ฉู่เฟิงมองหวงหนิวด้วยสายตาแปลกๆ เขาอุตส่าห์รอดูว่ามันจะมีกลเม็ดเด็ดพรายอะไร ใครจะคิดว่ามันมามุขนี้!
“แกแน่ใจนะว่ามัน ‘ง่ายๆ’ จริงๆ” ฉู่เฟิงชักจะสงสัย ทื่อๆ อย่างนี้ ไม่มีเทคนิคอะไรเลย มันจะไหวไหมนะ? เขาชักรู้สึกไม่ไว้ใจหวงหนิว
หวงหนิวท่าทางมั่นใจ แล้วค่อยๆ เขียนตัวหนังสือบนพื้น ลายมือวัวเขี่ยอ่านยากชะมัด ‘หลักการยิ่งใหญ่ เรียบง่ายที่สุด’
ฉู่เฟิงตะลึงจนตาค้าง พูดไม่ออก สุดท้าย อยากจะด่ามันสักคำ!
แกกระทืบเขาไปสองที ป่าเถื่อนอย่างนั้น มันเรียบง่ายแน่นอน แต่..อะไรคือสิ่งที่เรียกว่า หลักการยิ่งใหญ่ เรียบง่ายที่สุด!?
“ฉัน...โดนูเาทับหัวเหรอ จะตายอยู่แล้ว” บนพื้น จั่วจวิ้นที่น้ำลายยังฟูมปากพูดจาไม่ได้ความ
เห็นได้ว่ากีบหน้าทั้งสองสร้างอาการาเ็ให้เขาอย่างมาก ความคิดเขาสับสนปนเป ยังคงร้องครวญครางแม้ไม่ได้สติ รู้สึกเหมือนกับหัวจะะเิเสียให้ได้
“เขาไม่เป็ไรแน่นะ? จะมีอาการตกค้างภายหลังหรือเปล่า ถ้าเกิดไม่ฟื้นขึ้นมาล่ะ ไม่งานเข้าหรอกเรอะ” ฉู่เฟิงเริ่มเป็กังวล
ตอนแรก เขายังคงสงสัยในวิธีการของหวงหนิว แต่มาตอนนี้ ที่น่าเป็ห่วงยิ่งกว่าก็คืออาการาเ็ของจั่วจวิ้น
เป็เพราะหวงหนิวเองก็ไม่รู้จักหนักเบา จริงๆ แล้วก็คือมันไม่ใช่วัวที่ดีสักเท่าไหร่ ใครจะไปรู้ว่าต่อไปสองกีบนั่นจะก่อให้เกิดผลอะไรขึ้น
พอมองดูสภาพของจั่วจวิ้นแล้ว ฉู่เฟิงก็รู้สึกเจ็บแทน
ถึงแม้จั่วจวิ้นจะอยู่ในสภาพหมดสติ หากยังคงนอนชักกระตุกอยู่บนพื้น
“นี่คือ ‘คนเลวย่อมถูกวัวเลวกว่าจัดการ’ ในตำนานสินะ” ฉู่เฟิงพึมพำ เขาค้นตัวจั่วจวิ้น ดูว่ามีสิ่งของน่าสงสัยอะไรหรือไม่
มีดสั้น อาวุธดาบ ล้วนทำมาจากโลหะผสม แม้จะดูไม่ธรรมดา หากไม่อาจเทียบได้กับกระบี่สั้นสีดำ นอกนั้นก็เป็พวกของกินและของจุกจิกอื่นๆ
สุดท้าย ฉู่เฟิงพบแผนที่หนังสัตว์จากอกเสื้อของเขา ดูแล้วไม่ใช่ของเก่า น่าจะเพิ่งวาดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้
เข้าใจได้ว่าเพราะแผนที่กระดาษขาดง่าย แผนที่หนังสัตว์จะทนไม้ทนมือกว่า
โดยเฉพาะในยามที่จั่วจวิ้นแปลงร่างในชั่วพริบตา กลายเป็ร่างสูงสามเมตร โอบล้อมด้วยออร่าสีน้ำตาลอมเหลือง สิ่งของที่พกติดตัวอาจถูกทำลายได้ง่าย
หนังสัตว์นี้ผ่านกรรมวิธีพิเศษมาก่อน แผ่นหนังนุ่มอย่างยิ่ง พับไว้อย่างเรียบร้อย พอกางออกถึงเห็นว่าแผ่นใหญ่อย่างยิ่ง กินพื้นที่บนพื้นไปส่วนหนึ่ง
นี่เป็แผนที่ของเทือกเขาไท่หังซาน พร้อมทั้งเครื่องหมายของอาณาบริเวณใกล้เคียง ละเอียดอย่างยิ่ง ูเาแต่ละลูกล้วนถูกระบุชัดเจน
“มีบางยอดเขาที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน”
บ้านของฉู่เฟิงอยู่ที่นี่ ย่อมต้องคุ้นเคยกับเทือกเขาไท่หังซานเป็อย่างดี เขาเดาว่ามันน่าจะเพิ่งถูกวาดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ เพราะรวมเอาูเาที่เพิ่งโผล่ออกมาเ่าั้อยู่ด้วย
ใบหน้าเขาฉายแววยินดี แผนที่ผืนนี้มีประโยชน์ต่อเขาอย่างมาก
เขาไล่ดูอย่างละเอียดก็พบว่าแผนที่ผืนนี้มีเครื่องหมายพิเศษ บางพื้นที่เป็สัญลักษณ์รูปหัวกะโหลกสีดำ เขาบางลูกมีหมายเหตุเอาไว้ว่า “เก็บ”
นอกจากนี้ ยังมีเขาบางลูกที่ใช้หมึกสีแดงวงเอาไว้
เครื่องหมายก็ไม่ได้มีมากนัก หากสะดุดตาอย่างยิ่ง เมื่อเห็นเป็ครั้งแรกก็ไม่ต้องตีความมากมาย ที่ตรงนั้นจะต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน
เก็บแผนที่หนังไว้ดีไหม? ฉู่เฟิงครุ่นคิด สุดท้ายก็ล้มเลิกความคิดนี้ เขาหยิบกระดาษออกมา ลงมือร่างแผนที่ด้วยตัวเองภายในระยะเวลาอันสั้น
“รีบเขี่ยตัวปัญหานี่ไปให้พ้นดีกว่า” ฉู่เฟิงแบกจั่วจวิ้นขึ้นมา พอออกจากประตูก็เข้าไปในป่าผลไม้ ด้านนี้เป็สุดเขตตะวันออกของเมือง มีคนผ่านไปมาน้อยมาก สะดวกอย่างยิ่ง
ด้วยพละกำลังของฉู่เฟิงตอนนี้ แบกคนผู้หนึ่งวิ่งตะบึงเป็เื่ที่ง่ายดายอย่างมาก เพียงไม่นานก็วิ่งห่างออกไปร่วมสิบกว่ากิโลเมตร ผ่านแนวป่าออกไป แล้วโยนจั่วจวิ้นไว้บนถนนลาดยางที่ถูกตัดขาด
จั่วจวิ้นยังคงหมดสติ ไม่รู้เื่รู้ราว
ฉู่เฟิงตรวจแล้วตรวจอีก สองข้างทางเต็มไปด้วยทุ่งข้าวสาลี ห่างจากแนวป่าเขาค่อนข้างไกล ไม่น่าจะมีสัตว์ร้ายมาเพ่นพ่าน จากนั้นหมุนกายจากไป
ในเมืองสงบสุขอย่างยิ่งเพราะผู้คนต่างก็ไร้ซึ่งความหวาดหวั่น
หลายวันมานี้ พวกวัยรุ่นบางคนออกค้นหาเส้นทาง มีการพกอาวุธพวกดาบเพื่อป้องกันตัว แล้วออกตระเวนหาเส้นทางเพื่อไปยังตัวอำเภอ
พวกเขารู้สึกว่า ตัวอำเภอหรือในมณฑลนั้น มีผู้คนหนาแน่น บางทีน่าจะปลอดภัยมากกว่า
อย่างไรก็ตาม เมื่อเดินทางไปถึงตัวอำเภอ กลับพบว่าตัวอำเภอนั้นมีูเาสูงเสียดฟ้าขนาบอยู่สองลูก
ถึงแม้ไม่ชัดเจนแต่ก็เห็นได้ว่า บนเขามีเหล่าสัตว์ร้ายทุกชนิด อย่างเช่นตะขาบสีเงินตัวยาวสองเมตร หน้าตาอย่างกับงูสีขาวที่สิ่งมีชีวิตทุกประเภทล้วนต้องหลีกหนี
ไหนจะมีนกล่าสัตว์สีแดงเพลิงที่โฉบเอาเสือดาวไปเป็อาหาร เืสดๆ ไหลริน
บางคนก็เห็นแมงมุมตัวใหญ่เท่าบ้านกำลังชักใยอยู่ระหว่างเขาสองลูก สุดท้ายก็พ่นใยใส่นกั์กลางอากาศแล้วลากลงมา เืสาดกระจายเต็มพื้นที่
สิ่งมีชีวิตหลากหลายที่ไม่เคยได้พบเห็นมาก่อน กลับพบเจอได้บนูเานอกอำเภอเมือง
แล้วจะไม่ให้ผู้คนหวาดกลัวได้อย่างไรกัน?
่นี้ ผู้คนในตัวอำเภอมีไม่น้อยที่ละทิ้งบ้านเรือน ด้วยเกรงกลัวว่าสักวัน สัตว์ประหลาดเ่าั้จะลงมาจากเขา
ส่วนตัวเมืองกับในมณฑลเอง ก็ได้ยินมาว่าไม่ได้ดีกว่ากันเท่าไหร่ ออกจะเลวร้ายกว่าด้วยซ้ำ เหมือนกับว่ายุคาได้มาเยือน พื้นที่กว้างใหญ่เต็มไปด้วยป่าเขาสุดลูกหูลูกตา เต็มไปด้วยสัตว์ร้าย
หลังจากสำรวจไปรอบหนึ่ง พวกวัยรุ่นจากเมืองชิงหยางก็ท้อแท้ พากันเดินทางกลับชิงหยาง
ในเวลาเช่นนี้ ก็มีคนไม่น้อยที่รู้จักปรับตัว ซึ่งก็ล้วนแต่เป็ผู้สูงวัยทั้งนั้น พวกเขาเริ่มทำการเพาะปลูกที่พื้นที่นอกเมือง ด้วยหวังว่าจะสามารถพึ่งพาตัวเองได้
แต่แรกก็เป็เพียงผืนนา หากตอนนี้ขยายขอบเขตออกไปถึงสิบเท่า ถึงแม้บางส่วนจะเป็ผืนป่าก็ตาม หากกินอาณาบริเวณกว้างใหญ่ไพศาล
่นี้เข้าสู่ปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว ทว่าใบไม้ยังไม่เปลี่ยนสี ต้นหญ้ายังไม่แห้งเหี่ยว ความมีชีวิตชีวายังคงมีอยู่ อากาศเริ่มอบอุ่น เหมือนกับฤดูร้อนกลับมาเยือนอีกครั้ง
ปรากฏการณ์นี้ทำให้เกิดภาพอันแปลกตา อย่างเช่นทางทิศตะวันออกของสวนบ้านฉู่เฟิงนั้น ต้นไม้บางต้นยังมีผลไม้สีแดงสดห้อยย้อย นอกจากนี้ บางต้นยังเพิ่งจะผลิดอกด้วยซ้ำ
กลิ่นผลไม้กับกลิ่นดอกไม้ผสมปนเป บางต้นออกผลดก ส่วนบางต้นผลิดอกพร่างพราว ช่างน่าสวยงามอย่างยิ่ง
สำหรับมนุษย์แล้ว ฤดูใบไม้ร่วงนับว่ามีความหมายเป็พิเศษ
ด้วยเพราะครั้งหนึ่งเคยเกิดาที่แทบจะทำลายล้างทุกแห่งหน ใน่เวลานั้นผืนดินแห้งผาก อาหารขาดแคลน ผู้คนตกทุกข์ได้ยากกันถ้วนหน้า
ในยุคหลังความรุ่งเรือง ทุกครั้งที่ฤดูใบไม้ร่วงมาเยือน ผู้คนต่างก็ช่วยกันเก็บเกี่ยวผลผลิต
หลังจากนั้น ถึงแม้ว่าจะเกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างเลวร้าย ก็จะกลับฟื้นคืนสู่ความอุดมสมบูรณ์ได้อีก จากนั้นก็ค่อยๆ กลายเป็ความเคยชิน ความสำคัญของฤดูใบไม้ร่วงนั้นไม่ธรรมดา มันเป็่วันหยุดที่สำคัญอย่างยิ่ง
ดังนั้น ตอนนี้ในตัวเมืองมีผู้คนมากมายเดินทางกลับมาจากเมืองอื่นๆ ไม่ต่างกับ่วันปิดเทอมหรือ่วันหยุดยาว ตอนนี้ผู้คนเริ่มเตรียมการเพาะปลูก แรงงานพรักพร้อม
ฉู่เฟิงสำรวจช่องแช่แข็งที่แต่แรกเก็บสะสมเสบียงกรังไว้อย่างมากมาย หากตอนนี้ร่อยหรอ หลักๆ ก็เป็เพราะความสามารถในการกินของหวงหนิว
“ตอนนี้ในซุปเปอร์สโตร์แต่ละที่ก็ไม่ค่อยมีของ ข้าวของขาดแคลน ฉันต้องคิดหาวิธีการละ” แต่แรกที่ฉู่เฟิงตัดสินใจเรียนวิชาหมัดมวย เพื่อให้มั่นใจว่าตัวเองสามารถเข้าออกจากูเาได้อย่างปลอดภัย
นั่นก็เพราะเขาคิดจะเล่นเกมล่าสัตว์ดูสักหน่อย ในโลกที่กินอิ่มนอนอุ่นตอนนี้ย่อมกลายเป็ยุคจลาจลอย่างแน่นอน ยามนั้น ไม่มีอะไรเทียบได้กับเนื้อสัตว์ที่เต็มไปด้วยสารอาหารที่ร่างกาย้า
เขาฝึกซ้อมวิชาหมัดอยู่ในสวน เสียงลมหวิววืด กระบวนท่าแรกของหมัดปีศาจวัวเริ่มสำแดงอานุภาพ ในที่สุดเขาก็ฝึกสำเร็จ หมัดทรงพลังรุนแรง บางคาบคราส่งเสียงดังสะท้านะเื
มีพลังบางอย่างเคลือบคลุมบนหมัดของเขาอีกชั้น ที่เปล่งอานุภาพรุนแรงน่าเกรงขาม
ตึง!
ฉู่เฟิงทดสอบ เพียงหมัดเดียวก็ชกหินปูนที่อยู่นอกประตูสวนเป็ผุยผง
“นี่มันยังเป็มือของมนุษย์อยู่หรือเปล่าเนี่ย?” ฉู่เฟิงนิ่งอึ้ง โขดหินปูนสูงครึ่งเมตรพังทลายลงราบคาบ วิชาหมัดนี่มันร้ายกาจถึงเพียงไหนกันนะ?
เขาพิจารณาอย่างละเอียด พลังนี้ไม่ใช่พลังภายในอย่างที่พูดกันในนิยาย มันเหมือนผ้าบางๆ ที่คลุมอยู่บนหมัดอีกที
เขายังพบว่า หากออกหมัดในยามที่หายใจด้วยเคล็ดพิสดารนั้น ความรุนแรงจะเพิ่มขึ้น ยิ่งทวีความน่าเกรงขาม
ในยามไม่ชัดเจน ฉู่เฟิงเดาไว้ก่อนว่า เคล็ดวิธีหายใจนั้นมันมหัศจรรย์อย่างมาก ถึงกับสามารถเพิ่มความรุนแรงให้กับวิชาหมัดที่พิสดารนี้ได้
มิน่า หวงหนิวถึงต้องฝึกฝนทุกเช้าเย็น ขยันยิ่งกว่าฝึกหมัดปีศาจวัวของมันเสียอีก
เช้าตรู่ ดวงอาทิตย์สีทองเบิกฟ้า สาดแสงเรืองรอง
จั่วจวิ้นรู้สึกเจ็บที่ศีรษะอย่างมาก เขาค่อยๆ รู้สึกตัว พอส่ายศีรษะเบาๆ ก็ยิ่งรู้สึกว่ามันสมองแทบจะกระฉอกออกมา
“ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย?”
เขาขยับร่างกาย ตะกายลุกขึ้น ใบหน้าขาวเผือด ดวงตาเลื่อนลอย งุนงงอย่างหนัก จับต้นชนปลายไม่ถูก
เขาก้มลงมองเสื้อผ้าขาดวิ่นของตัวเอง ไปผ่านาที่ไหนมาหว่า?
เป็เวลาเนิ่นนานเขาถึงนึกออก พึมพำกับตัวเอง “คนสกุลมู่ผู้นั้นบอกฉันกลายๆ ว่าถ้าผ่านไปทางเมืองชิงหยาง ไม่จำเป็ต้องไปดูแลคนชั้นนั้นหรอก แต่ให้สั่งสอนมันสักหน่อย”
จั่วจวิ้นนึกได้ว่าเขาควรไปที่เมืองชิงหยางสิ ทำไมถึงมาสลบอยู่แถวนี้ได้ อะไรๆ ก็นึกไม่ออก
เขารู้สึกเหมือนความทรงจำบางส่วนขาดหายไป มันรางเลือน นึกเื่ที่เกิดขึ้นต่อจากนั้นไม่ออก
“หรือฉันถูกลอบโจมตีตอนมาถึงที่นี่?” เขาสงสัย
สุดท้าย เขาออกเดินโซซัดโซเซไปยังเมืองชิงหยาง เดินไปก็แสยะยิ้มไป “กะอีแค่คนธรรมดาเท่านั้น ถึง่นี้จะมีแต่ปัญหา แต่ก็ไม่ยากต่อการบดขยี้”
ดวงอาทิตย์ดวงโตทอแสงอบอุ่น จังหวะการหายใจของฉู่เฟิงพิเศษอย่างยิ่ง เขาสูดอากาศยามเช้าเข้าออก ตราบกระทั่งขั้นตอนการฝึกหายใจยามเช้าสิ้นสุดลง
พอเขาลุกขึ้นยืน ก็เห็นจั่วจวิ้นโซซัดโซเซ เกาะประตูสวนเดินเข้ามา
ฉู่เฟิงตะลึง เขากลับมาอีกได้ยังไง?
แรกสุด เขาคิดว่าหวงหนิวเชื่อไม่ได้ ไม่ได้ล้างความจำของหมอนี่ เขาเลยย้อนกลับมาล้างแค้น
“หนิวหมัวหวัง แกทำได้ดีมาก!” ฉู่เฟิงร้องเสียงดัง
“เป็แค่คนธรรมดาเท่านั้น อย่ามาร้องโหวกเหวกโวยวายต่อหน้าฉันนะ หนวกหู!” จั่วจวิ้นรังเกียจ ตอกกลับอย่างหมดความอดทน
เขาขวานผ่าซากยิ่งกว่าเมื่อวาน ไม่มีการปิดบัง ไม่มีการเกรงใจ เป็เพราะความเ็ปรุนแรงที่ทำให้เขาหงุดหงิดงุ่นง่าน
ฉู่เฟิงอึ้งไป พูดว่า “นายนี่สันดานเปลี่ยนยากจริงๆ ลืมมารยาทแล้วหรือไง?”
“นายรู้จักฉันเรอะ?” จั่วจวิ้นสงสัย หากตีหน้าเรียบเฉยทันควัน กล่าวว่า “จะยังไงก็ตาม นายเจอดีแน่ มีบางคนที่นายไม่มีทางเทียบเคียงได้ตลอดกาล แม้แต่คนรอบกายของเธอคนนั้น ก็ล้วนบดขยี้นายได้อย่างง่ายดาย”
ฉู่เฟิงมีสีหน้าแปลกไป คราวนี้แน่ใจได้ว่าจั่วจวิ้นสูญเสียความจำจริงๆ ทว่ากลับจำเื่ก่อนหน้านี้ได้ อย่างการมาหาเื่เขาที่นี่อย่างไรเล่า
มันช่างวุ่นวายเสียจริง เขาหัวเราะไม่ได้ ร่ำไห้ไม่ออก
“ปวดหัวโว้ย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ มีใครลอบโจมตีฉันระหว่างทางกัน?” จั่วจวิ้นกุมหน้าผาก เต็มไปด้วยความไม่เข้าใจ ทั้งยังบันดาลโทสะ นี่เป็เหตุที่วันนี้เขาหงุดหงิดอย่างยิ่ง
“ฉันรู้สึกเหมือนถูกลาถีบ เจ็บหัวเป็บ้า” เขาพูดกับตัวเอง
ฉู่เฟิงได้ยินประโยคนี้เข้าก็ยิ้มน้อยๆ พูดว่า ”ใช่เลย นายโดนลาถีบ”
ตอนนี้เอง ที่หวงหนิวเพิ่งเดินออกมาจากห้อง ได้ยินทั้งยังได้เห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ก็ชักสีหน้าทันที
จั่วจวิ้นไม่ทันได้สังเกตเห็นหวงหนิว เขายิ้มเย็น เดินกะโผลกกะเผลกเข้าหาฉู่เฟิง เพื่อลงมือ
ตึง!
ฉู่เฟิงเตะข้างโดนเขากระเด็นลอยไปปะทะกำแพงสวน จากนั้นเขาหันไปหาหวงหนิว ถามว่า “ไงล่ะ? เขายังจำได้ว่าต้องมาที่นี่”
หวงหนิวใช้เท้าข้างหนึ่งจิ้มไปที่ตัวอักษร ‘ง่ายๆ’ บนพื้นที่ยังไม่ได้ลบ
จากนั้น มันก็เดินไปหาจั่วจวิ้น
จั่วจวิ้นยังมึน หันหน้ามามองอย่างงงๆ ตัวเองถูกคนธรรมดาเตะจนตัวลอยงั้นหรือ? แถมคราวนี้ เขายังเห็นลูกวัวสีทองไปทั้งตัวค่อยๆ เดินเข้าไปหาเขา ใบหน้าเหยียดหยาม กำลังหัวเราะเยาะ
นี่มันเื่อะไรกัน? ภาพหลอนงั้นหรือ เขารู้สึกว่ามันไม่ใช่ความจริง วัวตัวหนึ่งกำลังเยาะเย้ยเขาอย่างนั้นหรือ? ท่าทางมันไม่ธรรมดา นี่คือฝันหรือเปล่านะ?
ตึงๆๆๆ!
คราวนี้ หวงหนิวยังคงป่าเถื่อนเหมือนเดิม กระทืบเข้าที่ศีรษะของจั่วจวิ้นเบ็ดเสร็จสี่ที มากกว่าครั้งก่อนสองที
หลังจากนั้น มันทำท่าเป็ผู้สูงส่ง ค่อยๆ หมุนตัวอย่างมั่นคงดุจขุนเขา เยาะย่างจากไป
สีหน้าของจั่วจวิ้นค้างแข็ง เต็มไปด้วยความตื่นตระหนก เหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น หากก็ทำได้เพียงกลอกตา จากนั้นก็หมดสติ ค่อยๆ รูดลงไปกองอยู่กับพื้น
“จัดการอย่างนี้อีกแล้ว ครั้งนี้จะเชื่อถือได้ไหมเนี่ย?” ฉู่เฟิงกังวล ถ้าโยนจั่วจวิ้นออกไปอีกล่ะ เขาจะย้อนกลับมาอีกหรือเปล่านะ?
หวงหนิวยื่นเท้าออกมาสองที ตีความได้ว่า ครั้งนี้แถมให้อีกสองตื้บ รับประกันไม่มีปัญหาแน่นอน!
ฉู่เฟิงเงียบอยู่เป็นาน สุดท้ายก็อดไม่ได้ กลั้นใจถาม “แกไม่ลองเปลี่ยนวิธีดูหน่อยเหรอ?”
หวงหนิวส่งเสียงประท้วง หนักแน่นอย่างยิ่ง แล้วก็จิ้มไปที่ตัวอักษรโย้เย้อีกชุดบนพื้นที่เขียนไว้ั้แ่เมื่อวาน หลักการที่ยิ่งใหญ่ เรียบง่ายที่สุด
ฉู่เฟิงสำลัก พ่นน้ำที่เพิ่งดื่มเข้าไปออกมาทันที
