ทันทีที่นางพูดจบ ประตูห้องก็เปิดออก เป็๞หวังซู่เหนียงวิ่งเข้ามาอย่างร้อนรน

        ยังไม่ทันที่กู้เจิงจะได้เอ่ยทักทาย นางก็ถูกอีกฝ่ายดึงเข้าสู่อ้อมอก

        กู้เจิงใช้สองมือดันตัวจากอ้อมกอดของซู่เหนียง ก่อนจะพูดขึ้นว่า “ซู่เหนียง ข้าไม่เป็๞ไรเ๯้าค่ะ”

        หวังซู่เหนียงรู้สึกปวดใจยิ่งนัก “เ๯้าผอมลงมากขนาดนี้เชียวหรือ” ว่าแล้วนางจ้องเขม็งไปยังเสิ่นเยี่ยน

        “เป็๞เพราะข้าดูแลอาเจิงไม่ดีเองขอรับ” เสิ่นเยี่ยนยอมรับผิด

        “หากไม่ใช่เพราะเ๯้าได้ขึ้นเป็๞ขุนนางขั้นสอง ป่านนี้ข้าคงด่าเ๯้าสักยกไปแล้ว” น้ำเสียงของหวังซู่เหนียงไหนเลยจะมีเจตนาด่าทอ เห็นชัดๆ ว่านางปลื้มใจมาก นางนั่งลงข้างเตียงและมองกู้เจิงอย่างตื่นเต้น “อาเจิง ตอนนี้เ๯้าได้เป็๞ฮูหยินขั้นสองแล้วนะ”

        เ๹ื่๪๫นี้ กู้เจิงก็ดีใจเช่นกัน แต่ทว่า “ซู่เหนียง มีแค่ท่านมาเยี่ยมข้าคนเดียวหรือเ๯้าคะ?”

        “ไม่ใช่ นายหญิงกับนายท่าน และคุณชายรองก็มาด้วย เวลานี้พวกเขากำลังคุยกับพ่อแม่สามีเ๯้าอยู่ด้านนอก” 

        กู้เจิงรีบบอกกับชุนหง “ทำไมเ๯้าไม่บอกแต่แรก รีบมาหวีผมให้ข้าเร็ว”

        “เ๯้ายังป่วยอยู่เลย นอนพักไปเถอะ” หวังซู่เหนียงไม่ยอมให้ลูกสาวลุกขึ้นแต่งตัว

        “ข้าไม่เป็๞ไรแล้วเ๯้าค่ะ” กู้เจิงแค่เวียนหัวเล็กน้อย 

        “ข้าจะออกไปคุยกับพ่อตาแม่ยายก่อนนะ” เสิ่นเยี่ยนรีบออกไป

        แสงแดดสาดส่องเรือนเล็กของบ้านตระกูลเสิ่น ตอนนี้เริ่มเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิแล้ว อากาศจึงไม่ได้หนาวมากเหมือน๰่๭๫ต้นปีอีกแล้ว

        เมื่อกู้เจิงแต่งตัวเสร็จแล้ว นางก็เดินออกจากห้อง เมื่อร่างกายได้ถูกแสงอาทิตย์โอบล้อม นางก็รู้สึกว่าอาการปวดหัวเหมือนจะดีขึ้น ที่ลานบ้านนางเห็นบิดานายหญิงและน้องรองกำลังนั่งดื่มชาอยู่ โดยมีครอบครัวเสิ่นนั่งคุยอยู่ด้วย

        “เจิงเอ๋อร์” กู้หงหย่งทักขึ้นเมื่อเห็นกู้เจิง

        “พี่ใหญ่” กู้เจิ้งชินทักทาย

        “เ๯้าร่างกายยังไม่แข็งแรงจะรีบลุกจากเตียงทำไม? ข้ายังคิดอยู่ว่าคุยกับพ่อแม่สามีเ๯้าเสร็จก็จะเข้าไปดูเ๯้าที่ห้องสักหน่อย” นายหญิงเว่ยซื่อเอ่ยขึ้น นางไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า บุตรสาวของอนุคนนี้จะมาช่วยลูกของนางโดยไม่สนอันตรายใดๆ นางได้แต่เข้ามากุมมือกู้เจิงเอาไว้โดยไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

        “ลูกคารวะท่านแม่ท่านพ่อเ๯้าค่ะ” กู้เจิงคำนับก่อนที่ชุนหงจะทำตาม เดิมทีนางไม่อยากให้ชุนหงช่วยพยุงไว้ แต่ซู่เหนียงกลับไม่ยอม นางจึงต้องให้ชุนหงช่วยประคองนางไว้ มิเช่นนั้นซู่เหนียงคงไม่ให้นางออกมา

        “ป่วยอยู่ ยังจะคำนับอะไรอีกเล่า” เว่ยซื่อช่วยพยุงนางขึ้นมาด้วยตัวเอง

        “รีบนั่งเถอะ” กู้หงหย่งยกเก้าอี้มาให้กู้เจิง

        “ข้าไม่เป็๞ไรแล้วเ๯้าค่ะ” กู้เจิงยิ้มพลางเอ่ยว่า “ท่านพ่อท่านแม่ไม่ต้องเป็๞ห่วง”

        “ไม่เป็๞ไรอะไรกัน ข้ายังเห็นเ๯้าเอามือกุมหัวแล้วบอกว่าปวดหัวอยู่เลย” หวังซู่เหนียงขัดบุตรสาว

        กู้เจิง “...” นางไปบอกว่าปวดหัวตอนไหนกัน?

        เสิ่นเยี่ยน “...” 

        แม่เฒ่าฉินกล่าวขึ้นบ้าง “คุณหนูใหญ่ นายหญิงนำยาสมุนไพรล้ำค่ามากมายมาให้คุณหนูด้วยเ๯้าค่ะ และพระสนมซูก็ทรงมอบของล้ำค่าสำหรับบำรุงร่างกายมาให้อีกด้วย คุณหนูใหญ่ดีต่อคุณหนูสามและคุณหนูสี่ นายหญิงกับนายท่านล้วนจดจำไว้ในใจแล้วเ๯้าค่ะ”

         “เจิงเอ๋อร์ ครั้งนี้เจิ้งชิน อิ๋งเอ๋อร์ และเหยาเอ๋อร์ช่างโชคดีจริงๆ ที่มีเ๯้า มิเช่นนั้น ครอบครัวของเราคงได้แตกแยกกันไปแล้ว” กู้หงหย่งพูดขึ้นอย่างขัดเขิน

        “เจิ้งชินขอขอบคุณพี่ใหญ่ที่ช่วยชีวิตไว้ขอรับ” กู้เจิ้งชินโค้งคำนับให้กู้เจิง 

        กู้เจิงรีบพยุงน้องรองขึ้นมา นางมองท่านพ่อท่านแม่พร้อมเอ่ยเสียงอ่อนโยนว่า “คำพูดนี้ของท่านพ่อช่างดูเป็๞คนอื่นคนไกลนัก ข้าเป็๞พี่ใหญ่ของพวกเขา เป็๞บุตรสาวคนโตของตระกูลกู้ ข้าย่อมต้องช่วยเหลือดูแลน้องชายและน้องสาว อีกอย่างที่ข้าทำก็ไม่นับว่าเป็๞อะไร หากไม่ใช่เพราะท่านพี่กับตวนอ๋องและคนอื่นๆ มาถึงทันเวลา เกรงว่า...”

        สีหน้าของทุกคนเคร่มขรึมขึ้น

        โดยเฉพาะกู้เจิ้งชินเขาเป็๞ถึงบุรุษ แต่กลับต้องให้พี่สาวคอยปกป้อง ถ้าไม่ใช่เพราะพี่ใหญ่ถีบเขาลงจากรถม้า ผลที่ตามมาคงยากที่จะคาดเดา และสิ่งที่ทำให้เขารับไม่ได้ก็คือ เขาในตอนนั้นในใจเต็มไปด้วยความกลัว แม้แต่สักวิธีการก็ยังคิดไม่ออก

        “น้องสามกับน้องสี่สบายดีไหมเ๯้าคะ?” กู้เจิงเห็นท่าทางเคร่งเครียดของทุกคน นางจึงรีบเปลี่ยนเ๹ื่๪๫