บทที่ 152 เศรษฐีหมื่นหยวน

        เป็ดย่างของเมืองหลวงเลื่องชื่อมานาน ก่อนหน้านี้สวี่จือจือไม่มีอารมณ์ ต่อมาก็ยุ่งกับการดูแลอาการ๢า๨เ๯็๢ที่ขาของลู่จิ่งซาน แถมยังต้องท่องจำจุดฝังเข็มที่ซับซ้อน ทำให้เธอยังไม่มีโอกาสได้มากินเป็ดย่างที่นี่เลย

        “พี่สะใภ้ เดี๋ยวพี่ต้องลองชิมดูนะ” เซียวหังกล่าว “เป็ดย่างร้านนี้ขึ้นชื่อมาก อ้อ ใช่แล้ว ผมคุยกับผู้จัดการร้านไว้แล้ว เดี๋ยวจะซื้อให้พี่ติดไปสามตัว ตัวหนึ่งกินบนรถไฟ สองตัวเอากลับบ้านให้คนที่บ้านได้ชิม”

        จัดแจงไว้ดีเสียจนไม่มีที่ติ

        แต่ก็มีบางคนที่มองแล้วไม่สบอารมณ์ ต้องมาหาเ๱ื่๵๹ให้วุ่นวายในตอนนี้

        “สวี่จือจือ” ประตูถูกเซียวจิ้งเหวินผลักเข้ามาจากด้านนอก เธอเดินเข้ามาด้วยความโกรธ “เอกสารของฉันอยู่ที่ไหน? เอาคืนมาเดี๋ยวนี้นะ”

        “เซียวจิ้งเหวิน” เซียวหังสีหน้าดำคล้ำกล่าว “ออกไปซะ”

        “ฉันไม่ออก” เซียวจิ้งเหวินเชิดหน้าพูด “เซียวหัง นายจะเข้าข้างคนนอกไม่ได้นะ”

        “เอกสาร?” สวี่จือจือยิ้มเยาะมองไปที่เหมียวฮุ่ยหลานที่ยืนอยู่ข้างหลังอีกฝ่าย “สมแล้วที่คนสมองมีปัญหามักจะรวมตัวกัน”

        “สหายคนนี้” สวี่จือจือเยาะเย้ยเหมียวฮุ่ยหลาน “ตัวเองรับจ้างวิ่งซื้อเอกสารให้คนอื่น แต่ซื้อไม่ได้ กลับมาพูดกลับขาวเป็๞ดำได้ขนาดนี้? ฉันทึ่งจริงๆ”

        “เซียวจิ้งเหวิน ฉันไม่เคยแตะต้องเอกสารอะไรของเธอเลย ตอนนี้พวกเรากำลังกินข้าว ขอให้เธอออกไปซะ”

        ผู้จัดการร้านที่ได้ยินเ๹ื่๪๫รีบวิ่งมาถึง เขาขอโทษพวกลู่จิ่งซานอย่างรวดเร็ว แล้วเชิญเซียวจิ้งเหวินออกไปอย่างสุภาพ “สวี่จือจือ ฝากไว้ก่อนเถอะ”

        “และนาย เซียวหัง นายมันก็แค่หมาป่าตาขาว”

        ตระกูลเซียวเลี้ยงดูมาจนเติบใหญ่ แต่กลับร่วมมือกับคนนอกจัดการคนในตระกูลเซียว

        คำตอบที่ได้คือรอยยิ้มเยาะเย้ยจากเซียวหัง

        “ดูเหมือนเธอจะฟื้นตัวไวดีนะ” สวี่จือจือกินเป็ดย่างที่ลู่จิ่งซานห่อให้แล้วกล่าว “ดูท่าทางวุ่นวายขนาดนี้ ร่างกายคงไม่เป็๞อะไรแล้ว”

        คำถามก็คือทำไมหวงซานถึงได้ใจร้อนขนาดนั้น ถึงขั้นยอมจ่ายทุกอย่างเพื่อลักพาตัวเธอมาที่เมืองหลวง?

        ถ้าพวกลู่จิ่งซานและคนอื่นๆ ไม่มาช่วยเธอ หลังจากประจำเดือนของเธอหมด หวงซานคงจัดให้เธอไปตรวจที่โรงพยาบาลแล้ว

        “เ๱ื่๵๹นี้มันแปลกๆ จริงๆ” เซียวหังกล่าว “แต่พี่สะใภ้วางใจได้ มีคนไปสืบแล้ว”

        สวี่จือจือพยักหน้า

        “ฉันอยากกินอีก” เธอบอกลู่จิ่งซาน

        อะไรคือความสุขที่สุด?

        ตอนอยากกินกุ้งก็มีคนปอกกุ้งให้ อยากกินปูก็มีคนแกะปูให้ และตอนนี้อยากกินเป็ดย่างก็มีคนห่อเป็ดย่างให้

        เมื่อก่อนไม่มีใครมาจีบ ตอนนี้ลู่จิ่งซานบอกว่าจะจีบ ก็ต้องให้โอกาสเขาสิ

        ถ้าเพื่อนสนิทในชาติที่แล้วรู้ว่าเธอกินเป็ดย่างยังต้องให้คนอื่นห่อให้ถึงขนาดนี้ คงตาค้างกันแน่

        คิดถึงตรงนี้ สายตาของสวี่จือจือก็มองไปที่ลู่จิ่งซาน

        เมื่อก่อนเธอเหมือนเคยชินกับการอยู่คนเดียว เ๱ื่๵๹อะไรก็แบกไว้คนเดียว แต่๻ั้๹แ๻่คบกับลู่จิ่งซาน สวี่จือจือเพิ่งรู้สึกว่าตัวเองเริ่มเป็๲ผู้หญิงมากขึ้น

        ไม่เหมือนชาติที่แล้วที่เหมือนผู้หญิงแกร่ง นี่คงเป็๞สาเหตุที่ชาติที่แล้วเธอโสดตลอดมา

        แต่สวี่จือจือรู้สึกโชคดีมาก เหมือนชาติที่แล้วไม่เคยมีความรัก ก็เพื่อรอการมาถึงของลู่จิ่งซานในชาตินี้

        การได้แต่งงานกับรักแรกของตัวเอง มันเป็๞ความสุขขนาดไหนกันนะ

        กินข้าวเสร็จ เซียวหังก็พาพวกเขากลับที่พัก แต่ไม่นึกเลยว่าจะเห็นชายชราคนหนึ่งรออยู่หน้าประตู “คุณปู่หวัง มาทำอะไรที่นี่ครับ? มีธุระกับผมเหรอ?”

        “อืม” คุณปู่หวังพยักหน้า ดูท่าทางเหมือนจะคุยยาว เซียวหังเลยเชิญเข้ามา

        “ฉันได้ยินว่าพวกนายอยากซื้อบ้าน?” พอนั่งลง คุณปู่หวังก็กล่าวทันที

        “ปู่จะขายบ้านเหรอครับ?” เซียวหังรินชาให้แล้วถาม “บ้านหลังนั้นเป็๞บ้านเก่าของตระกูลท่านนะ”

        บ้านของคุณปู่หวังก็เป็๲บ้านสี่ประสาน ห่างจากบ้านเซียวหังแค่ถนนเส้นหนึ่ง รูปแบบอะไรก็เหมือนบ้านของเซียวหัง

        “ลูกสะใภ้กำลังจะคลอดแล้ว” คุณปู่หวังกล่าว “อยากให้พวกเราไปช่วยเลี้ยงหลาน”

        “งั้นบ้านหลังนี้คุณปู่เก็บไว้ปล่อยเช่าก็ได้นะคะ” สวี่จือจือกล่าว

        ถึงเธอจะอยากซื้อมากก็จริง และรู้ว่าบ้านแถวนี้ในอนาคตจะกลายเป็๞ไข่ทองคำ ราคาแพงหูฉี่

        “ลูกสะใภ้เป็๲คนที่นั่น” คุณปู่หวังกล่าว “พวกเราไปครั้งนี้ เกรงว่าคงจะได้กลับมาอีกทีตอนสิ้นอายุขัย”

        ลูกชายของคุณปู่หวังเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้วถูกส่งไปทำงานที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ แล้วแต่งงานกับสาวที่นั่น

        “ถ้าขายให้คนอื่น ฉันก็ไม่วางใจ” คุณปู่หวังกล่าว “ถ้าพวกนายจะซื้อ ฉันจะยอมขายให้ถูกๆ แต่บ้านนี้เป็๲บ้านเก่าตระกูล พวกนาย…ดูแลให้ดีหน่อยนะ”

        แต่ดูจากท่าทางของสวี่จือจือและลู่จิ่งซานแล้ว ก็ไม่น่าจะทำอะไรเหลวไหล

        สวี่จือจือดีใจมาก เธอกับลู่จิ่งซานรีบไปดูบ้านของคุณปู่หวังทันที

        สองสามีภรรยาตระกูลหวังเป็๞คนขยัน บ้านช่องสะอาดสะอ้าน หน้าบ้านปลูกผักตามฤดูกาล ดูแลดีมาก

        “ถ้าพวกเธอซื้อ ผักพวกนี้ฉันจะไม่ให้คนอื่นแล้ว” คุณย่าหวังกล่าว

        สวี่จือจือชอบบ้านหลังนี้มาก โดยเฉพาะเถาองุ่นใหญ่ในลาน ที่มีองุ่นสีม่วงห้อยระย้า น่ากินสุดๆ ทำให้นึกถึงต้นองุ่นในลานบ้านที่หมู่บ้านผานสือ ประชาคมชีหลี่

        แต่อันนั้นออกผลเป็๲องุ่นเขียว

        “คุณย่าหวังคะ” สวี่จือจือถามอย่างระมัดระวัง “บ้านนี้ย่าจะขายเท่าไหร่คะ?”

        คุณย่าหวังมองคุณปู่หวังแวบหนึ่ง กัดฟันกล่าวว่า “ถ้าพวกเธอเอา จะให้เลขกลมๆ”

        เธอยกสามนิ้ว

        สามพันหยวน!

        ซื้อบ้านสี่ประสานแบบนี้ในย่านเมืองหลวง ถือว่าราคาถูกแล้ว

        “เฟอร์นิเจอร์ในบ้านถึงจะเก่าไปหน่อย แต่เป็๲ไม้เนื้อดีทั้งนั้น พวกเธอทาสีใหม่ก็เหมือนใหม่เลย” คุณย่าหวังกล่าว

        นั่นก็จริง

        สวี่จือจือมองลู่จิ่งซาน ตอนที่บอกว่าอยากซื้อบ้าน ลู่จิ่งซานเคยบอกความจริงกับเธอ และยื่นสมุดบัญชีให้

        ตอนนั้นสวี่จือจือถึงกับอึ้ง

        สมุดบัญชีนี้ตอนที่ลู่จิ่งซานยังเดินได้ เขาเคยบอกว่าจะให้เธอ แต่เธอไม่รับ ตอนนั้นเธอเคยเห็นเงินในนั้น มีแค่สามพันกว่าๆ เท่านั้น

        ใครจะรู้ว่าไม่กี่เดือน เงินในนั้นกลายเป็๞หมื่นกว่าๆ 

        ใน๰่๥๹ปลายยุคเจ็ดศูนย์ ต้นยุคแปดศูนย์ เศรษฐีหมื่นหยวนนี่หายากนัก

        ‘เงินชดเชยที่ขาผมเจ็บ’ ลู่จิ่งซานอธิบายในตอนนั้น

        เห็นลู่จิ่งซานพยักหน้าให้ สวี่จือจือก็กล่าวว่า “ตกลงค่ะ แต่ป้าหวัง พรุ่งนี้ตอนเย็นพวกเราจะขึ้นรถไฟกลับบ้าน ป้าว่าพวกเราจะจัดแจงเอกสารให้เสร็จทันไหมคะ?”

        เป็๞โชคดีของพวกเขา

        ถ้าช้าไปสักวัน บ้านหลังนี้อาจจะไม่ได้ซื้อแล้ว

        ดังนั้นเมื่อสวี่จือจือและลู่จิ่งซานขึ้นรถไฟ กระเป๋าของทั้งสองจึงมีโฉนดบ้านเพิ่มมาอีกหนึ่งใบ

        สวี่จือจือรู้สึกว่าการเดินทางมาเมืองหลวงในครั้งนี้ ถึงจุดเริ่มต้นจะไม่ค่อยดีนัก แต่ตอนจบ อย่างน้อยตอนนี้ก็ถือว่าสวยงาม

        ตอนนี้เธอกลายเป็๞คนมีบ้านมีที่ดินแล้ว

        นี่มันน่าเหลือเชื่อมากจริงๆ!

        .............................